De bomma is gearriveerd wat over het algemeen één ding wil zeggen: restaurants! En om het helemaal af te maken stond er in ons eerste restaurant op de kaart de volgende inspirerende zin:
Pour bien aimer un pays, il faut le manger, le boire et l'entendre chanter!
Dus dan zijn we dat maar gaan doen. Na enkele regenachtige kortwandelingen door Parijs, een etentje in le train bleu en een geslaagde les seksuele voorlichting* - I nailed it! - hebben we de grootstad omgeruild voor het platteland en zijn we richting Reims gereden.
De la cathédrale des anges en één gigantische champagnekelder in Epernay hebben er reeds aan mogen geloven. Ik heb alleszins mijn nieuwe favoriete drankje gevonden; van champagne krijg je geen hoofdpijn! ;) Maar uiteraard zijn we naar Mercier geweest om de ondergrondse kelders te bezichtigen en niet voor de degustatie hoor...
Ons hotelletje ligt twee uur zuidelijker dan Reims naast de plaatselijke kerk in un tout petit village. Er zijn slechts elf kamers, maar ze zijn allemaal even mooi en we hebben gedineerd in een omgebouwde champagnekelder. I could get used to this ;)
Natuurlijk kan ik hier blijven beschrijven hoe lekker het eten en de champagne is, maar laten we nu overgaan tot de essentie van dit blogbericht: mijn les seksuele voorlichting.* Onvoorbereid lesgeven aan tien - en elfjarigen over de menselijke voortplanting en de verandering van het lichaam is een uitdaging. Maar ik kan toch wel zeggen dat het geslaagd was. Afgezien van enkele giechelende meisjes ("Oh mais c'est genant! C'est désastreuse! Je ne peux pas!") en twee meisjes die rustig aan het koffiekletsen waren in het Engels, was het een toffe les. Die twee laatste heb ik trouwens fijn op hun plaats gezet door in het Engels te vertellen dat ik dat zelfs beter spreek dan Frans. Om in de taal te blijven: you should have seen their faces! ;) Twee dingen heb ik eruit geleerd: ik kan echt wel beter Frans dan ik dacht en kinderen hebben gewoon de juiste motivatie nodig!
Morgen bezoeken we voor de verandering nog enkele champagnekelders en degustaties en vrijdag rijden we verder huiswaarts. Dan zal ik jullie weten te zeggen of de goudvissen ook deze autoreis hebben overleefd. Maar ik twijfel er niet aan, gezien hun eerder besproken superpowers. Bij het verversen van het water heb ik zelfs één van hen half ont-vin-d, maar dat is een ander verhaal ;)
