Ik was vanmorgen onderweg naar school, en raakte niet verder dan het atomium. De tranen stroomden over mijn wangen. Alle emoties en de vermoeidheid van de voorbije weken kwamen naar boven. Wat ik ook beweerde gisterenavond tijdens het spaghettifeestje (ik zou zeker lesgeven maandag), spraken mijn lichaam en mijn geest vandaag tegen. De overstap van planeet toneel naar planeet lesgeven is iets te groot dit jaar. Enige remedie: bed in en slapen.
Slapen kon ik de laatste dagen niet meer zoals het hoort. Het is te zeggen: van vermoeidheid viel ik wel steeds snel in slaap, maar uitslapen ging gewoon niet meer, hoewel ik de kans had. Vrijdagochtend stond ik na een korte nachtrust met een zalig gevoel op: ik was verliefd. Verliefd op mijn toneelstuk. De beelden van de generale repetitie begonnen pas toen door te dringen.
Na een kwartier zoeken naar mijn autosleutels (waar zat ik met mijn hoofd donderdagavond?), vertrok ik na mijn ontbijt weer richting Strombeek. De grote constructie, waarvan iedereen nu al weet dat dat het grote boek is, moest nog beschilderd worden. Er stonden voor de generale nog maar enkele lijntjes tekst op, en daar moest nog wat bijkomen. Ook enkele streepjes op het Renfieldpodium ontbraken nog, en dan voegde ik nog enkele streepjes op mijn eigen gezicht toe om geschminkt en verkleed naar school te vertrekken.
Ik sloop langs de ramen van de klassen, en zodra de leerlingen een duistere figuur gekleed in een zwarte fluwelen cape opmerkten, ging ik binnen en grabbelde ik de eerste leerling die ik tegenkwam mee of wenkte ik de leerkracht naar buiten. Eens de deur dicht was, kregen ze puntjes in hun nek en mochten ze eens luid gillen. Een aantal mensen zijn flink verschoten en de bloeddorst naar de première nam alleen maar toe. Twee uur lesgeven over vampiers later moest de honger eerst bedwongen worden, en dan ging het richting CC om alle spelers klaar te stomen.
Ik hou zo van die drukte op voorhand in de schminkkamer en de transformatie die de spelers ondergaan. De tienerkleren ruimen plaats voor de prachtige kostuums van Jasenka en de bij elkaar gezochte outfits, maar de tienerstreken blijven. Het leek soms op een kippenhok. Een kippenhok waar snorren werden opgeplakt, pakken gel in de haren werden gesmeerd, en schminkborstels getalenteerd werden gehanteerd door verschillende leerkrachten én leerlingen.
De metamorfose van William met zijn ondertussen zwarte haren naar Dracula nam wel wat tijd in beslag. Mijn kapper had me geleerd hoe ik een soort jaren 20 wave in zijn haar moest leggen. Natuurlijk ging dat op vrijdag net iets moeizamer dan met de generale, alsook de schmink, maar uiteindelijk zag hij er nog steeds even dreigend en monsterlijk mooi uit.
Het volk kwam toegestroomd, massaal dan nog wel. De zaal was vrijdagavond uitverkocht (!) en de spanning steeg bij de spelers. De start van het stuk werd ook nog eens met een dikke twintig minuten uitgesteld door de files van het autosalon, maar dan konden we eindelijk beginnen. En het ging goed! Zowel vrijdagavond, zaterdagavond en zondagmiddag werden de spelers beladen met felicitaties en keerde het publiek met een voldaan gevoel huiswaarts. Ze hadden genoten van een stuk waarin er al eens gelachen, gezucht en gegriezeld kon worden.
Zondagavond werd het hele decor afgebroken, alle verkleedkleren opgeborgen en de schmink ingepakt. Het duurde iets langer dan andere jaren, zodat de spaghetti lang moest wachten eer het een plaats in onze hongerige buik kon veroveren. Het feestje zou dan uiteindelijk kunnen losbarsten, als ik er niet een boekje voor had gestoken. Als aandenken had ik iedereen een rood dagboek gegeven, met voor elk een persoonlijk woordje van dank. Het was de bedoeling dat ze ook voor elkaar boodschappen zouden gaan inschrijven en dat werd dan ook meteen gedaan. Onvoorstelbaar hoe ze ineens allemaal stil werden. Schrijfschrijfschrijf ging het. Het toneel heeft duidelijk iets losgemaakt bij deze jonge mensen. Ze vormen een hechte groep en hebben eigen en elkaars grenzen verlegd. Een herinnering om nooit te vergeten.
t Is mooi geweest. Heel mooi geweest. Val ik nu in een zwart gat, zoals veel mensen me vragen? Geen idee. Vorig jaar genoot ik van de rust en van de tijd die ik ineens weer had, en had ik van een zwart gat geen last. Op naar het volgende, was toen mijn motto. Maar van een stuk als dit, waarin heel veel van mezelf zat, zal ik wellicht iets langer liefdesverdriet hebben
