Blog deel 12

Waarschijnlijk het voorlaatste deel. En dan heb ik nog wa mensen beloofd om mn blog te vertalen in het Engels, zal tof worden…

Dus week 3 van het vrijwilligerswerk. We oefenen met de kids nog wat meer de tafels van vermenigvuldiging en ik probeer het steeds een beetje anders aan te pakken. De kids lijken gewoon wat druk en hun studie niveau is mss wat lager dan andere kinderen maar achter hun kleren met gaatjes en vlekken gaat echt wel wat meer schuil. Velen hebben een verleden van mishandeling of een moeilijke thuissituatie. Ik hoop van hen gewoon een normale tijd te geven in de opvang. De opvang is best goed gestructureerd; er moet een behandelingsplan opgesteld worden en elke dag wordt er rond iets anders gewerkt. Vooral de maandagen zijn moeilijk omdat de kinderen dan meestal heel moe zijn en terug in die structuur moeten komen van opletten, luisteren en huiswerk maken.

Op maandag hou ik het rustig en heb toch nog wel wat last van de hoogte en slaapgebrek.

Op dinsdag ben ik echt doodop ik heb al een paar nachten slecht geslapen en kruip na het ontbijt terug mn bed in. Katy laat me ook weten dat ze wat persoonlijke problemen heeft en vraag aan Claudia, de verantwoordelijke voor de vrijwilligers om het recyclage project te annuleren vandaag. Het is enkel voor Katy en mij. En eigenlijk stelt het project ni veel voor. Vorige keer hebben we ovenwanten gemaakt voor de dag van de vrouw (8 mei) maar het voorbeeld was niet de juiste maat dus was het een ovenwant voor kinderen en enkel 2 stukjes stof dus geloof nooit dat die echte warmte gaan tegen houden. De activiteiten en knutselwerkjes die we maken zijn eigenlijk heel kinderachtig. Ik zou liever iets educatiever werken. Het samenkomen met de vrijwilligers is een goed idee dat je eens kan vertellen over je belevenissen. Maar dat dan moet gecombineerd worden met knutselen???

Ik ben al zo geen fan van handwerkjes en naaiwerkjes al helemaal niet…

Dus ik ga op dinsdag naar Katy en wat doe je als je je niet goed voelt en daarbovenop is het slecht weer… Samen comfortfood maken. We gaan boodschappen doen en maken lookbroodjes (verschillende soorten), nachos met kaas en brownies. Katy heeft ook nog een stoofpotje van de vorige dag. Maar daar hebben we geen plaats meer voor 

Het gekke is, en dat heb ik al meermaals gezegd maar het blijft me verbazen. We zijn heeeeel verschillend en toch klikt het bangelijk goed.

Ze is echt mn kleine zusje. En ik vind het spijtig voor haar dat ze het moeilijk heeft en ze is heel blij dat ik haar kan opvangen. Als je zo ver van je thuis zit en hier zijn enkel mensen die je wel een beetje kennen.

We mogen geen alcohol drinken in de hostel van de school. Dus kopen ‘druivensap’ dat per toeval gefermenteerd is. Alez da stond ni vermeld op de fles… 

We delen onze laatste hapjes met de bewaker van de school en ik ga met een goed gevoel terug naar huis.

Op woensdag heb ik ook geen project aangezien ik ben uitgenodigd om te gaan eten bij de familie van Rafa en haar broer. Ik vraag aan Rafa waar ik haar familie mee kan plezier doen en ze eten graag chocolade. Dus ga ik naar de Zwitsere bakkerij. Die is goedkoper dan de Frans/Belgische… Ik vraag om een cadeautje te maken van 3 verschillende soorten koekjes en chocolade. Ze pakken dit in in een kartonnen bakje en met plastiek folie. Ik vraag om het in te pakken als een cadeautje met een strikje en meer zoals de andere pakjes in de winkel. De verkoopster doet er moeilijk over en wil het niet verder inpakken. Blijkbaar als ik boos ben ben ik heel vlot in Spaans. Ik vlieg uit en zeg dat ik maar 1 keer zal komen en dat ik helemaal niet tevreden ben van hun service en zeker geen reclame zal maken over hun winkel. 

Ik ga s middags nog eens samen lunchen met de rest van de studenten en kan ook eens even ventileren over alle issues die alle mensen om me heen hebben. Een beetje geven en nemen.

Ik spreek in de namiddag af met de broer van Rafa en we rijden naar zijn ouders en jongere zusje. Het is een stukje buiten Quito en we zitten vast in de file. We komen pas na het donker aan en Hugo en zn zus gaan sporten terwijl de ouders me een rondleiding geven in Latacunga. Aangezien het donker is en veel regen zie ik niet veel van de stad en is het steeds een raampje in de auto proper vegen en naar buiten kijken. Maar het is een aangename dag. Zeer vriendelijke mensen die me met open armen ontvangen. We eten een heerlijke ovenschotel (vegetarisch en voor sommige vegan) en het is een aangename verandering van menu.

Ik kom pas laat thuis en ben moe maar voldaan. Het is toch nog steeds vermoeiend om steeds Spaans te spreken en je moet ook aandachtiger luisteren. Maar ik ben veel te weten gekomen over Rafa en de rest van de familie.

Op donderdag heb ik terug project en ga met de kids een dessertje maken. We maken een trifle van mascarpone en koekjes en aardbeien. Iedereen mag om de beurten helpen met iets te helpen. 1 iemand moet de bekertjes klaar zetten. Maar blijkbaar heeft ze verkeerd geteld en op het einde komen we 1 bekertje te kort. Dus geeft Narcisa die van haar aan een van de kids. Het probleem is ;en dat is moeilijk te voorspellen; dat de aardbeien vrij zuur zijn van smaak. Over het algemeen is het fruit hier zeer zoet maar deze dus niet. Dus wat extra suiker toevoegen en dan komt het wel goed. De kids vinden het best wel leuk en lekker, en als er iets is dat ik graag doe, is het koken.

Op vrijdag gaan we met de kids van het project en Narcissa en Carmen naar het speepleintje achter de hoek. Het heeft geregend en we vragen om niet met de bal door het water te spelen of door de plassen te lopen. Blijkbaar is dat heeeeel moeilijk... Tot ik zeg, nog 1 keer met de bal door het water en ik pak hem af...

Iemand gaat een borstel halen en veegt het water weg van het pleintje en de Ecuadoraanse zon helpt ook. Na een goed half uurtje is alle water weg...

Narcisa is heel nieuwsgierig naar hoe het (mijn) leven in België is, de auto's, de huizen, de lonen etc etc...

Als we terug in het project aankomen wil ik iets organiseren van activiteit. Maar op vrijdag mag er wat druk van de ketel en moeten er geen tafels van vermenigvuldiging geoefend worden. Maar als ik dan vraag wat ze wel willen doen is er weinig enthousiasme. Een spelletje? Nooooooooooo! Dansen? Nooooooooooo! Beweging? Noooooooooooo! Niets doen? Nooooooooooooo! Tja dan weet ik het ook ni meer. Ze houden zich dan maar wat in stilte bezig... En het is al snel u en tijd om naar huis te gaan.

Ik heb vanavond afgesproken met Timo, Katie en Wren om naar calle ronda te gaan. Dat is een toeristische uitgaans buurt in Quito. En aangezien Katie en Timo maar een beperkt budget hebben en je daar 2 cocktails kan krijgen voor 5$ gaan we daar naartoe. Het niveau van de cocktails is dan ook navenhand... Timo verblijft in een hostel in het centrum van Quito en Wren, Katie en ik vertrekken van de hostel van de school. Als ik daar toekom zijn ze blijkbaar al aan het aperitieven... Dus doe ik maar mee... En tegen dat vrouwen eindelijk klaar zijn om te vertrekken...

We waren dus 45 minuten te laat op de afgesproken plaats (zeer normaal naar Ecuadoraanse normen) . Maar ik kon Timo niet bereiken aangezien er geen wifi is in het centrum van Quito. En wonder boven wonder heeft da braaf dutske aant wachten geweest op ons.

We gaan naar Calle Ronda en Timo verteld over zn avonturen in de amazone. Hij is daar een week gaan rondtrekken met 2 vriendinnen. Blijkbaar zat het er vol met kaaimannen, tarantula's en andere vieze beesten. Niet direct mn ding, maar de natuur en de ervaring is natuurlijk ongelooflijk. Ze gingen ook een sjamaan bezoeken, maar die was blijkbaar extreem dronken dus niet beschikbaar. Wat een heel normale zaak is.

In Calle Ronda beslissen we na wat gediscussieer om te gaan eten in een restaurant dat ook zeer goede cocktails heeft en Ecuadoraanse specialiteiten. Ik neem Llapingachos. Koekjes van aardappelpuree gevuld met kaas en worstjes, een salade en spiegelei. Timo vraagt me wat breaded scampi's zijn. Ik kom niet op de juiste uitleg in het Engels en hij vraagt me of het is zoals een Schnitzel. Jaaaa! We liggen strijk van het lachen. Zitten met 4 naast elkaar op een klein terrasje maar wel met een bangelijk zicht op de virgin en de rest van Quito en net ver genoeg van de live muziek zodat we toch nog een beetje kunnen babbelen met elkaar.

Nadien gaan we nog voor een ander drankje en ik wil persé de canelazo eens uitproberen. Een warme kaneel thee met suikerlikeur. Deze versie was met naranjilla. Een mix tussen citroen en appelsien. Het was zeer lekker, maar deed me eerder denken aan een kerstmarkt dan Quito by night. :)

We besluiten om het feestje ergens anders verder te zetten en nemen een taxi naar La Mariscal, dé uitgaansbuurt in Quito. Ook hier vinden we weer een bar waar we 2 cocktails krijgen voor de prijs van 1. Maar zoals steeds is de kwaliteit ook navenhand...

Tegen 1u is het welletjes voor mij en neem ik samen met Wren een taxi terug naar huis. Katie en Timo willen nog gaan feesten. Maar dat hoeft niet voor mij...

Op zaterdag hebben we afgesproken om ofwel naar Mitad del mundo (de evenaar) te gaan of de teleferico. Een kabelbaan op de Chimborazo vulkaan en een bangelijk zicht op Quito. Bij goed weer wordt het optie 2. We zullen elkaar verwittigen als we wakker zijn. Ik ben veruit de oudste van de hoop, maar wel als 1e wakker. Timo is ook al wakker, de andere 2 zijn niet bereikbaar. Aangezien het STRALENDE zon is gaan we voor optie 2.

We spreken af halverwege onze beide huizen en nemen van daaruit een taxi naar de teleferico. Die is te voet eigenlijk zo goed als niet bereikbaar. En een serieuze klim.

Ik begin serieus ingeburgerd te geraken en ben wederom te laat deze keer 'maar een half uurtje... Timo houdt zn zonnebril op omdat de zon schijnt of omdat hij een kater heeft. Het is laat geworden gisteren...

We nemen een taxi en zijn al goed geleerd en vragen eerst de prijs voor we vertrekken...

Na wat zoeken aan de teleferico vinden we uiteindelijk de ingang. Aan de ingang is ook een amusementspark. Veel lawaai veel kleur veel beweiding en veel indrukken...

Blijkbaar is het tarief voor een toerist een heel stuk duurder dan een Ecuadoraan. Maar voor een medium huisdier is het maar 3,5$. Timo zegt, als we nu eens zeggen dat ik je medium huisdier ben... Je durft ni... Me nooit uitdagen hé. Ik durf veel... Dus aan de kassa zeg ik 1 volwassene en 1 medium huisdier (por por, Timo blaf!)

De dame achter het loket kan er smakelijk mee lachen maar het pakt niet...

We moeten wel wat wachten maar hebben alle tijd. We mogen zelfs een beetje voorsteken omdat we maar met 2 zijn. De klim is in een kabelbaan en duurt 10 minuten. Dus we overbruggen wel een serieuze hoogte. We klimmen tot 4100m. Het zicht onderweg is adembenemend. We hebben ook gewoon de perfecte dag. Heel weinig bewolking dus onvoorstelbare ver - zichten. Ik ervaar aan mn oren dat we aant klimmen zijn maar heb geen echte last van de hoogte. Ik neem wat foto's onderweg van het zicht en van Timo. We genieten in stilte.

Bij aankomst zijn we nog meer onder de indruk. We kunnen heel erg ver zien, kunnen ook alle anderen (hogere) bergen in de buurt zien en hebben een zicht op heel Quito, die best wel een grote stad is. We nemen de nodige foto's en selfies in de standaardposes. En Timo weerhoudt me ervan om nog meer mini alpaca's te kopen...

We maken een wandelingetje naar een kerkje en verder naar een riviertje, zijn versteld over de vegetatie hier. Heel gek, grassen, soort van mos dat eigenlijk allemaal kleine bloemetjes zijn. Etc.

we klimmen nog een klein stukje naar een uitzichtpunt. Timo springt als een bedreven berggeit de berg op. Ik zeg, doe maar op jouw tempo, ik geraak er wel maar waarschijnlijk iets trager... Nu ondervind ik wel last van de hoogte.

Maar wederom is het zicht het meer dan waard. Echt indrukwekkend!

We gaan nog een koffietje drinken en gaan terug naar beneden. Ook deze keer weer is het prachtig.

En aangekomen beneden blijkt dat het super weer is in Quito. Heerlijk warm.

We kunnen met een klein busje naar het centrum van Quito voor 1$ per persoon. Das een koopje dus doen we maar mee. Ik begin al mn warme kleren terug in mn rugzak te proppen. Die hebben we hier niet nodig. We worden afgezet aan de andere kant van het Carolina park en een de andere kant komen we terecht in een feest voor de nieuwe president. Veel volk, muziek, kraampjes met eten en spulletjes. En verrassend weinig politie of militairen.

Maar de sfeer is goed. We gaan lunchen in de chicken en salad. Voor 3$ heb je een heel bord vol en goeie kwaliteit (van kip) ik neem een hamburger, ik heb hier al zo vaak kip gegeten. Maar die trekt op nix. Droog, uitgebakken, taai... Doemme khad beter toch de kip gepakt...

Nadien gaan we naar de Zwitserse bakkerij waar ze swissish brood en kaas hebben. Timo is door het dolle heen dat ze dat hier dan blijkbaar toch verkopen, en dat op zn laatste dag in Quito... Hij vertrekt morgen naar Cuba voor een maand. Komt dan terug naar Ecuador om hier nog een maand rond te trekken en gaan dan terug naar Zwitserland. Maar blijkbaar is zn enthousiasme voor niets. Het is Ecuadoraanse kaas met een Zwitsers label op.

Aangezien het gedaan is met het mooie weer en de onweerswolken toenemen gaan we maar naar het Quicentro. En ik wil al van in het begin dat ik hier kwam naar Crepes and Waffles (pannenkoeken en wafels) gaan eten.

Timo neemt een ijsje dat redelijk goedkoop is. Ik neem mini wafels met boter en siroop. Timo zn ijsje is nog groter dan op de foto. Mijn wafeltjes zijn mini, droog, karton, koud en gewoon vies!

Wederom teleurgesteld!

Ik zal inderdaad moeten luisteren naar Timo en zn keuzes in eten volgen...

Aan een van de uitgangen van het shoppingcenter nemen we afscheid. Ik ben hier ni goed in dus, jaag hem weg. 1 knuffel, dag zeggen en weg. Wederom iemand waar ik afscheid van moet nemen... Er zullen er de komende week nog wel wat volgen.