Hectisch! De voorbije twee dagen heb ik geleefd op adrenaline. Ik heb mezelf verplicht om even de tijd te nemen om iets te eten, want in alle tumult zou ik zelfs dat vergeten. Elke minuut was gevuld. Het begon op woensdagochtend met het papier te snijden voor de grote constructie.
Dat papier bleek de redding te zijn. De kleur was dan ook bijna wat het moest zijn, maar eerst moest de grote constructie zelf nog afgewerkt worden. Terwijl ik naar een volgende afspraak rende, regelden de kaboutertjes dat. Op school toegekomen hoorde ik dat we al een pak meer plaatsen verkocht hebben dan vorig jaar. Dat belooft. Gauw het script kopiëren, even wat snelle toesprekingen van collegas, William oppikken en richting Vilvoorde.
Terwijl William een metamorfose onderging, ging ik nog snel wat noodzakelijke attributen voor Van Helsing halen, om alles op de juiste plaats te houden. De kassabediende keek vast vreemd op toen ik met een gigantische maat van het bewuste kledingstuk het pand verliet. Nog even lampen van zo veel mogelijk watt gaan zoeken en ik kon William weer ophalen.
De lampen bleken uiteindelijk voor niets te dienen. De constructie van kippengaas met papier-maché in de vorm van vleermuisvleugels bleken op toneel helemaal niet het verwachte effect te geven met het licht erachter. Afvoeren dan maar. De grote constructie daarentegen was wel wat het hoorde te zijn. Oef.
In de namiddag kwamen de spelers dan het podium nog eens onveilig maken en s avonds kon ik me amuseren met de lichten. Het wordt een donker stuk, maar ik hou van kleur. Met de hulp van Tom de technieker hebben we meer dan honderd mooie lichtstanden gecreëerd. Iets na middernacht konden we de deur achter ons dichttrekken, om er de volgende morgen, vandaag dus, weer te staan om half negen om het decor richting afwerking te sturen.
De spons ging er kwistig over en lijntjes werden getrokken terwijl de techniekers nog een paar aanpassingen deden aan het licht. Rond elf uur konden we dan beginnen aan de technische repetitie. Dat betekent: ik vloog met de techniekers door de tekst en duidde aan waar er een volgende lichtstand moet komen en wanneer de muziek moet starten en stoppen. De spelers moesten op de juiste plaats gaan staan en aanvoelen tot waar ze in het licht staan. Pas rond zes uur s avonds, met alles op een rijtje gezet te hebben, zijn we dan begonnen aan de generale. Maar eerst kwam nog het aankleden en de schmink.
Ik heb het zo omschreven aan een oud-leraar van me: vroeger dacht ik dat ik wou acteren, maar ik heb later ontdekt dat ik liever verhaaltjes uitvind en de prentjes inkleur. En die twee zijn even belangrijk voor mij. Het decor moet perfect zitten en daar neem ik zelf de verfborstel voor in handen, maar ook de schmink moeten in orde zijn, en ook daar draag ik mijn steentje bij. De kledij was al in orde gebracht door Jasenka (en man, man, man, dat is echt wel zwaar de moeite). Voor de schmink hadden we een ploeg voorzien van collegas en leerlingen die graag met kleinere sponsjes en penselen werken.
Iedereen kreeg een basis mee, zijnde fond de teint, een blush, lijntjes rond de ogen en lippenstift. De mannen kregen meer gezichtshaar, de ogen van de vrouwen werden in de verf gezet, potten gel geleegd en Dracula en Van Helsing werden aan mijn zorgen toevertrouwd.
Alle spelers zagen er super uit. Beter dan in mijn stoutste dromen. En vooral Dracula (en die dromen moesten al zwaar gecensureerd worden).
Over de generale ga ik kort zijn. Het was zwaar genieten. De kleine foutjes worden er morgen uitgespeeld. Ze zijn er klaar voor en ik ga goed slapen vannacht.
Bloed is leven! Bloed is leven! En leven was er zeker vandaag. Naarstig werd er verder gewerkt aan het decor en in de namiddag kwam er nog meer leven in de brouwerij met de spelers in de schouwburg.
Het decor krijgt meer en meer vorm. Er werd kwistig met verf omgesprongen, alsook met koffie. Liters straffe koffie werden aangemaakt om verwerkt te worden in het decor. Carl rekende uit dat zeventien schepjes koffie genoeg is om evenveel straffe kopjes te maken om een pracht van een bruine kleur te maken. Omdat we het stuk plaatsen eind negentiende eeuw, mag het decor er ook wat oud uitzien. Koffie is een ideaal middel om papier te verouderen.
Verder namen ook Laura, Ellie en Cindy van 6 humane de borstels in de hand om kleur te geven aan het decor. Eigenlijk zit er in het decor zelf weinig kleur. De sobere kleuren worden in evenwicht gehouden door de kledij van de spelers en de spelers zelf, waar net iets meer leven in zit, en het licht dat er morgen aan toegevoegd wordt.
De grotere stukken timmerwerk werden toevertrouwd aan trouwe medewerkers en collegas René en Jurgen en zij werden bijgestaan door Ken van 6 economische. De grootste constructie van dit decor was op het einde van de dag al half af. Het rolt en het ziet voorlopig nog enkel bruin.
Tussen al het decorwerk door kwam collega Erik ook af en toe binnenwaaien om zijn notaboekje uit te halen, dingen te doorstrepen en andere dingen weer op te schrijven om praktische zaken te regelen. Hij zorgde onder andere voor een drankvoorraad waar de spelers in de namiddag al meteen op los gelaten werden. De thee die ze zelf hadden meegebracht was wel net iets populairder. Vermoeide stemmen willen ze vermijden en eventuele verkoudheden of oorontstekingen de kop indrukken. Remi, die Quincey Morris speelt, de stoere Texaan, heeft inmiddels wel het hoofd moeten bieden aan een of andere obscure ziekte. Laat ons hopen dat hij tegen donderdag ten laatste weer in orde is.
De repetitie vanmiddag in het decor en op het grote podium ging vrij goed. Iedereen moest wennen aan de nieuwe afstanden en de nieuwe zetel. De oefenzetel van op school was kleiner en lager, maar ploft even gezellig als deze, die toch meer in de stijl van het stuk past. De kleine tafeltjes zijn uiteraard hetzelfde van vorm, maar hebben ook een metamorfose ondergaan. Het lelijke groen kreeg een laagje houtbehang en de poten werden bruin gespoten.
Ik ben al iets geruster dan gisteren, maar aan mijn to do-lijst lijkt geen einde te komen. Nog een dag tot de generale. Alle hens aan dek en volle gas vooruit!
Het komt echt dichterbij. Vorig jaar liep ik de week voor het hele gebeuren vrij gerust rond. Ik had vertrouwen in mijn spelers, mijn muziek was gekozen en de bouw van het decor liep vlotjes. Ik moet mezelf dit jaar inspreken dat alles wel in orde komt. One must feel chaos within to give birth to a dancing star.
Vanmorgen hebben we de slechtst mogelijke repetitie gehad die je maar kon hebben. Waarschijnlijk had het gebruik van de polyzaal er iets mee te maken. Dit is nu eenmaal een stuk waarin het gebruik van de ruimte heel belangrijk is. Ik vermoed dat ook het feit dat de tijd tot de première gespreid over twee weken na de kerstvakantie een bizar gegeven is. Je werkt naar een climax toe in de vakantie en moet dat gevoel rekken over twee weken. In elk geval, niemand was erg geconcentreerd bezig vanmorgen. Tekst werd vergeten, er werd gelachen wanneer er serieus gespeeld moest worden en niemand leefde zich echt in. Help!
In elk geval: slechter dan dit kan het niet zijn. Gelukkig wisten ze van zichzelf dat ze niet goed bezig waren. Morgen verkennen ze het podium, de zaal en de backstage. Het podium werd vandaag al bezet door de decormensen. Het was een zicht toen ze vertrokken op school, het grote gevaarte op de aanhangwagen, enkel gigantische affiches ontbraken nog. Terplekke was het even nadenken geblazen. Hoe zetten we alles in elkaar zodat het lichteffect er ook nog in past? Het blijkt allemaal weer meer werk te zijn dan je op voorhand in gedachten hebt. Gelukkig hebben we enkele handige Harrys in huis die van wanten weten.
Die handige René en Carl kennen ook wat van muziek. Ze gaven voor het naar huis gaan nog enkele tips mee voor mijn soundtrack. Ik ben er bijna, op enkele liedjes na, twee belangrijke dan nog wel. Misschien ga ik voor één van beide toch maar de bekende toer op. Een bekend lied nemen is altijd wat tricky, maar in dit geval komt het gewoon ook net goed uit. Ik vind niets anders dat past. Als ik morgen het fiat krijg van mijn spelers, dan gaan we ervoor. Dan nog even uitvissen wat er op welke cd moet en hoeveel cds het zullen worden. Soms zijn er twee cds nodig die gelijktijdig afspelen. Ik zit ook met een hele waslijst liedjes, dus niet alles geraakt op één cd.
Maar dat is werk voor morgenavond, samen met het klaarstomen van een script met alles erop en eraan voor de technici van de schouwburg.
