Weekend Otavalo, 2^e keer.

Ik heb trouwens int verleden steeds de stadsnaam verkeerd geschreven. Het is dus Otavalo.

Sylvia en ik vertrekken goed op tijd, nemen de taxi naar de bus terminal. Er zijn 2 terminals in Carcelen. Gonzalo, de leerkracht van Sylvia heeft haar verzekerd dat ze een andere terminal moet nemen dan degene die ik in gedachten heb (en degene die we vorige keer hebben genomen) We komen aan, en vragen aan de bolleteria (ticketdienst) waar we een bus kunnen nemen naar Otavalo. Hmmmm dat is aan de andere terminal.

We komen juist op tijd aan om de bus te nemen, alles verloopt goed vlot, Sylvia is ook van België, maar van Namen, spreekt dus geen Nederlands en woont al een hele tijd in Luxemburg. Haar Spaans is zeer vlot, maar ze wou het nog eens opfrissen. Vandaar dat ze lessen volgt. Maar de lessen zijn vermoeiend (ik kan het weten) en we doen een dutje op de bus. We zijn beide 1m80, de bussen zijn niet voorzien op onze lange benen. Maar als de persoon voor je zn rugleuning niet achteruit schuift valt het nog net mee. We komen vlot aan in Otavalo en beslissen om eerst de spullen in de hostel af te zetten. Deze is best wel fancy. Sylvia zweert bij tripadvisor en ik kan haar alleen gelijk geven. We zijn veel te vroeg en onze kamer is nog niet klaar maar we kunnen onze spullen achterlaten. We nemen enkel de noodzakelijke spullen mee. En gaan dan lunchen. We zijn fan van de Ecuadoraanse keuken maar we zijn en blijven Europeanen dus willen een gewoon broodje of salade voor lunch… Geen kip, geen bonen, geen rijst. Tijdens de lunch begint het serieus te hagelen en regenen maar we blijven zitten tot het beter weer is. Ik heb Sylvia maar 2 keer gezien voor lunch met de andere studenten dus de ideale moment om elkaar beter te leren kennen.

Ik ben vergeten om geld af te halen dus is het maar een beperkte lunch en gaan we eerst op zoek naar een bankautomaat. Maar om daar te geraken moeten we langs de markt passeren. Alles steekt mn ogen uit en tis moeilijk om te weerstaan. We vinden eindelijk een bankautomaat en dan kan het echte shoppen beginnen. Ik wil een sjaal voor mezelf en een hangmat en moet voor mn collega haar kleinzoontje een muts kopen met een kip. Haar kleinzoon is verlamd en heeft vaak last van kou, is grote fan van kippen dus ik ga met alle plezier op zoek naar een muts. Er zijn heeeeel veeeel kramen met mutsen, alle soorten dieren, maar wat dacht je, nergens een pollito (kippetje) Uiteindelijk koop ik een van de angry birds, de muts heeft ook een snavel. Deze trip naar de markt verloopt net iets anders dan vorige keer. We zijn maar met 2, is makkelijker om te kiezen of elkaar terug te vinden. Sylvia kan goed Spaans en goed onderhandelen, we kunnen als het moet int geniep wa int Frans tegen elkaar fluisteren. Ze is veel minder besluiteloos dan mn vorige marktbezoeker en ik weet goed wat ik wil. Ik hou me toch nog wa in. Ik moet het ook nog naar Quito zien exporteren en naar België.

We gaan na 3u shoppen en veel indrukken, veel kleurtjes etc de stad wat verkennen en uiteindelijk int zelfde restaurant als de lunch een milkshake drinken. Tine komt ook naar daar. Ze woont in Otavalo voor haar vrijwilligerswerk, maar de eerste week is niet echt vlot verlopen. Veel problemen met de huisvesting, moeilijk contact met de hostfamilie en ook op het werk veel strubbelingen. Ze is blij dat ze haar hart kan luchten. Ze wil eerst niet komen omdat ze is gaan klimmen die ochtend en nogal verfomfaaid is. Maar wij zien er nu ook ni direct super fancy uit.

Vanaf 4u is het happy hour in het restaurant waar we zijn dus gaan we voor 4 cocktails voor de prijs van 2. Nadien gaan we naar de hostel om ons op te frissen. We nemen onze spullen uit de opslag mee naar onze kamer die er verdacht veel uitziet als een hotel kamer. Sjieke bedden, een mooie badkamer een tv, alles tip tip. Danku Sylvia en danku tripadvisor.

We vragen wat het kost als onze vriendin zich wil douchen in onze kamer. De vrouw van de hostel kijkt ons raar aan. Een douche, das gratis, was da nu? Als ze wil blijven slapen moet ze zich wel inschrijven en bijbetalen.

Nadien krijgen we nog handdoeken en shampoo en zeep. Ok, wij blij!

Sylvia en ik douchen eerst en laten voor Tine alle restjes zeep en shampoo over. Ik heb nog wat vochtinbrengende crème en mascara etc bij.

Tine slaakt een zucht van verlichting. De 1^e warme douche in een week. Ze verblijft bij een inheemse familie in de bergen. Moeilijk bereikbaar, veel tijd die je verdoet met op en af de berg te reizen en deze familie heeft geen warm water en basic leefomstandigheden. Wat alcohol, een goeie babbel, zeep en warm water, Tine is een ander mens. Het doet me deugd, ze had effe een break nodig.

Nadien gaan we op zoek naar iets om te eten. Wederom, geen kip, geen rijst, geen bonen. We vinden uiteindelijk een klein restaurantje met nachos, hamburgers, cocktails en pasta. We kiezen de laatste optie. Het is frisjes, en het duurt lang eer we ons eten krijgen. Maar de pesto is volledig à la minute vers gemaakt. We mogen ni klagen. Nadien delen we nog een portie nachos met versgemaakte guacemole. We keren terug naar onze hostal en nemen afscheid van Tine. Die er veel minder uitziet als een verzopen afgeleefde straatkat maar terug een twinkeltje in haar ogen heeft en met rechte(re) schouders naar haar huis terugkeert.

De hostel is echt toppie, we slapen als roosjes en ontbijten in de hostel, het ontbijt is gratis, maar naar mijn mening mogen ze er zeker iets voor aanrekenen. Verse smoothie, je kan kiezen welke, 3 soorten eieren en confituur, vers brood, koffie of thee.

Nadien gaan we voor een goeie koffie in een koffie bar die wederom aanbevolen is door Tripadvisor. Awel ze hebben gelijk, bangelijk lekkere koffie, niet goedkoop, maar ook niet extreem duur.

Na het eten gaan we naar de watervallen van Otavalo. Je kan dit met een taxi doen of een wandeling van 1,5u te voet. We kiezen de laatste optie. Na dat slenteren van gisteren, laat me nog eens mn stapschoenen goed in gebruik nemen. Wederom babbelen we honderduit, het klikt goed met Sylvia. Bij de ingang van de watervallen moet je 2$ betalen. Maar de zichten en ervaring zijn die 2$ zeker waard. Het is prachtig rustig en groen, Sylvia neemt super mooie foto’s. en de waterval is echt mooi. Een gratis douche maar alles droogt vanzelf op de terug weg. Het is soms wat klimmen, maar zeker haalbaar. Op het marktje aan het begin van de wandeling koop ik nog wat cadeautjes voor de thuisblijvers.

We keren terug naar de hostal, deze keer met de bus en pikken onze spullen op en gaan op zoek naar iets om te lunchen. We willen kort na de middag vertrekken en nog als het licht is aankomen in Quito.

Puur toeval komen we Tine tegen op straat en lunchen we samen. We blijven bij de succesformule en gaan weer ergens eten waar Tripadvisor ons aanbeveelt. Ik neem een gewone tomaten soep, super lekkere simpele gewone kost, kei goe!

 We babbelen meer dan we dachten en het is al snel 3u.

We nemen afscheid van Tine, ik heb het er wa moeilijk mee, ik hoop dat het allemaal wa vlotter loopt binnenkort. Maar ben blij dat we haar samen, met de hulp van een luisterend oor,  goed eten en ne warme douche wat hebben kunnen opkrikken…

Als ik terug thuis kom zit Dominique op haar kamer en zijn Carlos en Patty ni thuis. Scrappy zit weer te janken en jammeren aan de raam. Om half 8 zijn ze nog niet thuis. Ik begin wat ongerust te worden. Maar ben moe dus maak gewoon een tas thee en heb nog koekjes die ik kan opeten in mn kamer. Blijkbaar werkt het licht niet in de keuken dus behelp me met het lichtje van de dampkap. Als ik me wil installeren in mn kamer hoor ik geluid in de gang maar ik heb de voordeur niet gehoord dus ga effe zien wat er aan de gang is. Dominique (een negerin) staat in het donker in de hal en zegt vrolijk goeieavond. Ik schrik me een ongeluk! Ze heeft nog wat pizza die ze wil opwarmen. Want Patty en Carlos zullen later thuis zijn. Ze biedt me ook een stukje aan en ik deel mn koekjes met haar. Ze vraagt duizenden vragen over mn weekend en Tine en haar werk etc etc etc. Ik blijf heel erg op de oppervlakte. Ik denk dat ze het wel begrepen heeft dat ik haar ni echt vertrouw.

Patty en Carlos komen iets na 8u thuis met afhaal eten voor ons. Ze zaten vast in het verkeer, wat niet abnormaal is…

Ik zeg zwanzend, dit is onaanvaardbaar, ik heb honger en jullie maken geen eten? Ik ga morgen vragen op school om van familie te wisselen. Carlos, zegt dat ik dat zéker moet doen. J

Op maandag is het terug project en ik moet nu alleen reizen. Vandaag is het weer stralend weer dus ik waag het erop en doe mn sportschoenen (met memory foam) aan ipv mn waterproof stapschoenen. Het is echt KEI warm in de voormiddag. Ik ga lunchen in de buurt van de school en neem daar ook de bus naar het project. Op weg naar de bus begint het wat te druppelen. Nadien begint het te regenen. We schuilen met zn allen onder een boom. Niet dat dat veel helpt… Ik speel paraplu voor 2 kids die geen regenjas aanhebben. Aangezien we bergafwaarts staan stroomt het water rond onze voeten. En ja hoor voor de 5^e keer zijn mn schoenen en sokken en voeten doorweekt. Aangezien het maandag wasdag is, heb ik nog maar 1 droge broek. Een zomerse broek. Die is natuurlijk ook helemaal doorweekt. Als het bijna gedaan is met regenen is de bus er. Halleluja! Ik kan na een halte of 2 zitten, maar de bus is zoooooo vol, niet normaal, er blijven maar mensen opstappen, we zitten niet meer als sardientjes maar nog compacter dan sardientjes opeen gepropt.  De regen achtervolgd ons en alle andere mensen die opstappen zijn ook doorweekt. De assistent op de bus moet me van de bus trekken zodat ik er toch nog uit geraak. Ik ben blij als ik op het project aankom. De kids geven me een dikke knuffel en vragen waarom mn derriere nat is. Heb ik in mn broek geplast? Nééééé!

Maar aangezien er geen chauffage is in de huizen in Ecuador is het echt bibberen. Ik geraak maar ni opgedroogd of opgewarmd. Ik mag van Narcisa vroeger vetrekken zodat ik weer niet in de regen zit. Het is eindelijk even droog. Ik wandel bibberend terug naar  de bushalte en er rijden 3 bussen voorbij zonder te stoppen. Je zou denken dat ik het wa warmer kreeg van me op te boeien… als ik thuis kom blijkt dat al mn kleren nog in de droogkast of wasmachine zitten. Dus ik kan niets anders aandoen. Ik doe droge schoenen aan, neem een dikke sjaal mee en ga naar het shoppingcenter. Daar bestel ik in een café de grootste warme choco die ze hebben en zeg GOE warm, ik ben bevrozen. En een grote chocolate chip cookie.

Ik kruip op tijd mn bed in en dinsdag is het weer een activiteit met school. Deze keer gaan we onze ovenwanten afwerken. Nadien gaan Claudia en ik samen naar een franse bakkerij. Ik sta aan de vitrine te kwijlen over de chocolade figuren. Dat hebben ze hier niet vaak. Ze hebben ook taartjes; mama zou hier helemaal haar goesting vinden; brood en koffiekoeken. Claudia en ik nemen elks een andere koffiekoek en een warme chocomelk. Ze hebben hier 5 verschillende soorten. Maar de verkoper spreekt zo snel dat ik er amper iets van versta. We vragen wat ze ons aanbevelen. En we nemen beide een inca chocomelk. Ik bestel de 2 koffiekoeken, alles is hier int Frans aangeprezen, maar als ik het int Frans bestel verstaan ze me niet. Je moet hier Frans spreken met een Spaans accent… Ik neem een lijstje mee met de verschillende broden en vraag aan Claudia om dit aan Thomas en Annabelle en Sylvia te geven. Het is zalig om nog europees brood te vinden. Ik ga vol enthousiasme en chocomelk terug naar huis en ben vanavond alleen met Patricia (Dominique zit zoals altijd op haar kamer) we doen een babbeltje in het salon, ik zie dat ze een schaakbord hebben en een backgammon spel. Ik vraag haar of ze dat kent. Nee tis eigenlijk enkel voor de show… Hihi. Met mooie glazen figuurtjes etc.  Ik leg in mn beste Spaans uit hoe je backgammon moet spelen. Echt wel leuk.

Ik krijg een berichtje van Katy met de vraag of ik dit weekend mee naar de zee wil gaan. Amai jaaaa! Dat stond nog op mn verlanglijstje… Maar ze wil graag woensdag avond vertrekken met de nachtbus zodat we voldoende tijd hebben aan de zee. We hebben op woensdag afgesproken om samen te gaan lunchen en zullen de details dan verder bespreken.

We eten vanavond chili con carne met rijst. Nom nom nom. Ik ben echt suuuuper goe gezind.

Vamos a la playa o o o o o

Ik ga woensdag eerst de inkopen doen voor het dessertje dat ik ga maken voor de kids in het project. Nadien ga ik naar school om samen met Katy te bespreken waar we naartoe willen gaan. We hebben 3 opties, Manta, een grote stad aan de kust. Maar we willen eigenlijk graag ergens rustiger zitten, Montañita, dit wordt ons afgeraden door Gaby die verantwoordelijk is voor toerisme op school. Het is een feest en drugs stad. Heel gevaarlijk voor toeristen en heel overdreven voor feestgangers. Niet ons ding. Dus optie 3, Puerto Lopez, rustig, maar mooi, veel te zien. Net wat we zoeken. We gaan samen de tickets al kopen voor die avond. Wat een heel verstandige keuze is… We hebben de laatste 2 plaatsen in de bus. De allerlaatste rij naast het wc. Maar beter dat dan niets.

Katy blijft vanavond eten bij het gezin. Het is een leuke avond. We maken veel leute en plezier. En Katy en ik komen echt bangelijk goe overeen. Het is net of we mekaar al jaren kennen. Dat is echt leuk. Carlos bestelt een taxi voor ons. En we zijn eigenlijk al in tijdnood.

Ik ben wat aant stressen op weg naar de bus terminal. We hebben net geen uur om er te geraken en het is echt wel aan de andere kant van Quito. Maar onze chauffeur rijdt goe door. Ik zou nog meer plankgas geven, maar ja. We geraken er net op tijd. Ik heb last van stress pis, maar kan ni meer naar toilet gaan. We hollen naar de bus en als we de plaatsen zien is het wel effe slikken. De persoon voor ons moet zn rugleuning terug rechtzetten en dan kunnen we nog maar amper tussen de stoelen. Dit zijn echt de kleinste plaatsen van de hele bus. En vlak naast toilet, gezellig is anders. We babbelen de eerste uren wat bij en na de film (een actie film zoals Carlos had aangekondigd) proberen we wat te slapen. Ik heb mn vaders genen en slaap niet makkelijk op een vervoersmiddel. Aangezien we de laatste rijen in de bus hebben, hebben we veel meer last van de putten in de weg. Ik weet niet welke wet dat is. Maar het is echt niet fijn om in een ongemakkelijke houding wild doorheen geschud te worden gedurende 8u. Als we op een gegeven moment dan toch eindelijk in slaap vallen rijdt de chauffeur in een heel diepe put en vliegen we zeker 30 cm van onze stoel. We hadden een whiplash kunnen hebben. Ben echt boos en gefrustreerd. Alle lichten zijn uit dus ik kan ook ni de tijd slijten met lezen…

Maar ik blijf in gedachten houden, …cocktails on the beach, zonsondergang, pootje baden in de branding….

En uiteindelijk komen we er wel. Het is redelijk warm op de bus, dus regelmatig zetten ze de airco op, maar dan is het maar 20° dus weer effe friskes… dus het is continu een deken over je heen en weer weg. Het laatste uur is de bus nog maar halfvol aangezien we verschillende kuststeden aandoen. En Katy verhuist naar een andere rij en ik probeer iet wat comfortabeler  te slapen in foetus houding op 2 stoelen. De laatste kilometers zijn veel haarspeldbochten naar de kust, fantastisch!

Maar we komen aan en het is maar 6u s morgens maar het is hier lekker warm. Geen trui of jas nodig. Hier rijden veel taxi’s zoals de tuk tuks in Thailand. En het is echt fijn en verfrissend om zo wat wakker te worden. We komen aan in een slapende stad, en de zon komt stilletjes aan op. We gaan voor een wandelingetje op het strand en wachten tot er een restaurantje open gaat waar we kunnen ontbijten. En we hebben geluk na een goed halfuurtje opent een kleine franse bistro de deuren waar we kunnen ontbijten voor 5€. Koffie, verse fruitsap en de keuze tussen crêpe chocolat, crêpe kaas en ham en ei of granola met yoghurt. Ik kies het laatste. Ben zoooo blij met mn gezond ontbijt. En de koffie is ook heel welkom. Carlos maakt echt zn werk van het ontbijt en ik mag er nix van zeggen maar ben de eitjes elke ochtend echt beu.

We gaan naar de hostel en mogen effe relaxen in de hangmatten op het terras. Dit is zalig, mooi zicht, we zitten vlak aan het strand.

We kunnen ons opfrissen, maar de douche werkt niet echt. We kleden ons een heel deel frisser, gaan wat shoppen voor middag eten want we willen naar het strand gaan, het mooiste strand van heel Zuid Amerika Playa Frailes. Maar ik maak er steeds Frigoles (bonen) van. Dat kennen ze natuurlijk ni. We gaan eerst naar het busstation om tickets te bestellen voor de terugreis. We willen graag zaterdag de nachtbus nemen zodat we zondag wat kunnen rusten. Maandag begint Katy op haar vrijwilligerswerk. In een hospitaal werken met kinderen met een handicap. En dan is het mss best dat je wat uitgerust bent. De man aan de balie vraagt of we zussen zijn. Katy heeft groene ogen en blond krulhaar… Ik denk het ni J Maar we zijn zussen volgens God zegt hij. Ja tuurlijk J

We nemen een andere bus naar het strand en van daar een tuk tuk taxi naar het strand. Dit is gelegen in een natuurreservaat. En daar zijn ze heel streng op alles proper houden, geen afval, geen eten, (alleen snacks), geen honden, niet roken etc. Je moet ook om 16u terug vertrekken. Het gekke is dat de natuur aan de kust van strand direct overgaat in heel veel groen. Precies een regenwoud. En heel veel vlinders. Gigantisch grote vlinders, fel oranje en vlinders die half libel half vlinder zijn. Ook op weg naar het strand is het een prachtige natuur. En hagedissen overal. We komen aan aan het strand en moeten eerst onze zakken laten nakijken. Ze willen ons een parasol aansmeren, maar dat vinden we niet echt nodig. Als we aankomen op het strand valt onze mond open. Carlos heeft niet gelogen, het strand is aan een baai gelegen en echt prachtig. Prachtig azuurblauwe zee en een proper bijna wit strand. Wat groen en aan de kant van de baai een uitkijktoren. Het strand is bijna verlaten, ik denk dat er 4 andere gezinnen zijn. Maar er is nergens schaduw. Dus gaan we toch maar terug voor een parasol. We kleden ons om, en smeren ons nog eens in met zonnecrème. We installeren ons en we gaan om de beurten voor een zwemmetje. Het water is zalig, niet te warm, niet te koud. En vol vissen. En die komen kei dicht. Uiteindelijk eten we nachos met tomaten salsa en lange vingers. En een frisdrank met aardbeien die niet te drinken is. Niet zoet maar extreem artificieel.

We zijn best wel moe want hebben een nacht gemist en vallen int slaap. Mss maar voor een klein halfuurtje, maar op die tijd is de zon gedraaid en lig ik met mn onderbenen in de volle zon en Katy met haar bovenarm. Katy heeft al wat kleur opgedaan in de Galapagos, maar mn benen zijn witter dan wit. We verleggen ons terug in de schaduw en na een goed uurtje pakken we alles terug bijeen, laten geen afval achter en gaan ons terug omkleden. In de zon is het moeilijk in te schatten hoe erg we verbrand zijn. We nemen de bus terug en kunnen nu wel op de kamer. We nemen een douche en blijkbaar is het toch wel wat erger gesteld met mn voeten dan ik dacht. We kleden ons wat frisser aan en gaan op zoek naar een cocktail op het strand, we gaan eerst aftersun kopen. De grootste fles aloe vera crème die ze hebben. Nadien genieten we nog van de zonsondergang. Het leven kan toch simpel zijn. Een cocktail, een ligstoel en de zonsondergang. We hebben redelijk vroeg al honger en we gaan eten in het restaurant waar de meeste (Ecuadoraanse) mensen zitten. En dat was een goeie gok; aangezien we aan de kust zitten moeten we echt wel iets van vis eten. Ik neem pasta met camarones (scampi’s) en Katy vis met looksaus. Het is super lekker en vers. En helemaal niet duur. We zijn net iets meer dan 16$ kwijt voor ons met 2. Daar kan je soms alleen nog ni voor eten in België.

We gaan vroeg slapen. En laten de hele nacht de airco draaien, zo is het lekker fris in de kamer. Ik smeer mn benen nog eens in met een heel dikke laag aftersun. We slapen 12u en zijn heerlijk uitgerust de volgende dag. Maar ik kan de volgende dag mn stapschoenen niet aandoen. Maar mn sandalen ook niet. Dus zit er niets anders op dan mn voeten nog eens goed in te smeren en sokken aan te doen in mn sandalen. Ik weet het, vreselijk zicht, maar al een chance zijn het geen witte sokken en heb ik geen heupzakje bij de standaard outfit voor een toerist... We ontbijten op het terras met zicht op het strand.

Ik voel me eigenlijk echt ni zo goe. Katy gaat vandaag surfen. Wil me dat graag leren, maar ik heb geen zin om nog meer in de zon te komen.

We gaan met de bus naar Montañita. Het is bijna een uurtje rijden. In een bus met airco, zaaaalig!

Het is inderdaad zoals Gaby had voorspeld een feeststad, met niets anders dan discotheken en  cocktail bars en kraampjes overal maar alles is bijna dubbel zo duur als in Puerto Lopez. We gaan eerst op zoek naar een goede koffie en dan surfgerief reserveren. Ze kan best wachten tot 14u dan zijn er meer golven en is het getij beter.

Dus gaan we eerst lunchen. Zoals steeds, geen bonen of typische Ecuadoraanse kost. Er is weinig volk op de baan en het is echt warm en moet echt met mn voeten uit de zon blijven anders ist ni doenbaar. We gaan uiteindelijk ergens lunchen waar ze ons een flyer van op straat hebben uitgedeeld. Elke tafel is rond een boom gebouwd. En het eten is kei lekker. Gepaneerde scampi’s voor 6$ met rijst, salade en gebakken banaan.

Na de lunch neem ik plaats opt strand en gaat Katy surfen. Maar het is echt warm. Te warm naar mn goesting. Na een uur vertrek ik terug van het strand, en ga een frisse milkshake drinken. Die wordt geserveerd in een lege nutella pot. Het is lekker maar ben nog ni voldoende afgekoeld…

Katy komt terug van het strand en we nemen de bus terug naar Puerto Lopez. We gaan nog eens voor een fris drankje op het strand na een douche. Ik wil eigenlijk gaan zien voor een short, die heb ik niet bij, en dat zou mss wel frisser zijn dan een lange broek. Ik koop uiteindelijk een short, een lange frisse broek en een kleed. De verkoopsters in de winkel zijn goed in hun job en willen me vanalles aansmeren. Nadien gaan we nog iets drinken maar de elektriciteit valt uit. Zeker voor een half uur zitten we in de stilte, enkel het ruisen van de zee en den donkere. We vinden dat helemaal niet erg. En er zijn onvoorstelbaar veel sterren zichtbaar. We vinden Orion, maar deze is veel gedetailleerder dan in België. Ik ben mn sterrenkaart vergeten en in Quito is het s avonds vaak bewolkt dus kan je niet veel zien. We passen dezelfde tactiek toe van gisteren en gaan ergens eten waar er veel volk zit. Wederom is het eten heel lekker. Alleen zitten we nu buiten en zijn er veel insecten. Grote insecten…

Na het eten wandelen we nog even rond en gaan weer op tijd slapen. Ik ben blij dat we beiden zo geen grote feestbeesten zijn.

De volgende dag ben ik heeeel blij dat ik mn stapschoenen terug kan aandoen en doe ineens mn nieuwe frisse broek aan. Vandaag wil ik liever niet naar een strand gaan, ik ben zo geen fan van zand… J

We gaan na het ontbijt weer op zoek naar een goede koffie en gaan uiteindelijk toch maar terug naar de franse bistro waar we de eerste ochtend hebben gegeten. We vragen aan hem wat we kunnen doen vandaag. Hij stelt ons voor om naar Agua Blanca te gaan. Een natuurreservaat en maar 5km van waar we zijn, dus we kunnen dit zeker te voet doen; we willen ons wat moe maken zodat we goed slapen op de bus. We wandelen een heel stuk, maar het is mooie natuur. We wandelen uiteindelijk tot aan het busstation. Nemen een verfrissend ijsje, maar als we daar vragen hoe ver het nog is, blijkt dat we toch een bus moeten nemen. Het is te ver om te voet te doen.

Aangekomen aan het natuurreservaat, is het inderdaad zeker de moeite. Er lopen hier veel wilde geiten rond met kleintjes echt cute. Maar het is echt heel warm. Aan de ingang zeggen ze ons dat we 1,5u moeten wandelen om tot aan het museum te geraken, vanaf daar krijgen we een rondleiding naar een laguna, een archeologische site en een uitkijktoren. We nemen even een pauze als we een stukje aant wandelen zijn en een Ecuadoraans gezin neemt ons mee in de auto. We zijn heel blij, want dit was geen wandeling van 1,5u eerder 3 of 4u.

Aangekomen aan het museum gaan we eerst lunchen. We kunnen kiezen tussen, vis, kip of scampi’s. Ik kies voor kip, Katy eet al haar graanrepen op en bestelt geen eten. Nadien gaan we naar het museum en krijgen een goede uitleg over de archeologische site etc en wandelen we naar de laguna. Heel dom dat we ons zwemgerief vergeten zijn. Mss had onze franse vriend dat wel even mogen vermelden. Op de terugweg gaan we ook langs de uitkijktoren en zo ver je kan kijken zie je bergen met groen, met gigantische vogels en een heerlijk briesje.

Als we terug aankomen is er een gezin met een pick up truck. We vragen of we in hun laadbak mogen terugrijden naar de ingang. Het is heerlijk verfrissend maar minder aangenaam voor den derriere. Aan de ingang vraagt hij naar waar we moeten en hij wil ons afzetten aan de kust van Puerto Lopez. We hebben 3$ bespaart maar vooral veel tijd. Heel tof.

Op het strand gaan we nog eens voor een cocktail en als de zon bijna onder is gaan we ons opfrissen in het hostel en nadien naar een Italiaans restaurant. Nog maar eens pasta met scampi’s, loopbroodjes en een glaasje witte wijn. We halen onze spullen terug op in de hostel en gaan naar de bus. We hebben echt wel meer plaats dan vorige keer. En de dame voor mij mag van de dame naast mij haar stoel niet verder achteruit zetten omdat ik zo’n lange benen heb. Dankuuuu!

Deze reis is veel aangenamer. We kijken samen naar een filmpje en ik slaap toch zeker 2u. Katy installeert zich in foetus houding naast mij in haar stoel, hoe ze dat voor elkaar krijgt, tis een mysterie.

We komen om 4u s morgens aan in Quito en nemen een taxi naar huis. Katy blijft nog even bij mij thuis slapen, haar hostel is nog niet open zo vroeg in de ochtend. De vorige avond is Andres vrij laat thuis gekomen van Duitsland en hij heeft steeds veel last van jetlag en hoogteverschil dus zeg tegen Katy dat we heel stilletjes moeten zijn. Maar de deur is op nachtslot en we geraken niet stilletjes binnen. Opeens staat Carlos in de keuken en laat ons binnen. Katy slaapt wat in mijn bed in ik slaap nog enkele uurtjes in de sofa. Nadien neem ik een verfrissende douche en ontbijt samen met de familie. Met al dat ben ik bijna vergeten dat het vandaag Pasen is. Ik heb met mn medestudenten afgesproken om samen te lunchen. En stuur naar al mn medestudenten in hun moedertaal zalig Pasen. Ik skype ook met de familie in België, ze zitten klaar voor het avondeten. Het is echt wel leuk om iedereen eens terug te zien. Op dat vlak is Skype toch echt makkelijk.

We gaan lunchen in een Franse bistro, Annabelle wil graag een crêpe met iets zoet maar ze kiest uiteindelijk voor een salade. Nadien gaan we nog voor ‘iets met chocolade’ in een Franse bakkerij. Ik wil graag chocolade kopen voor de familie, maar in deze Franse/ Belgische bakkerij is het toch wel een beetje overdreven duur…

Dus koop ik bloemetjes en ga na de lunch terug naar huis. De hele familie is uitgenodigd. Ik geef de bloemetjes aan Patty, en ze is erg aangedaan. Voor lunch is het Fanesca. Een typisch gerecht van ecuador voor Pasen. Het is soep met 12 verschillende granen (de 12 apostelen) en gecondenseerde melk en verse kaas en gebakken banaan. Heel lekker, maar zwaaaaaar en ik heb al geluncht en een dessertje gegeten. Maar wil het zeer graag proberen. Deze is toch wel van een andere kwaliteit als die in school. Ik ben echt doodop en als ze na de lunch spelletjes spelen val ik bijna int slaap. Ik besluit van even een dutje te gaan doen en tegen het avondeten ga ik terug bij de rest van de familie zitten. Voor avond eten is het hotdogs. Met tomaat, ajuin, ketchup, mayonaise, mosterd en chips. Een rare combinatie maar heel lekker.

Dominique is bijna 2u te laat thuis voor het avondeten en is dan nogal kieskeurig aant rommelen in haar bord Fanesca. Ik vind dat heel onbeleefd maar soit.

We gaan allemaal op tijd slapen, Andres en ik zijn heel moe en moeten weer aanpassen aan de hoogte.