Een kleine stap voor ons, een grote stap voor Kitogani half zoo
Dag 21 Party at Kiembe Samaki
Vandaag werken we van thuis uit. We denken na over de uitbreiding van het project en proberen de zoo te kaderen binnen een ruimer community project. Vanaf vandaag is onze facebookpagina ook operationeel zodat geïnteresseerden alles kunnen volgen via www.facebook.com/kitoganihalfzoo.
Voor de rest, het leven zoals het is: inkopen doen, eten klaarmaken, spelen met luizenbol alias onze hond en niet te vergeten een taartje eten in ons stamcafé Tupomoja. Zoals gewoonlijk is er voor onze deur alweer iets te doen want opnieuw staan honderden mensen op een Afrikaans ritme te dansen en zwaaien ze men hun heupen in de richting van mekka.
Dag 22 Bienvenue à Kitogani half zoo
Na stevig onderhandelen, dat is hier vaak nodig om een correcte prijs te krijgen op de dalla dalla, komen we aan in de zoo. Gelukkig zijn we vroeg aangekomen want al heel snel komen er twee toeristen langs. Het wordt snel duidelijk dat ze afkomstig zijn uit het land van stokbrood en de barret want we horen in de verte in een Swahili-achtig Frans : bonjour en bienvenue! De rondleiding wordt gelukkig in het Engels gegeven en de bezoekers lijken zeer tevreden. Zeker als ze op het einde een lekker kokosdrankje krijgen die onze vriend Ali zonet ging halen in de metershoge palmboom.
Wanneer de toeristen vertrokken zijn beginnen we aan een vergadering met enkele vrouwelijke dorpbewoners. We leggen daarbij uit dat we de zoo willen gebruiken om de lokale activiteiten te stimuleren. We willen een harmonieuze omgeving creëren waarbij zowel toeristen als locals een positief gevoel hebben. Enkele ideeën die naar boven kwamen waren het maken van manden, het schilderen van henna, het klaarmaken van plaatselijke lekkernijen, ...
In de namiddag besluiten we om het nationaal park Jozani te bezoeken. We betaalden veel geld maar kregen hiervoor weinig kwaliteit terug. Onze gids gaf zijn uitleg alsof hij het letterlijk voorlas uit een boek. Zelfs wanneer je een vraag stelde leek het alsof zijn cassette gewoon bleef voort spelen. Zijn enige teken van emotie gaf hij wanneer hij onze fooi in ontvangst nam. Zijn gezicht leek op een kind dat een paar kousen kreeg in plaats van de laatste nieuwe playstation. Onze zoo is vele malen kleiner dan het nationaal park maar het enthousiasme en de authenticiteit is dan weer vele malen groter in Kitogani half zoo. We zijn op de goede weg...
Vandaag wat chillen en genieten van plaatselijke lekkernijen. Daarna de hitte doorstaan om onze boodschappen te doen zodat we 's avonds wat verkoeling kunnen zoeken in een Afrikaans drankje.
In de namiddag is er een plaatselijk feest aan de gang. We hebben blijkbaar een goede wijk gevonden om te wonen want het is hier bijna alle dagen feest.
Dag 19 Op naar de jungle
Vandaag zitten we samen met alle medewerkers van de zoo. Aangezien ons Swahili nog niet helemaal op punt staat was het handig dat er iemand kon fungeren als tolk. We hebben nog eens duidelijk onze ideeën voorgesteld en ze lijken stilaan wakker te worden. Wakker worden kan ook letterlijk genomen worden aangezien dagelijks enkele verdwaalde dorpelingen wel ergens een knus hoekje vinden om hun dagelijks namiddagdutje te doen tussen de dierenkooien.
We stellen een to-do lijst op en beslissen om vandaag te starten met de bouw van het toilet. Hiervoor hebben we geen camionette nodig om langs de hubo of brico te rijden. We starten met een wandeling door de jungle en verzamelen restanten van palmbomen zodat we aan de ruwbouw kunnen beginnen.
Aan het einde van de dag geven we onze eerste les Frans aan Gharib die we kunnen omschrijven als de meest enthousiaste van de bende. Het is heel mooi om te zien hoe hij kinderlijk lacht bij de woordjes bonjour en merci beaucoup!
Een vermoeiende maar leuke dag.
Dag 20 Het leven zoals het is: de zoo
In tegenstelling tot de andere dagen waarop we verwelkomd worden met de woorden jambo, mambo, karibu horen we vandaag vanuit de verte: bonjour, bonjour, bonjour! Zijn uitspraak zou niet veel punten opleveren op een mondeling examen Frans maar zijn enthousiasme appreciëren we wel. Vandaag vliegt iedereen er heel hard in en wanneer we foto's maken lijkt het tempo naar Zanzibarse normen wel heel hoog te liggen. Onze taak lijkt er vooral uit te bestaan initiatief te nemen, te motiveren en niet te vergeten tussendoor met de aapjes te spelen.
De dag sluiten we steeds af met een lekkere maaltijd en ook het aantal mango's die we er dagelijks krijgen zijn niet meer op één hand te tellen. Ook vandaag mag de Franse les mag niet ontbreken. Nog voor we er zelf aan dachten haalde Gharib uit zijn zelfgemaakte boekentas een gloednieuw schriftje waarin we hem de W-vragen in het Frans leerden.
Na onze eerste werkweek een rustige namiddag gepland in Stonetown waar we verkoeling zochten op een terras. We snuiven wat plaatselijke cultuur op door ons te laten hydrateren met een lokale mojito. Verder verdwalen we door de hobbelige paden van Stonetown.
Goed nieuws gekregen dat we nog twee maand langer in ons appartementje kunnen blijven.
Dag 16 Strandzibar
Voor vandaag eens de Trotter geraadpleegd. Er zou een leuk strand zijn in Bububu (wie vond die naam in Allahs-naam toch uit?). Eens aangekomen in Bububu zagen we inderdaad een fantastisch mooi strand. Buiten enkele verdwaalde toeristen en wat plaatselijke vissers waren we alleen. Na 10 minuten rondwandelen werden we verwelkomd door 2 plaatselijke jongemannen. Uit het gesprek blijkt dat Dietmar hier maar weinig status geniet aangezien hij slechts 1 vrouw heeft. Blijkbaar moet een man hier op elk moment aan behoeftebevrediging kunnen doen. Ondanks het feit dat hij 4 vrouwen mag hebben vroeg de man tips om een eerste te vinden.
Daarna besloot Dietmar om met zijn enige vrouw een pint te gaan drinken op een paradijselijk terrasje.
Dag 17 Minibus voor maxipret
Na een ontspannend weekend terug het chaotische van de dalla dalla. Om de rit nog wat geanimeerder te maken reizen vandaag ook enkele doden vissen en levende kippen mee. Al hebben we geen medelijden met de kippen aangezien zij meer bewegingsruimte hadden dan wij. Zeker nadat de volslanke dame 1 centimeter bankbreedte gebruikte om haar volledige lichaamsmassa te laten rusten.
Bij aankomst in de zoo was het beeld toch wel heel gelijkaardig als toen we het vrijdag de laatste keer aanschouwden. Behalve dan de groene boomslang die de weg vond naar de vrijheid. Na de middg schieten onze vrienden in gang en beginnen ze met het metsen van een muurtje voor een kooi. We steken zelf ook een handje toe en dan wel heel letterlijk een handje want een truweel heeft het overzeese eiland Zanzibar nog niet bereikt. Ook de cement lijkt verbazend hard op een mengsel van water en zand ofte modder.
We kunnen ook de eerste toeristen aanschouwen die een bezoek brengen aan de zoo. De toeristen waren niet overdonderd maar ze konden de rondleiding door onze vriend Gharibu wel appreciëren.
We krijgen weer een lokale maaltijd aangeboden waarbij we ervaren dat het niet evident is om rijst en saus met de handen te eten. Volgens hen zou eten met de handen de smaak bevorderen maar wij weten hoe de vork in de steel zit.
