Het zou een zware etappe worden, zo stond het in de boekjes. Een goede nachtrust zou zeker helpen. Maar daarvoor was de medewerking nodig van Gorge, een Tsjechische twintiger. En die medewerking kwam er niet. Wat dan wel?
Weet je, iedereen snurkt al eens. En je hebt snurkers in alle maten en gewichten. Je hebt de fijne snurkers, nauwelijks merkbaar, maar toch licht brommend. Je hebt gelegenheidssnurkers die geluid voortbrengen als ze in de verkeerde houding liggen of zich in een bepaald fase van de slaap bevinden. Je hebt er die een aardig boompje kunnen doorzagen, maar daar dan ook mee stoppen als het boompje neerligt.
En dan heb je Gorge. Gorge kruipt in bed en hooguit vijf minuten later begint hij te ronken. Nooit geweten dat een man zoveel geluid kon maken in zijn slaap. Ik ben ervan overtuigd dat Schauvlieghe een geluidsmeter zou eisen indien Gorge in Vlaanderen zou optreden. Diane had het voorrecht op het bed naast Gorge te slapen en ze beweert bij hoog en bij laag dat ze de lucht voelde trillen. Ik geloof haar op haar woord.
Soms stopt Gorge met snurken, twee, drie of vier seconden. Net als we ons afvragen of we een ambulance zouden bellen of met kunstmatige ademhaling de situatie moeten redden, neemt Gorge alle twijfel weg, zo mogellijk met nog meer geluid. Even een beetje haperend, maar dan weer met volle kracht vooruit. Een hele nacht lang. Overigens is Gorge een best sympathieke en joviale kerel.
Maar wij staan al vóór half zeven op de camino. Nog in het donker, maar slapen is toch geen optie. We krijgen wel een troostprijs: een prachtige zonsopgang die de wolkjes in hevig rood kleurt. Dan klimmen we, vijfhonderd meter hoger, naar reusachtige windmolens toe. e proberen ze te tellen, maar bij honderd stoppen we, er zijn er gewoon heel veel.
In de afzink ligt de grens tussen Asturië en Galicië. We bevinden ons definitief in de regio van Compostela. Een beetje wennen, vooral omdat de schelpjes hier omgekeerd staan tegenover de schelpjes in de andere regio's. Het is niet langer het hart van de schelp dat ons de juiste richting aanwijst, het zijn de strepen. Het is goed dat er in het begin veel gele pijlen zijn aangebracht, zodat we ons niet kunnen vergissen.
Dank zij Gorge komen we snel toe. Gorge trouwens ook. Hij legt zich onmiddellijk languit op zijn bed, en jawel, daar gaat hij weer. Tot groot jollijt van twee meisjes die een leuk hoofdje op zijn blote buik tekenen. Algehele hillariteit. Maar Gorge slaapt deze nacht op unanieme vraag en eigen voorstel buiten. Arme konijntjes.
Reacties op bericht (1)
28-07-2013
foto van zijn buik
Kan je geen foto van Gorge zijn buik posten, die wil ik wel een zien
