Toen ik vanmorgen uit de auto stapte, zag ik dat er een grote hondendrol op de stoep lag. Ik heb er net niet in getrapt. Geen bonne merde. Misschien ging het daarom iets minder vandaag. Het is te zeggen: er is nog veel werk aan het laatste deel dat we vanmorgen hebben gerepeteerd.
Omdat het einde pas voor de vakantie voor mezelf is duidelijk geworden, en het pas deze laatste dagen voor het eerst onder handen genomen werd, is het normaal dat het nog niet op punt staat. Dat wordt dus nog werk voor de komende twee weken. Hicham, die er vandaag wel bij was, en de andere spelers zullen dus nog genoeg gedrild worden. Alleen nog nadenken over welke lessen er dan kunnen wegvallen. Nu er nog twee weken zijn na de kerstvakantie, kan ik het beter spreiden.
Tot vorig jaar werd er steeds het eerste weekend na de kerstvakantie gespeeld. Sinds dit jaar is het verhuisd naar het tweede weekend. Dat heeft zijn voor- en nadelen. Vorig jaar zat je in de sfeer sinds de kerstvakantie, en ging je gewoon door tot de première. Dit jaar wordt dat wat onderbroken door meer schools leven. Langs de andere kant is er meer tijd voor de kaartenverkoop, we kunnen meer tijd besteden aan extra repetities, en er is meer tijd om alle andere dingen nog in orde te brengen zoals de rekwisieten, het programmaboekje, het decor,
Het enige waar niet al te veel werk meer aan is, zijn de kostuums. Vanmiddag hebben we het deel van voor de pauze gespeeld, in kostuums. De spelers konden zich duidelijk meer inleven. De dames oefenden met hun rokken, de heren vonden hun draai in hun kostuumvesten, de danseressen werden mysterieuze mooie beelden, de Roemenen werden wat meer Roemeens, de sokken van de Renfields waren op het einde niet meer zo wit, Van Helsing moest oefenen om alles op plaats te houden en Dracula Dracula was af.
Wacht tot we schmink en haartooi op hen loslaten
De grove borstel werd in elk geval losgelaten op de turnzaal na een week repeteren. Het zag er lief uit, maar dankzij de afwerking van Sylvie valt er nog weinig te merken van onze aanwezigheid.
Daarna konden er zakken chips en flessen cola opengetrokken worden en genoot iedereen nog van Coppolas Bram Stokers Dracula. Het moet meer dan tien jaar geleden zijn dat ik de film nog had gezien. Ik betrapte mezelf erop dat ik ons stuk beter vind. Hoe mijn spelers de personages brengen, is zo vertrouwd aan het geraken. Bij een aantal personages kon je wel duidelijke gelijkenissen vinden, anderen worden door de spelers gewoon veel beter neergezet.
Met zon gedachte kon ik gerust mijn auto inkruipen en ruiken dat ik net in de hondenpoep was getrapt. Het komt dus allemaal in orde.
Driekoningen. Bij ons waren het er vier. Op een heuglijke dag als deze verdienden onze spelers een traktatie. Als drieënhalfuurtje had ik vier taarten gekocht waarin een figuurtje verstopt zat. De vinders mochten de kroon opzetten. En fier dat ze waren. Vrolijk huppelden ze met hun kronen door de turnzaal. Bastien en Jeroen verwerkten er zelfs gele pluimpjes in, wat me deed denken aan fotos van vroeger, waarop ik sta met een indianenhoofdband met duivenpluimen.
Een dikke pluim verdienen de spelers vandaag wel. Het stuk werd verdeeld in drie delen, waarvan we vandaag de eerste twee hebben doorgenomen. Elk deel werd eerst met veel onderbreken gespeeld, herhaald in een snelle versie, en dan voor echt gespeeld. Hier en daar haperde er nog iets, werd er nog wat tekst vergeten of vergiste iemand zich, maar globaal genomen zat het wel goed. Nog niet perfect, want er kan nog altijd een schepje bovenop. Maar ik denk dat de spelers, en ik ook, vandaag wel al voelden wat het kan worden. Met de muziek die werd uitgetest geraakten ze ook sneller in de sfeer. Iedereen begint zijn draai wat te vinden.
Ook Leen en Paulien (af en toe ook Lien en Pauleen genoemd) beginnen hun draai te vinden in hun rol. Ze zitten continue op scène en moeten dus altijd wel betrokken worden bij wat er verder op scène gebeurt. Het lukt om dat opgevuld te krijgen en interessant te houden.
Een aantal mensen zagen ook voor het eerst, of voor het eerst deftig, wat andere spelers allemaal gerepeteerd hadden. Als ze niet toekeken, waren ze gezellig naast de scène aan het kaarten. Zo heeft Dracula met de Roemenen gekaart, en was Mina het enige meisje tussen de mannen.
Hoewel Hicham er vandaag weer niet bij kon zijn, werd dat goed opgevangen door de andere spelers. Hopelijk is hij er morgen wel. Deze dagen gebeuren de mirakels waarover ik het al gehad heb en die is hij nu aan het missen. De puzzelstukken vallen langzaam op hun plaats, mensen beginnen zich te amuseren, en er wordt duchtig gemoord in het Gotchaspel.
Ik ben echt benieuwd naar morgen. De positieve vibe van vandaag mag zich verder zetten. In de voormiddag staat het laatste deel van het stuk gepland, en in de namiddag spelen we met kostuums onze eerste volledige doorloop. Misschien moeten we dat wel in de grote turnzaal doen, zodat het besef van ruimte optimaal wordt. De turnzaal waar we nu in repeteren is net niet diep genoeg. Na de doorloop sluiten we onze repetitieweek af met de film Bram Stokers Dracula, van Coppola.
En voor wie er nog niet genoeg van krijgt: zaterdag start de serie The Vampire Diaries op Vijf tv.
Om 9 uur vanmorgen een berichtje van Hicham, dat het weer minder ging met zijn keel en dat hij vandaag niet zou komen. Natuurlijk zag ik het berichtje pas een half uur later, toen het tijd was om te vertrekken. Op school toegekomen meteen een aantal nummers afgegaan om vervanging te zoeken. Vele spelers die vandaag niet hoefden te komen, lagen natuurlijk nog lekker te knorren. Zo ook Sylvie, en zij nam met een krakende stem op. Of ze iets te doen had vandaag? Binnen het uur stond ze er. In de namiddag heeft Jeroen ons uit de nood geholpen. Het is niet altijd om de tekst te doen, maar ook het visuele plaatje te doen kloppen. Wie staat waar wanneer?
Dat visuele plaatje was vandaag nog een soepje. We hebben ons bezig gehouden met het tweede deel van het stuk, waar nog heel wat werk aan was. Herhalen, uitproberen, nog eens herhalen, opnieuw, hoe zat dat weeral, opnieuw, uitproberen, herhalen. Zo een hele dag door. Fijn dat er vervanging was voor Hicham, anders was het helemaal niet gelukt.
Ook het allereinde hebben op een namiddag tijd eigenlijk tegen de tijd in elkaar zitten boksen. Van het eindplaatje ben ik wel tevreden. Nu hopen dat het voorgaande in ieders hoofd is gepropt, dat we het de komende dagen nog genoeg kunnen repeteren voor we het op het grote podium zwieren.
Soms voel ik me alleen tussen al dat jong geweld dat buitelt en babbelt en lacht en lolt. Ik probeer na te denken, problemen op te lossen, dingen te zien die nog aandacht vragen. Als iedereen dan tegelijk lekker met zichzelf bezig is en niet met het stuk dan krijg ik het. Ik hou me in, roep hen nogmaals geduldig tot orde, en we prullen zo goed en kwaad als het kan verder. Tot vanmiddag. Een kleine explosie van mijnentwege. Ze werden even stil en hebben zich herpakt.
Maar goed, dat valt ook allemaal te begrijpen. Het is vakantie, het zijn pubers, er zitten een aantal lolbroeken tussen, ze komen allemaal goed overeen en het moet toch tof blijven. Inderdaad. Het is soms heel plezant om hen zo bezig te zien. Samen op de dikke matten van de turnzaal gezellig keuvelen, roddels uitwisselen, alle rekwisieten eens uittesten, naar elkaars muziek luisteren, Door toneel worden er banden gesmeed die er anders niet zouden zijn.
En ik sta er ook niet helemaal alleen voor. Vanmiddag kwam Dominike Van Besien, een collega met een dansverleden, het dansje van de meisjes eens checken. Blikken corrigeren, pasjes uitlijnen, gaten opvullen. Veel heeft ze niet moeten doen, onze meisjes hebben goed werk geleverd (ze hebben hun eigen dansje bedacht), maar het is wel fijn dat het gebeurt. De details maken het af.
Die details gaan we morgen en overmorgen voor het hele stuk nog eens controleren. We doen kleine doorloopjes, wat betekent dat er ook aandacht moet zijn voor de rekwisieten. Wat moet ieder mee hebben op welk moment. Moet de tas van Van Helsing op of af, blijft ze staan of niet, wat moet er inzitten? Zitten de brieven in de zakken? Zijn er genoeg boeken aanwezig?
Die boeken zien er trouwens al lief uit na enkele maanden repeteren. Het nodige herstel- en kaftwerk zal nog nodig zijn.
Wie zei er weer dat het wachten was op de mirakels in de kerstvakantie? Juist ik blijf wachten Waarschijnlijk had ik hetzelfde gevoel vorig jaar. Toen was de kerstvakantie anders ingedeeld, alsook de repetities. Er waren drie dagen tijdens de eerste week en nog eens drie tijdens de tweede week. Daar kon je nog eens opnieuw beginnen. Nu is het in één trek door. Ik denk niet dat de spelers doorhebben dat het eind deze week zo ongeveer in orde moet zijn.
Met de Roemenen ging het redelijk goed vanmorgen. Ik noem deze groep van acht meisjes de Roemenen, omdat dat de eerste rol is die ze spelen, maar eigenlijk gaat het om een allegaartje van rolletjes. Hun optredens in het stuk zitten wel snor. Twee van hen, Rani en Melissa hebben een extra rolletje als bediende. Dat stukje hebben we vandaag voor het eerst pas deftig gekregen. Die Melissa is echt grappig. Ik weet niet of ze dat wel beseft. Laat ze los improviseren op een stukje, en gegarandeerd komt er wel iets humoristisch uit.
Lachen hebben Jasenka en ik ook gedaan toen we de kledij van Van Helsing onder handen namen. Van Helsing is in mijn stuk geen Indiana Jones-type met een leren jas, verre van! Eigenlijk is ze het tegenovergestelde. Juist, ze. Van Helsing is hier een madam, eentje om niet zonder handschoenen aan te pakken. Vorig jaar staken we Linde in een sexy pakje, dit jaar wordt het een nu ja, het tegenovergestelde.
Oefenen in kledij blijkt een must. Cleo, die Mina speelt, waande zich ten tijde van Jane Austen en wilde altijd al eens rennen met het opheffen van de rok. Het gaan zitten en weer opstaan vraagt wat aanpassing. Ook bij Lucy, gespeeld door Lisa, is het zeker al een gedoe om het kleed uit te krijgen. Al die rokken, onderrokken en strakke keurslijfjes zijn niet meer van deze tijd.
Door al het gepas en gekies zijn we wat later gestart in de namiddag, met als gevolg dat de hang er wat inhing. Van Leen en Paulien zou het makkelijk zijn als zij gewoon hun inbreng zouden doen, zonder dat ik met ideëen op de proppen moet komen. Maar dat vereist van hen continue medewerking, wat moeilijk is als je vaak moet wachten.
Wat er bij velen nog niet is doorgedrongen, is dat toneel spelen meer is dan tekst zeggen. De stukken zonder tekst zijn even belangrijker, en soms nog het leukst om naar te kijken. De frank die ook nog moet vallen is, dat ik er binnen twee weken en half niet bij sta om te zeggen wanneer ze op moeten of wanneer ze tekst moeten zeggen. De concentratie is bij sommige mensen niet altijd aanwezig en de repetitiezaal blijft rommelig achter als het 17 uur is.
Dag 1 van de kerstrepetities achter de rug. Op het programma stonden de Renfieldstukjes en Draculastukken. Misschien lag het aan mij, maar ik had de indruk dat het nog allemaal beter kon. Ik had iets te weinig geslapen, en er begint een verkoudheid op te steken, maar dat is nog niet gelijk aan ziek zijn, dus ik heb mijn eigen regels nog niet geschonden.
Mr. Renfield is een gek die in het krankzinnigeninstituut van Dr. Seward opgenomen is. Hij eet kleine levende beestjes. Waarom? Dat probeert Dr. Seward uit te vissen. Ik spreek altijd over de Renfields, omdat er in mijn stuk drie Renfields zijn. Ze brengen er ook wat humor in, en ze doen dat goed, heb ik vandaag nog maar eens gemerkt. Elk van de drie hebben ze hun eigen manier van Renfield zijn, maar toch sluiten ze goed bij elkaar aan. Jeroen is vrij explosief, Sylvie heeft een geweldige manier van kijken, en Bastien kan op een vrij schattige manier nerveus doen. Pieter maakt van Dr. Seward een rustige tegenpool van de onrustige Mr. Renfield.
In de namiddag was het dan vooral de Draculastukjes die we gerepeteerd hebben. William weet de waardigheid van de graaf te vatten in zijn manier van praten (als hij zijn eind ts tenminste uitspreekt) en zijn gestiek. Net als een geknipte Dracula is hij bleek en aan de smalle kant. Hij heeft vandaag voor het eerst lange tijd kunnen oefenen met zijn mantel. Het was even wennen (je hebt niet elke dag enkele meters stof rond je hangen), maar ik denk wel dat hij zich er elke minuut meer Dracula mee voelt. Hij was ook al op zoek gegaan naar het ideale kapsel en had er een prent van mee. Als we dat voor mekaar krijgen, gaan de meeste mensen een andere William op het podium zien staan.
Enki, die Jonathan speelt, die bij de graaf de aankoop van een huis in Engeland moet regelen, geniet dan weer enorm van het stuk met de dansmeisjes, die vandaag ook in kostuum konden repeteren. Zij zijn echt prachtig om te zien.
De persoon die zorgt voor alle kostuums is Jasenka Van den Bergh, een collega van me.
Jasenka maakte me al eens duidelijk dat we zeker moeten noteren dat we volgend jaar zwaar moeten reduceren in kostuums maken. Ze steekt er ongelooflijk veel werk in, zit uren te ontwerpen, te stikken, te herontwerpen, stoffen te kiezen, knoopjes te kopen. Het resultaat mag er zeker zijn, maar het is een eenzame stiel dit jaar. Vorig jaar waren er nog enkele leerlingen die meehielpen, maar dat is dit jaar niet op gang geraakt door allerlei omstandigheden.
Ondanks het vele werk, zijn de kostuums in de vorm waarin Jasenka ze giet, een groot onderdeel van het mooie plaatje dat dit stuk zal worden. De sfeer van de stoffen geeft zo goed weer wat het verhaal inhoudt: mysterie en sensualiteit. En hoe gevaarlijk en tegelijk verleidelijk de combinatie van die twee is. Komt er nog bij dat je het gevoel moet hebben dat we in een andere eeuw aan het spelen zijn.
Natuurlijk worden niet alle kostuums met de hand gemaakt, want dat zou pas echt onbegonnen werk zijn. Een groot deel wordt bij elkaar gesprokkeld uit de kasten van de spelers zelf en uit de Kringloopwinkel.
Twee mensen die nog zwaar op zoek zijn naar hun kostuum, zijn Leen en Paulien, die een vrij aparte rol hebben. Paulien is komen opdagen, ondanks de koorts die ze deze morgen nog had gehad. Chapeau. Ze zat maar wat plattekes in de zetel, maar deed toch mee wat ze kon. Omdat de grote stukken in hun plooi beginnen vallen, kan ik al iets meer aandacht aan hen besteden. Waarschijnlijk komt dat de komende dagen nog meer in orde.
