Ik ben wie ik ben
Ik ben een vrouw en woon in (Belgie) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 24/10/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
eindelijk
volhouden nu
25-08-2008
Hoipipelhoi,bene kiket het,
Zo ik ben er weer eens maar ik kan je nu al zeggen dat ik mij niet al te vrolijk voel, t'ja heb weer eens niet kunnen slapen (vandaar zie je,wel heel veel gepiekerd en enorm veel geprakiseerd). Kan niet anders dat ik mij niet zo denderend voel hé, ik ben helemaal niet tevreden over mijn leven en over mijn lichaam. Jaja je zal wel zeggen doe er dan iets aan godverdomme,wel das niet zo evidend hoor. Ik heb geen moed meer,zie het gewoon niet meer zitten(alles is me godverdomme teveel). Ben gewoon helemaal op,er zit geen enkele pit meer in mijn lijf(dat komt zeker van toen ik geen zin meer had in het leven). Denk dat ik toen echt teveel van mijn lichaam heb gevraagd,en nu moet ik daar nog steeds voor boeten(één keer loopt de emmer over). Ik heb gewoon verschillende jaren en jaren teveel van mijn lichaam geeist,niet moeilijk als je weet dat ik hier oven zeker 15à20jaar spreek hé. In die tijd ben ik gezegend geworden met depressie,burnouts,borderline,invalide en levensmoeheid(niet mis he vind je ook niet).
Weet je ik zou echt eens een pepmiddel moeten vinden waarmee ik terug nieuwe moed en zin krijg in het leven. Weet iemand niet waar je dit kan krijgen,echt het zou iets moeten zijn dat echt heel lang blijft werken. Niets zoiets wat maar voor een paar uurtjes werkt of zo,daar ben ik niets mee(nee nee ik bedoel ook geen drugs hé). IK WIL GEWOON TERUG KUNNEN LEVEN. Meer vraag ik niet. Ben het nu gewoon heel moe om zo te moeten leven,ja de meeste artsen zeiden me dat ik mijn ziektes moet leren aanvaarden. Maar wie kan dat nu, ik heb altijd zoveel kunnen doen(heus deed gewoon alles was gewoon een sterke,ik geef het toe). Draaide er niet voor om om frigo's of zetel's enz...enz... op te tillen(echt waar was ne sterke ondanks dat ik een vrouw ben). Maarja nu zit ik met de gebakke peren zoals dat heet he,t'ja en daarom kan ik het niet aanvaarden dat ik nu moet leren leven met mijn ziektes.
Ik hoop dat je me nu al een beetje beter kan begrijpen waarom ik over dit alles nogal t'ja zal ik zeggen klaag. Kan het gewoon niet aanvaarden,dat ik nu niets meer kan(zelfs stappen is moeilijk en pijnlijk,en geloof me ik overdrijf hier echt niet). k'Zit meestal op mijn kamer en verdoe de tijd met t'ja met vanalles en niets,toch niets belangrijks. Tijdens de schooltijden doe ik s'morgens de kids naar school,om daarna terug op de kamer tekomen om te slapen of te rusten. Tegen dat de school ten einde is ga ik de kids terug halen,en meestal maak ik dan het eten maar als het echt niet gaat doet mijn man het. Daarna terug naar de kamer om mijn tijd te verdoen zal ik maar zeggen, en ja soms kan het eens zijn dar ik eens strijk of ga winkelen. Dat was het zowat,saai he vindt je ook niet(dat is niets tegen mijn leven van vroeger) De meesten zouden springen voor dit leven maar geloof me als je dit dag in dag uit moet meemaken (sorry neen dank u).
Och weet je ik stop gewoon met schrijven want het haalt toch niets uit,tenzij er nu iemand eens iets wist wat me echt zou kunnen helpen. Maarja dat zal wel een droom blijven denk ik,dus bloggertjes wellicht tot nog eens en beyyyyyyyyyyy
