Na een vlucht van enkele uren zijn we goed aangekomen in Johannesburg. Eindelijk weer de beschaafde wereld. We logeren in een leuk verblijf waar we nog eens zonder moeite kunnen genieten van een glaasje alcohol met een eerste fastfood hapje sinds lang. 

Eindelijk zien we weer mensen met gevoel voor humor. Als we vragen of we onze riem moeten uit doen voor de scanner (op de vlieghaven) verzoekt de veiligheidsbeamte ons om absoluut onze riem aan te houden aangezien hij het maar wansmakelijk zou vinden indien onze broek zich zou begeven naar onze enkels. De man was heel vriendelijk want hij wenste ons een prettige huwelijksreis.

Vandaag reizen we verder naar Windhoek waar we na een twee uur durende vliegreis aankomen. Ook hier gaat de doorgang via immigratie weer opvallend efficiënt. Leuk om te zien dat er enkele Afrikaanse landen zijn die toch een beetje gestructureerd zijn en waarbij je niet meteen het gevoel hebt dat je een koffertje met smeergeld moet boven halen. 

In Windhoek verkennen we het centrum en al snel komen we terecht in een groot winkelcentrum. Na meer dan een maand van voedsel kopen aan een vereedeld winkelkraampje worden we overprikkeld door een overaanbod aan Westerse producten. Zeker de kinder bueno aan democratische prijzen doen ons watertanden. Het plaatselijke bier aan de bar van onze hostel kunnen we wel smaken. 

Dag 41 - 44 De autonome zoektocht

De laatste dagen kunnen we omschrijven als: een auto zoeken, shoppen, een auto zoeken en een auto zoeken. Na vele mails, telefoons en wandeltochten krijgen we op zaterdagochtend eindelijk het verlossende nieuws dat er maandagochtend een auto zal klaar staan voor ons, en dit voor een volledige maand. Dit vieren we met een lekker maal in Joe's beerhouse aka ons nieuw stamcafé / restaurant. We beginnen ons echt thuis te voelen in Windhoek. 

 

Door een chaotische week en misschien ook wel een beetje luiheid, komen we nu pas tot het schrijven van de blog. We zitten momenteel op het vliegtuig richting Zuid-Afrika. Maar misschien moeten we ons verhaal beginnen bij het begin.

De week begon goed. We begonnen het laatste deel van onze reis te plannen en begonnen af te tellen naar onze reis door Namibië in april. Bovendien leverde ons eindeloos aandringen voor de veranderingen in de zoo eindelijk resultaat op. Na twee dagen afwezigheid waren de volgende dingen afgewerkt: een authentiek maar erg mooi afgewerkt toilet, de algemene opkuis, een afgewerkte "kids corner" en een nieuw aangekochte en met ijs opgevulde coolbox. Eindelijk konden we de zoo een aangename en fraai ogende plaats noemen voor zowel kinderen als volwassenen. We werden zelf blij met het kinderlijke enthousiasme van onze vrienden. Ze beseffen dat ze in het verleden wel extreem pole pole (lees: lui) waren en ze lijken voldoende gemotiveerd om verder te werken op de ingeslagen weg.

 

Nu de keerzijde van de medaille. We beginnen het leven op Zanzibar wat beter te kennen en begrijpen al vlot onze eerste woordjes Swahili. De nieuwsgierige blikken van de lokale bewoners verdwijnen niet en we zien zelfs vaak haat in hun ogen. Op ons dagelijks vervoermiddel dala dala beginnen we goed te begrijpen wat ons toegeroepen wordt. We kunnen zeggen dat dit alles behalve lieve woordjes zijn. Als we later enkele heel recente krantenartikels lezen komen we te weten dat er regelmatig toeristen verdwijnen en niet levend teruggevonden worden. Het meest angstaanjagende bericht is het artikel over twee Britse meisjes die enkele maanden geleden aangevallen zijn met bijtend zuur door extremistische indviduen. Verder lazen we dat er heel wat dodelijke slachtoffers waren op de ferry 24 uur voor dat wij erop zaten. Om het aantal negatieve krantenartikelen te beëindigen: enkele dagen geleden kwamen we te weten dat een christelijke priester werd aangevallen door zijn kerk in brand te steken. De reden hiervan zou te maken hebben met het te luide lawaai van de klokken. Detail hierbij: de kerk lag slechts enkele honderden meters van onze woonst. 

 

Wij kunnen heel veel verdragen. Wij proberen ons zo optimaal mogelijk aan te passen aan de lokale gewoontes maar we hebben het er moeilijk mee dat we dagelijks gediscrimineerd worden. Wij lopen dagelijks rond in lange broeken en goed bedekte kledij. Aangezien er in de grondwet van Tanzanië staat dat er godsdienstvrijheid is vinden we het jammer dat men blijft neerkijken op ons. Aangezien het niet verplicht is om een hoofddoek te dragen vinden we het absurd om dit wel te doen. Wij begrijpen volkomen dat het dragen van een hoofddoek belangrijk is voor de meeste moslims. Het is geen leuke ervaring dat wij als minder aanzien worden. Wij hebben er geen goed gevoel bij als mensen vulgaire gebaren of geluiden maken die naar ons gericht zijn.

 

Wij dragen rechtvaardigheid hoog in het vaandel en vinden het discrimenerend dat er voor ons andere tarieven zijn omdat we toevallig uit een Westers land komen. Wij waren bereid om dingen te veranderen, mensen te helpen maar waren niet bereid hiervoor honderden dollars te betalen. Al zeker niet als we zien wat er met het (corrupte) geld gebeurt. 

 

Aangezien deze trip ons vele duizenden euros kost willen we er ook wel een goed gevoel voor in de plaats. Daarom kiezen we ervoor om ook een beetje aan onszelf te denken. We beslisten om onze reis verder te zetten aan de andere kant van het zwarte continent. Het paradijs werd een desillusie maar we geven ons idealisme nog niet op. We willen zeker nog meegeven dat we gedurende ons eerste maand ook enkele leuke en oprechte mensen hebben leren kennen. Gelukkig hebben we ook heel wat humoristische momenten gehad en vinden we dat enkele typische Afrikaanse taferelen echt wel hun charmes hebben. Een mooi voorbeeld hiervan is de daguitstap die we maakten naar het copycenter. Blijkbaar zijn ook de printers heel pole pole want het printen ging toch wel heel traag. Na het plaatsen van de usb-stick in de computer net voor de middag kregen we onze afgeprinte pagina's net voor zonsondergang mee. Deze tijd is inclusief het onderhandelen voor een goede prijs.

 

We kregen een heel warm afscheid in de zoo en konden ons projectje op een mooi tijdstip en met een goed gevoel afronden.