Na twee slapeloze nachten vannacht eindelijk 7u aan één stuk doorgeslapen. Zalig! Telkens ik in bed lig heb ik de ontzettend dwaze gewoonte mezelf schrik aan te praten. Dan lig ik geconcentreerd te luisteren naar alle geluiden en dan hoor ik allerlei dingen die er niet zijn. Mijn angst verloopt dan in fases. In de begin fase voel ik wel wat angst maar als ik dan diep onder de deken kruip (vooral mijn oren moeten hierbij bedekt zijn) dan kan ik die angst nog de baas. Erger wordt het wanneer ik verlamd geraak van schrik. Dan lig ik stokstijf in bed en dan is zelfs mijn vinger bewegen uit den boze. De remedie hiertegen is simpelweg mijn ogen sluiten en zoals bij de kleine kindjes: wat je niet ziet is er niet. De laaste fase van angst bij mij is wanneer ik opnieuw verlamd lig in bed maar waarbij ik zelfs mijn ogen niet meer durf te sluiten. Dan is vechten tegen de vermoeidheid en dichtvallende ogen. Met een beetje geluk val ik uiteindelijk toch in een diepe slaap ofwel eindig ik in hazeslaapjes van zo'n 20 minuten. Maar vannacht dus niets van dit alles Ondertussen nadert het weekend. Er staan weer familiebezoekjes op het programma. De jongen van de lange gesprekken had ook gevraagd om af te spreken maar ik weet het niet. Ik vind ons contact veel te intens en ik voel me er niet goed bij. Het liefst van al zou ik hem gewoon niet meer zien maar dat zou ik bijzonder harteloos van mezelf vinden. Toen ik in de put zat heb ik zo op hem geleund en nu hij het wat moeilijk heeft zou ik afhaken? Maar langs de andere kant kun je een vriendschap ook niet faken. Ik kan voor mijn andere vrienden wel een steun en toeverlaat zijn maar dat voelt voor mij ook niet kunstmatig aan. Ik heb nogal snel de neiging om heel mijn leven te vertellen aan mensen die ik nauwelijks ken maar dat wil nog niet zeggen dat ik die personen dan ook daadwerkelijk in mijn leven wil toelaten. Nu heb ik zon beetje het gevoel dat hij in mijn leven is binnengedrongen en mij nu opeist. Ik wil me niet moreel verplicht voelen om om de zoveel tijd met hem af te spreken. Mijn vriendin zei me ooit dat ik nooit in staat zou zijn om 'gewone' mannelijke vrienden te hebben want dat ik altijd de verkeerde signalen uitzend en dat die mannen altijd verliefd worden op mij. Over het algemeen heeft ze daar gelijk in al heb ik één hele goeie vriend die absoluut nooit iets met mij zou willen (en vice versa) dus het kan, al is het idd wel uitzonderlijk (ik spreek hier voor mezelf wel te verstaan). Misschien moet ik het hem maar gewoon zeggen. Pff, al die mannen he! Ik heb besloten dat ik het wel eventjes gehad heb met de mannen. Alles wordt altijd zo ingewikkeld (of misschien maak ik het ingewikkeld). In ieder geval de prins op zijn witte paard zal aan mijn deur moeten komen kloppen want ik heb geen zin meer om er achter te gaan zoeken.
Een heel weekend op de sofa, ik had het beter kunnen treffen. Gelukkig was het op de sofa van mijn moeder zodat de goede moederlijke zorgen inclusief waren. Wat er dan precies scheelde, Joost mag het weten maar ik heb 3 dagen met een kater rondgelopen zonder één druppel alcohol aangeraakt te hebben. Toen mijn moeder me kwam oppikken waren we aan het praten over het feit dat zij die nacht niet geslapen had want dat ze haar slaappil niet genomen had. Ik merkte toen op dat het toch niet gezond was om elke dag een slaappil te nemen wat niet echt veel indruk maakte op mijn moeder die nu eenmaal terminaal is. Gelukkig kon ze er mee lachen. Volgend weekend is het Pasen en het is een beetje pijnlijk te beseffen dat het misschien wel haar laatste Pasen zal zijn. Natuurlijk weet ik dat niet zeker maar toch is het bij zo'n gelegenheden altijd een beetje afscheid nemen. Wij zijn nu al zo'n 3 jaar afscheid aan het nemen en ook dat is vermoeidend. Elke keer te horen krijgen van nog zoveel maand en dan toch weer niet. Uiteindelijk heb ik voor mezelf uitgemaakt dat ik er geen termijn meer opzet. Het zal komen als het komt. Als mensen mij op het werk vragen wat ik in het weekend doe en ik zeg dat ik naar huis ga dan zeggen ze wel eens 'amai gij gaat wel veel naar huis he' of ze zeggen het zelfs niet maar je ziet ze denken. Het is dan altijd zo'n tweestrijd: zeg ik waarom of zwijg ik. Ik zwijg want het is mijn klein stukje verdriet dat ik niet met hen wil delen omdat het te persoonlijk is. Ik wil niet dat het gebanaliseerd wordt tot iets van 'oei, sorry dat wist ik niet'. Sinds mijn moeder terminaal ziek is ben ik me heel bewust geworden dat achter al die gezichten die ik zie misschien ook wel een stukje verdriet schuilt.
Vooruit met de geit
