Elke

20-11-2010 om 08:51 geschreven door Elke  

11-08-2010 om 11:52 geschreven door Elke  

Woensdag 14/07/2010: We are the world!

There comes a time when we heed a certain call
When the world must come together as one
There are people dying
Oh, and it's time to lend a hand to life
The greatest gift of all

We can't go on pretending day by day
That someone, somehow will soon make a change
We're all a part of God's great big family
And the truth
You know love is all we need

We are the world, we are the children
We are the ones who make a brighter day so let's start giving
There's a choice we're making we're saving our own lives
It's true we'll make a better day just you and me

                                   Michael Jackson – We are the world!!

De woensdag is geen halve dag school, zoals in België. De schooldagen lopen gewoon verder zoals de andere weekdagen! Nadat de kids naar school zijn, besluit ik even langs te gaan op Rainbow-school. De voorbije dagen ben ik de vrijwilligers van Rainbow wat beter leren kennen, en het zijn stuk voor stuk aangename mensen. Even langs gaan om goeiedag te zeggen, lijkt me dan ook een aangename bezigheid!!

Karen, een meisje van Brussel, helpt bij de kleuterklas. Al vlug wordt ik daar ook ingeschakeld. Voor een uurtje lukt me dit nog! Kazungu, de kleuter van Kebene, is weer apetrots dat zijn auntie op bezoek komt! Karen merkt dat de beren volledig gescheurd zijn en dat de kids de vulling opeten, dit kan toch niet gezond zijn! Na overleg met de kleuterleidster besluiten we op zoek te gaan naar naald en draad, zodat we dat kunnen repareren! In Ukunda proberen we zo’n setje te vinden met naalden en een paar kleuren draad. Dit blijkt echter niet zo vanzelfsprekend te zijn. Na een tijdje worden we geholpen door een plaatselijke verkoper die ons naar een naai-winkeltje brengt! We besluiten dan toch maar afzonderlijke naalden en wat rollen draad te kopen (al bij al waren we 1€ kwijt ongeveer…) . Daarna kochten we een schoon plastiek doosje om alles in te bewaren en we hadden ons eigen setje gekocht!

Karen haar GSM was stuk en had dus dringend nood aan een nieuw exemplaar. In het naar huis komen van Ukunda moesten we passeren aan een safari.com, waar ze ook GSM’s verkochten! Dus vlug daar maar even binnengesprongen!!

Vervolgens op de Matatu gesprongen richting Maweni. Het was echter al middag gepasseerd en we hadden beiden honger. Karen had nog niet gaan eten in Ushago, dus beslisten we om vlug daar even te stoppen!

Nadat de innerlijke mens gesterkt was, zijn we terug richting Rainbos-school gestapt om onmiddellijk de daad bij het woord te voegen en de beren te repareren. Daarna nog even geholpen met het kaften van nieuwe boekjes. Wouter, een vrijwilliger van Rainbow, had een aantal acteis gedaan in België om geld in te zamelen. Met het overgrote deel heeft hij de bouw van nieuwe toiletten kunnen sponseren. Met de rest van het geld had hij nieuwe schoolboeken kunnen kopen, wat springtouwen… Aangezien de afrikanen niet echt de gewoonte hebben van voorzichtig om te springen met materiaal, is het kaften een must!!

Na het kaften van de school gedaan, en ben ik naar Kebene teruggegaan. De kinderen kwamen een voor terug van school en hadden veel schoolwerk aangezien ze de volgende week examens hebben. Waar mogelijk, heb ik geholpen, leerstof opgevraagd…

In Rainbow zijn er momenteel 3 vrijwilligers die op dezelfde dag zijn toegekomen als mezelf. Deze avond hebben ze geboekt in het driesterren-restaurant kebene, waar er Mandazi met bonen op de menu staat! Phaedra (een jonge vrouw uit Lokeren) Wouter (een jonge man uit Leuven) en Karen (en 18-jarige uit Brussel) komen mee-eten! Gezellig, gezellig!! Mandazi kan je best vergelijken met een oliebol, maar dan wat minder zoet en zonder suiker! Best wel lekker!!

Wouter, een muzikaal talentje, heeft zijn gitaar mee en wil gerust het liedje van Michael Jackson (We are the World) aanleren aan de kebene-kids! Ze beginnen met het refrein, en daarna de eerste 2 strofes! Als ze alles zingen, krijg ik kippenvel en tranen in mijn ogen! Zo schoon….

Met een nieuw favoriet liedje nemen we afscheid en probeer ik nog even op internet te geraken! Wonder, oh wonder, het lukt!!!

11-08-2010 om 11:46 geschreven door Elke  

Dinsdag 13/07/2010: Sponsorgeld uitgeven!

Mount Kenia en de Kilimanjaro kunnen elkaar niet ontmoeten, maar vrienden kunnen dat wel.
Als Kenia je vriend geworden is, kom je zeker nog terug!

Opnieuw een typische schooldag! De kinderen staan op, doen hun taken, ontbijten en vertrekken naar school. Ik permitteer het me om iets langer te blijven liggen. De nachten zijn hier veel korter dan thuis en ik zou graag nog meegaan tot het einde van mijn avontuur.

Mohammed brengt ’s morgens de kinds naar school en komt terug met het verhaal dat er een Mzee (oudere mand) in de bush staat te wachten en kids probeert te lokken. Aangezien Mohammed mee is om de kids naar school te brengen, gebeurt er niets speciaals. Ik moet toch even slikken bij het horen van dit verhaal. Ik heb me hier nog geen moment onveilig gevoeld en ik vergeet zelfs doorgaans dat ik “anders” ben. Maar op zo’n momenten ben ik er pijnijk van bewust dat ook hier “criminelen” rond lopen.  Het rechtssysteem is hier echter nog minder accuraat en tegen dergelijke situaties kan je niets doen. Enkel de kinderen goed waarschuwen!!

Deze morgen ben ik tot het besef gekomen dat mijn voorraad kleren drastisch aan het minderen is. Handdoeken: vuil, broeken: vuil, truien: vuil… Grote wasjes, kleine wasjes, stop maar in de wasmachine, laat maar lekker draaien, steeds weer in de wasmachine… Hmz, wasmachine… het zal draaien worden met de handen!

Een teil water, wat OMO en we kunnen eraan beginnnen. Eerst alles spoelen, dan in een zeepsopje, wrijven, wassen, en dan uitspoelen… Op zo’n momenten sta je even stil bij de luxe die we zelf hebben en waarvan we ons niet altijd bewust zijn! De was sorteren, in de wasmachine steken, uithalen en uithangen… en veelal klagen we nog dat we te lang bezig zijn!

Na ongeveer 2u bezig te zijn, (alles op pole pole-tempo ook é) hangt alles te drogen. De wasknijpers die ik meehad van Beglië bleken zeer handig te zijn. Anders wordt alles opgehangen en in de kleren werd een knoop gedaan zodat het niet kon wegwaaien! Ondertussen is het al middaguur. Tijd voor boodschappen!!

Pasci en ik springen in de auto richting Ushago. Eerst naar de supermarkt! Daar koop ik, met het sponsergeld dat ik in België gekregen heb, een lamp op boven de buitenkeuken te hangen. ( Om 18 u is het daar immers donker, en dan moet het avondeten nog beginnen…hopeloos als je dan een lepel moet zoeken…) We hebben de ideale lamp gevonden! Het is een draagbare lamp, die zowel met 1 lamp licht geeft, als met 2 lampen! Hij wordt opgeladen in het stopcontact en kan dus ook gebruikt worden bij een powercut! Jammergneoeg heb ik hier ook al mee geconfronteerd geweest. Dan nog een heel aantal zaadjes voor een moestuin. Radijsjes kennen ze niet, dus maar introduceren! Daarnaast nog heel wat zaadjes voor paprika’s, pepers, tomaten, komkommers… We zoeken achter pesticide om toch wat te kunnen sproeien, maar helaas vinden we die niet! Als ik bedenk hoe graag de muggen van mij eten, dan kan ik me wel voorstellen dat er andere beestjes van mijn radijsjes gaan willen eten!

Na de shopping is het etenstijd en we besluiten een hapje te eten in Ushago-bar. Gisteren at ik hier een burger, vandaag dan maar pasta met scampi’s. Pasci koos voor de hamburger! Ik kan eerlijk toegeven dat mijn pasta de beste ik die ik ooit gegeten heb! Het zal de laatste keer niet zijn dat je me hier zal kunnen vinden bij het middageten… Lekker pikant, vééél scampi’s en een lekker sausje!

Ondertussen is het al namiddag en komen de kids bijna terug van school. IN het naar huis gaan, passeren we nog aan Rainbow-school. De kids die les volgen in Rainbow-school hadden gezegd dat ze een schoolrapport moeten kopen om zo hun resultaten te kunnen opvolgen. Ik stop nog eens bij James, de headmaster, om te vragen waar ik die schoolrapporten kan vinden. Hij weet me te vertellen dat dit in Ukunda te verkrijgen is. Aangezien hij daar woont, stelt hij voor om die schoolrapporten in mijn plaats te gaan aankopen. Tis een fraai ventje!  Ik geef hem wat geld en ’s anderendaags belooft hij me de rapporten terug mee te hebben naar school!

Ondertussen is de school reeds uit en ga ik vlug richting Kebene. De kids zijn terug thuis en werken aan hun huiswerk. Ik help waar ik kan! Soms moet ook ik eens nadenken, zeker als ik moet helpen bij huiswerk Godsdienst of wetenschappen, nooit mijn sterkste vakken geweest!! Het eten heb ik grotendeels laten passeren, ik was immers nog aan het nagenieten van de pasta scampi. Samen met Pasci had ik afgesproken om na lala-time nog ergens een tas soep te gaan eten! Etenstijd blijft altijd een speciale ervaring. Het gebed voor het eten, eten in stilte, en de bedanking ed blijven unieke gewaarwordingen! Ik kan me dergelijke discipline niet inbeelden in België.

Na Umba en Lala-time zijn Pasci en mezelf vertrekkensklaar om een tasje soep te gaan eten. De Pajero (auto) doet echter niet veel meer dan ‘prut prut’ Gene paniek, dan maar met de bus op baan… De bus doet echter zelfs geen prut prut meer… We geraken niet weg! Dan maar nog even wat bijkletsen in “een meeting” om vervolgens voerg onder de veren te kruipen! Oh ja, soep genoeg in België…

11-08-2010 om 11:02 geschreven door Elke  

Maandag 12/07/2010: Leerkracht spelen!

I never knew a morning in Africa
When I woke that I was not happy! 
                                      ERNEST HEMINGWAY

Maandagmorgen, de schooldeuren staan opnieuw open!

Iedere maandag en vrijdag is het parade in Rainbow-school. Ik ben van plan om daar eens naar toe te gaan. Eerst ontbijten met de kids en dan samen met de kinderen die in Rainbow-school zitten vertrek ik, gepakt en gezakt met kodaks!

Officieel om 7u30 start de parade, maar de african style zorgt ervoor dat dit ook wat later kan zijn! Alle kinderen van de school staan op de speelplaats, waarna er gezongen en gebeden wordt! Een paar leerlingen staan apart, met meest opvallend iemand in een scouts-outfit! Na de gebeden en de gezangen doen zij een soort legerdrill, waarbij ze gelijktijdig op de knieën gaan zitten, terug recht staan… Diegene gekleed in scouts-outfit geeft de leiding. Na de drill stapt hij uit de groep,richting een betonnen verhoog met vlaggenmast! Op gecoördineerde wijze wordt de Keniaanse vlag gehesen!  Nadat iedereen terug op zijn plaats staat, worden de leerlingen toegesproken door leerkrachten, headmaster… Bepaalde regels worden herhaald, belangrijke activiteiten van die week worden in de verf gezet… De schooldag kan beginnen!

In het eerste kleuterklasje van Rainbow-school zit Kazungu, de vijfjarige deugniet van Kebene. Tot op heden zegt Kazungu niet zoveel. Hij is wel aanhankelijk, maar ik vroeg me af of hij wel Engels verstond.  Fatuma, kleuterlerares van Rainbow-school, vroeg me of ik geen zin had om wat te helpen. Alle kebene-kids zaten op school, dus ik had geen onmiddellijke verplichtingen. De dag in de kleuterklas begint met het opzeggen (lees: roepen!)  van de dagen van de week, de maanden, de cijfers tot 100… (There are 7 days in one week: Monday, Teusday, Wednesday, Thursday, Friday, Saterday, Sunday. There are 12 months in one year…)

De kleuterklas zelf is opgedeeld in 2 klassen (het eerste kleuterklas en het tweede kleuterklas). Iedere leerling heeft zijn eigen schrift en afhankelijk van het kleuterklasje en de capaciteiten schrijft de lerares oefeningen in het schrift. Het tweede kleuterklasje krijgt vooral wiskunde-oefeningen ( 5+ 2…) terwijl het eerste kleuterklasje cijfers en letters moet overschrijven. Al vlug is duidelijk dat er een groot verschil van niveau zit tussen de kinderen, al heeft dit ook te maken met de leeftijdsverschillen! Trots merk ik op dat ook Kazungu eigenlijk tot de betere van de groep behoort. Hij kan alles mooi opzeggen (lees: roepen), hij zingt alle liedjes uit volle borst mee, en krijgt al wat moeilijkere schrijfoefeningen! Mijn moederlijk instinct gaat op dat moment in overdrive!

Na de oefeningen is het speelplaats en alle kinderen springen op me! Iedereen heeft hééél graag aandacht van een muzungu. Van alle kanten hoor ik: teacher, teacher (eigenlijk uitgesproken als tiesje, tiesje) en ik begin te beseffen dat ik mijn roeping als kleuterleidster niet gemist heb! Kazungu is natuurlijk heel trots dat alle kinderen de aandacht willen van “zijn” auntie!! Hij verkondigt dan ook over de speelplaats tegen iedereen die het maar wil horen: “that is my auntie Elke”

Rond 13u00 is het etenstijd voor de kids. Ik heb geen zo’n zin in rijst en porridge en besluit richting kebene te gaan! (Ondertussen heb ik bonzende koppijn en blijf “tiesje, tiesje” maar galmen in mijn hoofd) In kebene zijn de andere vrijwilligers (Jolien en Tjorven) nog aanwezig. Samen besluiten we wat inkopen te gaan doen naar Ushago en ondertussen daar iets te eten. Pasci is naar Mombasa, aangezien Lieve en Guy vandaag terug vertekken naar huis. Met hem moeten we dus geen rekening houden!

Na wat kleine inkopen, is het kula-time! De drang naar vlees is nog steeds aanwezig en ik besluit wat Europeser te eten! Op de kaart zie ik biefstuk, spaghetti, scampi’s…  Alles lijkt me zo lekker, maar ik besluit te gaan voor een vettige hamburger met frietjes!! Achteraf gezien, geen slechte keuze… Voor een vijftal euro + 80 eurocent per drankje ben ik er goedkoop vanaf!!  

Gelukkig is het nog een wandeling voor we weer thuis zijn, zodoende dat mijn eten wat kan zakken! ’s Avonds is het een typische avond. De kids komen al snel terug thuis en ik help met schoolwerk! Na het schoolwerk, moeten de kids hun uniform en hun kousen uitwassen. Al vlug is het kula/umba en lala-time!

11-08-2010 om 10:30 geschreven door Elke  

Zondag 11/07/2010: Rustdag volgens de bijbel!

Ontiegelijk vroeg voor een zondag komen de kids opnieuw aan mijn deur kloppen. Met nieuwe energie “spring” ik uit mijn bed en maak me klaar om naar de kerk te gaan! Eerst ontbijt en dan om 9u klaar om te vertrekken. De kinderen kunnen niet wachten en vertrekken al te voet… We pikken ze op met de bus en proberen de sfeer er wat in te krijgen met wat liedjes. Zeker bij het passeren van enkele toeristen (blanke muzungu’s) steken we een tandje bij en zingen uit volle borst! Ik had wat kleingeld gespaard en voor de misdienst kreeg iedereen een muntstukje om tijdens de offerande naar voor te brengen. Kebene steunt zoieso de kerkgemeenschap financieel, maar de kinderen vinden het zelf heel leuk om eens naar voor te mogen gaan!

De kleintjes nemen me voor de kerkdienst mee naar kidoho-church! Hier hebben de kleintjes Sunday school, leren ze over de bijbel en zingen ze tal van godsdienstige lessen! Samen met de grote kids ga ik echter naar de big-church!! Gezang start en alle actieven in de kerkdienst komen langs het middenpad naar voor, ondersteund door het koor! De mis zelf kan je goed vergelijken met een misviering in België. Blijkbaar is het aantal gelovigen sterk gedaald en is de kerk nu eerder leeg dan vol. En ook de typische gospeltaferelen zijn soms ver te zoeken! Doch de muziek is aanstekelijker, de preaching is typisch (en lang!) en zelfs een paar kebene-kids komen naar voor om liedjes te zingen. En als ik dacht van zomaar even op te gaan in de aanwezigen, was ik ook verkeerd. Midden de viering worden plots alle visitors aangesproken. Ik moest recht staan, zeggen wie ik was, vanwaar ik kwam en wat ik in Kenya deed. Daarna zouden ze bidden om een goed verblijf voor me! Ik sta niet te popelen voor een slecht verblijf, dus ik heb mijn beste Engels boven gehaald en mezelf voorgesteld.

Na de misviering gaan we terug voor Kula-time in Kebene. Van stil te zitten krijg je honger!! Na Kula-time is het educatief uurtje! Het is de bedoeling dat alle kids zich even bezig houden met hun schoolboeken of met brieven/tekeningen maken voor hun sponsers, auntie, uncles… Ondertussen kan Pasci regelen dat we in forest dream mogen gaan zwemmen. Dit is een soort resort met cottages en een mooi zwembad. Aangezien het laag-seizoen is, zijn er niet veel gasten en kunnen we gerust gaan zwemmen! Het zwemgerief wordt weer bovengehaald. Blijkt nu echter dat de 2 jongste geen zwembroek hebben (of hem toch niet kunnen vinden!) en dat er een paar geen handdoek vinden. Met dank aan mijn zusje kan ik sinterklaas spelen. Ik geef de Kazungu en Sawa een nieuwe zwembroek en aan enkele kids een limoengroene handdoek. Het was onmiddellijk duidelijk dat het groen perfect past bij hun bruine huidskleur! Een prachtig plaatje!

In het zwembad is het dolle pret! De “badmeester” haalt wat speelgoed uit en zelfs de glijbaan wordt in gang gestoken! De stoere jongens tonen hun kunstjes op de springplank en de kleinsten vragen om samen op de glijbaan te gaan. Het weer wil echter weer spelbederver zijn, maar we laten het niet aan ons hart komen. We speelden, gierden van het lachen en na een paar uren keerden we tevreden terug! De weg van en naar forest dream was met veel putten en bulten en onderweg verloren we de uitlaatpijp van de bus… Het was te mooi om waar te zijn om een hele dag met de bus rond te rijden zonder problemen…

’s Avonds stond de match Spanje – Nederland in het WK voetbal op het programma. Aangezien we nu reeds de halve finales gezien hadden, kon de finale niet ontbreken. Dus opnieuw op baan richting uncle guy en auntie lieve…

Het is vandaag de eerste dag dat ik een craving heb naar vlees! Heel de week heb ik meegegeten van de pilau, rice and beans en de ugali, maar vandaag schreeuwt mijn lichaam om vlees!!! ’S Avonds ben ik echter uitgenodigd om mee aan tafel te schuiven bij Lieve en Guy, dus ik hoop ten stelligste op een lekker mals stukje vlees! De kids installeren zich voor de televisie, en met ons vieren installeren we ons in de tuin voor een heerlijk avondmaal! Sammy, de huiskok, heeft zijn beste beentje voorgezet en serveert eerst een voorgerechtje: gefrituurde scampi’s met een slaatje! Overheerlijk!!!! Daarna staat er ook vis op het menu: red snapper. Mijn teleurstelling omdat het geen vlees was, is na 1 hapje volledig verdwenen! Zonder liegen kan ik zeggen dat dit het beste stuk vis is dat ik ooit gegeten heb. Moest ik dat elke dag kunnen eten, ik word vegetariër!!! (allé toch soms!)

Ondertussen is de voetbal al begonnen en we haasten ons bij de kids!! De een supportert voor Nederland, de ander voor Spanje… De zware dagen en korte nachten beginnen hun tol te eisen. Jolien mist de hele match, Pasci valt in slaap tijdens de pauze, Uncle Guy dut tijdens de eerste helft, Auntie Lieve lost hem af tijdens de tweede helft en ondertekende heeft ook moeite om de ogen open te houden in de tweede helft!!!  

Net geen lucifers tussen de ogen moeten steken, maar we zien dan toch Spanje de overwinning binnenhalen! Sommigen tevreden, sommigen minder tevreden. Ahja, dat is sport…

Moe maar tevreden proppen we ons allemaal in de auto en vertrekken we richting Kebene. Een goede nachtrust is het enige wat ik nu nog verlang!!  

03-08-2010 om 16:13 geschreven door Elke  

Zaterdag 10/07/2010: shoppingday!

Na een nachtelijk avontuur in de plaatselijke discotheek permitteer ik het mij om even langer te blijven liggen ’s morgens! De jongens gaan rennen langs het strand, maar om 6uur ’s s morgens weigeren mijn benen nog alle activiteit! Shaken op de dansvloer… een sport op zijn eigen!

Rond 9u00 wordt er terug op mijn deur geklopt. De 2 andere vrijwilligers van Kebene gaan een English Breakfast gaan eten in ‘tropicana’. Niettegenstaande het ontiegelijk vroeg uur, besluit ik hen te vergezellen. Na een weekje keniaans brood voor ontbijt, lijkt een uitgebreid ontbijt me wel een smakelijke keuze! Na een korte wandeling (toch opletten om mijn voeten niet om te slaan in alle putten in de weg!) installeer ik me en bestel een broodje kip en een fruitsalade!  Het is eens iets anders dan het droog brood (dat je in de verte wat kan vergelijken met koekebrood) en de thee. Het voelt zelfs een beetje decadent aan…

Na het ontbijt dan maar vlug terug naar de kids. Ondertussen is iedereen druk bezig met zijn duty’s. De compound wordt gekuist, de kamer uitgemest, alles wordt geveegd, de dieren worden verzorgd en het eten wordt voorbereid… Ik help wat mee en neem ondertussen de tijd om alles goed te onderzoeken en besluit dat het toch dringend tijd is dat ik eens naar de Nakumatt (grootwarenhuis) om te kijken voor plastieken boxen.

Na Kula-time (etenstijd) vraag ik aan een aantal big-boys wie zin heeft om mee te gaan. De andere kids gaan naar het strand gaan spelen. Vidzo, Hamisi, Juma en Akida zijn direct kandidaat om mee te gaan! Niettegenstaande mijn benen nog niet volledig gerecupereerd zijn, besluiten we toch te voet te gaan. De kids kennen een paar weggetjes zodat we niet langs de grote baan moeten wandelen. Op naar nakumatt…

Het is een zeer ontspannen wandeling en de kids vragen me 1001 vragen over mijn leven in België. Ik probeer een aantal vragen terug te kaatsen naar hen en algauw beginnen ze open te vertellen over meisjes en verliefdheid… Een zalig gevoel om te beseffen dat ze je al op die manier vertrouwen dat ze erover praten met je.

Onder het wandelen merk ik echter dat Vidzo voortdurend aan zijn broeken aan het trekken is. Blijkt dat hij 2 broeken boven elkaar draagt omdat zijn broeken anders op zijn enkels arriveren. Door 2 broeken boven elkaar te dragen, vermijdt hij deze genante situatie. Even later zag ik het onderste van de voeten van Juma, terwijl hij schoenen aan had… Maw de onderkant was volledig weggesleten! Ik begon erop te letten en zag dat ook de schoenen van Akida serieus aan de kleine kant waren. Zowel zijn tenen als zijn hielen kwamen voer de schoen. Ondertussen waren we gestapt tot op de weg tussen Ukunda en de Nakumatt. Dan maar ter plaatse beslist om de matatu te pakken richting Ukunda. Voor aan de shopping te beginnen, stelde ik een maximumbudget voorop waarmee ze zeker moesten toekomen. Daarbij benadrukte ik de verantwoordelijkheid die ze hadden tegenover de rest van kebene. Het geld dat ik aan schoenen voor hen besteed, kan ik immers niet meer besteden aan Kebene.

Zo gezegd, zo gedaan, eerst op zoek naar schoenen. De kids gidsen me doorheen de kleine straatjes, en lopen vastberaden op hun doel af. Gelukkig had het de laatste dagen niet meer geregend, anders waren de straten daar zeker ene modderpoel!

Hamisi vond witte schoenen, Akida wou dezelfde en Juma koos voor wandelsandalen. Ik liet hen onderhandelen over de prijs en ging ondertussen op zoek naar wat frisdrank! De startprijs was 2500 keniaanse shilling (25€) per paar maar dat was teveel voor de jongens! Na serieus onderhandelen waarbij de decibels regelmatig de hoogte ingingen, was de defintieve prijs vastgesteld op 700 keniaanse shilling (7€). Hamisi wou nog kijken voor een paar bijpassende kousen, maar bleek dat niets aan zijn smaak voldeed. En dan zeggen dat vrouwen zo moeilijk zijn…

Vervolgens op zoek naar riemen!! We kwamen veel riemen tegen en blijkt dat Keniaanse pubers niet anders zijn dan Europese pubers. Een riem met een marihuana-blad, een riem in de rasta-kleuren of een riem met een doodshoofd waren hun eerste keuzes, maar ik heb hiervoor toch mijn veto gesteld. Na onderhandelen zijn we tot het akkoord gekomen dat ze een riem moesten kiezen die ze ook voor school konden gebruiken. Voor 100 shilling (1€) per riem heb ik Vidzo, Juma en Hamisi blij kunnen maken. Ondertussen was Akida een winkeltje binnen gegaan en ben ik dus maar even achter gegaan. Met een pruillipje zei hij dat hij eigenlijk ook nieuwe kerkkleren wou hebben. Ik kon het niet laten, en voor 1300 shilling (13€) had hij een nieuwe broek en hemd mee!

Gepakt en gezakt opnieuw op pad naar Nakumatt, we hadden immers nog geen plastieken boxen! Aan een drukke T-splitsing gaan we op zoek naar een Matatu die richting Diani Beach gaat. De zoektocht duurt echter totaal niet lang, want onmiddellijk staan ze al met 5 man rond ons te roepen om op hun matatu te kruipen! Ik liet de boys onderhandelen en volgde gedwee op de door hen gekozen matatu!

In nakumatt gaan we vervolgens op zoek naar boxen. Redelijk snel heb ik een 4-tal dozen in verschillende formaten gevonden, bij het snuisteren in de speelgoedafdeling vind ik nog een educatief spelletje voor de kidoho ones (kleintjes!) Ze krijgen een kaartje met een tekening van bv QUEEN.  Daarna moeten ze binnen de tijd van een zandloper zoeken naar de juiste letters om het woord te spellen. Daarnaast koop ik nog een sterk touw, aangezien het in mijn kop zit om eens te gaan touwtrekken op het strand!

Gepakt en gezakt korten we onze weg in naar Kebene, de jongens helpen met dragen! Trots tonen ze de nieuwe aankopen en ik wijs hen erop dat ik de schoenen, riemen ed terug wil zien de volgende keer dat ik naar kebene ging. Ze moesten ervoor zorgen! Wist is op dat moment veel dat dit betekende dat ze de schoenen niet zouden durven aandoen…

Rond 18u komen uncle Guy en Auntie Lieve toe in Kebene. Zij huren een huis met zwembad en een auto en komen veel langs in Kebene. De jongens hebben al naar de halve finale van het WK voetbal mogen gaan kijken, nu is het de beurt aan de meisjes! Alle meisjes moeten hun zwemgerief klaarmaken, and of we go….

Niettegenstaande het redelijk koud is (en het water nog kouder! Het weer zorgde voor weinig aanpassingsverschijnselen aangezien het weer daar eerder Belgisch te noemen was!) waagden we een duik in het zwembad. Ook de bubbels in de jacuzzi werden aangezet en we hadden een heerlijke tijd!

Na het eten hadden Guy en Lieve nog een verrassing voor de meisjes: IJcrème!! Er werden glaasjes gevuld met een bolletje ijs en de kids smulden en genoten! Zabibu had zelfs het idee gevonden om wat water bij haar ijs te doen, zodat ze langer van de smaak kon genieten. Na het ijs werd de muziek aangezet en waagden velen zich aan een danspasje… Shake that ass…

Na veelvuldig uncle Guy en auntie Lieve te bedanken keerden we terug huiswaarts. Het was wederom een geslaagde dag! Rekening houdend met de korte nachtdie gepasseerd was, kruip ik vroeg onder de lakens. Morgen wil ik immers fris in de kerkdienst zitten!

03-08-2010 om 14:42 geschreven door Elke  

Dag 5: This is Africa!

Vandaag is het vrijdag 09 july en mijn eerste schoolweek zit er bijna op! Vandaag belooft een drukke dag te worden, waarbij ik zeer veel zal leren kennen van Afrika.

In de vroege morgen spring ik binnen in Rainbowschool, om naar de parade te gaan kijken. Iedere maandag en vrijdagmorgen worden er liedjes gezongen en wordt de keniaanse vlag gehesen. Ik kwam op het juiste tijdstip, want de koe werd juist op dat moment geslacht! In plaats van er korte metten mee te maken zodat alles vlug achter de rug is, blijven ze wat aanmodderen. Ook hier de typische pole-pole-mentaliteit… Na lang treuzelen wordt de koe dan eindelijk geslacht op rituele wijze. Een mes is de keel, en het bloed wordt aan de vacht geveegd… Ik blijf niet voor de ontleding van het beest, maar heb er alle vertrouwen in dat het ’s middags zal smaken!

Pasci vertelt me ’s morgens dat hij afgesproken heeft met Guy en Lieve om naar het huis van Auntie Sara en het huis van Milly te gaan kijken. Hij moet maar 1 keer vragen of ik zin heb om mee te gaan, want ik ga gretig in op zijn voorstel. Kebene heeft al verschillende afrikaanse personeelsleden gehad, maar niet altijd met evenveel geluk! Sommigen hebben ze reeds moeten ontslaan omdat er gestolen werd… Wetende dat sommigen personeelsleden quasi niets hebben, wonen in een piepklein kamertje en moeten vechten om de eindjes aan elkaar te knopen, kan ik wel verstaan dat de verleiding groot kan zijn. De kids van kebene hebben het immers goed! Ze hebben elk hun eigen bed, krijgen 3 keer eten per dag, krijgen verzorging, medische hulp en educatie.  Als je dan zelf niet weet of je de volgende dag zal eten… is het soms vlug gebeurd. Momenteel is er een goede groep aanwezig, die het beste meent met Kenia.  Auntie Milly s hier reeds geruime tijd in kebene, een zeer lieve, vriendelijke juffrouw. Een schat van een meisje! Auntie jackie is de zus van Milly en werkt hier ongeveer een jaar. Auntie sara is een moeder van 6 kinderen en is ook een echte mama-figuur naar de kinderen toe! Zij blijven hier afwisselend inslapen, zorgen voor de schoonmaak en het eten en natuurlijk voor de begeleiding van de kinderen. Je merkt dat ze alle 3 heel geliefd zijn! Uncle Mohammed is als het ware de klusjesman en een opvoeder tegelijk. Hij brengt de kinderen naar school en haalt ze terug af. Overdag verzorgt hij de moestuin,  voert hij allerlei klusjes uit… en na school helpt hij de kinderen met hun huiswerk. Uncle Thomas is chauffeur van dienst om de kinderen naar de kerk te brengen, helpt mee met de klusjes en is schilder van kebene. Uncle Cosmos is sociaal werker en is aanwezig om het schoolwerk, de resultaten… op te volgen.

Momenteel zijn alle personeelsleden ook met hun hart verbonden aan kebene en helpen zij ook bijdragen aan het familiegevoel dat hier heerst. Het keniaanse loon ligt zwaar onder het bestaansminimum bij ons en kebene wil de loyaliteit van het personeel ook vergroten door hen te ondersteunen in andere aspecten. Kebene betaalt de helft van de huishuur van het personeel. Als er iets gebeurd waardoor het personeel zou worden ontslagen, zijn ze niet enkel hun loon en hun werk kwijt, maar moeten ze immers nog veel meer opgeven. Auntie Sara woonde op heden in een 1-kamer-appartement, met haar 6 kinderen en man! Een ruimte van ongeveer 3 meter op 2 meter deed dienst als slaapkamer, leefkamer, keuken… Het was schokkend om te zien. Een aantal kinderen lagen op 1 matras, anderen op de zetel en op de grond om te slapen. Door de steun van kebene kan ze nu echter verhuizen naar een piepklein appartementje met 2 slaapkamers!!!! De totale grootte van het appartement kan je nog slechts vergelijken met een slaapkamer van bij ons, maar voor hen is het al een hele verbetering! Meer dan een matras, een zetel, een pan en paar bekers heeft ze echter niet. Zowel Lieve en Guy, als mezelf (met dank aan het sponsorgeld dat ik in België heb gekregen) hebben het hier moeilijk mee en besluiten een steentje bij te dragen. Samen gaan we op zoek naar winkels in Ukunda en kopen we 2 matrassen, een vuilbakje, borden… Alles samen voor de ronde som van 6000 schilling (60€), dat we verdeeld hebben. Op deze manier  kan ik niet enkel de kinderen van kebene helpen, maar ook auntie sara en haar 6 kinderen. Mede door onze hulp moeten de kinderen niet meer op de harde grond slapen en gaan ze hopelijk een gezonder leven tegemoet! Foto’s volgen wanneer ik terug in België ben en de toegang tot internet het toelaat om foto’s up te loaden!

Na het bezoek aan het huidig en toekomstig huis van Sara vertrekken we naar het huis van Auntie Sara en Auntie Jackie. Zij delen een klein appartementje in de village nabij kebene. Auntie Milly is een zeer verzorgde juffrouw, die enorm godsdienstig is! Haar huisje overtreft alle verwachtingen, aangezien auntie milly echt haar best doet om er een gezellige thuis van te maken. Ze spaart voor gordijntjes, een vloerkleedje… en maakt ze zo beetje bij beetje een aangename plaats van om te vertoeven!

Ondertussen neemt de Keniaanse hitte toe, en hebben we nood aan een verfrissing. We lopen wat verder de village in, naar een klein winkeltje. Ik ben in een vrijgevige bui en trakteer mijn companen op een cola. Ik betaal met 100 shilling (1€) en zeg dat de mevrouw het wisselgeld mag houden. De verkoppster kreeg de tranen in haar ogen, ik werd veelvuldig bedankt en zou worden vermoemd in haar gebeden. (May God bless you…) 0,20€ is voor ons niet noemenswaardig, maar betekent voor hen al een grote hulp! Blij dat ik nog iemand blij heb gemaakt!

Ondertussen is het hoog tijd om af te zakken naar rainbow school voor het feest! De koe werd een tijd geleden kado gedaan aan de school en dit moet natuurlijk gevierd worden. Het vlees werd klaargemaakt, pilau en groentjes vervolmaakten het tafereel. Het was zalig lekker!!! Uit schrik dat ik het niet zou lusten, had ik een bescheiden portie genomen. Ik wou immers zeker mijn bord leegeten! Het smaakte me echter zodanig, dat ik met een klein stemmetje gevraagd heb of ik een tweede portie mocht halen. Dit blijkt een heuse eer te zijn voor de kenianen, als muzungu’s hun eten lekker vinden, dus mijn vraag werd zelfs aangemoedigd! Ondertussen ben ik ook al gewend met mijn handen te eten, en voel ik me een echte afrikaan!

Na de maaltijd wordt iedereen naar buiten gevraagd. Eerst worden er speeches gehouden en Mama Rainbow bedankt iedereen die meehelpt om dit project in goede banen te leiden. Daarna is het aan de kinderen van de school. Wouter (Belgische vrijwilliger) heeft de zangklas het liedje aangeleerd en dit zullen ze nu zingen voor de ganse school en voor de visitors. Het was prachtig om te zien, aandoenelijk. Bij het zien en horen van de kinderen, het beluisteren van de tekst kon ik mijn ogen amper droog houden. Gelukkig was ik de enige niet die het emotioneel moeilijk had!!

Daarna zongen er nog andere leerlingen het liedje van ‘jambo bwana’ en een christelijk geïnspireerd liedje (waarvan ik de naam vergeten ben!) De totaliteit was prachtig en geslaagd!! Om de kinderen te verwennen werden er nog een aantal acrobaten uit de village uitgenodigd die tal van trukjes uitvoerden. Persoonlijk zag ik liever de kinderen zingen en dansen, maar de kids zelf vonden de acrobaten de max!

Emotioneel was het reeds een zware dag en we waren pas in de korte namiddag. Vandaag was het ook de verjaardag van Mehtrine, en ik kwam tot de conclusie dat we nog niets gekocht hadden om haar verjaardag te vieren. Bij de vorige verjaardag had ik een cake gekocht om met alle kids te delen, en ook nu wou ik iets doen om deze dag een speciaal tintje te geven!

Lieve en Guy stelden voor om naar Ushago te gaan, naar de supermarkt! Zij huren hier een auto, dus qua vervoer is het voor mij heel makkelijk! Zo gezegd, zo gedaan… opnieuw op stap!

Gisteren had ik ook met Guy (die huisdokter is in België) een aantal wonden verzorgd bij de kids, die maar blijven ontsteken. Genoeg materiaal (plakkers, ontsmetting, doekjes…) is er echter niet voor handen in Kebene en we besluiten eerst naar de apotheek te gaan. Ik koop daar al het nodige materiaal dat nodig is om alle wonden te verzorgen en hen te leren hoe ze dit na mijn vertrek ook zelf moeten doen! Opnieuw wat geld lichter, gaan we de supermarkt binnen. Cake vind ik hier niet, maar ik besluit voor iedereen een mini-zakje chips mee te nemen. Het is eens iets anders….

Na de shopping besluiten we dat we ook een versnapering verdiend hebben, en gaan we aperitieven in de bar van ushago! Met een glaasje wijn en een pintje blijven we maar praten over kebene, over de kinderen en over de meerwaarde van dit project! De tijd vliegt en we moeten terug naar kebene want de kinderen komen thuis van school!

Het is vrijdagavond dus de meesten stellen hun huiswerk uit tot in het weekend! Pasci heeft ondertussen een weegschaal opgehaald. Alle kinderen worden gewogen. De een is wat verdikt, niemand is afgevallen. De grootste verrassing was kazungu, die ongeveer een maand geleden opgenomen is met ondervoeding! Hij woog toen 13 kg, wat te weinig is voor een 5-jarig jongetje. Hij was echter niet verdikt en blijft steken op de 13 kg. Veel zorgen maken we ons echter niet omdat je nu wel ziet aan kazungu dat hij genoeg eet, gelukkig is en vol energie zit!

Na kula- en Umbatijd zingen we ‘happy birthday’ voor methrine en verdeel ik de zakjes chips. Zelf vond ik ze niet te vreten (alsof ze al weken open in de kast lagen!) maar de kinderen genoten met volle teugen! Zabibu at er een tweetal en stak haar zakje weg om er ’s anderendaags nog van te kunnen genieten, rachel kroop alleen in een hoekje weg om ten volle te genieten… Het was zalig om ze bezig te zien!

’s Avonds had ik nog afgesproken met een vrijwilliger van Rainbow om nog eens het nachtleven in te duiken. Samen met enkele afrikanen en de andere vrijwilligers van rainbow zijn we na lala-time(van de kinderen) vertrokken naar Tropicana. Dit is een ‘danscafé’ gespecialiseerd in reggae-muziek. We hebben iets gedronken, wat staan dansen, maar dan sloeg de vermoeidheid toe. Wat doe je dan? Verleggen naar de plaatselijke discotheek…. Hier was de muziek gekender en samen met wat personeel van kebene en rainbow-school hebben we staan shaken op de dansvloer. Rond 3u30 kwam ik tot de conclusie dat ik niet zou wakker geraken als de kinderen slechts luttele uren later aan zijn deur zouden komen kloppen. Een aantal anderen gaven me gelijk en zijn mee vertrokken naar huis (een taxi delen is goedkoper en leek me iets veiliger in de middag van de nacht!) de rest is blijven shaken tot na 5u…

Een korte nacht voor de boeg, maar ik blikte terug op een geslaagde dag!

Auntie Elke

23-07-2010 om 11:40 geschreven door Elke  

Ik ben pas 4 dagen op dit continent en toch heb ik reeds het gevoel dat ik hier al een hele tijd ben! Vandaag eerst de kindjes naar school gebracht! De voorbije keren heb ik mezelf duidelijk gemaakt dat ik mijn stapschoenen moest aandoen, maar dit blijkt een tevergeefse waarschuwing te zijn. Opnieuw met mijn ‘sletsen’ door de brousse wandelen… Voetpaden zijn hier niet te bespeuren en de keren dat ik mijn voeten omsla of tegen een steen stoot zijn legio. Maar dat hebben we er wel voor over!

Als alle kinderen naar school waren, heb ik op mijn gemak een zalige douche genomen. Douchen met ijskoud water, er zijn aangenamere dingen! Een warm bad met veel schuim lijkt me plots zeer zalig, al is dit voorlopig het enige van luxe dat ik hier mis!

Ondertussen zijn er nog 2 andere vrijwillligers toegekomen in Kebene. Ze waren hier reeds en zouden normaal doorreizen naar een ziekenhuis om daar te werken, maar negatieve ervaringen hebben ertoe geleid dat ze terug naar het weeshuis gekomen zijn.  Samen met Pasci en de 2 vrijwilligers zijn we opnieuw richting Ukunda gegaan. Eerst wat zaagsel gaan kopen voor het kippenhuis. Aangezien een dier veelal enkel wordt gezien als vlees voor kula (eten) wou kebene dit beeld doorbreken. De aankoop van enkele kippen, en 2 honden moet ervoor zorgen dat de kids verantwoordelijkheid opnemen en hen verzorgen.  Via de kippen hebben ze eieren die ze dan kunnen klaarmaken en opeten.

Na deze aankoop zijn we naar travellers  café gegaan om de lunchen. Een klein Afrikaans restaurantje waar we voor 5 euro met 4 personen gegeten hebben en 2 blikjes gedronken hebben. Ongeveer 1€ per persoon, het kon slechter! Je krijgt wel een kaart voor je neus met enkel onverstaanbare gerechten, op goed geluk dan maar kiezen. De matoke special (bakbananen, met aardappelen in een sausje en wat vlees) schijnt lekker te zijn, volgens mijn companen. Ik koos een chapati (lekker, echt lekker) en iets ongekends wat veel meehad van een donut in stokvorm. Daarbij kreeg ik nog een bord met afrikaanse “frietjes”

Met de tumbo full (volle buik) begonnen aan de shopping! Er werd een tv aangekocht, maar kabel is hier niet onmiddellijk voorzien. Dan maar een soort antenne gaan kopen, om toch het nieuws ed te kunnen zien. Voor een 20-tal € waren we gepakt en gezakt! In de winkeltjes van Ukunda (meer dan wat kraampjes die vanalles en nog wat verkopen naast elkaar gepropt in een klein straatje moet je je er niet bij voorstellen) zijn we nog maïs voor de kippen gaan kopen, meel(?) om Ugali te maken (een typisch gerechtje van hier waar de kinderen en eigenlijk alle kenianen verzot op zijn, maar dat ik in de verste verte niet door mijn keel kan krijgen.) Wat schriftjes, schoolmateriaal… en we waren klaar om terug naar huis te gaan!

In de namiddag ben ik met de andere vrijwilligers naar het strand geweest. Kebene ligt op 5 minuutjes wandelen van het strand en langs het strand heb je fourthy thieves. Dit is een soort pub, waar je kan zonnen op het strand, iets drinken of iets eten en ’s avonds de beentjes kan uitzwaaien! Tijdens het kwartiertje wandelen naar fourthy thieves werden we aangesproken door tal van beachboys die iets wilden verkopen.  Al vlug leerden we zeggen: just walking, no talking! De beachtboys zijn een echte plaag en doen de schoonheid van het strand en de zee geen eer aan. Eenmaal aangekomen in fourthy thieves rolde ik mijn badhanddoek uit, mijn muziek in mijn oren en mijn leesboek in de hand… Het weer was echter wisselvallig en een snijdende wind zorgde er al snel voor dat we iets nuttigden in de pub zelf! Deze middag hadden we een goedkopere maaltijd dan hier ons drankje! De prijzen waren afgestemd op de muzungu’s die hier regelmatig vertoeven! Dan maar terug naar kebene, want ondertussen zouden de kinderen gauw terug komen van school! Bij het terugwandelen passeren we langs rainbow-school. Ik was er nog niet binnen geweest en zag mama rainbow (Katrien) in de verte zwaaien. Toch maar even goeiedag gaan zeggen. Het schooltje is ongeveer een jaar oud en staat al heel ver. Als de financiële situatie het toelaat, sturen ze een container schoolmateriaal vanuit België, waardoor ze reeds over heel wat didactisch materiaal beschikken. Nu dit aanleren aan de leerkrachten en hopen dat het bijdraagt in de educatie van de leerlingen! Ook hier zijn een aantal vrijwilligers actief. Lianne is een Nederlandse stagiair die hier reeds 6 maanden vertoeft. Haar einde is in zicht en momenteel zijn haar ouders en zussen op bezoek! Christine is hier 3 maanden en helpt onder andere mee om een beter strafsysteem uit te werken. In Kenia is het immers nog de mode om de stok te hanteren. Vanuit ons  westers oogpunt is dit zeer moeilijk te aanvaarden en Katrien heeft het gebruik van de stok dan ook verboden. NU moet er echter wel een andere manier van straffen uit gedacht worden. Karen, Wouter en Phaedra zijn op dezelfde dag aangekomen als mij en blijven respectievelijk 2 weken, 3 weken en een maand! Karen helpt mij in de kleuterklas, Phaedra helpt bij de science-lessen en helpt mee aan een project voor thee ter preventie van malaria en Wouter heeft, als muzikant, de taak op zich genomen om het liedje ‘we are the world’ van Michael Jackson aan te leren aan de zangklas. Ik blijf even kletsen met mama rainbow en ondertussen word ik uitgenodigd om ’s anderendaags naar de party van de school te komen, waarbij een koe zal worden geslacht! Het belooft morgen dus ook een spannende dag te worden!

Ondertussen zijn de kids terug van school en haast ik me terug naar Kebene. De kinderen van Makuela-school hadden vorige week examens en hebben nu de resultaten. Sommigen zijn gestegen, anderen gelijk gebleven en jammergenoeg zijn er ook een paar achteruit gegaan. Aanmoedigen dus om beter hun best te doen! Vidzo (de oudste jongen van kebene) heeft op heden nog steeds problemen met de maaltafels, en rehema (15-jarig meisje) heeft enorm veel problemen met oefeningen op kloklezen. Aangezien ik geen ervaring heb in het lager onderwijs, is dit voor mij niet simpel om uit te leggen. Ondertussen dan maar het thuisfront in actie gebracht om klokken uit te teken en kaartjes te maken voor de maaltafels. Van zodra dit in mijn mailbox zit, ga ik die uitprinten, lamineren en doornemen met de hen!

Op donderdagavond staat er spaghetti op het menu. Stel je echter geen italiaanse spaghetti voor zoals wij die kennen, eerder wat gekookte drendels en een klein beetje saus met 1 brokje stoofvlees (achtig) per persoon ongeveer! Maar het smaakt…

Dan nog Umba-tijd (bidden) en lala salama…

groetjes
 
Aunti Elke.

23-07-2010 om 08:46 geschreven door Elke  

Woensdag 07/07/2010: Een afrikaanse pole-pole-dag

 Ondertussen begin ik me al goed thuis te voelen en ga ik mijn eerste echte typische keniaanse dag tegemoet.

‘ s morgens voor het krieken van de dag werd ik wakker gemaakt door een van de kids. Opstaan dus! Alle kinderen zijn reeds druk in de weer met hun taken en het verzamelen van hun schoolmateriaal. Ieder kinds heeft bepaalde taken waar hij/zij verantwoordelijk voor is (opkuisen,afwas, helpen bij het bereiden van het eten…) Diegenen van kookdienst bereiden het ontbijt voor. Er wordt thee gekookt, waarbij een kleine hoeveelheid cacao-poeder aan toegevoegd wordt om het wat zoeter te maken. Iedereen krijgt 3 boterhammen met boter. Dit wordt met veel smaak verorberd. Vergelijk het brood absoluut niet met dat van bij ons. Wakkige watte is een betere beschrijving!

Daarna vertrekken we naar school. Om iedereen naar school te brengen, doen we de wandeling  2 keer… Ondertussen zijn we al vlug een uur verder!! Alle kids zijn veilig en wel op school toegekomen… nu kunnen we, samen met het personeel, zelf ontbijten. Eerst bidden en dan aanvallen…

In de voormiddag staan er wat algemene klusjes op de agenda. Eerst de afwas afwerken, de slaapkamers van de kinderen uitvegen en dweilen. Een borstel zoals bij ons, is hier totaal vreemd. Enkele fijne takken worden samengebonden en doet zo perfect dienst als borstel! Taken die bij ons vlug gedaan zijn, maar die hier een zee van tijd in beslag nemen. De luxe van een vaatwasser, wasmaschine… zijn me hier plots zeer duidelijk! De afwas wordt gedaan aan een grote afwasbak. Alles wordt afgespoeld onder water, dan met een schuursponsje en wat zeep afgewassen en opnieuw afgespoeld.  Afdrogen wordt hier niet gedaan, alles wordt zo weer in de keuken geplaatst.

Na afloop trek ik me even terug in mijn kamer. Tot op heden liggen al mijn kleren en dergelijke nog in mijn valies, hoog tijd om het een en het ander uit te pakken dus!! Ik heb 2 bedden in mijn kamer staan, en geen kast… Dan maar van een bed een kast maken! De voormiddag zit er al op… Als ik er nu bij stil sta, heb ik eigenlijk niet veel gedaan, maar ben ik wel heel de tijd bezig geweest! Alles gebeurt hier wat trager, wat meer pole pole, en heel veel duurt gewoon langer om te doen!

Na de middag ga ik nog even op stap met Pasci om boodschappen te doen. Op een paar kilometer is er een plaatselijke ‘makro’ onlangs geopend. Je vind hier heel veel, al is het tegen hogere prijzen dan in de wegwinkeltjes die je in de stadjes vindt!  Lieve en Guy hadden wat centjes meegekregen van een kennis en we gaan op zoek naar een televisie. Op die manier kunnen de ouderen het nieuws volgen en hun algemene vorming uitbreiden… Voor ongeveer 100€ hebben een mooi exemplaar gevonden en trots keren we huiswaarts.

Ondertusen zijn afrikaanse aunties aan het avondeten begonnen. Met meel (?) en dergelijke wordt een  soort deeg gemaakt, gekneed, uitgerold en in stukken verdeeld. Er wordt vervolgens een soort wokpan  met olie gevuld en verhit. De stukken deeg worden gefrituurd in de olie. Hierdoor bekom je een soort oliebollen, die net iets minder zoet smaken. ’s Avonds wordt dit klaargemaakt met bonen en dit is mijn eerste kennismaking met Mandazi! Best lekker, al zorgen de bonen voor een gezonde darmflora…

Rond 15u30 gaan we opnieuw op stap om de kinderen van school op te halen. Tussen  16u en 18u30 druppelen de kinderen binnen. Iedereen moet zijn agenda afgeven en ik help met het huiswerk. Het engels, wiskunde en wetenschappen kan ik nog net volgen, voor het huiswerk voor kiswahili moet ik echter forfait geven. Ondertussen heb ik een weddenschap afgesloten met Hamisi, een van de oudere jongens om zijn leerstof te overhoren. Hij bracht trots zijn map mee van school en daaruit stel ik 10 vragen. Bij 10 correcte antwoorden kon hij van mij een verassing verwachten, bij 1 fout mocht ik hem drillen als in het leger! De verrassing had ik beloofd en moest ik nakomen, Hamisi  had alle antwoorden correct!!!

Na het huiswerk is het kula-tijd (etenstijd) voorafgegaan door gebed. Daarna Omba-tijd (gebed). Dagelijks wordt een vers uit de bijbel besproken, wordt tal van liedjes gezongen, gebeden en de algemene kennis getest. De natuurramp in Haïti wordt besproken, maaltafels worden opgevraagd, de buurlanden van Kenia, de naam van de Belgische koning… Alles wordt afgesloten met gebed in een grote kring. Menig kinderen gaan hiervoor op hun knieën zitten, en bidden zeer geconcentreerd. Achteraf wordt samen nog een liedje gezongen: ‘how can I explain how much I love you, how much i need you, how much I pray for you. How can I explain how much I need you, how much I love you, I will be there for you!’ De tranen komen in mijn ogen..

‘s avonds staat de tweede halve finale van het WK op het programma. Opnieuw zijn we uitgenodigd bij Lieve en Guy om te match te bekijken. Met de grote jongens in de auto vertrekken we, pronostieken zijn de ene keer in het voordeel van Duitsland en de andere keer in het voordeel van Spanje…

Na de match korten we onze weg ‘haraka haraka’ (vlug vlug) in, want het is reeds lang voorbij bedtijd! Een wederom geslaagde dag zit er op…   

 Auntie Elke

21-07-2010 om 17:45 geschreven door Elke  

20-07-2010 om 12:56 geschreven door Elke  

We are the world, we are the children

‘Voordat ik in Kebene kwam, moest ik zorgen voor mijn broertjes en zusje.

Mijn mama ging soms drie dagen weg van huis om werk te zoeken,

Terwijl ze te kampen had met een levensbedreigende ziekte. 

Zelf zocht ik naar eten, ik leerde koken en deelde die kleine maaltijd met men zus en broertjes, ik was toen 8 jaar.  Mijn droom was om naar school te kunnen gaan.’

Een van de zovele intense verhalen die de kinderen met ons delen.  De boodschap in dit ene verhaal is hoe dankbaar de kinderen zijn voor de kansen die ze krijgen. Het raakt me telkens weer.    

‘We are the world, we are the children…’  Een nieuw lied dat  doorheen het Kebene dorpje weerklinkt.  Zo mooi om te zien, wanneer alle kinderen, zij aan zij deze song vertolken.  Een van de zovele momenten die niet gauw vergeten zullen worden.

 
Auntie Elke

20-07-2010 om 12:42 geschreven door Elke  

Dag 2: dag van 1001 indrukken!!

Na een zalige nachtrust begint mijn eerste echte dag op Keniaanse bodem. Een groot aantal kinderen zijn ook thuis. Vorige week hadden de kids van een school examens en nu krijgen ze 2 dagen welverdiende rust. De schooljaren hier zijn totaal verschillend met die van ons. De primary school duurt 8 jaar, vervolgens heb je de secundary school , dat 4 jaar duurt. Hiervoor moet je naar de grotere steden, op internaat. Kebene heeft nu reeds 1 leerling op internaat, Dorcus. Ze verblijft een aantal weken, maanden op school en komt dan met de vakantie naar huis.

De andere leerlingen zijn verdeeld over 2 scholen.

(1)    Makuela School, op ongeveer 15 minuten stappen. Dit is een privé-school waar onderwijs van een hoog niveau wordt voorzien. De school is on Duitse handen en is een dure aangelegenheid. Per leerlinge betaalt Kebene 28€ om hier les te kunnen volgen. Investeren in educatie is echter een bewuste keuze, gericht op de toekomst van de kinderen.

(2)    9 kids volgen les in Rainbow 4 kids.  Deze school is gelegen naast kebene en is in Belgische handen.Mama rainbow (Katrien) startte een aantal jaar geleden dit project op. Ze gaf hiervoor haar job als kleuterleidster op om zich volledig in te kunnen zetten voor de school. Tussen Rainbow en kebene is er een goede  samenwerking en 9 kinderen volgen hier onderwijs.

Op een normale schooldag ziet de morgen er al volgt uit: ’S Morgens om 5u loopt de wekker in Kebene. Iedereen verzamelt in de ‘zitkamer’ en de dag begint met gebed en het lezen van een bepaalde vers van de bijbel. Na het ochtendgebed begint iedereen aan zijn taken. Alle kamers worden geveegd, er wordt thee gezet, de boterhammen worden verdeeld… Ondertussen vertrekken de oudsten naar school rond 6u, de anderen ontbijten en vertrekken rond 06u45. Zij worden door uncle Mohammed (alle personeel wordt aangesproken met Uncle of auntie) vergezeld op weg naar school. Deze morgen ben ik ook meegeweest. Terwijl we onderweg zijn, gaan ook de drie kleinsten ontbijten (Sawa, Peter en Faith) en zich klaarmaken. Zij moeten pas later starten en blijven dus nog even langer in Kebene. Als we terug zijn van de eerste groep naar school te begeleiden, staan de kleinsten klaar en wordt de weg opnieuw aangevat naar de school!!

Vandaag was het dus een beetje anders. 19 kinderen zijn immers thuis. Sommigen doen hun was, anderen spelen, helpen aan de afwas, doen huiswerk…  Ik hou me wat bezig met de kinderen en speel met hen wat voetbal… In de voormiddag stelt Pasci voor om mee te gaan op boodschappen. We hebben eerst afgesproken bij Lieve en Guy. Ze huren een villa in de buurt van Diani Beach.  Het is werkelijk overdonderend. Het is een prachtige villa waarbij de voorkant volledig open is. Volledig Afrikaans ingericht , met een zwembad, een jaccussi en een tuin. Een kok, nachtwaker, tuinman en poetsvrouw zijn inbegrepen in de prijs. Hier zou ik wel nog eens willen logeren! Ik heb een folder op zak en droom al van een volgende reis!

Tijdens het bezoek komen we tot de conclusie dat het die avond de halve finale is van het WK voetbal! We zijn allen zelf  geïnteresseerd in die match en ook sommigen kinderen vinden dit de max. We krijgen het zotte  idee om ’s avonds terug te komen met de big boys om van de match te genieten. Het avondprogramma staat ondertussen al vast.

Daarna vertrekken we naar Ukunda! Dit is een stadje nabij Maweni (de village waar Kebene gelegen is!) waar de shopping gebeurt… We gingen de kebene-bus ophalen zodat die ook eens op de weg kwam.  We waren pas goed vertrokken en de problemen begonnen reeds. Er kon niet geschakeld worden.  We stopten aan het petrol-station om te repareren.  Er waren echter onderdelen nodig die niet verkrijgbaar waren hier. Plots waren we op weg met Pasci, Uncle Thomas (diegene die instaat voor de reparaties en het vervoer in Kebene ed), de mecanicien van het petrol station (die moest immers aan de wisselstukken geraken) en mezelf. In Ukunda aangekomen hadden we de volgende pech. De politie zag de dollartekens in hun ogen en hielden ons tegen. De banden waren niet meer in orde en dit zou een zware kost betekenen. We hadden dit ook zo onder tafel kunnen regelen, maar aan corruptie willen we niet meedoen. Als iedereen zomaar de corruptie accepteert, zal er zeker nooit iets tegen gebeuren.  Woorden als arrestatie, rechtbank volgden elkaar in razendsnel tempo. Pasci stapte vastberaden naar het hoofd van dat politiebureau en ik probeerde mijn vrouwelijke charmes te gebruiken…  Blijkbaar zijn die aanwezig, want we zijn er met een waarschuwing vanaf geraakt! (Of misschien had Pasci een invloed op het hoofd van het politiekantoor?)

De bus dan maar naar de garage gebracht en met de centjes die ik gekregen heb in België heb ik ongeveer 20€ betaalt voor de reparatie en nieuwe banden! Dit was niet onmiddellijk gebudgetteerd bij kebene en de bus is nodig om op zondag naar de kerk te gaan met de kinderen.

Aangezien we toch moesten wachten op de bus, zijn we dan maar iets gaan eten in travellers square. Een typisch Afrikaans restaurant waar we voor 10€ een volle maaltijd en 2 drankjes hadden… cheap bussiness! Ik proefde daar mijn eerste chapati met sambusa! Lekker, echt lekker!!

Na de maaltijd zijn we op de ‘meir’ van Ukunda gaan wandelen. Kleine winkeltjes naast elkaar, die  vanalles verkopen! De een verkoopt wat naaigaren, de ander wat riemen, daarnaast staat er iemand patatjes te bakken… dit alles gecombineerd met een modderstraat (het heeft immers veel geregend de laatste dagen) maakte het tafereel volledig af! Wel een belevenis.

Na de shopping was de bus nog steeds niet in orde, dus hebben we maar de matatu terug naar kebene genomen. Als muzungu’s (blanken) werden we al wat raar bekeken, helemaal grappig was het toen we de discussie aangingen met de chauffeur over de komende WK-match! Voor 0,40 € zijn we op die manier thuis geraakt, in een klein busje die om de 5 stappen stopt om nog passagiers in te laden!!

De auto ophalen en dan vlug eten gaan kopen voor de kinderen. ’s Avonds staat er pilau op het menu (een soort rijstschotel). Hier aan het strand is een ‘makro’ waar je veel afrikaanse dingen kan kopen, maar ook wat typisch europese dingen. Ik kon het niet laten een potje choco te kopen, want de boterhammen ’s morgens  zijn hier toch maar wat droog! Ook heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt om een aantal grote tekeningen te kopen, met bv de maaltafels, het alfabet… Deze hebben we opgehangen in de kamers en in de zithoek. De kinderen zijn daar enorm mee bezig en op die manier leren ze ook! Speels, maar educatief!!!Ook nog wat schriftjes en schoolmateriaal werden in de winkelkar gestopt!

Vandaag was het ook de verjaardag van Kennedy, hij werd 12 jaar! Dit konden we niet zomaar voorbij laten gaan. Ik vond een cake, wat ballonnen, toeters en bellen!! Na Umba-tijd( bidden) hebben we de cake aangesneden,gezongen en getoeterd! Ik hoop dat Kennedy een mooie avond had!

De big boys mochten die avond mee naar Lieve en Guy om naar de voetbal te kijken. De Pilau hadden we in een grote pot gedaan, iedereen had wat dikkere (???) kleren aan en we konden vertrekken! Eerst hebben we met zijn allen rond het zwembad gegeten om vervolgens naar de zithoek te gaan voor de aftrap. Een aantal kids supporterden voor Nederland, een aantal voor Urugay. Ederland trok aan het kortste eind en, een beetje voorbij bedtijd, zijn we teruggegaan naar kebene voor lala-time (slapen) Lala salama!!! (slaap lekker!))

In mijn bedje kijk ik tevreden terug op een geslaagde dag!

Auntie Elke

16-07-2010 om 22:34 geschreven door Elke  

Het is niet zo simpel om de blog up to date te houden vanuit Kenia,maar bij deze toch al reeds een paar indrukken van de eerste dagen! Ik hoop de komende dagen wat vrije tijd te vinden om dit te vervolledigen!

De foto’s op de blog zetten is momenteel niet mogelijk,maar dat maak ik zeker goed als ik terug ben in België.

Op 4 juli 2010  vertrok ik (met toch wel een klein hartje) naar Zaventem voor een volgend avontuur. Na een eerste positieve ervaring met dit afrikaanse land, had Kenia me aangegrepen en het liet me niet meer los. Het was al jaren dat ik ervan droom mijn ‘capaciteiten’ in te zetten en Kebene bood me deze kans.

Op de vlucht waren 4 kebene-toeristen aanwezig. Dokter Guy en zijn vrouw Lieve kwamen al verscheidene keren naar Kebene en leiden het health-project van de kinderen. Zij zullen echter niet in Kebene verblijven, maar huren een villa zodat ze de ideale combinatie konden maken tussen het weeshuis en vakantie. Daarnaast was ook Pasci aanwezig om richting Kenia af te zakken. Een last-minute die hij niet kon weerstaan. Pasci is, samen met Nederlandse Arianne, de bezieler van dit project. Mijn respect voor deze verwezelijking zal alleen maar toenemen tijdens mijn verblijf. Na een aangename vlucht komen we aan in een bewolkt Mombasa. Samen met Phaedra, een vrijwilliger bij Rainbow 4 kids, korten we met zijn vijven de weg in.

Bij aankomst in Kebene gunt Pasci mezelf, Lieve en Guy het genot van het eerste contact. Met een klein,bonzend hartje stap ik door de grote rode poort van Kebene, home for children. 19 kinderen, van verschillende leeftijd, komen aangestormd, geven handjes, knuffels en stellen zich aan me voor. Veel kan ik niet onthouden aangezien de ervaring zodanig overweldigend is.   Ah, ik ben hiernog een tijdje, dus ik leer de namen later wel! Zwarte handjes verlossen me van mijn vele bagage en brengen het naar mijn kamertje!

Ian, een guitige jongen van 10 jaar, neemt me bij de hand en leidt me zorgvuldig rond. Ik ontdek de slaapkamers, de keuken, de zithoek, en zelfs de kippen en de schildpadden. Ik laat alles op me afkomen en geniet ten volle van de eerste momenten met de kids.

Aangezien we aangekomen zijn tegen lunchtijd, mag ik  direct aanschuiven aan tafel. Na het erbarmelijke vliegtuigeten bevalt de rijst met een soort erwten me enorm!  Alles wordt geserveerd op plastieken bordjes met een lepel voor de ‘muzungu’s’. De kids nemen plaats aan de 2 grote tafels en wachten geduldig tot iedereen aanwezig is. Iedere maaltijd wordt voorafgegaan door een gebed : ‘When I want to pray, I put my hands together, I close my eyes, I’m ready to pray…’  Vervolgens bedanken een 3-tal kids voor de hulp, de zorg en het eten. Amen, Shakula Muzuri!

De maaltijd gebeurt in volledige stilte, die iedereen (meestal) respecteert.  Ik sta versteld van de discipline die zelfs ook de kleintjes hebben. Ondertussen ben ik al gedoopt tot ‘auntie Elke’ en na de maaltijd komen alle kids ook mij bedanken voor de maaltijd.  De eerste keren stond ik met mijn mond vol tanden (ikke…stel je voor!) Na de maaltijd beginnen de kinderen spontaan de keuken op te kuisen, de afwas te doen, de tafels af te kuisen en de vloer te vegen. Even voel ik me verloren, maar al vlug stellen de kinderen voor om naar het strand te gaan. De  leerlingen van Makuela-school hebben vandaag en morgen een vrije dag, dus dit moet gevierd worden. Het weer is niet zo schitterend, dus zwemmen zal er niet inzitten! De kleintjes maken zandkastelen, de meisjes hinkelen in het zand en de jongens spelen hun eigen World cup wedstrijd!

Ondertussen leer ik Auntie Lianne kennen, een van de vrijwilligers van Rainbow  4 kids-school! ’S Avonds komen ze met haar familie eten in Kebene. Er staat Ugali op het menu. Ik ben nieuwsgierig welke culinaire verrassing met te wachten staat! 

Na de beach keren we ‘pole pole’ terug naar Kebene. Ondertussen zijn ook de 9 kids die naar rainbow-school gaan aangekomen en opnieuw krijg ik een hartelijke ontvangst. Ik maak al deel uit  van deze grote familie! Het wordt me vlug duidelijk: ik zal me hier thuis voelen!

Na kula-tijd (etenstijd) is het Umba-tijd (tijd voor gebed) Dagelijks wordt er een vers uit de bijbel besproken en worden er actuele wereldproblemen aangekaart. Umba-tijd wordt afgerond met gezangen en gebeden in groep!

Het was me een lange dag en algauw kruip ik stilletjes onder mijn muskietennet en probeer ’s nachts alle indrukken van deze bijzondere dag op een rijtje te zetten!
Lala Salama (slaap zacht!)
Elke

15-07-2010 om 20:23 geschreven door Elke  

Eindelijk kan ik iets op mijn BLOG zetten. Woensdag 14 Juli

Het is hier niet zo normaal als bij ons. En als het lukt mag je blij zijn. Een volledig verslag komt later wel.

Hier alles goed!
Vorige week hebben we veel regen gehad, maar dat is nu over en nu is het zeer zonnig en warm!
Mijn pc werkt nog steeds niet vanuit Kebene, maar ik zit nu in de internetwinkel zelf.

Zondagavond ben ik met de big boys naar de finale van de voetbal gaan kijken, ze vonden dat geweldig! De dag erna moest ik wel om 5u uit mijn bed, dus ik had de opdracht gegeven aan de oudsten om me wakker te komen maken. Rond 5u30 stond hij al aan mijn deur te kloppen omdat hij me voldoende tijd wou geven om me klaar te maken.
Het was een korte nacht dus.

In de voormiddag ben ik naar het schooltje gegaan van Rainbow om te helpen in de kleuterklas. Onze kleinsten (Kazungu) zit in dat klasje. Hij is pas een maand in Kebene en begint nu wat losser te komen. In Kebene zelf sprak hij nooit, we dachten dat hij geen Engels sprak, maar nu in het kleuterklasje bewees hij het tegendeel.

Bij het overlopen van de dagen, maanden... riep hij het hardst van allemaal. Ook het zingen deed hij schitterend. Ik was zo trots op hem! Tijdens imba-tijd (bidden) zong hij vroeger nooit! Gisterenavond heeft hij dan voor het eerst gezongen met de hele groep. Ik kreeg de tranen in mijn ogen. Ik denk dat hij een schrik moest overwinnen en dat is gelukt, aangezien hij in de klas bij mij gezongen had!

Op de speelplaats dan kwamen er veel kinderen naar me en dan zei hij heel boos: “it is my auntie Elke!!!” Tot gisteren zei hij niet eens mijn naam. Maar dan kwam hij plots achter me staan en zei hij: I love you auntie elke. Weeral mijn hart brak!!

Met de big boys ben ik zaterdag naar Ukunda geweest. De enen droeg 2 broeken boven elkaar omdat ze anders van zijn gat zakten, anderen zaten gewoon door zijn schoenen, of hadden geen schoenen... Ik heb dan een bedrag gegeven als maximum. En als ze goedkoop konden kopen mochten het ze dan nog iets hebben! Ze hebben daar staan afbieden en onderhandelen, het was super grappig om te zien! Nu hebben ze toch treffelijke schoenen.

In de namidag ben ik dan met de meisjes gaan zwemmen bij dokter Guy en Lieve (Belgische dokter die hier geregeld komt om de kindjes te verzorgen). Ze hadden ijs met fruitsla gehaald om de weesjes een mooie avond te geven. En ja, 13 gelukkige gezichtjes, zalig om te zien. Ze deden water bij hun ijs om zo langer van de smaak te kunnen genieten. Sommigen hadden nog nooit ijsjes gegeten! Ik heb al massa's foto's dus dan kan je alles zien als ik thuis ben!

Een Keniaans personeelslid, auntie Sara, kon dit weekend normaal verhuizen. Kebene wil ook hun personeel helpen en betaalt de helft van de huur. Vrijdag ben ik gaan kijken naar waar ze nu leeft en naar waar ze verhuist. Nu leeft ze met haar 6 kinderen in 1 kamer, de grootte van een gevangeniscel. Er lag 1 matras en daar sliepen er 4 kinderen op. De rest lag gewoon op de grond. Ze verhuist nu naar een soort appartementje met 2 slaapkamers, een echte grote luxe voor haar! Samen met Guy en Lieve heb ik dan 2 grote matrassen en wat borden en zo gaan kopen zodat ieder kind op een matras zal kunnen slapen. Voor mijn 30 euro heb ik een wereld van verschil kunnen betekenen voor die lieve auntie Sara.
Ik krijg hier veel complimentjes, dat ik het goed doe met de kids.

Met Pasci (de vader van dit project, die hier voor een 10tal dagen is) gaat het zeer goed. Hij pakt mij dan ook overal mee en zo leer ik veel kennen van de cultuur en zie ik heel veel! Het is een onbetaalbare ervaring!

Ik kan hier nog uren verder schrijven, maar zoals je hoort stel ik het hier zeer goed!!!

Tot later,  en Kusjes!

Auntie Elke

14-07-2010 om 22:27 geschreven door Elke  

Nog 1 keer slapen of nog 25 uur of nog 600 uur of nog 36000 minuten... vooraleer ik in de lucht hang.
Vandaag de laatste echte dag, dus nog vlug wat kleine inkopen, valies maken, zorgen dat alle electrisch materiaal opgeladen is...

Toen ik de bevestiging kreeg van jetair dat ik 15 kg extra bagage mocht meenemen, was ik in de zevende hemel... Zoveel nieuwe mogelijkheden. Ik droomde al van een extra paar schoenen, een haardroger... Maar neen, dat laat ik allemaal thuis. Back to basics moet ook echt back to basics worden! Kledij uitwassen, een dagelijkse out-of-bed-look qua haar en zwarte voeten door te tjolen op sletsen!

Zelfs al wou ik meer kleren, en luxe-artikelen meenemen, het zou niet lukken! Ik kreeg van verschillende mensen nog extra materiaal om mee te nemen. Limoengroene handdoeken, washandjes, een stapel keukenhanddoeken, zwembroekjes, potloden, voetbaluitrusting voor ongeveer 2 voltallige ploegen. De ideetjes voor een Kebene-voetbaltoernooitje beginnen vorm te krijgen! Ik wil dan ook de mensen die me geholpen hebben aan al dit materiaal enorm hard bedanken! Woorden kunnen niet uitdrukken hoe dankbaar ik ben!
Daarnaast wil ik ook iedereen bedanken die financiële ondersteuning gegeven hebben. Wat er daarmee concreet zal gebeuren, is voor mij ook nog onduidelijk. Geen nood, ik hou jullie wel op de hoogte ( met woord en beeld!) Ook voor jullie 1000* bedankt!

Ondertussen tikken de minuten weg en komt het allemaal wel extreem dichtbij! Deze week toch eventjes een paniekaanvalletje gehad! Een weekje in een resort in Turkije gaan liggen bakken, leek me plots zo makkelijk! Maar gemakkelijk is niet altijd de beste keuze en moeilijk gaat ook, dus ik ga volledig voor mijn Afrikaans avontuur!!! Ik ben ervan overtuigd dat deze ervaring me mee zal vormen, me meer relativeringszin zal bezorgen en me positief zal beïnvloeden.

Nu nog alles eens wegen, batterijen controleren, een leesboek uitzoeken voor tijdens de vlucht... en klaar is kees!

Kwaheri rafiki!

Muzungu Elke.

03-07-2010 om 18:31 geschreven door Elke  

All support is welcome!!

Vraag je je ook soms af wat je die dag zal eten? Welke schoenen er best passen onder je outfit? Waar je de overvloed aan materiaal moet opbergen thuis?

Niet iedereen kent die luxe die wij hebben! In Kenia leven veel mensen in armoede en mensonwaardige omstandigheden. Kebene Children Home (Mombasa- Kenya) wil een thuis zijn voor weeskinderen en hen zo een betere toekomst bieden. Dit is natuurlijk niet evident! Er is dagdagelijks nood aan levensnoodzakelijke goederen. Kledij, eten, zeep, schooluniformen en -materiaal, speelgoed, keukengerief… betekenen een hoge kost!

Tijdens mijn aanwezigheid in het weeshuis wil ik me niet enkel inzetten in de dagdagelijkse werking, maar hoop ik ook behoeften te detecteren en hier een antwoord op te kunnen bieden. Daarvoor zijn er echter centjes nodig! Wie wil, kan een bijdrage storten op onderstaand rekeningnummer zodat ik ter plaatste extra noodzakelijke spulletjes kan aankopen en het weeshuis op die manier extra kan ondersteunen.

Al het ingezamelde geld zal integraal worden besteed aan materiaal voor de kinderen. Via deze blog hou ik jullie op de hoogte van wat er met het geld gebeurt!!

Ik dank jullie op voorhand al in mijn naam, in naam van Kebene children’s home en in naam van alle kindjes!!    

Rekeningnummer: 979-5856292-19 op naam van Becue Elke

23-06-2010 om 17:03 geschreven door Elke  

23-06-2010 om 16:45 geschreven door Elke  

Nog 11 keer slapen en een nieuw Afrikaans avontuur kan beginnen! Op 4 juli stap ik in Brussel op het vliegtuig om ’s anderendaags ’s morgens voet op Keniaanse bodem te zetten! Het komt nu toch echt dichtbij!

Stilletjes aan begint het tijd te worden om na te denken over wat ik allemaal moet meenemen. Eerst en vooral wat kleren, schoenen, wasgerief, zwemgerief…Hier probeer ik me te beperken tot het noodzakelijke. Good Luck, Elke, vooral wat je schoenen betreft! Bagage nodig voor een weekje all-in in een resort in natuurlijk anders dan een de bagage die je nodig hebt voor een paar weken vrijwilligerswerk. Aangezien ik de laatste tijd sukkel met mijn gezondheid, is het zeer belangrijk om voldoende medicatie mee te nemen. Ook de malarone, pijnstillers, medicatie tegen buikloop ed. liggen al klaar. Om op alles voorbereid te zijn, heb ik een zaklamp, veiligheidsspelden, plakkers, wat naald en draad… mee. Anderzijds wil ik ook wat spulletjes uit België meenemen naar daar. Er zijn immers altijd spulletjes die voor ons vanzelfsprekend zijn, maar die daar een groot verschil kunnen betekenen. Handdoeken, wasspelden, wat speelgoed, kinderkleren, eet- en koffielepels… Ik denk dat ik best nog eens mijn bagage op de weegschaal zet voor ik vertrek naar zonniger oorden!  

Dinsdag ll. heb ik nog een afgesproken met Pasci, de stichter van Kebene weeshuis voor de laatste praktische besprekingen. Wat zeg je tegen de douane, wat kan je doen bij ziekte, meer uitleg over het weeshuis en de werking ervan!! Ik kreeg een lijstje van de persoonsbeschrijvingen van de kinderen uit het weeshuis, nuttige telefoonnummers en tal van handige weetjes ( hoe geraak ik op internet om mijn blog up-to-date te houden, interessante bezienswaardigheden, leuke bezigheden met de kinderen… ) Met een smile van mijn ene oor tot mijn andere oor ben ik die nacht naar dromenland vertrokken, waar ik al uitbundig met de kinderen aan het spelen was!

Was het maar al tijd om te vertrekken…

23-06-2010 om 14:33 geschreven door Elke  

In juli 2010 ga ik een kleine maand terug naar Kenia.
Na de vorige reis (November) had ikmijn hart verloren aan dit Afrikaans land en wou me graag positief inzetten. Na wat zoekwerk en gegoogle kwam ik terecht bij KEBENE Children's home. 
het zag er allemaal zeer interessant uit, het lag in een regio die ik reeds een beetje kende en het was (onder andere) in handen van een belg. Het feit dat het werd opgericht op mijn verjaardag was voor mij een extra teken dat ik hierover meer moest te weten komen! 

Contacten werden gelegd, ouders werden overtuigd, geld werd gespaard... In April werd in de buurt van Antwerpen een info-avond georganiseerd. Samen met mijn ma ben ik hierheen gereden en waren we geboeid door de vele enthousiaste, sociale en positief ingestelde personen! Deze avond wist ik het zeker, ik wil hier een (bescheiden in vergelijking met wat zij doen!) bijdrage leveren.   

Kenia telt naar schatting  bijna 2 miljoen weeskinderen. Kinderen zonder geboortebewijs, kinderen die het slachtoffer zijn van misbruik en geweld en kinderen die getroffen zijn door HIV/AIDS

Kebene Children’s Home

Kebene Children’s Home is een initiatief van Arianne Dorst (Nederland) en Pasci Princen (België).  In het opvangtehuis willen ze een aantal van de meest hulpbehoevende kinderen een thuis geven waar zij de liefde en zorg krijgen die zij nodig hebben. Zij willen hen laten opgroeien in een omgeving die uitnodigt om zich te ontwikkelen tot jonge mensen die iets kunnen betekenen voor hun land.

Kebene staat voor Ke (Kenya) Be (België) en Ne (Nederland).  De organisatie neemt verschillende initiatieven om financiële middelen bijeen te krijgen om dagelijks de basisbehoefte te kunnen aanschaffen. Er is veel geld nodig om deze kinderen te geven waar ze recht op hebben!

Kebene Children’s Home is een kleinschalig project dat straat- en weeskinderen opvangt in Kenia. Het opvangtehuis is opgestart in 2007 en is  gelegen in de buurt van Diani Beach, bij Mombasa aan de Zuidkust van Kenia. Momenteel vangen zij 28 kinderen op. Kebene voorziet in de basisbehoeften: gezondheidszorg, onderwijs, opvoeding,  recreatie, e.d.  Het doel is een goede basis te geven en de mogelijkheid om zich te ontwikkelen in een veilige en liefdevolle omgeving zodat zij de kans krijgen voor een onafhankelijk leven in de toekomst.  

Bijlagen:
http://www.kebene.com