Het zou een zware etappe worden, zo stond het in de boekjes. Een goede nachtrust zou zeker helpen. Maar daarvoor was de medewerking nodig van Gorge, een Tsjechische twintiger. En die medewerking kwam er niet. Wat dan wel?
Weet je, iedereen snurkt al eens. En je hebt snurkers in alle maten en gewichten. Je hebt de fijne snurkers, nauwelijks merkbaar, maar toch licht brommend. Je hebt gelegenheidssnurkers die geluid voortbrengen als ze in de verkeerde houding liggen of zich in een bepaald fase van de slaap bevinden. Je hebt er die een aardig boompje kunnen doorzagen, maar daar dan ook mee stoppen als het boompje neerligt.
En dan heb je Gorge. Gorge kruipt in bed en hooguit vijf minuten later begint hij te ronken. Nooit geweten dat een man zoveel geluid kon maken in zijn slaap. Ik ben ervan overtuigd dat Schauvlieghe een geluidsmeter zou eisen indien Gorge in Vlaanderen zou optreden. Diane had het voorrecht op het bed naast Gorge te slapen en ze beweert bij hoog en bij laag dat ze de lucht voelde trillen. Ik geloof haar op haar woord.
Soms stopt Gorge met snurken, twee, drie of vier seconden. Net als we ons afvragen of we een ambulance zouden bellen of met kunstmatige ademhaling de situatie moeten redden, neemt Gorge alle twijfel weg, zo mogellijk met nog meer geluid. Even een beetje haperend, maar dan weer met volle kracht vooruit. Een hele nacht lang. Overigens is Gorge een best sympathieke en joviale kerel.
Maar wij staan al vóór half zeven op de camino. Nog in het donker, maar slapen is toch geen optie. We krijgen wel een troostprijs: een prachtige zonsopgang die de wolkjes in hevig rood kleurt. Dan klimmen we, vijfhonderd meter hoger, naar reusachtige windmolens toe. e proberen ze te tellen, maar bij honderd stoppen we, er zijn er gewoon heel veel.
In de afzink ligt de grens tussen Asturië en Galicië. We bevinden ons definitief in de regio van Compostela. Een beetje wennen, vooral omdat de schelpjes hier omgekeerd staan tegenover de schelpjes in de andere regio's. Het is niet langer het hart van de schelp dat ons de juiste richting aanwijst, het zijn de strepen. Het is goed dat er in het begin veel gele pijlen zijn aangebracht, zodat we ons niet kunnen vergissen.
Dank zij Gorge komen we snel toe. Gorge trouwens ook. Hij legt zich onmiddellijk languit op zijn bed, en jawel, daar gaat hij weer. Tot groot jollijt van twee meisjes die een leuk hoofdje op zijn blote buik tekenen. Algehele hillariteit. Maar Gorge slaapt deze nacht op unanieme vraag en eigen voorstel buiten. Arme konijntjes.
Er was gisteren geen plaats meer in de auberge, en we waren gedwongen om een kamer te nemen. Eerst leek het veel geld, maar er was een groot bed en een bad (geen douche waar al 10 personen gepasseerd waren), propere lakens en ruimte zat. We hebben daarvan genoten, ook door eens langer te slapen. Pas om half acht wakker worden, wat een luxe.
Langer slapen was ook mogelijk omdat de etappe kort en niet te zwaar is. Twintig kilometer met eerst een lange afdaling, dan een lange klim. Niets dat we nog niet onder de knie hebben ondertussen. Het lijkt eerder een zondagswandeling.
We komen vroeg aan in de auberge en worden daar vriendelijk ontvangen. Een glas water dat klaarstaat bij aankomst is niet veel moeite, maar toch zo fijn. Het geeft onmiddellijk een gevoel van welkom te zijn. We verrichten onze dagelijkse klussen, uitpakken, het bed klaarleggen, onszelf en onze kleren wassen, en drinken op ons gemak een pint op een terrasje. Daarna bezoeken we het plaatselijke museum, een soort mini-Bokrijk. Echt als toeristen.
Het avondeten is lekker en voor de afwisseling niet te zwaar. Hoe die Spanjaarden dat klaarspelen, altijd zo laat (na tien uur) en zo rijkelijk eten, ik begrijp het niet. Zo kregen wij eergisteren in de auberge nog vijf gangen te verwerken. Zware kost, en de hospitaliero liet zich niet ompraten, alles moest op. 'Wij eten dat hier elke dag,' beweerde ze, 'wij werken dat eraf'. Dat eerste geloofde ik, wat dat tweede betreft stelde ik vast dat ze wat achterstand was opgelopen inzake afwerken. Ze woog minstens honderd kilo, en haar dochter moest er niet voor onderdoen. Wat niet wegnam dat wij haar allemaal gelijk gaven. Wie wilt er ruzie met een dergelijke vrouw?
Wat een auberge. Na een avondmaal met de hele groep - een gebabbel van jewelste, maar wat een feestmaaltijd - worden we om zes uur gewekt met muziek. Het Ave Maria klinkt beter dan de gsmtunes van andere ochtenden. Zoals afgesproken staat een kwartier later het ontbijt klaar. De sfeer is zeer relaxed, en Alejandro, de hospitaliero, heeft alles gezien. Pelgrims helpen is zijn levenswerk geworden. Als dan nog 'Imagine' van John Lennon door de auberge weerklinkt, kan de ochtend niet meer stuk. Vertrekken is dan niet leuk, een gevoel van thuis is uitzonderlijk op de camino. We zijn nomaden, net zoals onze voorouders.
Het gevoel van weemoed verdwijnt snel door de diepe rust die uitgaat van het landschap. We lopen op een onverhard pad tussen heuvels die gedeeltelijk van het zicht ontrokken worden door de bomen en struiken die langs het pad groeien. We bevinden ons in een groene tunnel. Flarden mist onderstrepen het mystieke karakter van de camino.
Na een uurtje stappen ontmoet ik een oud mannetje langs de kant van de weg. Hij vraagt naar mijn thuisland en weet te vertellen dat er ook al een Tjech gepasseerd is. Na een kort en hartelijk gesprek wenst hij mij een buen camino en ik vervolg mijn weg.
Als ik even rust komt een lachende Diane voorbij. 'Sorry, ik heb je bedrogen,' zegt ze. Zij heeft hetzelfde mannetje ontmoet. Niet alleen had hij haar dezelfde vragen gesteld, ze werd ook nog eens overladen met kussen. En alle vrouwen hebben hetzelfde lot ondergaan. Wedden dat hij daar de volgende dag opnieuw zit?
's Avonds komt een dikke mist opzetten. Als die maar geen roet in het eten van de volgende dag gooit...
Dit wordt de koninginnenetappe. We kunnen kiezen uit 2 varianten. De mooiste maar zwaarste is de hospitaleirosroute, die ons naar een hoogte van 1.175 meter moet brengen. De route loopt door een totaal verlaten streek, 100 vierkante km zonder huizen, met 1 gewone weg. Verdwalen vormt een reeel gevaar, en de mist vergroot dat risico aanzienlijk.
We overleggen met andere pelgrims hoe we dit best aanpakken. En er wordt een prachtige oplossing uitgewerkt. Met 8 zullen we samenblijven. Niet als eendjes in een rij, maar door regelmatig te wachten tot iedereen aansluit. Om 7 uur staan we in het schemerdonker op straat. Na een half uurtje vormen we een kring en worden de afspraken nog eens herhaald. Een speciaal moment dat we nooit meer vergeten.
Wat volgt komt uit een sprookjesboek. De etappe is loodzwaar, 30 km met steile klimmen in wit verhuld. We zorgen dat we altijd de persoon voor ons kunnen zien. Middageten doen we aan ruines van rustplaatsen en hersteloorden voor pelgrims. Als de mist ineens verdwijnt is het alsof het gordijn van het toneel wordt opgetrokken. We krijgen een uitzicht over bergen en dalen en op de helling voor ons lopen wilde paarden.
Als we tijdens een volgende pauze ook nog eens een arend boven ons hoogte zien winnen, kan het geluk niet meer stuk. Het decors, de speciale sfeer onder de pelgrims en de vermoeidheid vormen een cocktail waardoor we deze dag nooit meer vergeten.
Ik stap weer. En ik ben zo gelukkig dat ik een hele dag geglimlacht heb, ook al blijven er allerlei andere kwaaltjes. Rozen hebben dorens.
We trekken de bergen in na een lange aanloop. Tussen het laagste en het hoogste punt van de dag zitten 600 meters, en dat is behoorlijk veel. Maar we merken het trainingsvoordeel dat we hebben tegenover de pelgrims die gestart zijn in Oviedo. De slotklim doen we fluitend, waar beginners puffen en zweten. Snel bereiken we het einde van de etappe. Maar niet samen, we hebben gisteren geleerd dat we best elk op eigen tempo stappen. Dat gaat voor ons allebei het snelst.
De auberge is gezellig, met een gezamenlijke avondmaaltijd en een ontbijt. We zien weer een reeks oude bekenden terug. Raar hoe we hier elkaar om de hals vliegen. En ja broer Geert, mijn blauw oog is echt van het vallen, en niet van te vriendelijk omgaan met een dame . De camino heeft vele facetten, maar het libido is hier ver weg.
De hospitaliero van de auberge van Oviedo heeft voor mij opgezocht hoe ik met de trein een deel van de etappe kan inkorten. Ik heb zelfs een schets gekregen hoe ik vanaf station terug op de camino geraak. Zo kan ik mijn kuit enerzijds sparen, en anderzijds toch testen. Ik heb alle tijd, maar daar wordt iets van afgeknabbeld omdat ik mij op het verkeerde perron 5 zet - hier zijn 2 spoorwegmaatschappijen.
Diane is al om 6 uur vertrokken, zij gaat wel te voet. Zij zet de stappen die ik niet kan zetten, in de tweede week was het omgekeerd. Zo bereiken we samen Compostela.
Als ik het station verlaat, start ik voorzichtig. De pijn blijft beheersbaar, ook als ik het tempo verhoog. Ik word euforisch tot... Er staat een grote hond op straat en hij blaft hevig naar mij. Geen baasje te zien. Ik aarzel. Honden reageren hier meestal niet op pelgrims, behalve de waakhonden natuurlijk. Maar deze bijft blaffen. Niet agressief: hij gromt niet, zijn haren staan niet recht, hij kwispelstaart. Wat er wel aan de hand is, merk ik snel. Een vrouw loopt uit haar huis en hevig zwaaiend met de wijsvingers vertelt ze me dat ik verkeerd gelopen ben. Ik heb net een afslag gemist, en dat wou die hond duidelijk maken. Ongeloofwaardig? Niet als ik vertel dat het Amerikaanse koppel van de tweede week, Bart en Beth een gelijkaardig verhaal meegemaakt hebben. Wonderbaarlijke weg, die camino.
De auberge is gelegen op een heuvel, we zien uit over het dal, ook tijdens een kort onweer. Altijd spectaculair in de bergen. De hospitaliaro is behulpzaam. Hij doet de was, heeft goede raad, in 't Spaans natuurlijk, deelt eten uit dat van de vorige dag is overgebleven. Er valt niets te rapen in dit dorp, we hebben het eten meegebracht uit het dal. Wat we hebben wordt gedeeld met een minder vooruitziende pelgrim. Die camino...
Stappen lukt niet bijster goed, dus besluiten we uit voorzorg om in de helft van de etappe de bus te nemem naar Oviedo. In een apotheek heb ik een wonderzalf en voltaren gekregen, en dat zou mij er bovenop moeten brengen.
Van de stad zijn we ditmaal wél tevreden. Pelgrims zijn hier welkom en horen tot het straatbeeld. Oviedo is trouwens zelf een bedevaartsoord. We worden hier spontaan aangesproken, en dat is altijd fijn. We bezoeken twee kerken waaronder de kathedraal. Te mooi voor woorden. In de namiddag nemem we eerst een siësta (wie bij de hond slaapt, krijgt zijn vlooien?) en begeven ons dan naar een tentoonstelling over de lijkwade van Turijn.
Het is weer iets anders. We hebben geen spijt van de beslissing en wat de dag van morgen brengt zien we dan wel weer.
Lopen doet toch wat pijn aan mijn rechterkuit. Blijkbaar heb ik bij de val toch een lichte spierverrekking opgelopen. Ik forceer niets, doe het rustig aan en zo kom ik de dag door zonder kleerscheuren.
Na 9 kilometer komen we op een speciale plaats, de splitsing tussen de Camino del Norte en de Camino Primitivo. Zoals gepland, verlaten we de kust en trekken het binnenland in. Wie moet kiezen, betaalt altijd een prijs. De meeste mensen blijven de kust volgen, de meesten zullen we niet meer terugzien. We zullen hen missen, maar ongetwijfeld vinden we nieuwe ontmoetingen op onze weg. We zullen mooie streken doorkruisen, verlaten en met een prachtige natuur.
's Middags bereiken we een klooster. We hebben veel tijd vandaag, dus nemen de we de moeite om het te bezoeken. De kapel dateert van 893. Een pareltje. Onze Spaanse gids ratelt maar door, een uur aan een stuk. Ik heb de indruk dat hij zelfs geen adem haalt, zo snel volgen zijn woorden. We begrijpen er niets van.
's Avonds zitten we in een bar in een klein gehuchtje. Het halve dorp zit op dat terras, jong en oud. Allemaal doen ze hun verhaal en ik heb de indruk dat niemand luistert. Ze hebben tien woorden nodig als wij er één gebruiken. Er wordt stevig gedronken en gerookt. Grootouders tonen hier fier hun kleimkinderen. Jongeren keuvelen samen. Een tafeltje met enkel mannen bespreekt de wereldproblemem. Toeterend rijdt een auto langs.
Vóór ons drinken twee vrouwen rustig een fles cider leeg. Ze delen hetzelfde glas waarvan de laatste reste steeds op de grond wordt leeggekapt waarna het gla gevuld wordt, de fles zo hoog mogelijk houdend, het glas omlaag. Een deel van de drank komt op de grond terecht.
Mensen zijn hier pelgrims gewoon. We storen niet in het plaatje. We mogen hier even deel uitmaken van een het leven zoals het is. Een unieke ervaring.
Meer dan 4 dodentochten gestapt, minder dan 400 km te gaan. De schade is er, de onzekerheid blijft. Halen we het? Maar zoals beloofd, we doen het kalm aan en het vordert langzaam. We ontbijten op een klif met zicht op zee. De weide naast ons is pas gemaaid en de geur van hooi is overheerlijk.
De streek hier heeft iets met dino's. Aan ronde punten staan er dikwijls beelden van dinosaurussen, vandaag zelfs één met steentjes met een motief van dinausorauspoten.
Een kleine klim brengt ons naar een 1.100 jaar oud kerkje. Niet te bezichtigen, zoals zoveel kerken hier. In de afdaling naar onze bestemming maak ik onzacht kennis met de Spaanse grond. Hoe het gebeurt, weet ik niet, maar ik denk dat de sprinkhaan van gisterenavond er voor iets tussen zit. Ik ben niet gekwetst, krijg enkel een blauw oog.
's Avonds keuvel ik met 2 jonge Spanjaarden afkomstig van de streek ten Zuiden van Madrid. Ze zijn 26 jaar, één van hen is ingenieur en wil graag les geven. Maar er is daar een jeugdwerkloosheid van 65 %. Ze snakken naar een toekomst, willen weg bij hun ouders, trouwen, een gezin stichten, een auto en een huis kopen met geld dat ze zelf verdiend hebben. Er is gewoon geen toekomst weggelegd voor hen. Verhuizen gaan ze doen, dat is zeker. Daarom zijn ze ook hier op de camino. Ze hopen mensen te ontmoeten die hen een kans willen geven. Maar er zijn er al zoveel in het Noorden van het land met hetzelfde doel. En de Noord-Spanjaarden zijn daar niet blij mee, niet alleen in het Baskenland is er streven naar onafhankelijkheid. Spanje heeft een reuzegroot probleem.
Nog een uur te stappen. Het is al voorbij 4 uur, de Spaanse zon is ongenadig. De vage stank van asfalt stijgt op en irriteert de neus. Er is geen mens op straat, zelfs de vogels houden zich stil. We klimmen. Staan blijven is geen optie. Het levert niets op, zelfs geen verkoeling. Altijd maar stappen, de ene voet voor de andere. Ik zorg voor een traag hartritme, terwijl het tempo strak blijft. Adem regelmatig in, twee stappen in, twee stappen uit. Het zweet smaakt zout. Drinken. Maar niet nu, de helling is hier te stijl, ik kan mijn stokken niet missen. Nu lukt het wel, maar het helpt niet. Het uitgedroogde gevoel blijft. Ik kijk omhoog, hopend op een wolk die de zon even kan versluieren. Neen, enkel de toppen van de Picos d' Europ blijven in de nevels verhuld. Een paar bomen zorgen wel voor verademing. Even maar. Drie seconden later wacht alweer het plakkerige asfalt. Ik zie de kam, misschien is dit het einde van de klim. Een zachte bries verraadt dat dit inderdaad het geval is. Ik profiteer van die verademing om het ritme lichtjes te verhogen. Ik kijk achterom en zie dat Diane niet ver uit de buurt is. Taaie meid.
We zijn in de buurt van de auberge. Een lichte ongerustheid bekruipt mij. Zal er nog een bed zijn voor ons? Als we aankloppen zie ik dat het vijf uur twintig is. Later dan anders, maar toch niet slecht voor 34 kilometer. De gastvrouw laat ons binnen. Zeker, er zijn nog twee plaatsen vrij. Ik kus haar op de hand. Ik had haar liever omhelst, maar ben mij tijdig bewust van het aroma dat rond ons hangt, en doe haar dat niet aan. Morgen doen we het kalmer aan.
Vijf uur later lig ik in bed. De lichten zijn uit en er weerklinkt al gesnurk. Ik voel iets aan mijn hand. Onmogelijk, er is geen beweging meer in de zaal. Wie kan er iets naar mij gegooid hebben. En wie zou zoiets doen? Misschien heb ik gedroomd. Tien minuten later hoor ik een geritsel naast mijn oor. Vreemde droom. Ik twijfel aan mijn zintuigen. Maar als ik tien minuten later weer iets hoor, weet ik het zeker. Ik deel mijn bed met een ander wezen. Een muis? Ik neem mijn MP3 en gebruik het licht om mijn omgeving te controleren. Aan het hoofdeinde van mijn bed zit een grote sprinkhaan. Hij kijkt mij aan met een blik van 'Wij hebben een afspraak voor deze nacht'. Niets van, denk ik en ik geef hem een oplawaai zodat hij verder in de kamer terecht komt. Ik berisp mezelf. Dat was niet zo sociaal. Maar ik sus mijn geweten. Ik had toch niet om die sprinkhaan gevraagd? Ik draai mij om en voel mij langzaam in slaap vallen. Tot ... 'Trrr' zegt iemand naast mijn oor. Ik open een oog en zie in de schemer de sprinkhaan grijnzend naar mij loeren. De blik in zijn ogen spreekt boekdelen: 'Wij hadden toch een afspraak voor deze nacht?' 'Vanavond niet schat', antwoord ik en geef hem met mijn notaboekje een mep zodat hij met een luide klik tegen een kastdeur smakt, drie meter verder. Heel de kamer wakker? Misschien wel, maar voor mij kan de nacht beginnen. Niets meer van de sprinkhaan vernomen, die nacht.
Mama en papa zitten goed op schema maar ze hebben momenteel nergens toegang tot het internet. Morgen bereiken ze Oviedo en zullen ze opnieuw toegang hebben tot het internet. Meer nieuws zal dan volgen.
Gisterenavond hebben we nog het gezelschap van twee andere pelgrims gekregen in ons hutje. Van mij mochten dat gerust twee Duitse meisjes zijn, maar nee, het waren twee jonge Spanjaarden. Diane sliep met een Spanjaard boven zich, ik jammer genoeg ook. Maar goed, je kunt niet altijd winnen.
De wandeling is wondermooi. Langsheen de kust, over kliffen die uitgehold zijn door de zee. Er zijn zelfs grotten in de kliffen, en bij vloed spuit daar water uit, zoals bij een geiser. Omdat het eb is, kunnen wij dat niet zien. Maar er blijft genoeg om van te genieten. De zee is helblauw, en achter ons zien we de indrukwekkende Picos d' Europ, een desolaat gebergte met toppen van meer dan 2.000 meter. Misschien een vakantie waard? Grapje.
Verwondert het dat we de langste pauze van de camino nemen? Maar ook de rest van de wandeling komt uit een boekje. Groen, stilte, mooie bloemen, vlinders en een koele zeebries die een zegen is voor het oververhitte pelgrimslijf.
Op een terrasje in de schaduw nuttigen we een maaltijd samen met een leuke Spaanse jongen die atypisch goed Engels spreekt. We kiezen een pincho tortilla. Aardappel, ui en eieren. Lekker, en niets te vroeg om de nijdige klim te overwinnen die op ons wacht.
Wat het eten betreft, dat stelt niet te veel voor. Niet dat het niet lekker is of niet voorradig. We hebben gewoon geen honger onderweg. Meestal vertrekken we met nuchtere maag. Na een uurtje stoppen we en eten een kleinigheid. Is er een bar in de buurt, wordt daar een koffie gedronken. 's Middags picknikken we of zoeken we een bar voor een hapje. Enkel 's avonds is er een maaltijd die naam waardig. In bars kan je een menu peregrino bestellen voor 10 euro. Meestal krijg je dan een keuze waarbij we altijd zorgen dat we voldoende groenten binnenkrijgen. Als we dan nog vis kunnen bestellen - uiteindelijk zitten we hier aan zee - kunnen we er weer tegen. Meestal volgt dan een nagerecht. Lekker, enkel de honger ontbreekt. Als het zo doorgaat, stap ik binnen drie weken door het sleutelgat naar binnen . En Diane volgt.
Vanavond slapen we in een auberge te Poo. Een plaats met een hoog Teletubiegehalte - leuk voor de kinderen van de kleuterschool. Maar met het gebouw zouden ze niet tevreden zijn, het is even goed tot de draad versleten als hun schooltje.
We zitten hier bij de drie stormtroepers wiens staptempo toch gedaald is, misschien omdat ze het gezelschap gekregen hebben van twee Canadese meisjes die hun weg nog moeten vinden op de camino.
Daarnaast zijn hier nog twee Spaanse meisjes die we de laatste dagen meermaals ontmoet hebben, de eerste keer twee avonden geleden. Ze zijn niet op bedevaart, maar stappen gewoon een weekje mee voor de fun. Een Amely Poulain achtig meisje fladdert hier een beetje rond, maar nu ze gerustgesteld is dat iedereen haar gezien heeft, is ze verdwenen. Er is nog een groep Spanjaarden en we delen onze kamer met twee fietsers. Ditmaal slaap ik boven Diane.
... bij gebrek aan herberg. Normaal zouden we overnachten in de sporthal van Colombres. Maar de plaatselijke autoriteiten zijn niet overal geïnteresseerd in de pelgrims. De overnachtingsplaats is dit jaar afgeschaft. Het pad van een pelgrim is niet altijd met rozenblaadjes bezaaid.
De dag was aangenaam begonnen, weerom nevelig maar droog. We stapten in een bekoorlijke omgeving met heel wat natuurmoois. Steeds roofvogels in de buurt op zoek naar thermiek, honderden hagedisjes en ik stapte zelfs bijna op een slang. Welke slang het was, kon ik niet zien, ik zag enkel de staart verdwijnen in het gras. We hebben hier ook kennisgemaakt met witte vogels. Het lijf van een reiger, maar met korte poten. Koereigers volgens een Nederlandse pelgrim. En de beesten vertoeven inderdaad dikwijls in de buurt van koeien.
Er waart hier trouwens nog een speciale diersoort rond. Er bestaat zelfs een apart verkeersbord voor, zo iets in de trant van 'overlopend wild'. Maar dan met een pelgrim op en een Sint-Jacobsschelp. Echt gevaarlijk...
Het was dus de bedoeling niet te ver te stappen, 25 kilometer leek voldoende. Als we in Colombres toekwamen bleek dat onmogelijk. Er was een groot dorpsfeest aan de gang met Latijns-Amerikaanse muziek. Twee inwoners in traditionele klederdracht zagen de ontgoocheling op ons gezicht (of de vermoeidheid). Zij nodigden ons binnen in hun huis, en we mochten uitrusten in hun zetels, ondanks ons fantastisch aroma. We kregen cola, zelfs bier, maar dat laatste vonden we geen goed idee. De Spanjaarden begrepen niet wat we in die 'calor' (warmte) deden, en vonden dat we het kalmer aan moesten doen. We kregen alle tijd. Ook ons slaapprobleem losten ze op. We hadden op de weg reclame gezien voor een camping waar hutjes voorbehouden werden voor pelgrims. Vooral de mogelijkheid van een duik in een zwembad was aanlokkelijk. De vrouw des huizes nam de telefoon en regelde een slaapplaats.
Veel te snel naar hun idee namen we afscheid. De vrouw begeleidde ons nog tot de camino en met een hele uitleg konden we onze reis verderzetten. Vier kilometer verder dan voorzien.
We hebben weerom eem dak boven het hoofd, de keuken hier ruikt echt lekker naar de look en het zwemmen deed deugd. Morgen doen we het wat kalmer aan...
Diane probeert mee te stappen, als het niet meer zou gaan, kan ze altijd een bus nemen. We zijn met zijn drieën ditmaal. Bethina is weer van de partij. Zij is Deens en is een fijne compagnon. Ze heeft een eigen kijk op het leven, niet religieus, maar wel spiritueel. Ze houdt van de natuur, van keuvelen, werkt met kinderen en is zeer creatief. Ze heeft lang ros haar en een bleke huid die moet vechten tegen de Spaanse zon. Haar lach is zwaar en gul. Even krijgen we nog het gezelschap van de Spaanse maar niet voor lang. Ze is iets vergeten.
We komen doorheen Santillana del Mar. We wanen ons in de middeleeuwen. Zo'n mooie gebouwen. Moet je eens opzoeken op internet, beelden zeggen in zo'n geval meer dan woorden. De rest van de dag verloop over kleine rustige wegen, echt een aangename etappe. De 'mañane muchos calor van overgrootmoeder blijkt niet te kloppen. Er is een lichte mist die voor koelte zorgt. Echt een geschenk uit de hemel, ook al gaat dit ten koste van mooie foto's, een prijs die ik graag betaal.
We ontmoeten weer het Nederlans viertal dat we een paar dagen geleden nog gezien hebben. Het is een blij weerzien. Als ik hen vertel dat we vandaag 28 jaar getrouwd zijn, krijg ik te horen dat dat de reden is waarom ik 50 meter achter haar loop. 'Tja', antwoord ik, 'ik wil het nog wel 28 jaar volhouden', maar ik hoop dat Diane dit niet leest
We doen net als gisteren weer een stuk meer kilometers dan voorzien, we zitten 15 km voorop op schema. Dank zij het aangename stapweer. En de prachtige omgeving, niet alleen inzake natuur, maar ook inzake huizen, kerken, zelfs paleizen. Onderdak vinden we in een private auberge, nu ja, vinden is het verkeerde woord. Eigenlijk vinden we de auberge niet en moet ik bellen. De baas komt ons halen met de auto belooft hij. Omdat Diane op mijn aanraden nog niet in het dal afgedaald is, moet zij nog een kwartiertje stappen, maat dat vindt de baas niet erg als hij aankomt. Hij heeft alle tijd, en dan moet hij niet werken grapt hij. Als Diane aankomt krijgt zij net als Bethina twee dikke kussen (en ja, het is een knapperd ie er echt mag wezen, slank, donker met zwarte lange krullen, en hooguit 28 jaar oud)
Hij brengt ons naar zijn herberg, helemaal alleen op een heuvel. het is niet bepaald een veelsterrenhotel, maar perfect voor ons. Maar chique madammen zie je hier biet, bijna allemaal jeugd en backpackers allerhande. De bazin - bijna zo knap als haar man - is lief, en als ik 's avonds betaal krijg ik ook een dikke kus.
We slapen maar met drieën op de kamer, het ziet er naar uit dat dit weerom een goede nacht wordt. Als het niet te rumoerig wordt. De baas houdt van luide muziek, die hij nog harder draait als hij volk - ook ons - in de buurt ziet. Best mij oordopjes in de buurt houden.
Morgen volgt normaal gezien een rustigere dag. Het kan niet altijd 30 kilometer zijn. Het gaat bete met Diane haar voeten. Ze heeft er echt van genoten terug te wandelen, en ze deed dat vlot. Maar iedereen loopt de camino op zijn eigen wijze, we zien wel wat volgt.
Oh ja, we hebben meer dan 300 kilometer gestapt, er resten er minder dan 500. En 't ging vooruit, verbazend vlug vooruit ...
Met 50 mensen bijeengepropt op een kamer, het blijft een belevenis. Hoe sommigen snurken, je zou er een doctoraat over kunnen schrijven. Bethina, mijn stapmaatje van vandaag, beschrijft het al 'between human and animal'. Goed gezegd.
Diane moet op doktersbevel haar voeten even laten rusten, te veel blaren. Zij neemt de trein om de laatste 6 kilometer te voet te gaan. Ik vertek met Bethina al voor 6 uur. Het is nog donker en het is mistig. Het is doodstil op straat in Santander. Ik dacht dat Spanjaarden zo' n vroege vogels waren?
Ik ben blij dat we de stad mogen verlaten. We gaan voor een zware etappe van 36 km. Vooral over asfalt. De omgeving is niet spectaculair. Veel industrie, appartementen,, grote wegen. Ook veel nieuwbouw, hele wijken in aanbouw waarvan de bouw stilgelegd is. Desporen van de crisis zijn hier duidelijk aanwezig.
We schieten goed op. Het ritme van stappen, afgewisseld door het bezoek aan een bar voor een sterke koffie of later een frisse cola begint vlot te lopen. Speciaal aan de dag is dat we een spoorwegbrug moeten nemen om 10 km af te snijden. Lijkt gevaarlijk, vereist inderdaad enige voorzichtigheid, maar is best te doen. En alle pelgrims doen het. Ik ben wel blij als we veilig de overkant bereiken.
Voor 3 uur zit de wandeling er op. Diane komt ons tegen en de laate 2 kilometer lopen we samen met zijn drieën. Zij heeft reeds een auberge gereserveerd, El Arco Iris. Wat een verschil met gisteren. Een warm onthaal bij een familie, gaande van overgrootvader en overgrootmoeder, een grootmoeder, een moeder en vader en een kind. En daartussen een grootnonkel die wat interessant loopt te doen. Zij proberen hun oude boerderij te exploiteren als private auberge, en daar hebben ze gelijk in. En dat doen ze goed, het is echt gezellig. Na de dagelijkse karweien zitten we met zijn allen buiten, samen met de familie. Overgrootmoeder wilt allerlei vertellen in het Spaans, en wij begrijpen er meestal geen jota van, maar niemand stoort zich daaraan. De grootmoeder nog het allerminst. 'Mucha calor' zegt ze, en dat is waar. Wanner Bethina haarDeense boek toont van de kustroute, merkt overgrootmoeder dat er een foto van haar huis in staat. Fier dat ze is , en terecht.
We krijgen compagnie van een Canadees koppeltje, een Duitse grapjas, een Amerikaanse Natomederweker en een Spaanse jonge dame die de camino op eigen wijze verwerkt. Van strand naar strand en dan met de bus naar een auberge. Het wordt weer veel te laat, ook omdat het eten pas tegen 8.30 uur klaar is, maar dat is niet erg in Spanje. Spanjaarden hebben tijd, veel tijd.
Ps, deze is voor Ruben. Los arboles estan en flor. Sommigen toch.
Met 50 mensen bijeengepropt op een kamer, het blijft een belevenis. Hoe sommigen snurken, je zou er een doctoraat over kunnen schrijven. Bethina, mijn stapmaatje van vandaag, beschrijft het al 'between human and animal'. Goed gezegd.
Diane moet op doktersbevel haar voeten even laten rusten, te veel blaren. Zij neemt de trein om de laatste 6 kilometer te voet te gaan. Ik vertek met Bethina al voor 6 uur. Het is nog donker en het is mistig. Het is doodstil op straat in Santander. Ik dacht dat Spanjaarden zo' n vroege vogels waren?
Ik ben blij dat we de stad mogen verlaten. We gaan voor een zware etappe van 36 km. Vooral over asfalt. De omgeving is niet spectaculair. Veel industrie, appartementen,, grote wegen. Ook veel nieuwbouw, hele wijken in aanbouw waarvan de bouw stilgelegd is. Desporen van de crisis zijn hier duidelijk aanwezig.
We schieten goed op. Het ritme van stappen, afgewisseld door het bezoek aan een bar voor een sterke koffie of later een frisse cola begint vlot te lopen. Speciaal aan de dag is dat we een spoorwegbrug moeten nemen om 10 km af te snijden. Lijkt gevaarlijk, vereist inderdaad enige voorzichtigheid, maar is best te doen. En alle pelgrims doen het. Ik ben wel blij als we veilig de overkant bereiken.
Voor 3 uur zit de wandeling er op. Diane komt ons tegen en de laate 2 kilometer lopen we samen met zijn drieën. Zij heeft reeds een auberge gereserveerd, El Arco Iris. Wat een verschil met gisteren. Een warm onthaal bij een familie, gaande van overgrootvader en overgrootmoeder, een grootmoeder, een moeder en vader en een kind. En daartussen een grootnonkel die wat interessant loopt te doen. Zij proberen hun oude boerderij te exploiteren als private auberge, en daar hebben ze gelijk in. En dat doen ze goed, het is echt gezellig. Na de dagelijkse karweien zitten we met zijn allen buiten, samen met de familie. Overgrootmoeder wilt allerlei vertellen in het Spaans, en wij begrijpen er meestal geen jota van, maar niemand stoort zich daaraan. De grootmoeder nog het allerminst. 'Mucha calor' zegt ze, en dat is waar. Wanner Bethina haarDeense boek toont van de kustroute, merkt overgrootmoeder dat er een foto van haar huis in staat. Fier dat ze is , en terecht.
We krijgen compagnie van een Canadees koppeltje, een Duitse grapjas, een Amerikaanse Natomederweker en een Spaanse jonge dame die de camino op eigen wijze verwerkt. Van strand naar strand en dan met de bus naar een auberge. Het wordt weer veel te laat, ook omdat het eten pas tegen 8.30 uur klaar is, maar dat is niet erg in Spanje. Spanjaarden hebben tijd, veel tijd.
Ps, deze is voor Ruben. Los arboles estan en flor. Sommigen toch.
. De camino heeft vele facetten, maar het libido is hier ver weg.
