Had ik maar een vriend. Geen vriend in de betekenis van een lief, maar in de betekenis van een doodgewone vriend. Hing hij maar aan een hanger in mijn kleerkast. dan zou ik hem tevoorschijn kunnen halen wanneer ik maar wilde. En als ik hem niet nodig had kon ik er gewoon een jurkje of zo over hangen. Ik zou hem dan als ik hem nodig had voorzichtig uit de kast halen, hem met zijn poep op mijn bureau zetten, hem een glas water of desnoods een blikje cola in zijn handen duwen en wachten tot hij knikt. Veel moet hij niet kunnen, gewoon zitten, naar mij kijken met een zachte blik en luisteren naar mij. Hij moet geen oplossingen bedenken, geen oordeel vellen, geen "aah's" "ooh's" en "mjah's" uiten. Gewoon maar zitten en luisteren. En als ik tranen heb mij twee papieren zakdoeken geven. Want 1 zakdoek is zo stom en veel te weinig, en 3 zakdoeken is dan weer te veel verspilling. Hij moet niet knap of slim zijn. Geen ingenier zijn of advocaat. Nee hij moet gewoon zichzelf zijn en bruine ogen hebben die warm zijn. Geen koude kille blik. Maar hij bestaat enkel in mijn dromen denk ik.
