De hele week kijk ik uit naar ons gezamenlijke weekend. Vaak ben ik dan al zo afgepeigerd, dat ik er alleen maar aan kan denken, dat je wat taken van me over kunt nemen. De oudste bezighouden, met hem naar buiten gaan, zodat ik mijn handen vrij heb met mijn jongste, wat klusjes in huis kan doen, die altijd lastig zijn met de oudste erbij... Denk ik aan de gezelligheid samen...die ons te wachten staat...mits we daar onze moeite voor doen? Nee. Daar denk ik niet aan.
Dát heb ik dan dus van ons gemaakt. Een team van thuiswerkende collega´s die de boel draaiende proberen te houden...
Je hangt op de bank typisch een avondje tv waarom ook niet ook jij hebt dat zo nu en dan verdiend al weet ik dat je eigenlijk nog heel veel moet studeren maar volgens mij ben ik je moeder niet...§§§
Het gaat vandaag helemaal niet geweldig. Ik ben ontzettend uit mijn humeur. Ik weet dat je geen Casanova bent of meneer Don Juan en wie zegt ook dat ik dat wil maar is het nou echt zo moeilijk om af en toe iets leuks te zeggen tegen jouw eigen vrouw for god´s sake
er is dat moment geweest in die schemerige namiddag achterop jouw scootermotor dat ik samen met jou had willen sterven of dat we daar eeuwig zouden blijven gevangen in de regen mijn armen verlegen om jou heen zelfs mijn knieen waren nog maagdelijk beschroomd maar... in het spiegeltje zag ik jouw blik een blik een verhaal zo grandioos en mooi
Het is wreed en hoe haal ik het in mijn hoofd maar het moet ik pen het hier gewoon neer schrijven kan een mens toch helen dus als ik het hier schrijf heelt het mij wellicht ook
wat ik er zo moeilijk uitkrijg is het volgende... het zou mij niet verbazen als onze oudste een belangrijke rol speelt in hoe wij met elkaar omgaan hij vreet mij bijna letterlijk op van binnen er blijft minder en minder van mij voor jou hoe kan het ook anders zoals hij zich tegenwoordig gedraagt daar heb ik gewoon geen woorden meer voor het gaat mij ook te ver om zijn gedrag tot in den treure te beschrijven vind ik ergens heel oneervol en fnuikend voor zijn zieleheil
¨je weet wel, die tekening van de donkerblauwe zee...zo verschrikkelijk mooi verraderlijk diep wat weten wij grauwe stervelingen van wie daar allemaal woont, daar helemaal beneden en weet je nog, die vin die onverwacht uit de golven kwam piepen mooi hoor, zei jij, de vin van een dolfijn?
¨er komt een dag dat de taal geen obstakel meer is niets verhindert je dan gezellig mee te lezen over één van mijn schouders of alleen als ik er geen weet van heb
als die dag er dan is wat verandert er dan verandert er dan iets in de integriteit van de aanslag op het toetsenbord of zullen de topjes van mijn vingers protesteren en de aanslagen corrigeren censureren muteren in een alledaags gezeik
¨Je bent naar een etentje en zoals wel vaker is gebeurd ben ik op het allerlaatste moment niet meegegaan
ik hoop niet dat je razend bent met recht razend mag je zijn grillig zijn dat is nog tot daar aan toe moet het natuurlijk niet te ver drijven
maar weet je het was geen kwestie van slechts geen zin ik heb zoveel om over na te denken en daarvoor kan ik het beste alleen zijn dat je dus nu even weg bent komt me eigenlijk heel goed uit
want na een jaar lang nóóit meer gesprekken met die en die en heel erg zeker weten geen gezinsuitbreiding meer...
begint nu de twijfel te knagen als een rat die in mijn ingewanden wroet haalt daar alles overhoop en ik voel mijn eierstokken prikken van verlangen naar mijn man of naar een kind de taal van het lichaam wordt nog nergens vertaald
dus
misschien heb ik het bij het verkeerde eind is het gewoon het verlangen naar jou maar hoe weet ik dat nou zeker wilde ik niet ooit een elftal dat is wel lang geleden in een ander tijd een ander wereld maar dan nog is twee niet veel ik wil er meer
Even een beetje mopperen, ik weet het het heeft niets te maken met mijn blogthema
maar wat is nu weer in hemelsnaam HTML
al bloggende krijg ik steeds meer zin om me in te schrijven voor een semester volksuniversiteit want voor een eenvoudig meisje, zoals ik is bloggen een mysterie die slechts stap na stap zucht na zucht beetje bij beetje zijn sluiers oplicht
en voor iemand die de dingen graag onder controle heeft is dat een waanzinnige uitdaging
ik bedoel volgens mij ben ik een nette vrouw maar achter mijn pc ontsnapt me toch maar al te vaak een paar kernachtige vloekenª
Je kunt het nog altijd niet geloven, jij dat ondeugende straatjongetje, het enfant terrible, de schrik van de wijk is tegenwoordig een brave huisvader...
wie had dat ooit gedacht, in elk geval niemand van je oude vrienden, ín elk geval niemand van je familie
zelfs jij niet.
maar ik... gelukkig was ik onkundig van jouw turbulente jeugdjaren, ik vrees dat ik anders mijn ontluikende hartstocht per direct zou hebben ondergedompeld in een grote bak met ijs en zou ik ons beslist geen kans hebben gegeven...
nee, het enige wat ik van je wist, was jouw aanstekelijke lach, de pretlichtjes in je ogen, jouw goede humeur,
maar wat ik vooral zag waren je ontwapenende openheid en je heerlijke botte directheid...
Wij schelen acht en een half jaar. Dat komt vaker voor. Ware het niet dat ik degene ben, die ouder is. En dat voelt toch anders. Toen we verliefd werden was jij een jonge twintiger en ik een beginnende dertiger. Heel in het begin heb ik je ernaar gevraagd... Jij noemde een nichtje van je namelijk "tante". -Waarom, vroeg ik, ze is je nichtje, niet je tante, wat is dat voor belachelijks?
-Nou, uit respect, antwoordde jij toen, tenslotte is ze al heel oud en voelt het raar om haar nichtje te noemen of gewoon bij haar naam...met "tante", laat ik merken dat ik haar respecteer, omdat ze ouder is. We zaten in een bouwvallig restaurantje annex cafetaria en jij was bezig met je halve kip... ik was zo verliefd, dat ik slechts voor de vorm wat besteld had, en ik staarde dan ook verward naar mijn bord met koud geworden friet. Dat nichtje/tante was slechts één jaar ouder dan ik...
-Eigenlijk zou jij mij nou ook tante moeten noemen, ik voel me een beetje beledigd...zei ik schertsend, maar diep in mijn hart kon ik de rimpels op mijn gezicht vóelen, zo diep waren ze tijdens dit gesprek geworden... drooggevallen rivierbeddingen, geen make-up om mijn tante-gezicht te camoufleren... het zweet brak me uit...terwijl ik gespannen op zijn weerwoord wachtte.
-Maar jij bent niet oud...nou...je ziet er in elk geval niet oud uit...waarom zou ik jou tante moeten noemen? Hij keek mij niet-begrijpend aan...en toen bedacht ik dat het niet slim was om te lang op dat verraderlijke thema door te gaan.
Kerst is al weer voorbij, lieverd. Ja, zo noem ik je vanaf nu...lieverd.
Kerst is dus weer voorbij...en we hebben het dit jaar zonder boom moeten doen. Iedereen beweert altijd dat ik zo´n sterk karakter zou hebben...hoe komt het dan dat als jij geen boom wilt er geen boom komt, dat als jij geen poes wilt, er geen poes komt?
Ligt dat aan jouw sterke wil...of ligt het aan mij... Probeer ik dan misschien toch de lieve vrede te bewaren, door niet overal een punt van te maken...
Nadat ik vorig artikeltje had geschreven en gepubliceerd, herinnerde ik me die ene kus, een zoentje op de wang van een ander meisje...
Dus toch niet zo heel erg maagd.
Maar die onschuld heb ik nooit goed begrepen. Vrouwen kijken graag naar je en praten graag met je. En te oordelen hoe je met je medecursisten omgaat ben je mijns inziens zelfs een tikkeltje te familiair...
Waar heb je je al die jaren vóór mij dan mee beziggehouden als het dan niet met meisjes was?
Zo zeldzaam was jij. Een jongen van 25 die nog nooit een meisje had gezoend. Geen vriendinnetjes had gehad. De eerste grote liefde te zijn van zo'n jongen. Heel bijzonder. Voor mijn ego.
Maar wat ik mij nu te laat realiseer is dat ik ook een enorme verantwoordelijkheid had.
¨©
