Onlangs vroeg mijn moeder mij of ik mijn auto niet zou wegdoen. Het zal niet meer door de keuring geraken, meende ze. Maar mijn autootje geef ik niet zomaar op. Onder het motto zolang het rijdt, is het goed, ga ik mijn bakje nog niet vaarwel zeggen.
Mijn autootje, een Toyota, heeft al de gezegende leeftijd van dertien jaar bereikt. Gedurende die dertien jaar heeft dat karretje al wat meegemaakt. Eigenaardig genoeg heeft het vooral heel wat meegemaakt toen ik de chauffeur van dienst werd. Dat is ondertussen al zes jaar geleden, toen ik zeventien was. De eerste chauffeur, ons moeder genaamd, had de auto na zes jaar overgelaten aan mijn broer. Toen leek het bakje nog splinternieuw. Nadat mijn broer zijn eigen auto had gekocht, mocht ik de wagen overnemen.
Ik begon met de Toyota te rijden toen ik leerde autorijden. Twee pogingen heb ik moeten ondernemen om mijn rijbewijs te halen. Het eerste praktijkexamen liep al faliekant af bij de manoeuvres. Bij de tweede poging was dezelfde examinator van de partij. De vrouw leek net als de bij eerste keer niet erg goed gezind. Toch mocht ik na de manoeuvres de baan op, en dat verliep zonder enige problemen. Nu ja, toen ik rechtdoor moest rijden op een Y-splitsing had ik gegokt op de verkeerde straat. Kan gebeuren, natuurlijk. Desondanks kreeg ik een formuliertje in mijn handen waarmee ik mijn rijbewijs kon halen in het gemeentehuis. En toch had mevrouw de examinator de hele tijd een zuur gezicht. Staat dat bij de vereisten voor de job, misschien?
Twee maanden had ik dat rijbewijs op zak, toen ik mijn eerste ongeval veroorzaakte. Ik wilde mijn straat inrijden, waarvoor een tegenligger mij moest doorlaten. Die tegenligger was een bestelwagen. Vlak voor het inrijden van mijn straat zwaaide ik de bestuurder een bedankje toe. Jammer genoeg kon die bestuurder me niet laten weten dat er naast hem een bromfietser reed. Resultaat: voordat ik mijn straat kon inrijden, reed ik de bromfietser aan. Gelukkig had de man enkel een pijnlijke knie opgelopen bij zijn val. Zijn bromfiets kon ook nog rijden. De bumper van mijn auto had minder geluk. Hij hing nog gedeeltelijk aan mijn auto, maar een mooi zicht was het natuurlijk niet. Ons moeder belde een bevriende verkoper van auto-onderdelen op, en mijn groene Toyota werd opgesmukt met een tweedehands bumper. In bordeauxrood. Twee maanden had ik mijn rijbewijs en meteen had ik mijn auto uniek gemaakt. Een groene Toyota met een bordeauxrode bumper: ik denk niet dat er zo twee rondrijden.
De tweede aanpassing aan mijn auto kwam er toen ik al twee jaar op kot zat in Brussel. Mijn auto liet ik steeds staan in de straat van mijn kot. Toen mijn vriend op een ochtend mijn auto wilde gebruiken, belde hij me wakker. Ik denk dat je best eens naar beneden komt .Er is ingebroken in je auto. En ja hoor: mijn zijruit was ingeslagen, mijn gps werd uit het handschoenenkastje gehaald. Omdat ik de auto die dag nog moest gebruiken, kleefde ik een vuilzak over de ongewilde auto-opening met zeer sterke kleefband. In Brussel zijn er gelukkig veel verkopers van auto-onderdelen. U moet maar eens denken aan de verscheidene kaartjes die u in Brussel onder de ruitenwissers krijgt met wij zijn geïnteresseerd in uw auto, wij kopen cash alle autos, zelfs beschadigd of zonder keuringsbewijs. Bij een bezoek aan zon verkoper werd mijn Toyotaatje met een verse tweedehandse zijruit opgesmukt. De tweede aanpassing was een feit. Maar de erg sterke kleefband die ik had gebruikt om een vuilzak op de ruitloze opening te bedekken laat nog steeds zijn sporen na. Sterke kleefband, inderdaad
Een jaar nadien kreeg mijn Toyota in Brussel wederom ongewild bezoek. Op een vrijdag stapte ik naar de auto om naar huis te rijden. Toen ik mijn vuile was in de koffer wilde leggen, leek er iets niet te kloppen: het slot van de kofferbak was verdwenen, een rond gat met een diameter van zon twee centimeter was er in de plaats gekomen. Een slot van een kofferbak inslaan: dat was een soort vandalisme dat ik nog nooit had gezien. Waarschijnlijk wilde de ongewilde bezoeker zo mijn koffer opendoen. Jammer voor hem is het hem niet gelukt. Maar mijn auto zat nu wel zonder kofferslot. Mijn auto was toen al elf jaar en dus al sterk verminderd in waarde. De onderdelenverkoper waarbij ik de zijruit had laten vervangen bood me een bon prix de mille euros aan als ik mijn bakje wilde verkopen. Zouden bij al die kaartjes onder mijn ruitenwisser enkele van hem komen? Het leek me dus maar stom om in mijn oud wagentje nog meer geld in te steken. Dus besloot ik om geen nieuw slot erin te zetten. Oplossing: een stukje kleefband over het gaatje kleven. Niet de bruine kleefband die nu nog gedeeltelijk rond de tweedehandse zijruit te bewonderen is, maar een groene die minder zou opvallen op mijn groene auto. Toch een geweldige zet, niet?
En nu wacht er een nieuwe aanpassing: de zijspiegel. Alweer heeft mijn auto ongewild bezoek gekregen in het Brusselse. Het lijkt een jaarlijkse traditie te worden. De zijspiegel zelf hangt nog even goed aan de auto als voordien, maar het spiegelglas heeft een flinke klap gekregen: scherven alom. Dat een auto tegen een zijspiegel rijdt, maar enkel het glas breekt, lijkt me onwaarschijnlijk. Vandalisme lijkt me logischer. In dat nieuwe glas móet ik nu wel geld insteken. De autokeuring komt er namelijk aan.
Ondertussen is mijn Toyota nog met een aantal grote krassen versierd. Betonnen pilaren zijn blijkbaar mijn vrienden niet bij het parkeren Mijn unieke groene Toyota met bordeauxrode bumper, bruine kleefband langs de zijruit, groene kleefband op de koffer en talloze krassen blijf ik desondanks nog steeds graag zien. Nog nooit kreeg mijn auto panne, nog nooit heeft hij grote technische mankementen opgelopen. De ene keer dat ik benzine in de tank goot in plaats van diesel ja hoor, ik ben een van de gemiddeld 120 000 Belgische bestuurders die al eens verkeerd heeft getankt heeft hij ook overleefd. Daarom mag ik er van ons moeder nog maximum twee jaar mee rijden. Als hij door de keuring geraakt, tenminste. Het afscheid van mijn Toyotaatje lijkt dus nog eventjes afgewend, maar ik weet dat die tijd onherroepelijk zal komen.
Zou ik er dan nog een bon prix de mille euros voor krijgen? Ik vrees ervoor.
Nu de verkiezingen voor de deur staan, ziet iedere Belg wel elke dag een bekende politieke kop: op tv, in de krant, op het internet,...U moet een kluizenaar zijn om dezer dagen niets over politiek te horen. Zelfs de sociale netwekpagina's zijn niet meer veilig voor politieke commentaar. Zo lees ik vandaag op Facebook dat enkele van mijn vrienden zich hebben aangesloten bij de groep "Vlaams Belang, blijf uit mijn brievenbus". Op zich niets om zich over te verbazen, het Vlaams Belang kent de reputatie "love it or hate it". Aan de andere kant is het wel een aanleiding om mijn eerste blog te plaatsen. Ik hoor namelijk meer tot de "love it"-groep. En waarom, in godsnaam, vraagt u zich af?
Wel, het is heel simpel. En deze blog is nu eens de beste manier om het uit te leggen: met simpele woorden, niet van de daken roepend, maar gewoon, mijn eigen droge mening.
In de groep "Vlaams Belang, blijf uit mijn brievenbus" las ik een bericht over de standpunten van het Vlaams Belang. Dat het belachelijk is dat ze immigratie en islamisering in koeien van letters op hun folders zetten. Maar waarom is dit belachelijk? Dat is racistisch, zegt u? Wel, meneer, mevrouw, het is niet racistisch. Het is realistisch.
Ons Belgenlandje islamiseert. U moet in een Vlaamse dorpje wonen en er nooit buitengaan om dat niet te beseffen. In bijna alle steden in Vlaanderen is de islamisering duidelijk: meer en meer hoofddoeken op straat en meer en meer aanvragen voor moskeeën. En dan heb ik het niet eens over Brussel. Zo'n 200 moskeeën bestaan er al in Brussel. U leest het. Tweehonderd. U vindt me waarschijnlijk een islamofoob. Gelijk hebt u, ik ben inderdaad bang van de islam. Ons Belgenlandje verliest steeds sneller haar goede oude katholieke volkssfeer. De waarden van weleer worden vervangen door "multiculturele waarden", die vooral met de islam te maken hebben. Want, geef toe, normen en waarden in de islam zijn heel wat anders dan die van de traditionele Vlaming of Waal. Brussel voeg ik niet toe, deze zwicht al tientallen jaren onder de islamitische druk. Allah, Ramadan, Koran, suikerfeest, in Brussel is het al lang geen ver-van-mijn-bedshow meer. In Vlaanderen misschien wel, maar dat zal niet lang duren. Binnen twintig jaar zal een toerist in Vlaanderen zijn hoofd krabben. Had hij niet geleerd dat België een voornamelijk katholiek land is? Waarom ziet hij dan door de straten zoveel allochtonen, zoveel hoofddoeken? Wat ís dan de Belgische cultuur? Is dat gelijk aan de islamitische? Welnu, ik wil niet dat de goede oude katholieke en volkse Belgische cultuur verdwijnt ten voordele van de islamitische. Ik wil niet dat België gezien wordt als een hoofdzakelijk islamitisch land. Het doet me doet me denken aan een aloud bekend kinderliedje, maar dan wel met een draai aan: België gij zijt gevangen, door de islam zult gij hangen...Want geloof me, hoe het er nu aan toe gaat, zal het nog gebeuren ook. Maar ik geef u gelijk als u zegt dat België al veel minder katholiek is dan vroeger, dat de échte katholieken ver te zoeken zijn. Maar de meerderheid is wel opgegroeid met traditionele waarden. En ja, meneer, mevrouw, hoewel katholieke waarden niet meer op het wateroppervlak drijven, onze traditionele waarden zijn er wel in verankerd.
Wat de immigratie betreft, heb ik hetzelfde verhaal. Hoe het er nu naar uitziet, zal de toerist in Brussel denken dat hij in het Midden-Oosten of Noord-Afrika zit. Wie dit nonsens vindt, moet maar een paar jaar in Brussel wonen. Het is erg om te zeggen, maar ik ben verwonderd dat ik op straat twintig mensen met bruine of zwarte huidskleur zie, maar toch nog vijf blanke mensen tegenkom. Oef, toch nog vijf! Maar dan raak ik soms nog teleurgesteld, als ik van die vijf mensen een drietal hoor praten. Niet in het Frans, niet in het Nederlands. In het Russisch, Pools, Roemeens of Bulgaars. Hoe komt het toch dat ik als gewone Vlaming meer allochtonen zie dan gewone Vlamingen, Walen of Brusselaars? Juist ja, de immigratie. Ach ja, die immigratie. Mensen van andere landen die naar België komen om hun leven verder te zetten. Op zich niets mis, ware het niet dat overdaad schaadt. België wordt meer en meer Multiculturalistan. Maar multiculturaliteit, dat is toch goed, een verrijking, vindt u? Ja hoor, zeker en vast. Het is leuk om naar typische zomerse evenementen te gaan, georganiseerd door de Spaanse gemeenschap bijvoorbeeld. Een feestelijke bedoening, bedoeld voor elke geïnteresseerde, die eens van de Spaanse cultuur wil proeven. Begrijp me niet verkeerd, een dergelijk evenement georganiseerd door de Turkse of Marrokaanse gemeenschap zou me ook smaken. Maar is dat dan gelijkaardig? Van een buitenlandse cultuur proeven, klopt dat dan nog wel als Brussel bulkt van Turken en Marrokanen? Is dat dan nog een buitenlandse cultuur? Volgens mij niet. Het is een buitenlandse cultuur geworden die zich volledig in Brussel heeft vastgeankerd. Het is zowel een buitenlandse als een binnenlandse cultuur geworden. De Belgische cultuur komt hoe langer hoe meer in het gedrang. Of erger nog, ze gaat nog ophouden met bestaan, als er niet snel een immigratiestop komt.
Wel, wel. Een Vlaams Belanger die eens een blogje schrijft om ons te overtuigen van de standpunten van die partij. Wel, eigenlijk niet. Ik stem dit jaar niet voor het Vlaams Belang. De standpunten immigratie en islamisering zijn voor mij heel belangrijke punten. Maar het belangrijkste punt van het Vlaams Belang, de onafhankelijkheid van Vlaanderen, juich ik absoluut niet toe. Maar dat heeft natuurlijk niets te maken met immigratie en islamisering, wel met de Walen versus de Vlamingen. Aanleiding tot een tweede blog, misschien?
Vanuit haar luie zetel met haar laptop op de schoot, groetjes,
