We plannen vandaag een namiddag Stone Town. Reeds bij het instappen in de dalla dalla is de toon gezet voor de rest van de namiddag. Bij het instappen zijn er meerdere ogen die ons neerbliksemen. Ja we zijn blank en neen we zijn niet rijk! We nemen de dalla dalla want de taxi is binnen ons budget niet mogelijk. We moeten bijna letterlijk iemand opzij duwen om te kunnen neerzitten. Nochtans zeggen we iedereen vriendelijk goedendag. Eens aangekomen in 't stad zorgt onze sympathieke benadering er voor dat we vele 'vrienden' maken. Hoe we vrienden hier kunnen omschrijven, daar zijn we nog niet uit. We hebben een sterk voorgevoel dat onze Westerse uitstraling een doorslaggevende factor is in de aantrekkelijkheid voor een vriendschapsband. we vrezen dat we ermee moeten leren leven maar gelukkig is niet iedereen zo.

Om de minder leuke momenten door te komen proberen we het op te lossen met een cynisch of sarcastisch grapje. 

We hebben echt een topnamiddag waarin het geluk aan onze zijde is. We zien echter tot twintig maal toe de beste winkel van Zanzibar. Als we enkele inkopen doen krijgen we uit duizende mensen als enige een echte vriendenkorting. Omdat we met ons geluk geen blijf kunnen beslissen we een restaurantje op te zoeken. We kunnen concluderen dat de maaltijd, met als topattractie de frieten, even fantastisch waren als de oprechtheid van de mensen. Gelukkig was er een wondermooie zonsondergang die de minder goede momenten met de horizon deed verdwijnen.

Dag 24 Handje contantje

Vandaag weer een werkdag voor ons project. Ook hier kennen ze het maandaggevoel want heel actief zijn ze niet bij aankomst. Gelukkig hadden ze niet volledig stil gezeten want we zagen toch een kleine progressie in de werken. Na de middag gaat het werktempo omhoog. Terwijl onze vrienden zich in het zweet werken boeken wij vooruitgang in het contact met de aapjes. We doen ook een poging om enkele woordjes Swahili te leren maar het leukste blijft om te horen hoe onze vriend Gharib zich de rollende r eigen maakt. Gelukkig valt zijn uitspraak niet uit de toon tussen de andere dierengeluiden van de zoo. 

Op het einde van de dag hebben we een gesprekje over de corruptie in Zanzibar. Het verbaast ons niet dat ambtenaren, dokters, politieagenten,... elkaar graag (een goedgevulde) hand geven. We leren elke dag wel iets bij over het leven op Zanzibar. Als laatste activiteit van de namiddag gaan we op zoek naar brood voor het avondeten. Na lang zoeken tussen de tientallen kopiecenters vinden we een deegproduct dat we met een beetje goede wil een brood kunnen noemen. 

Dag 25 Hij Kendwa van taartjes

Vandaag worden we meegenomen door Shara. Dit is de vrouw die ons leidde naar de zoo. In Kwenda, het noorden van Zanzibar, is er een project dat ze ons wil tonen. We komen terecht in een kleine gemeenschap waar stromend water en electriciteit geen ingeburgerde gegevens zijn. Om nog maar te zwijgen van het niveau van de opleiding van de kinderen. Terwijl kinderen in afgeleefde kledij op de grond zitten te spelen staan er enkele honderden meters verder mastodonten van hotels en zien we heel wat Westerse mensen, al dan niet naakt, genietend van een cocktail. 

Vanaf de eerste dag op Zanzibar willen we niet teveel opvallen tussen de moslims. We steken ons niet weg achter hoofddoeken of een lang kleed maar we proberen het toch een beetje zedig te houden uit respect voor de bevolking. Het is echter de eerste keer dat we op een volledige toeristische resort uitkomen en het is duidelijk dat de strandvakantie-gangers niet echt letten op hun kledij, als ze al iets aan hebben. Zeer contrasterend om dit vandaag te zien. Zeker als je weet dat de plaatselijke bevolking niet betrokken wordt bij het toerisme. In tegendeel: sommige families worden onteigend zodat de hotels kunnen uitbreiden.

Aangezien we af en toe ook wel het recht hebben om den toerist uit te hangen trakteren we onszelf op een taartje van de week. Onze ober herkent ons nog van een vorige keer waardoor het weer een geanimeerd gesprek werd. Zijn lievelingszin blijkt te zijn: "Nothing is impossible". Maar bij het betalen van de rekening stoten we toch op onze financiële beperking.

Dag 26 Een bank voorruit

Vandaag een dag met wat praktische beslommeringen: het tekenen van ons huurcontract tot eind maart, inkopen doen en naar de bank gaan. In de bank krijgen we een staaltje van Afrikaanse bureaucratie want we moeten eerst enkele mensen passeren om een stempeltje te krijgen. Alleen bij het kopen van patatten en bananen in de straat moeten we niet passeren bij een ambtenaar voor een stempel. Gelukkig kunnen we het bankkantoor verlaten met de gevraagde dollars en is onze rugzak leeg na het afgeven van de Tanzaniaanse shilling. Het grootste briefje van dit land is 4,5 euro waard waardoor je al gauw heel wat briefjes bezit.

Dag 27 The ant of Kitogani

Vandaag worden we door onze vrienden van de zoo uitgenodigd voor een uitstapje. Er staat een bezoek op het programma aan een grot enkele kilometers verderop. Dit kan op termijn deel gaan uitmaken van het project. Er wordt in allerijl een vervoermiddel voor ons geregeld. We krijgen beiden een fiets aangeboden die niet geheel op maat is. Laat ons zeggen dat we bij een circusoptreden in België heel wat kijklustigen zouden hebben. Het is hier sowieso al zeldzaam om een vrouw op een fiets te zien rijden tenzij achteraan op het rek met de man achter het stuur. Na wat asfalt en vooral veel hobbelige paden denken we eindelijk wat afkoeling te kunnen vinden in de grot. Al snel blijkt dat het nog warmer wordt onder onze voeten als de plaatselijke mier alle hoeken van ons lichaam opzoekt. De "safari ant" zoals deze mier genoemd wordt is minder tam dan alle andere mieren die we al zijn tegengekomen. Hij kruipt overal en steekt er op los. Al krabbend aan al onze ledematen gaan we de grot naar binnen. We geven er al snel de brui aan als de hoeveelheid mieren ons teveel wordt, als blijkt dat er weinig licht in de duisternis is en als duidelijk is dat de ladder waarop we klimmen niet van de stevigste is. Bij terugkeer naar de zoo laten we de aap de laatste beestjes van onze huid pakken. 

Er is sprake van een nieuw babyaapje waarvan wij de adoptieouders willen worden.

Dag 28 Pole pole

Vandaag willen we wat actie zien in de zoo. We vragen om het toilet af te maken en de kooien af te werken. We vragen nogmaals een coolbox voor de drank en minder prioritair beginnen we over de opstart voor een speeltuin. Ondanks heel wat dringende werken wordt er gestart met de speeltuin. We leggen samen een klein zandbakje aan wat iedereen wel grappig blijkt te vinden want dit kennen ze hier niet. Onze andere attractie, de schommel, kent heel wat meer succes afgaande op de nieuwsgierige blikken van de kinderen. Om de afwerking wat mooier te maken besluiten we een pad aan te leggen. Nadat de helft is aangelegd besluiten onze vrienden om hun dagdagelijkse pole pole moment in te lassen. Ondanks het feit dat het nog maar kort na de middag is, en het feit dat het slechts een half uurtje werk is zit er vandaag niet veel activiteit meer in. Hun gebrek aan ambitie bezorgt ons soms irritatie maar we besluiten er niet van wakker te liggen en nemen dan maar de dala dala naar Kiembe Samaki, onze thuishaven.

Dag 29 Another day for pole pole

We moeten ons neerleggen bij de trage vooruitgang in de zoo aangezien we niet meer kunnen doen dan ons best. We houden ons bezig met enkele praktische zaken zoals het maken van een prijslijst, affiches,... We komen vandaag terecht in een van de vele kopiecenters. Ondertussen is het geen verrassing meer dat het niet zo efficient verloopt. Na onze usb stick op vijf verschillende computers te proberen krijgen we enkele afgeprinte documenten in slechte kwaliteit. Twee A4 blaadjes voor de prijs van 50 eurocent. Gelukkig zijn we blank en heel rijk.

Vandaag blijven we niet lang in de zoo aangezien we liever zelf genieten van een pint in plaats van te kijken hoe onze vrienden van de zoo een uitgebreid middagdutje doen.

's Avonds maken we tijd vrij om onze verdere reis te plannen. We beslissen dat we eind maart Tanzania verlaten en vanaf april zetten we ons avontuur verder in Namibië. 

Dag 30 Het (Kito)gani goed met de bar

Vandaag gaan we speciaal naar de zoo aangezien er zes toeristen verwacht worden. Het is ook de eerste dag dat er thee en koekjes verkocht worden. We zien het helemaal zitten!

Op de dala dala was men niet van plan het juiste wisselgeld te geven. Gelukkig weten wij wel beter en na aandringen (dit zorgde voor hilariteit bij de medepassagiers) krijgen we toch het geld waar we recht op hebben. Ondanks het mooie weer zien we een fikse onweersbui op de man zijn gezicht. We zijn benieuwd of de twee andere blanke passagiers (tot nu toe de enige twee blanken die bij ons op de dala dala zaten) nog steeds vol lof zijn over de vriendelijkheid en spontaniteit van de locals.

Bij aankomst in de zoo ziet alles er keurig uit. Ze zijn volop bezig met schilderwerkjes. Eén klein probleempje: het meisje dat instaat voor de verkoop in de bar is niet aanwezig. Na twee uur duikt ze toch op met een nonchalante glimlach. We besluiten haar te onderwerpen aan een klantvriendelijkheidstest waaruit blijkt dat ze wel heel vriendelijk is aangezien ze de helft niet aanrekent. Het meisje is wel oprecht spontaan maar we proberen er het commerciële in te krijgen.

De toeristen kwamen niet opdagen. We hadden meer verwacht van vandaag maar we konden ons optrekken aan het enthousiasme van de twintig kinderen die plezier beleefden aan de speeltuin en de uitgedeelde balonnen.