god wat een ongelooflijk cliché hadden niet zelfs adam en eva hun eigen schoonmoeder in de vorm van de pratende slang?
ergens moest jij toch ook uit geboren zijn uit een vrouw - uit al die duizenden - koos jij haar wat heb ik daarmee te maken want kwam ik niet vele jaren later
Vandaag voor de tiende achtste keer examen jouw befaamde zelfvertrouwen aanzienlijk geslonken. heb best met je te doen. zoveel teleurstellingen achter elkaar... dat is voor niemand verteerbaar.
En toch houd ik nog altijd van jou. Dat weet ik zeker.
Dit postnatale jaar is zwaar geweest voor zowel jou als mij. En naarmate de nachten zich aaneenregen groeide dat lastige kwalijke beestje in mij, dat beestje dat men ook wel schuldgevoel noemt en die vetgemest en wel zich meer en meer liet gelden.
Wat was ik voor een vrouw die toezag hoe haar lief er nog een taak bij nam. Naast je werk, je opleiding, je rijbewijs en je inburgering kreeg je ook nog eens het nachtelijke vaderschap op je takenbordje geschoven. Ik moet zeggen dat deed je graag en het heeft ook zeker zijn vruchten afgeworpen... want dit keer ben je een echte papa voor dit kruimeltje... Wat stak ik daar magertjes tegen af, tegen deze wonderman... was het uit misplaatste dankbaarheid, uit zijn voegen gegroeide schuldgevoel... dat ik van de een op de andere dag mijn mond begon te houden.
Hoe was mijn dag? Goed hoor...en verder niets... Waarom zou ik ook...jij had problemen op je werk en had een onstuitbare behoefte je daarover te uiten. En luisteren, ach, daar ben ik best goed in... dus luisterde ik naar jou en gaf ik je emotionele schouderklopjes... en jij had niets in de gaten, want zo ben je dan ook weer.
Nu bijna een jaar later verbaast het me dat je je zo weinig bewust bent geweest van mij... verbaasd...of mag ik hier ook zeggen, kwaad, dat je genoegen nam met het dagelijkse antwoord op je vraag... o het gaat goed, ja hoor het was een fijne dag...
Wat is praten toch moeilijk geworden Ik had nooit gedacht dat in slechts enkele jaren zoveel onderhuidse spanning zou worden opgebouwd Bespraken we dingen vroeger gewoon spontaan bij het samen wakker worden het gelijktijdig naar bed gaan Dat waren dan echte borrelmomenten Ik weet nog dat we dan elke avond honderd keer welterusten welterustenzeiden... tevergeefs want daar kwam weer een borreltje... knus veilig en geborgen Nu wacht ik gespannen op het juiste moment Tijdens de maaltijd nee niet handig de andere kwebbeltjes zijn erbij Als de kinderen naar bed zijn...
Ik zit hier met de zenuwen in mijn lijf. Jij bent sinds gisteravond bij je schoonmoeder voor een gesprek van hart tot hart. We hebben niet gebeld. Ik omdat ik de potentiele openhartigheid tussen jullie niet wilde verstoren met mijn grote mond.
vanavond hebben we het gesprek gehad. ondoorgrondelijk als jij in dit soort dingen bent weet ik ook nu niet wat dit gesprek met jou heeft gedaan. maar voor mij was het bijzonder goed. of ik uitgebreid onder de douche ben geweest al het dagelijkse vuil afgespoeld en dan heb ik het niet over een beetje water een toefje schuim nee
De hele week kijk ik uit naar ons gezamenlijke weekend. Vaak ben ik dan al zo afgepeigerd, dat ik er alleen maar aan kan denken, dat je wat taken van me over kunt nemen. De oudste bezighouden, met hem naar buiten gaan, zodat ik mijn handen vrij heb met mijn jongste, wat klusjes in huis kan doen, die altijd lastig zijn met de oudste erbij... Denk ik aan de gezelligheid samen...die ons te wachten staat...mits we daar onze moeite voor doen? Nee. Daar denk ik niet aan.
Dát heb ik dan dus van ons gemaakt. Een team van thuiswerkende collega´s die de boel draaiende proberen te houden...
Je hangt op de bank typisch een avondje tv waarom ook niet ook jij hebt dat zo nu en dan verdiend al weet ik dat je eigenlijk nog heel veel moet studeren maar volgens mij ben ik je moeder niet...§§§
Het gaat vandaag helemaal niet geweldig. Ik ben ontzettend uit mijn humeur. Ik weet dat je geen Casanova bent of meneer Don Juan en wie zegt ook dat ik dat wil maar is het nou echt zo moeilijk om af en toe iets leuks te zeggen tegen jouw eigen vrouw for god´s sake
er is dat moment geweest in die schemerige namiddag achterop jouw scootermotor dat ik samen met jou had willen sterven of dat we daar eeuwig zouden blijven gevangen in de regen mijn armen verlegen om jou heen zelfs mijn knieen waren nog maagdelijk beschroomd maar... in het spiegeltje zag ik jouw blik een blik een verhaal zo grandioos en mooi
Het is wreed en hoe haal ik het in mijn hoofd maar het moet ik pen het hier gewoon neer schrijven kan een mens toch helen dus als ik het hier schrijf heelt het mij wellicht ook
wat ik er zo moeilijk uitkrijg is het volgende... het zou mij niet verbazen als onze oudste een belangrijke rol speelt in hoe wij met elkaar omgaan hij vreet mij bijna letterlijk op van binnen er blijft minder en minder van mij voor jou hoe kan het ook anders zoals hij zich tegenwoordig gedraagt daar heb ik gewoon geen woorden meer voor het gaat mij ook te ver om zijn gedrag tot in den treure te beschrijven vind ik ergens heel oneervol en fnuikend voor zijn zieleheil
