Wie zei er weer dat het wachten was op de mirakels in de kerstvakantie? Juist ik blijf wachten Waarschijnlijk had ik hetzelfde gevoel vorig jaar. Toen was de kerstvakantie anders ingedeeld, alsook de repetities. Er waren drie dagen tijdens de eerste week en nog eens drie tijdens de tweede week. Daar kon je nog eens opnieuw beginnen. Nu is het in één trek door. Ik denk niet dat de spelers doorhebben dat het eind deze week zo ongeveer in orde moet zijn.
Met de Roemenen ging het redelijk goed vanmorgen. Ik noem deze groep van acht meisjes de Roemenen, omdat dat de eerste rol is die ze spelen, maar eigenlijk gaat het om een allegaartje van rolletjes. Hun optredens in het stuk zitten wel snor. Twee van hen, Rani en Melissa hebben een extra rolletje als bediende. Dat stukje hebben we vandaag voor het eerst pas deftig gekregen. Die Melissa is echt grappig. Ik weet niet of ze dat wel beseft. Laat ze los improviseren op een stukje, en gegarandeerd komt er wel iets humoristisch uit.
Lachen hebben Jasenka en ik ook gedaan toen we de kledij van Van Helsing onder handen namen. Van Helsing is in mijn stuk geen Indiana Jones-type met een leren jas, verre van! Eigenlijk is ze het tegenovergestelde. Juist, ze. Van Helsing is hier een madam, eentje om niet zonder handschoenen aan te pakken. Vorig jaar staken we Linde in een sexy pakje, dit jaar wordt het een nu ja, het tegenovergestelde.
Oefenen in kledij blijkt een must. Cleo, die Mina speelt, waande zich ten tijde van Jane Austen en wilde altijd al eens rennen met het opheffen van de rok. Het gaan zitten en weer opstaan vraagt wat aanpassing. Ook bij Lucy, gespeeld door Lisa, is het zeker al een gedoe om het kleed uit te krijgen. Al die rokken, onderrokken en strakke keurslijfjes zijn niet meer van deze tijd.
Door al het gepas en gekies zijn we wat later gestart in de namiddag, met als gevolg dat de hang er wat inhing. Van Leen en Paulien zou het makkelijk zijn als zij gewoon hun inbreng zouden doen, zonder dat ik met ideëen op de proppen moet komen. Maar dat vereist van hen continue medewerking, wat moeilijk is als je vaak moet wachten.
Wat er bij velen nog niet is doorgedrongen, is dat toneel spelen meer is dan tekst zeggen. De stukken zonder tekst zijn even belangrijker, en soms nog het leukst om naar te kijken. De frank die ook nog moet vallen is, dat ik er binnen twee weken en half niet bij sta om te zeggen wanneer ze op moeten of wanneer ze tekst moeten zeggen. De concentratie is bij sommige mensen niet altijd aanwezig en de repetitiezaal blijft rommelig achter als het 17 uur is.
Dag 1 van de kerstrepetities achter de rug. Op het programma stonden de Renfieldstukjes en Draculastukken. Misschien lag het aan mij, maar ik had de indruk dat het nog allemaal beter kon. Ik had iets te weinig geslapen, en er begint een verkoudheid op te steken, maar dat is nog niet gelijk aan ziek zijn, dus ik heb mijn eigen regels nog niet geschonden.
Mr. Renfield is een gek die in het krankzinnigeninstituut van Dr. Seward opgenomen is. Hij eet kleine levende beestjes. Waarom? Dat probeert Dr. Seward uit te vissen. Ik spreek altijd over de Renfields, omdat er in mijn stuk drie Renfields zijn. Ze brengen er ook wat humor in, en ze doen dat goed, heb ik vandaag nog maar eens gemerkt. Elk van de drie hebben ze hun eigen manier van Renfield zijn, maar toch sluiten ze goed bij elkaar aan. Jeroen is vrij explosief, Sylvie heeft een geweldige manier van kijken, en Bastien kan op een vrij schattige manier nerveus doen. Pieter maakt van Dr. Seward een rustige tegenpool van de onrustige Mr. Renfield.
In de namiddag was het dan vooral de Draculastukjes die we gerepeteerd hebben. William weet de waardigheid van de graaf te vatten in zijn manier van praten (als hij zijn eind ts tenminste uitspreekt) en zijn gestiek. Net als een geknipte Dracula is hij bleek en aan de smalle kant. Hij heeft vandaag voor het eerst lange tijd kunnen oefenen met zijn mantel. Het was even wennen (je hebt niet elke dag enkele meters stof rond je hangen), maar ik denk wel dat hij zich er elke minuut meer Dracula mee voelt. Hij was ook al op zoek gegaan naar het ideale kapsel en had er een prent van mee. Als we dat voor mekaar krijgen, gaan de meeste mensen een andere William op het podium zien staan.
Enki, die Jonathan speelt, die bij de graaf de aankoop van een huis in Engeland moet regelen, geniet dan weer enorm van het stuk met de dansmeisjes, die vandaag ook in kostuum konden repeteren. Zij zijn echt prachtig om te zien.
De persoon die zorgt voor alle kostuums is Jasenka Van den Bergh, een collega van me.
Jasenka maakte me al eens duidelijk dat we zeker moeten noteren dat we volgend jaar zwaar moeten reduceren in kostuums maken. Ze steekt er ongelooflijk veel werk in, zit uren te ontwerpen, te stikken, te herontwerpen, stoffen te kiezen, knoopjes te kopen. Het resultaat mag er zeker zijn, maar het is een eenzame stiel dit jaar. Vorig jaar waren er nog enkele leerlingen die meehielpen, maar dat is dit jaar niet op gang geraakt door allerlei omstandigheden.
Ondanks het vele werk, zijn de kostuums in de vorm waarin Jasenka ze giet, een groot onderdeel van het mooie plaatje dat dit stuk zal worden. De sfeer van de stoffen geeft zo goed weer wat het verhaal inhoudt: mysterie en sensualiteit. En hoe gevaarlijk en tegelijk verleidelijk de combinatie van die twee is. Komt er nog bij dat je het gevoel moet hebben dat we in een andere eeuw aan het spelen zijn.
Natuurlijk worden niet alle kostuums met de hand gemaakt, want dat zou pas echt onbegonnen werk zijn. Een groot deel wordt bij elkaar gesprokkeld uit de kasten van de spelers zelf en uit de Kringloopwinkel.
Twee mensen die nog zwaar op zoek zijn naar hun kostuum, zijn Leen en Paulien, die een vrij aparte rol hebben. Paulien is komen opdagen, ondanks de koorts die ze deze morgen nog had gehad. Chapeau. Ze zat maar wat plattekes in de zetel, maar deed toch mee wat ze kon. Omdat de grote stukken in hun plooi beginnen vallen, kan ik al iets meer aandacht aan hen besteden. Waarschijnlijk komt dat de komende dagen nog meer in orde.
Morgen beginnen we eraan. Een hele week repeteren. Hopelijk krijgt niemand last van de buikgriep die links en rechts slachtoffers maakt. Vorig jaar hebben we tijdens de vakantierepetities toch geen zieken gehad, dus dat moet lukken.
Vandaag heb ik weer langer dan gedacht gewerkt aan de inhoud van het programmaboekje. Wat moet er zeker in? Enig opzoekwerk geeft klaarheid. Een korte bio van Bram Stoker, zijn inspiratie en voorgangers en het begin van het verhaal mogen niet ontbreken. Daarnaast licht ik ook kort toe wat ik zelf heb met vampiers. Dat gaat al lang terug. De meeste mensen beseffen niet hoe diep ze in mijn binnenste kunnen kijken als dit toneelstuk komen aanschouwen. Verder ook niemand vergeten op te sommen in de rolverdeling, en de andere medewerkers. Er werkt meer volk aan mee dan je zou denken.
Op dit moment ben ik twee cds aan het branden met allerlei soorten muziek die ik zou kunnen gebruiken. Ik heb vooral nood aan eenvoudige achtergrondmuziek die de spanning versterkt. De spelers geven genoeg feedback of het past bij wat ze spelen. Dat horen we de komende dagen dan wel.
Nu nog een aflevering zien van True Blood, om in de stemming te blijven. Ik heb de eerste twee boeken van de serie gelezen, en ze lezen als een trein. Het speelt zich af in een wereld waarin vampieren uit de kist gekomen zijn, en zich dankzij een bloedvervangend drankje onder de mensen kunnen begeven. Wat Twilight is voor meisjes (zucht ende zwijmel), is True Blood voor vrouwen (hijg ende kreun).
Na een welverdiend relaxerend bad met Dracula, the Un-dead van Dacre Stoker kan ik met een goed gevoel terugkijken op een zeer productieve dag. Niet alleen is er al een groot deel van het decor in elkaar gebokst, ook het hok waar we alle decormateriaal van de voorbije jaren in hebben gestockeerd, heeft een grondige beurt gekregen.
Een aantal leerkrachten en leerlingen waren bereid een dag van hun vakantie op te offeren aan de bouw van een grote trap en het podium van de Renfields. De sfeer was heel gemoedelijk, praatjes over de plannen voor oudejaarsnacht werden gemaakt tussen het zagen en boren door. De juiste verfkleur moest nog snel worden gehaald, want wat er aangekocht was, bleek te licht. Dat konden we dan weer gebruiken om het grote vaartuig van een grondlaag te voorzien, alvorens het met kranten werd bekleed. De kranten werden ook in papierlijm gedrenkt voor een plan dat wonderlijk beter lukte dan verwacht. Ik weet alleen nog niet wat het definitieve uitzicht ervan zal zijn.
Alles werd letterlijk uit de kast gehaald van decorstukken die ooit in het hok waren gepropt om nog eens te dienen. Houten panelen en latten, de vijzen die erin verwerkt waren, oude stoelen die mooi kunnen dienen in een nieuw verfjasje. Het (her)bruikbare werd gescheiden van het materiaal dat zijn beste tijd heeft gehad, alles werd netjes gestapeld en kijk eens aan we hebben een decorhok waar we in kunnen rondlopen! Hopelijk blijft het zo.
Zon dag is, naast het vele heen-en weer-geloop, vooral genieten. Je ziet beetje bij beetje je droom opgebouwd worden, en iedereen doet enthousiast mee. Vervlogen herinneringen over kinderknutselwerkjes komen weer naar boven wanneer je handen kliederen met de papierlijm. Een lach ontsnapt wanneer de grote bezem om de turnzaal mee te vegen dienst doet als extra-large borstel om de lijm te verdelen over de kranten. Collegas die maar even kunnen komen, staan er om het gedoe mee op gang te trekken.
En dat allemaal na een rusteloze nacht, of het wel allemaal in orde zou komen
Het is zover! De wereld doet mee. Ik hoorde gisteren dat 2011 het jaar van de vleermuis wordt. Op Prime-tv vertonen ze vanavond de film Cirque du Freak: The Vampires Assistant.
Ook mijn onderbewuste wordt zich gewaar van mijn overdagse bekommernissen. Ik heb gedroomd dat ik gebeten werd door twee vampieren tegelijk. Het leken slechts speldenprikken.
De indruk van mijn droom bleef lang hangen. Je hebt zo van die dromen. Het moment tussen slapen en wakker zijn, s morgens, is ook ideaal om nog na te soezen in zon droom. Mijn gedachten dreven weer af naar het einde dat ik voorzien had voor mijn stuk. Het blijft in mijn hoofd rondspoken. Het is nog niet af-af. En toen kwam het nog een stukje dat ik eraan zal vastbreien. Zo moet het echt af zijn. Nu zien of dat in de praktijk valt om te zetten. De niet al te enthousiaste houding van de spelers tegenover het einde van het stuk blijft ook in mijn achterhoofd spelen.
Misschien valt het wel in zijn plooi als we het ook echt gaan repeteren. Het is het enige stuk waar ik nog geen vat op heb wegens nog nooit gerepeteerd.
Ik heb uren zitten puzzelen aan een ideaal repetitieschema voor volgende week. Maandag, dinsdag en woensdag worden allegaartjes. Ik heb zoveel mogelijk scènes met dezelfde mensen samengeplaatst. Hopelijk kan ik me aan mijn uren houden. Donderdag en vrijdag gaan we grotere delen doorlopen, met op vrijdagnamiddag een grote doorloop.
Tussendoor laat ik de spelers ook vampiersgewijs los in een Gotcha-spel. Ze krijgen elk een naam in hun mailbox en die speler moeten ze dan vermoorden door een kus of beet in de nek te geven. De moord telt enkel mee als er geen getuigen zijn. De vermoorde speler moet zijn naam dan doorgeven aan zijn moordenaar, die een nieuw slachtoffer krijgt. Zo wordt de kring altijd kleiner en kleiner
Het is zoals een bevriende regisseuse vertelt: eens je groen licht krijgt, kruipt een stuk in je vel. Je staat ermee op en gaat ermee slapen. Je staat constant open voor inspiratie. Een lied, een pose, iets wat andere mensen vertellen.
Uren heb ik al doorgebracht op youtube, van het ene lied naar het andere hoppend, hopend op een goede match. Duistere muziekjes worden aan elkaar gelinkt, en soms beland je op de vreemdste melodieën. Liedjes zonder tekst zijn een must, soms is het zoeken naar een remix of een instrumentale versie. Je verruimt ook je horizonten. Klassieke muziek is een ruim universum, waarin je ook heel wat diverse stijlen tegenkomt. Ook Mozart kan perfect gemixt worden met the Prodigy, blijkt.
En telkens opnieuw geldt: kill your darlings. Liedjes die je graag hoort, blijken uiteindelijk nergens toe te passen.
Andersom geldt ook: je moet je darlings vinden. Soms weet je perfect wat voor een sfeer er perfect zou passen bij een bepaalde scène, maar je vindt geen bestaand lied. Je weet niet waar je moet starten. De rijke filmbazen hebben echt een grote luxe om iemand muziek te laten componeren specifiek voor hun beelden.
En daar vond ik een mogelijke darling, tijdens het rijden naar huis, op de radio. Even kijken naar het uur, en plannen om thuis op te zoeken op de playlist. Natuurlijk draait Studio Brussel nog steeds niet normaal na een week Glazen Huis, dus kon ik maar één van de twee liedjes terugvinden. Het is nog geen volledige match, dus schrijf ik het op een post-it dat op mijn kast geplakt wordt naast mijn bureau. Er hangen veel papiertjes, waarin dringend grote kuis moet worden gehouden.
De juiste muziek vinden, de juiste sfeer zetten, is niet makkelijk. Maar we hebben nog even tijd
De examens zijn achter de rug, de punten nog niet gekend. Nog net iets minder dan een maand voor de première van Dracula. Na een verse lading sneeuw zetten we het voorlopige decor op in de grote turnzaal. Niemand kan het echt warm krijgen. De leerlingen kruipen tegen de radiators aan.
De regels voor onze vakantierepetities worden duidelijk gemaakt: op tijd zijn, niet ziek worden, tekst kennen en je amuseren. Al snel wordt duidelijk dat deze laatste regel niet altijd de makkelijkste is. Toneel spelen is ook vaak wachten tot het jouw beurt is, lang wachten. De Roemenen hebben inderdaad de grootste portie geduld nodig tussen de kleine stukjes waarin ze op het toneel verschijnen.
Een doorloop van het stuk op dit moment in het repetitieproces is dan ook een en al chaos. Niemand is geconcentreerd, de akoestiek van de turnzaal is rampzalig en wat moesten we nu ook weeral doen bij dit stukje tekst. Ik noteer alle gebreken die het stuk nog vertoont, en dat is een hele waslijst. Als de collegas me vragen hoe het staat met toneel, zeg ik altijd: ik wacht op de mirakels in de kerstvakantie.
Er is nog heel wat werk aan de winkel. Het einde van het stuk heb ik ook deze week pas op papier gezet. Daar is heel wat getwijfel over heen gegaan. Het einde van het boek is nogal rechttoe rechtaan en niet meteen hoe ik mijn toneelstuk wil laten eindigen. Terwijl ik dit neerschrijf begin ik zelfs opnieuw te twijfelen. De spelers waren niet meteen enthousiast toen ze het onder hun neus kregen. Is dit het? Ja en nee. Dit is het op papier. Wat het wordt, is hopelijk spectaculairder. Vorig jaar was het zo mooi toen iedereen danste. Ja, vorig jaar was het ook een heel ander stuk. Daar waar het vorig jaar luchtig, lieflijk, grappig en zomers was, is het nu donker, duister, ernstig(er) en winters.
Die ernst moet eigenlijk wel gerelativeerd worden. Het boek is een thriller, maar het zou mijn stuk niet zijn als er niet wat humor in zou zitten. De spelers zien de humor er niet (meer) in, omdat ze het al gewoon zijn. Verschillende rolletjes worden grappig gebracht. Er moet een beetje lucht in zitten om het verteerbaar te maken. Hoewel het ook oppassen geblazen is om de rol van Dracula even griezelig en angstaanjagend te brengen als eind 19de eeuw de bedoeling was. Twilight is voor watjes. Dat moet het publiek ook begrepen hebben.
Met deze bedenkingen sloten we vandaag het vragenrondje op het einde van de repetitie af. Ik neem de vraag mee naar huis hoe ik het de spelers, en dan vooral de Roemenen, nog iets aangenamer kan maken tijdens de repetities en in het stuk. Ik heb zo al enkele ideetjes
Voor de rest ondanks de vele minder positieve opmerkingen, staan we waar we moeten staan op dit moment. Ik geloof erin en we gaan ervoor.
