Moe. Ontzettend moe ben ik van deze week. De mallemolen draait op volle toeren. Het begint aardig te buzzen op school. Leerlingen ontbreken in de les, anti-vampierspreuken verschijnen in de gangen, de laatste regelingen worden getroffen. Het begint langzaam door te dringen dat het volgende week zover is. En het mag eraan komen.
Het begin van de week begon rustig, maar hoe verder het vorderde, hoe drukker het werd. Woensdagnamiddag hebben Jasenka en ik drie winkels bezocht waar je alles vindt om je te schminken en verkleden. Wat er in de ene winkel niet was, was er in de andere wel te vinden. We gingen naar huis met snorren, bloedampules, vampierentanden en enkele andere benodigdheden. Zulke winkels zijn echt leuk om in rond te lopen. Je ontdekt dat de ervaring van achter de schermen van vorige jaren toch wel handig zijn en je doet er ideeën op voor stukken die nog zullen komen.
Maar eerst moet dit stuk afgeraken. Dracula en Jonathan, Seward en de Renfields kregen deze week ook nog een extra repetitiebeurt. De details moeten goed zitten. Dit jaar heb ik meer aandacht moeten besteden aan spel en inleving. De karakters gaan dieper, de emoties zijn groter. Je zou voor minder als het een stuk is dat gaat om dood en verlies. Gelukkig wordt alles wat gecompenseerd door wat humor.
Dat er effectief ook gelachen zal worden, merkte ik vandaag bij het inoefenen en herhalen van het deel na de pauze. De Roemenen hadden nog niet alles gezien van dat deel en lachten spontaan bij enkele scènes. Nu ook dat deel goed zit, heb ik de volledige timing van het stuk ook kunnen nagaan. Voor de pauze ongeveer een uur, na de pauze ongeveer een half uur. Na enkele toneelstukken weet ik hoeveel paginas tekst hiervoor nodig zijn. Een dertigtal bladzijden is bij mij goed voor anderhalf uur spelen. Voor sommige mensen kan dat weinig tekst lijken, maar spelen is niet enkel tekst zeggen. Tekstloze stukjes zijn minstens even interessant, en kan je erbij verzinnen tijdens het proces.
Het hele proces startte in september met de audities, daarna kwamen de repetities en nu valt alles stilaan in de plooi (op de muziek na, waar ik nog een aantal uren zoekwerk aan zal hebben). Ik ga volop genieten van het weekend, wat uren slaap inhalen, en me voorbereiden op de laatste week.
Twee planeten. Daar bevind ik mij op. De ene planeet heet school en de andere heet toneel. Ze vertonen gelijkenissen, maar toch botsen ze af en toe.
Dat botsen uit zich onder andere in mijn taalgebruik. Normaal gezien gebruik ik je en jij om mijn leerlingen aan te spreken, maar een aantal leerlingen zijn spelers, en dan flapt er vaak gij uit. Je gaat op een andere manier om met je spelers, moet je lichaam af en toe in de strijd gooien om dingen voor te doen, maar daar moet dan ook weer een rem op staan, omdat je nu eenmaal ook nog leerkracht bent. De spelers kennen mij ook als leerkracht en niet als buitenstaander. Ze zouden er misschien heel hard van verschieten als ik hen eens zou vastpakken. Als leerkracht in de klas geef je hoogstens eens een schouderklopje. Bij toneel gaat het er iets losser aan toe.
Vandaag moest er tijdens de repetitie gekust worden. Kussen op toneel is een technische aangelegenheid, vooral als de spelers zelf elkaar normaal niet zo intiem benaderen. Waar zet je je handen, hoe beweeg je je hoofd, hoe dicht moet je bij elkaar staan, en waar plaats je je mond? Voortonen is hier absoluut niet mogelijk. Bij volwassenen zou dat anders zijn, of bij mensen die je iets beter kent, hoewel je dan nog niet het volledige plaatje gaat voordoen. Het bleef dus beperkt tot: die handen mag je hier wel zetten, en beweeg je hoofd nog maar wat meer. De rest moesten ze zelf regelen. En het zag er goed uit. Ik kreeg zelfs even kippenvel.
Een ander soort kippenvel kreeg ik vandaag bij het uitmesten van de schminkkoffer. Morgen gaan we nog aankopen wat er ontbreekt, maar ik heb ook een aantal dingen mogen wegsmijten. Gesmolten lippenstift, aangekoekte schmink, haarrekkers zonder rek. Ik moet ook nog eens navragen bij een aantal mensen wat de houdbaarheidsdatum is van gel, want een aantal potten rook nogal straf en zit misschien al decennia in de zak.
Ook andere molens op de planeet toneel draaien op volle toeren, tussen het switchen naar planeet school door. Carl zorgde voor een massa look, er wordt druk gezocht naar vervoer voor het decor en uitgevist wie van leerkrachten en leerlingen zal meehelpen opbouwen volgende week. Ook de receptie krijgt het druk met het ontvangen van geld voor de kaarten.
School en toneel. Twee planeten, of toch maar één?
Als je het in elke les hebt over vampieren, om een tekst in te leiden over de evolutie van de vampier, dan krijg je stilaan wel een overdosis. Als je begint op te sommen welke vampierenboeken en films er allemaal bestaan, dan krijg je een stevige lijst. Het wordt me ook steeds duidelijker waarom ik gekozen heb om Dracula te brengen in deze tijd van overvloed aan vampierenverhalen.
De meeste leerlingen kennen Twilight van Stephenie Meyer, en het grootste deel daarvan is er helemaal weg van. Vooral weg van Robert Pattinson, die de vampier Edward speelt die verliefd wordt op een gewoon meisje, Bella. Verder in de reeks, waarvan zowel boeken als films bestaan, krijgt hij concurrentie van de weerwolf Jacob. Ik zelf heb de twee eerste boeken gelezen. In het eerste boek kon ik me wel inleven in het verliefd zijn van Bella, maar het werd hoe langer hoe meliger. Elke keer opnieuw werd beschreven hoe knap ze Edward wel vond, telkens ze hem zag, en elke keer viel ze bijna flauw als hij haar wang aanraakte. Ik had het waarschijnlijk geweldig gevonden toen ik 15 was. Maar misschien had ik het tweede boek net als nu als genoeg beschouwd, omdat het mij te ongeloofwaardig begon te worden.
Ik ben als kind opgegroeid met de televisiereeks Anton, de kleine vampier en het Griezelhandboek van Paul van Loon. Als tiener las ik enkele boeken van Anne Rice, waarvan Interview with a vampire het meest bekend is. In de jaren 90 was er ook een vampierreeks op tv die ik trouw volgde, over verschillende vampierenclans, Kindred: The embraced. Toen ik de film van Coppola had gezien, was ik volledig verkocht. Dracula van Bram Stoker staat op mijn kast sinds mijn studententijd. Pas vorig jaar las ik het toen ik besloot er een toneelstuk van te maken.
Wat al deze boeken en series gemeenschappelijk hebben, en waar ik bij Twilight op afknapte, is dat ze een wereld scheppen met enkel vampiers. Geen weerwolven, geen andere wezens. Enkel vampiers. De boeken van Anne Rice beschrijven die wereld dan ook nog eens vanuit het standpunt van de vampier, en er wordt een hele geschiedenis aan vastgekoppeld. De vampierenverhalen van vandaag, Twilight, True Blood, The Vampire Diaries, zijn onderhoudend, maar er mag voor mij wel iets meer achter zitten. Als vampiers verankerd worden in een geschiedenis en als de vampier in een andere tijd geplaatst wordt, waarin hij lijkt thuis te horen, dan klopt het voor mij meer.
Een vampier hoort te sterven in het zonlicht, en geen fonkelende huid te krijgen. Een vampier mag geen reflectie hebben in de spiegel. Een vampier slaapt in een doodskist. Als hij niet kan tegen kruisen, moet het verantwoord worden. Knoflook laat ik wat in het midden, maar er moet wel een afweermechanisme zijn tegen vampiers. Vampiers moeten zowel angstaanjagend zijn als iets aantrekkelijk hebben, en niet enkel sexy zijn.
Met Dracula, dat de meeste mensen enkel kennen van naam, wil ik terug gaan naar de roots van de vampier. Terug naar het mysterie, terug in de tijd. Terug naar de echte vampier waar de mensen oprecht in geloofden en bang van waren.
