Na een rustige nacht genieten we toch nog eens van het ontbijt in het hotel. Het buffet is vergelijkaar met dat in Bryce Canyon, alleen is het hier niet in de prijs inbegrepen. We geven dan ook aan dat Birte alleen cornflakes neemt, omdat ze een allergie heeft (Kwestie van niet te moeten uitleggen dat ze bijna niets lust.) en moeten alleen voor Ina betalen.
We kopen tickets voor het Imax theater en bekijken een half uur de film van de ontdekking van de Grand Canyon. Pieter vindt dit weer niet zo'n goed idee. Af en toe lijkt het wel of je meegenomen wordt in de Coloradorivier, of vallen de leeuwen een indiaan aan. Hanna daarentegen die voelt goed aan waneer de muziek verandert en draait zich als een gazelle om om in mijn nek te kruipen en piept dan langs opzij naar het scherm. Ina en Birte genieten er gelukkig ook erg van en Ina zou wel een helikoptervlucht als souvenircadeau wensen. Jammer genoeg zijn haar vader en moeder geen miljonairs en zal ze het moeten doen met de schuttlebus en de voetjes. Deze bus nemen we om de rest van de namiddag door te brengen. Onze keuze is om eerst tot de laatste halte te rijden en dan de mooiste uitkijkposten uit te kiezen. Maar dat is een verkeerde keuze. Al snel merken we dat we gisteren de meest indrukwekkende uitzichten gezien hebben en het niet echt verrassend meer werkt. Hanna raakt plots ook erg over haar toeren wanneer ze een kindje een fles ziet drinken en we krijgen haar niet meer rustig. De bus en auto gaat dan maar richting hotel; Hanna valt onderweg in slaap. Erik gaat met onze drie oudste sjarels zwemmen terwijl ik voor de laatste keer de zakken klaarmaak voor Phoenix en San Diego (Zo moeten er telkens geen vijf zakken mee in het hotel.). Wanneer Hanna na een halfuurtje wakker wordt, halen we onze waterratten uit het zwembad, Hanna drinkt een flesje en gaan we avondeten. Dat mag vanavond niet te lang duren, vermits we de zonsondergang willen zien in Yavapapoint. En wat is dit machtig, zeg ! We komen er aan rond 7.30u en zon gaat onder om 7.43u. we hebben nog voldoende tijd om een aangename plek op te zoeken tussen de rosten. Velen hebben hetzelfde idee als wij, maar het lijkt wel of deze machtige bergen en grote vuurbol de mensheid wel even één maakt. Op een vijf minuten tijd is de zon volledig onder en is het al gauw donker. De laatste shuttlebus vertrekt om 8.30p.m., dus is het dan ook tijd om Grand Canyon dag te zeggen en ons bedje in te duiken.
We eindigen de dag origineel. We duiken met z'n allen het bed in en kijken naar een good old western movie...
Rond 6.30u zijn onze twee jongste pagadders reeds wakker. Gelukkig vallen ze opnieuw in slaap en tot grote vreugde van Birte slaapt iedereen tot 8.00u (Birte en Ina tot 8.30u vermits wij eerst telefoneren naar het thuisfront).
De hitte kruipt ons tegemoet wanneer we buitenkomen. Opnieuw geluk, want de auto staat netjes in de schaduw. De bedoeling is om vandaag een uur te rijden en dan te gaan ontbijten in een wegrestaurant.
Niet ver na ons vertrek (een tiental minuten) rijden we langs Horeshoe Bend. Het mooiste uitzichtpunt van Glen Canyon, die we gisteren aandeden. Een rode hittige zandwandeling brengt ons naar een prachtige meander. Het is evenwel gevaarlijk voor de kleintjes. Ina en Erik blijven nog wat foto's trekken terwijl wij rustig terugstappen. Ongeveer in de helft van de wandeling worden we door hen ingehaald en loopt Erik al snel voorop met Pieter in zijn nek. Later verneem ik van Erik dat Pieter hem toch regelmatig aanhaalt of hij zich wel lekker voelt : "Heb je pijn, vake ? Aan je rug, of je schouders, of je hoofd, of je voeten, ... ?" Ga zo maar door. Hanna, die in mijn nek zit, draait zich telkens helemaal om om naar mijn gezicht te kunnen kijken. En dit in 40graden Celcius. Het zweet druipt onze rug af en Ina denkt dat ze ongeveer gaat sterven. Gelukkig bereikt ze op tijd de auto en kan ze drinken.
De rit gaat dan verder richting Grand Canyon. Het is in aantal km niet zo een erg lange rit, maar we willen toch het één en ander meepikken, vandaag.
Een volgende, korte stop is aan een splitsing tussen twee bergen waar we tussenin moeten rijden. Vermits we tot nu toe geen wegrestaurant tegengekomen zijn, wordt iedereen verplicht een banaan te eten. Plots merkt Erik een berg op naast die met de splitsing en blijkt, volgens een bordje, dat het de "Paramount" berg is die gebruikt wordt bij het begin van een film. Wat leuk dat we deze hier zien, zeg !
Na de heuvel komen we in indianenland. T.t.z. vanaf hier rijden we door het reservaat van zo'n 27 stammen die, waarvan de Navajastam de meest gekende is, dit stuk land hebben gekregen in ruil voor de plaats waar de dam moest gebouwd worden. Het gaat om een mooi, maar enorm droog stuk grond, tussen twee bergketens in. De bevolking leeft in caravans, of kleine prefab barakken. Geen van onze kinderen wenst hier groot te worden. Volgens de reisgidsen zouden de mannen van deze gezinnen ver buiten het gebied werken en alleen tijdens het weekend thuis verblijven. Wat jammer dat een idee achter hun leefwijze zo verloren gaat.
Enkele stops aan de kleine houten kraampjes waar Indiaanse vrouwen zelfgemaakte juwelen, potterij, of stoffen verkopen, brengt wat sfeer.
Nadien volgt een halte in Cameron, een stad(je) dat we volgens de reisgids opnieuw moeten bezoeken; vooral de "Trading Post". Blijkt dat dit maar een klein museum is en verder een enorme giftshop.
Uiteindelijk gaat de rit tot aan de eerste halte in het Grand Canyon national Park. En wat een uitzicht krijgen we hier ! De Coloradorivier stroomt hier langs verschillende meanders en wij krijgen een zicht hoe dat gebeurt,langs de hoge canyons. Weer vele kleuren van moeder aarde glanzen in het warme zonlicht. Een korte wandeling brengt ons aan een toren gebouwd in de twaalfde eeuw door een Indiaans gezin. Vermits deze gerestaureerd is, kunnen we hem makkelijk beklimmen en krijgen nog een beter uitzicht op de canyons.
Zo volgen nog een aantal andere stops. Eentje langs een site van ruines van een Indiaanse stam. Hier wordt gevraagd voorzichtig te zijn voor de slangen. Zij doen ons geen kwaad wanneer wij hen ook gerust laten. We komen er gelukkig geen tegen.
Op een bord langs de weg staat dat we moeten oppassen voor overstekende bergleeuwen. Jawatte, zeg, wat gaan we hier nog allemaal tegenkomen ? Een uur geleden stak er voor de auto nog een coyote over. Ik was weer net te laat om een foto te nemen.
In elk geval stoppen we aan de kant wanneer we een aantal mensen, die ook aan de kant staan, wijzen richting bos. Blijkt dat hier een enorm hert staat. Wanneer de meeste mensen weg zijn, wandelt Erik iets dichterbij en merkt dat het een hele familie Oaks is, met kleintjes en al inbegrepen. We kunnen naderen tot op een twintig meter afstand. Verder durven en willen we niet te gaan om de dieren niet bang te maken. Zo'n volwassen hert heeft wel de grootte van een paard. We zijn opnieuw onder de indruk.
De auto parkeren we niet veel later aan een steakhouse, naast het hotel, net buiten het park en we genieten er van een T-bone, spaghetti en salade. Pieter kluift het been af alsof hij een oermens is. En smaken doet het hem duidelijk.
Dan checken we in. Opnieuw hebben ze verkeerd begrepen dat wij één gezin zijn. Meestal is er maar één kamer geboekt en is de andere op naam van Ina geboekt. Dat maakt dat we de eerste keer, toen we dit meemaakten, al van onze oren stonden te maken en dachten te bellen naar onze touroperator. Gelukkig weten we nu al wat er waarschijnlijk aan de hand is en wordt alles weer snel geregeld.
Vake gaat met de kinderen zwemmen en ik leg Hanne in bed. Deze is net in slaap gevallen wanneer de bende terugkeert. Rond 21.15u ligt iedereen in dromeland. Ik hoop dat ik mijn ventje nog wakker krijg voor een avondbabbeltje.
Vanochtend was het opnieuw wat vroeger opstaan, vermits we om 8.30u aan de gate van de boot moeten staan voor een cruise van twee uur en een half. Het is een schipje met twee verdiepingen : onderaan gesloten en boven open zitplaatsen. Uiteraard verkiezen we boven om een mooi zicht te hebben. Flink ingesmeerd krijgen we van de kapitein een korte uitleg van hetgeen we gaan zien. We zullen tot aan twee punten varen (één uur was maar tot aan 1 punt en anders moesten we 6uur kiezen en dat leek ons wat te veel voor de kinderen.) die de moeite waard zullen zijn. En hij heeft gelijk, want wanneer we door een grote canyon varen, wordt deze steeds smaller en smaller en lijkt het wel dat het schip tegen een rots zal botsen. Net op tijd vaart de kapitein achteruit en varen we de canyon terug uit. Er volgt nog een knappe canyon met verschillende bochten. We zijn telkens benieuwd naar hetgeen er zal komen. Het is voor ons een keertje anders, deze canyon. Anders rijden we met de auto tot aan een zichtpunt, terwijl we alles nu een keertje vanuit kikvorsperspectief kunnen gadeslaan.
Na de korte cruise, rijden we met de wagen tot aan "Lone Rock". Een baai van de canyon waar een rots eenzaam in het water staat. We vinden er moeilijk een rustig strand (overal staan caravans en boten) en na de picknick beslissen we dan maar om er een namiddagje aan het zwembad van te maken. Was het ook niet onze beslissing om af en toe een dag in te lassen om deze reis rustig te laten verlopen ? Wel, we nemen het er dan maar van en spelen de hele namiddag aan het water (Dat is ook veel veiliger voor de kleintjes).
Verder verlopen de gesprekken van vandaag vooral over de cowboy-avond van gisteren. Ook Ina en Birte hebben er duidelijk van genoten. Ina wil gaan vertellen dat zij in Amerika op een podium gestaan heeft met een boel publiek voor zich en dat ze op de elektrische gitaar heeft mogen spelen. Birte zal vertellen dat zij tussen twee naar zweet stinkende cowboys heeft mogen showen. Enfin, de avond heeft ook indrukken bij hen nagelaten.
Waar we vanavond gaan eten, zal nog gekozen worden. Indien het van de kids afhangt, zal het opnieuw bij de cowboys zijn, maar het nieuwe is er dan af en Erik en ik willen ons ook wel eens laten verrassen.
De kindjes kunnen vanavond hopelijk eens vlug inslapen (20.00u) en dan hopen Erik en ik om eens te kunnen genieten van een flesje Californische wijn dat we gekocht hebben. Tot nu toe slaapt Hanna in bij mij en Pieter bij Erik. Tegen de tijd dat ze effectief slapen, liggen wij ook al bijna in dromenland. Een intieme tête-à-tête heeft er voor ons nog niet echt ingezeten. Ach, we halen deze verloren tijd wel eens in, zeker ? (In november hopen we onder ons beidjes naar Venetië te kunnen city-trippen).
Tot morgen, iedereen. Ja, ook wij zijn er ons van bewust dat er ons nog één weekje rest en we dan opnieuw richting Vlaanderen zullen reizen. Maar dat laten we nog even voor ons liggen en zullen nog 8 dagen genieten van deze mooie reis.
Rond 7.45u openen we onze oogjes en wordt er gedoucht en worden de laatste spullen bij elkaar geraapt. Na het ontbijt (Birte begint minder en minder te lusten en dat werkt ons wel wat op de zenuwen. Geen wonder dat je je dan niet lekker voelt en flauwtjes bent.) wordt de auto gevuld en worden nog een paar leuke foto's genomen aan de buitenkant van het hotel.
Dan gaat de rit richting Page. Normaal is er maar één stop voorzien, maar ik merk op de kaart dat we niet zo ver van Zion Park voorbijrijden. Dat park hebben we gemist toen we veel te laat vertrokken in Las Vegas. We nemen dit bezoek erbij en hebben er geen spijt van. We rijden door een heel ander soort gesteente - het lijken wel laagjes rode grote leien die ze op elkaar gekleefd hebben en er zo volledige bergen mee gemaakt hebben. Waaw ! Gelukkig reden we hier nog even langs, zeg !
Nadien is er nog een stop aan een grot (We rijden er eerst voorbij, maar keren toch even om om te zien wat het precies is.). De grot werd begin 19de eeuw ontdekt door een man (De overgrootvader van de heer die ons heel graag uitleg verschaft.). Zijn zoon en echtgenote maakten er een danscafé van en de kleinzoon nu heeft het omgebouwd tot een museum. Je kan er nog duidelijke restanten zien van de bar. De danszaal is omgebouwd tot een mineralenmuseum. De man is ook heel erg fier op de ontdekking van sporen van dinopoten die zijn grootvader heeft gevonden, hier niet zo ver vandaan. We krijgen een hele uitleg over deze grootvader (Hij speelde mee in een aantal cowboyfilms - Dit is hier ook de ideale streek voor.); dat zijn vrouw (de eerste, want hij had er zes.) de eerste vrouwelijke burgemeester was en dit twee jaar voordat de vrouwen stemrecht hadden (Dit verhaal vertel ik jullie nog wel eens.). Het was in elk geval een leuke meepikker van de dag.
Nadien is er nog een stop in het museum van Kanab. Deze stad (dorp) wordt ook wel eens Litte Hollywood genoemd, omdat er verschillende films (veel cownoys en indianenfilms) zijn opgenomen. We bezoeken dan ook de sets van een aantal van deze films. Pieter en Birte vinden het geweldig. Ze spelen alsof ze in een echt dorpje zijn. Ook wat later, wanneer we gaan eten, valt het reuze mee. Het is opnieuw op een set en de camera en fototoestel werken op volle toeren.
Ten slotte rijden we door naar Page. Een stad van ongeveer 10.000 inwoners. Ze is gelegen aan een groot meer, Lake Powell en midden in een natuurreservaat Glen Canyon. We rijden over de dam die in de 20ste eeuw moest gebouwd worden. Daarvoor werd een groot stuk gebied van de Navajo-indianen geruild met een lap grond in Utah. Dat maakt dat Page gelegen is in het reservaat van deze indianen. Morgen meer hierover. We boeken een boottocht door de canyon voor morgen (Amaai, onze portomonnee !) en checken in in het hotel.
's Avonds gaan we eten bij Duke's Old Restaurant, een aanrader in één van de reisboeken die we kochten in België. En het wordt een leuke avond. Een steakrestaurant met life muziek. De cowboys nodigen Pieter uit op het podium. Hij krijgt een gitaar in handen en speelt er de rest van de avond op los. Genieten en stralen dat hij deed, samen met zijn zussen.
Moe, maar met vele verhalen in hun hoofd gaan we vanavond slapen.
Ook vandaag gaan we later ontbijten dan gewoonlijk. De dag begint behoorlijk grijs en hij zla zo ook eindigen.
Daarom bezoeken we eerst het museum van de streek dat ons aangeraden werd door Spike, onze chauffeur van gisteren. Jammer genoeg is ons bezoek een beetje ontgoochelend. We worden allereerst niet zo hartelijk ontvangen zoals we ondertussen al wat gewend zijn en het museum zelf kan evenzeer uit een gallerij gehaald worden van het museum van Afrika in Tervuren. De grootste hoeken zijn bewaard voor de dieren uit de streek. Dat zijn herten, eekhoorn (chipmunks), een aantal vogelsoorten, de landschildpad, de ratelslang, konijnen, prairiehonden, coyotes , de bruine beer en de bergleeuw. Een aantal ervan hebben we reeds in het wild ontmoet (eekhoorntjes met hopen, herten, vogels en een coyote - Ina heeft een volledig vel van een slang gevonden - Pieter verklaard : het jasje van de slang dat te klein geworden is.). Daarnaast is een groot deel van het museum ingenomen door Afrikaanse diersoorten. Kleine kinderen hebben dus een degelijke uitleg nodig om zeker geen verkeerde inzichten te krijgen. Een zebra hier in Bryce Canyon ? ? ? Boven hangen veel vlinders, insecten en vissen (Ik ontdek de dag nadien dat hier in Zion Park tarantula's leven brrrr...). Gelukkig blijven onze kids netjes van de dieren, want de bewaker van het museum is razend wanneer hij opmerkt dat een viertal heren de kop van een luipaard hebben aangeraakt. Iedereen mag weten dat het dier wel 52.000 dollar heeft gekost en de heren vliegen nog net niet buiten.
Ondertussen is het middag geworden en gaan we picknicken op de kamer. Hanna en Pieter vallen in slaap op bed en het begint te regenen. Erik computert dus maar een beetje, ik waag nog eens een poging een wasmachine te vullen en Ina en Birte verkennen de tv-zenders en het hotel.
Na het middagdutje rijden we met de auto het park in naar Sunset Point. Vandaaruit kan je een mooie wandeling maken door de canyon. En het boekje heeft gelijk, want hetgeen we hier te zien krijgen kan ik onmogelijk beschrijven. De gele tot donkerrode rotsen, bergen, gesteenten, pilaren, ... groeten ons van beide kanten van het steile pad. Tussenin krijg je prachtige vergezichten over de canyon. De zon is er weer doorgebroken en de warmte gloeit op onze huid. Vermits het geen pad is om te doen met kleine kinderen, blijft Erik even boven met onze drie jongsten en gaan Ina en ik onder ons tweetjes naar beneden. Het is evenwel zo mooi dat we willen blijven wandelen, maar om Erik wat te sparen, stappen we terug naar boven en moedigen hem aan om de wandeling ook even te maken. Dat is maar een klein woord (Ik vermoed dat hij er ook wel erg zin in had.) en Erik wandelt hetzelfde stuk als wij naar beneden. De steile klim naar boven geeft de tijd om telkens even stil te staan en te genieten. Ondertussen is Birte onwel geworden en wanneer we na de gesplitste wandeling bij de auto komen kan ze het niet meer houden en moet braken.
Gelukkig was het plan om avondeten te genieten en nadien naar de zonsondergang te gaan kijken op Inspiration Point. Birte wordt ondergestopt in bed en wij gaan met ons vijven eten. Rond de tijd dat we klaar zijn en onze spullen willen pakken om tot het mooie uitizcht te rijden, begint de regen met bakken uit de hemel te vallen. Jammer; onze trip valt letterlijk in het water en we keren maar terug naar het hotel waar Birte gelukkig is om ons te zien (Ze vond het toch wel een beetje eng zo alleen in de kamer.)
Happy Birthday to you ... Pieterke (En gisteren peter Mark ook !). Vandaag word jij drie jaar.
Daarom mag er eens uitgeslapen worden...hmhm, maar dat zijn de dames en heren van de kamerdienst vergeten, want om 8.30u staan ze in onze kamer om deze te poetsen. Bij ons is het nog pikdonker, maar sneller dan het licht zijn we gewassen en aangekleed. Klaar voor het ontbijt, want hier krijgen we er eentje in het hotel.
En het is ok. Een groot buffet nodigt ons uit om pannekoekjes, eitjes, spek en worstjes, fruit, yoghourt, ... te proeven. Op Pieter zijn plekje staan allemaal dinootjes te wachten en dat vindt hij reuze.
Na het lekker ontbijt is het al tamelijk laat en beslissen we om de rit die we morgen dachten te maken, vandaag reeds te doen. Eerst wordt er nog een mooie picknickplek gezocht en eten we fingerfood. Lekkere verse tomaatjes, babyworteltjes, stukjes kip en bloemkooltjes. Reuze ! En gelukkig dat we de beslissing genomen hebben om de busrit vandaag te maken, want we krijgen een geweldig geanimeerde rondrit van ongeveer vier uur door Spike : natuurliefhebber, buschauffeur, vader en opa (Dat weten we uit zijn verhalen.) en entertainer van jewelste. Hij rijdt met ons naar het verste uitkijkpunt in de canyon en van daaruit maken we een wandeling van een uurtje. Hij geeft uitleg over bloemen, dieren, planten en de rotsen. Nadien doet de bus nog een traject aan van een tweetal uur waar hier en daar nog wat uitleg gegeven wordt over hetgeen we te zien krijgen. En wat is dat ... ? Prachtige rotsformaties in mooie gele, oranje, rode tot bruine kleuren. Onbeschrijflijk knappe bouwwerken gemaakt door de natuur. Prachtige vergezichten en indrukwekkende panorama's. Ik kan blijven vertellen. Morgen zien we hier meer van.
Bij het uitstappen van de bus trekken we naar het hotel waar we zwembadwaarts keren en er een dik uur verblijven (een babbeltje met een gezin uit Antwerpen).
En als laatste, op verzoek van Pieter, gaan we nogmaals eten bij "the Ebenezers Inn" en genieten van het optreden van de cowboys. Pieter en Hanna krijgen er zowaar een cowboyhoed opgezet en Pieter krijgt een applaus van de hele zaal voor zijn derde verjaardag. Hij zal dit niet gauw vergeten.
Na een aantal pogingen om foto's op de blog te plaatsen, moet ik jammer genoeg meedelen dat de bestanden te groot zijn en ik niet zo een gedreven (Erik nog minder, vrees ik.) computerkenner ben en deze kan kleiner maken. De foto's en film zullen dus moeten wachten bij een thuisbezoekje.
De dag begint met een dikke proficiat voor peter Mark die vandaag jarig is. Ook wij hebben vandaag een huwelijksverjaardag te vieren. Jammer genoeg zonder champagne, want we riskeren hier geen boete, dus wanneer er moet gereden worden, drinkt niemand van ons alcohol. En dan is er nog minder goed nieuws.
Het vermoeden van Erik blijkt waar te zijn, want wanneer we buiten om de auto vragen, wil ik toch even checken bij de car-boy of hij wil checken of de banden van de auto wel ok zijn en hij merkt op dat hij vanochtend reeds opmerkte dat de linkerband vooraan helemaal plat staat. Gelukkig wil hij voor ons Alamo, het autobedrijf opbellen om te zien wat er kan geregeld worden. Binnen een klein uur zou er iemand kunnen komen voor een herstelling. Wij gaan ondertussen maar ontbijten in het hotel i.p.v. een wegrestaurant. Nu blijkt dat deze hersteldienst alleen de band van de auto haalt en er een reservewiel opzet, waarmee we maar 60 miles kunnen rijden. Op onze vraag zoekt deze vriendelijke jongeman voor ons een adres op waar de band kunnen laten herstellen en een kwartier later zitten we in een bandencentrale voor de herstelling. Deze regeling lijkt ons interessanter, want anders moesten we nog wachten op een advies van de verhuurmaatschappij, die geen zetel heeft in Las Vegas en het waarschijnlijk een aantal uren zou duren vooraleer de auto zou herseld zijn. Na een half uur is de band hersteld,staat hij terug op de auto en is deze weer wat organisatorischer geordend (We moesten er alles uithalen voor de bandenwissel). Wanneer ik de man wil betalen, lacht hij vriendelijk onze zorgen weg en zegt dat het een kadootje is van het huis en wij ons verder geen zorgen hoeven te maken en maar moeten genieten van onze reis. Waaw !!!! Zou je zoiets in ons Belgenland meemaken ? Ik vermoed van niet. We beloven onszelf dat we deze man (We hebben zijn adres genoteerd.) een dankjewelkaartje zullen sturen vanuit België.
Rond iets voor 12.00uur vertrekken we uiteindelijk uit Las Vegas in de richting van Bryce Canyon. Vermits de route vandaag nogal lang is, moeten we jammer genoeg een paar extra mooie uitzichten en wegen aan de kant laten liggen en rijden we zo goed als rechtstreeks naar het hotel.
We rijden dan ook aan één stuk (met enkele tussenstopjes van een kwartiertje) door en komen rond 19.30u aan. Na de kamers te betreden, gaan we onmiddellijk naar "Ruby's Inn". Een plaatselijk restaurant. Blijkt dat het gaat om een grote zaal met optreden van een vijftal cowboys inbegrepen. De kip met rode bonen smaakt (Birte is nogal moeilijk in het maken van juiste keuzes. Ze heeft nog steeds een prins nodig, later.) en we genieten van het leuke dageinde.
Death Valley sliep iets minder confortabel dan de andere nachten tot nu toe. De airco in de kamer van de meisjes was ok, maar de onze werkte niet goed en het was er tamelijk warm. De windmolen boven ons hoofd maakte lawaai en om het kwartier sprong hij nog eens uit of aan. Maar niet geklaagd. Wij zijn met vakantie en hoeven alleen maar te genieten.
Na een koffietje, fruitsap en ontbijtje op het terrasje van de kamer (heel mooi, met zicht op het golfterrein -Hoe zot kunnen ze zijn, in de middle of nowhere verbouwen ze hier een prachitg natuurgebied tot recreatiedomein voor de rijken, weeral.) gaat de trek vandaag richting Las Vegas. Het is een lange rit, dus zitten we rond 8.30u reeds in de wagen.
Het is de laagst gelegen plek op het vasteland van Amerika, ongeveer 80meter onder de zeespiegel. Het is een reuzegroot zoutmeer en iedereen vindt de moed om door de hitte (ondanks de wind - die is erg warm) te sukkelen en opnieuw het imens gevoel te vinden van de nietigheid van de mens. Op mijn verzoek proeven de kinderen van het zout en ontdekken inderdaad dat het echt is. Pieter vertelt er nadien nog een hele poos over. Het is plezant om de ontdekken dat het kereltje zo geïnteresseerd is in alles. Het valt ons erg op tijdens deze vakantie dat hij telkens wil weten "waarom en waarom en waarom". Soms wat overdreven en als iemand dan zegt "Pieter, nu ben je aan het zagen.", dan antwoordt hij zelfs "Neen, ik ben geen zaag." In de auto vertelt hij opnieuw over het ontstaan van het meer en de reden waarom het nu een droge, zoute plek is. Ik ben fier op mijn ketje.
Hanna, is blij wanneer ze in onze buurt vertoeft. Ze krijgt weer een beetje meer de maniertjes van toen ze een baby was; m.n. kort bij mama is het best. Wanneer ik niet in de buurt ben, is vake of één van de zussen ook wel ok, maar ik mag me nog niet laten zien, of haar armpjes staan al uitgestrekt. Ze begint ook al veel beter te praten. We lachten ons een breuk toen ze vandaag zag dat er cola gedronken werd. Plot zei ons juffertje :"Ook cola." En de aanhouder wint, want ze kreeg een beetje in een flesje.
Water is hier echt wel nodig. De korte wandeling van ongeveer een kwartier naar het meer en terug, zorgt voor zo'n grote dorst dat de flesjes die we vullen van een halve liter al snel leeg zijn. Ik zou hier niet graag verloren lopen. Overal staat ook gemarkeerd dat je absoluut op de wegen moet blijven.
Badwater was het laatste zicht dat we nog wilden zien in Death Valley. We stoppen nog heel even aan een ruïne van twee broers die in 1934 een goudmijn ontdekten; deze verkochten voor 50.000dollar aan een Hongaarse bank en deze bank verkocht twee jaar later diezelfde mijn voor 105.000 dollar. In die tijd een groot verlies, dus.
De rit kan je eentonig noemen, maar wanneer je goed rondom je kijkt merk je de knappe verschillen in gesteenten.
Birte vindt vooral de heuveltjes die we telkens over rijden geweldig. Het kriebelt in je buik en ze maakt er met Pieter een spelletje van. Hanna roept op de duur ook al mee. Fijn wanneer je kinderen het zo goed met elkaar kunnen vinden.
En plots staan we voor het bord van Nevada. We krijgen voorlopig nog geen tijdverschil; dat zal voor binnen een paar dagen zijn.
Er doemen reuzegrote reclameborden voor ons op en de omgeving geeft een vuile indruk. Er moet wel getankt worden (De benzine is nog nooit zo goedkoop geweestà en dat doen we dan in een echt wegstationnetje. Gelukkig is alles binnen wel erg netjes en worden we vriendelijk ontvangen. We blijven buiten dan ook aan de versleten (Ina zakt zowaar doorhet hare door).) plastieken tafeltjes lunchen en zetten een half uurtje later onze tocht verder.
Blijkbaar zouden hier wel een aantal dieren moeten leven, want onderweg komen we borden tegen die ons waarschuwen voor overstekende schildpadden, paarden, en een soort gemzen. Wij zien er althans geen.
En dan, net achter een grote heuvel, doemen de buildings van Las Vegas op. We rijden nog een half uurtje om om de "Hoover Dam" te bezoeken, maar deze is minder indrukwekkend dan we hadden gedacht. Misschien omdat we in de bergen reeds meerdere dammen gezien hebben. Wel is het duidelijk dat de Amerikanen uit alles wel geld slaan en er zelfs hier een giftshop is. We wandelen de dam over en terug en zoeken het hotel op.
Na een supervriendelijke en vrolijke ontvangst door de neger die onze auto zal parkeren (Hi 5 met Pieter en zo...) nemen we een korte duik in het zwembad en rijden met de auto naar "The Strip", de place to be in Las Vegas. Parkeren is hier gratis, maar de meeste mensen komen er met de taxi.
De zon schijnt nog hevig en we bezoeken als eerste het Luxor casino. De enorme piramide geeft een fractie weer van een echte, vermoed ik (Staat nog op ons to-do lijstje.). We wandelen door de grote hal met speeltoestellen en -tafels. Omdat we toch nog iets willen zien, stappen we terug naar buiten om het grote casino ernaast te bezoeken. Daar staat buiten een groot paneel met reclame van een aquarium. Binnen worden we opnieuw ontvangen in een grote hal naar de speelhal. Verder wijst een pijl ons de weg naar the shark rif. Via enorme wandelgangen komen we na een kwartier uit aan een kassa om de ingang te betalen van het aquarium. Slim gezien van die casinomannen. Maar trappen wij niet in en dit was ook niet onze bedoeling, dus keren we om en wandelen de gangen voor een tweede keer door naar de uitgang. We stappen de "Strip" op; de grote straat waar je de casino's kan vinden en kijken onze ogen uit naar de lichtreclames die elkeen uitnodigen om binnen je geld te spenderen. Ondertussen is het 21.00 Belgische tijd en hoog tijd om wat te eten. Een steakhouse op de vierde verdieping van een gebouw krijgt onze voorkeur en na een half uurtje zitten we lekker te smullen van een malse biefstuk (Erik vond de zijne, gisteren, toch nog lekkerder.). Pieter haalt zijn geweldige, wederkerende truucje nog eens uit om het toilet te bezoeken (Hoe was ik zelf ?)en dan wandelen we terug de Strip op. Ondertussen is het donker geworden en krijgen we de indruk van echt in Las Vegas te zijn. Alles is zoals op de foto's en in de films. Langs de kant staan overal Walt Disneyfiguren met wie je kan poseren voor een foto. Uiteraard alleen voor een tip. De gebouwen stellen de meest je op de wereld kan vinden. De London bridge, het vrijheidsbeeld, het collosseum, de eifeltoren, het casino van Monte Carlo, Venetië,... Daarnaast zijn er allerlei attracties die je kan bezoeken : benjijumpen van een superhoog gebouw, verschillende rollercoasters, een molen die op de hoogste toren die je kan zien een draaiende carrousel heeft die boven de afgrond hangt, een reusachtig piratenschip waar de piraten in masten hangen, tientallen hoge metersfonteinen, ... het gekste eerst. Wat zal hier een hoog geld ingestoken zijn. We vragen ons af hoeveel geld hier dagelijks uitgegeven wordt door de bezoekers (Wie geen geld stopt in een casino laat zich waarschijnlijk zowiezo verleiden voor een souvenir uit een shop - grote colashop bijvoorbeeld), hoeveel geld er werkelijk verdiend wordt in al deze casino's en hoeveel mensen hier ongoocheld en broke naar huis terugkeren. We kunnen er moeilijk bij dat je je als volwassen persoon geen standvastgheid bezit om neen te zeggen tegen al deze verleiding. Deze mondaine wereld is er één van geld, drank en drugs, maar daar krijgen wij uiteraard weinig van de te zien, vermits de echte rijken privé gaan gokken.
Jonge meisjes op hoge hakken brengen de avond met je door waar en wanneer je maar wil. Op alle hoeken van de straat staan er wel Mexicanen kaartjes uit te delen met adressen en telefonnnummers op.
Ondertussen is het al half twaalf en tijd om de bedjes op te zoeken. Hanna en Pieter zijn in slaap gevallen in de buggy's en rond iets na middernacht komen we aan het hotel. Erik geeft onderweg wel nog de opmerking dat hij het gevoel heeft dat we een lekke band hebben, maar ik probeer hem gerust te stellen dat het wel een verkeerde gedachte zal zijn (Overal zijn hier werken op de wegen.).
Woensdag 13 juli 2011 - Bakersfield - Death Valley
Eerst en vooral dank u aan alle geïnteresseerden die leuke berichtje achterlaten na het lezen van ons dagboek. Misschien krijgen jullie ook wel zin in een trip naar the westcoast...
Ons ontbijt nemen we in een gezellig wegrestaurant, we slaan wat extra drank en fruit in voor onderweg en vertrekken richting de dorre oorden.
Al gauw doemen er hoge bruine bergen voor ons op en brengt een weg ons door een dal naar mooie uitzichten. Death Valley zelf ligt nog wel wat verder, maar je merkt duidelijk dat de natuur hier minder water krijgt en de struiken worden dorrer en ze lijken veelal op cactussen. Een stop aan het groot Isabella lake, waar een paar foto's genomen worden en dan begeeft de gps het opnieuw (Gisteren ook al, toen we Bakersfield inreden.). Gelukkig is er terug de kaart en de weg naar de dode vallei is al snel gevonden. we deze inrijden, houden we nog een stop aan een verlaten en leegstaand hotel om te picknicken (ramen stuk, vooraan staat er op "for sale"). Wanneer we net de dekentjes (gekregen in het vliegtuig) klaarleggen, de kindjes erop zitten en de boterhammetjes gesmeerd zijn, komen uit het niets twee luid blaffende honden uit het niets aangelopen. Gelukkig komt er in de verte ook een lange magere man in een werkpak met een grijze baard aangewandeld die de honden iets toeroept. We (Ik althans en de kindjes.) schreeuwen het uit van angst en ik realiseer me later dat mijn eerste reactie niet was om Hanna en Pieter op te nemen, maar om de honden een dikke stamp te geven Deze blijven staan, maar de angst is ons om het hart geslaan en Birte en Ina haasten zich in de auto. Ik neem ondertussen Hanna en Pieter op en dan staat de man bij ons. We zeggen onmiddellijk dat het alleen de bedoeling was om gezellig te picknicken en we dachten dat deze plek verlaten was. Hij begrijpt ons, maar raadt ons toch aan de spullen op te ruimen en een andere plek, ergens aan een tankstation of zo, op te zoeken. Zijn honden ruiken het eten en zullen niet willen weggaan. Geen probleem voor ons. Met knikkende kniën stappen we de auto in en zetten de auto een aantal honderden meters verder aan de kant. Hier durft niemand meer uit de auto en de boterhammen worden in de auto opgegeten. Het duurt een hele poos voor we weer wat op onze positieven zijn gekomen. En dan nemen we de afslag naar Death Valley. We rijden door mooie canyons en bij een bepaalde stop van een diepe vliegen er plots twee straaljagers uit. Volgens Erik gaat het vermoedelijk om een legeroefening om onder de radar door te vliegen. Bij het toilet staat een jong blond meisje. Wanneer ze hoort dat we Vlaams spreken, spreekt ze ons aan en vertelt ons dat we een klein wegje wat verderop moeten nemen en we daar een prachtig uitzicht kunnen krijgen. Ze is met haar Amerikaanse vriend en een ander koppel op een doorreis in superspeed, maar we nemen har uitnodiging aan en rijden met onze wagen (Oeps, zij hadden wel een jeep en wij maar een gewone wagen.) door het hobbelige wegje. Maar ze had gelijk en de afgrond die we te zien krijgen is immens. We zien de verschillende kleuren van bergen en in de verte kan je wegen terugvinden die ons door het landschap zullen brengen.
We volgen een weg en met de gedachte van de man met de honden, bekruipt ons het gevoel van de film "The hills have eyes". Voor diegenen onder jullie die hem gezien hebben, kunnen ongeveer voelen hetgeen wij voelden. Voor de anderen, zullen we het verhaal thuis wel eens vertellen. Het gaat in elk geval om een familie die met een caravan door een verlaten vallei moeten en de auto start niet meer. Ze krijgen het gevoel bekeken te worden en na wat griezelige muziek wordt de ene na de andere vermoord en tralalalalalal... de film eindigt zo dat er nadien nog een tweede van gemaakt werd. gelukkig gaat het allemaal maar om een film en is de vallei in werkelijkheid een mooi staaltje van moeder natuur gekregen.
Er wordt een stop gehouden bij een zoutmeer, maar Pieter wil al snel terug de auto in (omwille van de hitte) en Erik, Hanna en Ina zetten de korte wandeling een vijftal minuutjes verder. Ina komt helemaal uitgedroogd aan en ook Hanna en Erik zijn blij dat ze kunnen drinken.
Het is de bedoeling om tijdens deze rit vooral veel rondom je te kijken en te genieten. Een laatste stop wordt nog gehouden aan Zabrinskie point. Alleen Erik en ik doen de moeite om tot boven te stappen en deze wordt beloond, want we krijgen een prachtig uitzicht over de toppen van zandbergen. Het lijkt wel een luchtfoto gemaakt om een kaart te ontwerpen. Later zien we nog de golden canyon. Een kleine, maar mooie canyon waar we even doorwandelen. De lucht is helder blauw en we wanen ons in een paradijs. Jammer voor jullie dat je op foto's niet hetzelfde effect kan verkrijgen als wij in werkelijkheid gezien hebben. Jammer voor ons ook dat een moment van een blik op iets zo vergankelijk is.
We zoeken ons hotel op : Death Valley Creek Ranch. Een mooi, wat ouder resort met een klein museum aan en een pizzarestaurant, een saloon en een steakhouse. Van dat laatste maken we gebruik na een duik te nemen in het zwembad. De steak is heerlijk en we gaan dan ook met een gevuld buikje slapen (In onze jammer genoeg warme kamer - de airco werkt niet zo goed).
ps : Op het terrein loopt een wilde coyote rond. Hij lijkt wel tam, maar na navraag aan de receptie verwittigen ze ons dat het wel degelijk een jonge coyote is en we hem beter niet proberen te aaien. Pieter is onder de indruk.
Bye Bye San Fransisco. Je bent een mooie stad met eigen hoogtes en laagtes, met je kabeltram en gevangeniseiland. Wij rijden vandaag naar het eerste echte natuurpark dat we deze vakantie aandoen.
De weg gaat over een snelweg die naar Los Angeles gaat,maar dan aan de andere kant en niet via de mooie beachcoast. Onderweg, in een groen parkje met een klein speeltuintje stoppen we om te picknicken en maak ik de valiezen klaar voor de komende vijf dagen. Eentje voor twee dagen en eentje om drie dagen na elkaar mee te doen, vermits we dan telkens maar één nacht verblijven in een hotel en dat drie dagen na elkaar.
Geloof het of niet, maar er stopt een auto naast ons en ik hoor de mensen Nederlands praten. Blijkt dat ze uit Roosdaal komen. Ja ja, Geert en Suzy, misschien wel buren. Ze zijn ook op doortocht naar Yosemite. We houden een praatje en na een uurtje of twee vertrekken we verder richting bestemming.
En geloof het nu nog meer, of zeker niet, maar aan een Touriststop, niet ver van Yosemite, zijn Erik en ik net klaar met het krijgen van wat uitleg van een lieve dame, wanneer we naast ons opnieuw Nederlands horen praten. De man draait zich om en Patrick, groet ons; één van de werkmannen aan de gemeente Beersel wiens kinderen nog bij Erik in de klas hebben gezeten. Hij is regelmatig bij ons op school om wat klussen op te knappen. Wat is de wereld toch klein.
De weg brengt ons uiteindelijk bij ons hotel en na het intrekken genieten we een lekkere warme maaltijd in een mooi restaurant van het hotel. Pieter is niet altijd even makkelijk, maar na een gesprekje in het toilet (Wie kent deze gesprekken, nog ?) is het mokken over en kan iedereen zijn bord rustig leegeten.
Iedereen gaat vandaag op tijd naar bed (22.OOu), want morgenochtend is het vroeg opstaan willen we niet te lang hoeven aan te schuiven bij de ingang van het park.
Vanochtend genoten we een lekker ontbijtje aan de "Merced-river" die door Yosemite stroomt. De eekhoorntjes en ijsvogels komen ons gezelschap houden en wij genieten. Het is de eerste keer dat we een "echt" ontbijt krijgen. We zijn beter gewend en hier merk je des te meer dat we af en toe verwende nestjes zijn.
Rond 9.a.m. staan we aan de ingang van het Yosemite National Park en kopen een ingangsticket voor alle parken van Amerika. Zodoende hoeven we nadien nergens meer aan te schuiven.
Na wat door de mooie bossen te rijden, parkeren we onze auto al gauw op parking 1 en schuiven aan bij de shutlledienst. Die brengt ons gedurende de hele voormiddag door het mooie park. We stoppen aan een prachtige waterval, waar de watervallen van Coo piepkleine druppeltjes lijken. De hele omgeving errond geeft een ontspannende indruk en wij zetten onze hartslag op genieten en leven zoals de natuur ons aangeeft. Mooie vogels, zwarte met een blauw kuifje, eenkhoorntjes in alle soorten en gewichten kruisen ons pad en al gauw is het middag en beseffen we dat het park nog veel meer te bieden heeft.
We zoeken onze auto op en beginnen aan de rit van 1.40u (Ina blaast al bij de gedachte alleen) naar het mooiste punt van het park "Glacier Point". Onze zorgen gaan nadien over wanneer we er na 45 minuten reeds zijn en blijkt dat de rit van 1.40u minuten heen en terug zijn. Glacier Point is bovenop een berg gelegen met een ongelooflijk zicht op de vallei en één van de watervallen. Op sommige toppen van andere bergen zie je de sneeuw liggen, terwijl wij puffen van de hitte. Het zicht is "amazing" ! Als mens voel je je maar klein naast de imense bergen en deze ontoereikbare natuur. Boven onze hoofden cirkelen af en toe grote roofvogels en de kruimels van de koekjes worden opgegeten door de grondeekhoorns.
De kinderen genieten van een ijsje en de weg gaat terug naar beneden. We houden nog een stop aan de "bridalvalfall"; de bruidsluierwaterval. Vanop de berg zagen we de zon door de waterval schijnen en zoals in de boekjes beschreven, zien we een hele poos de regenboog door het water schijnen. Eens lager bij de grond is deze verdwenen, maar plots, aan de kant van de weg, uit het niets, staat er een coyote. Hij staart ons aan en wij zijn al even geschrokken. Onze auto is gepasseerd voor we er erg in hebben en hij is al even snel verdwenen. Birte vindt het erg jammer dat ze net haar hoofd te slapen had gelegd, want de wolf is haar totemdier en ze heeft er van haar peutertijd een band mee.
De bridalvalfall is anders dan de vorige. Hij maakt ons ook veel natter en de druppels voel je al van tientallen meter afstand ver.
Met een voldaan gevoel gaat de terugweg naar hotel "Yosemite View Lodge", bestellen we een grote pizza (van onze Amerikaanse vrienden in Pismo Beach leerden we dat één pizza voldoende is, remember.), gaat Erik met de kids naar het zwembad en ga ik de "laundry" doen. Jammer voor onze was zijn er menen die bleekmiddel in hun was gebruiken, want we hebben een aantal kledingstukken die de vuilbak in belanden vanwege de roze en witte vlekken. Gelukkig zijn het er niet al te veel.
Wanneer we vermoeden dat iedereen slaapt, proberen Erik en ik nog een aperitiefje te genieten op ons terras, maar Hanna wil er ook wel wat van en houdt ons nog een half uurtje gezelschap.
Wanneer jullie dit bericht lezen, slapen wij waarschijnlijk, of zitten we aan het ontbijt, of zijn we net onderweg naar Death Valley. De naam alleen al doet ons bibberen en beven. De weg naar hier was verlaten en dor en we kunnen nog meer verwachten, straks. Vanaochtend was het weer vroeg opstaan, een ontbijtje op de kamer en dan de auto in richting Bakersfield. De bedoeling is om een aantal stops aan te doen, zoals de we ondertussen gewend zijn. Het pakken van de valiezen verloopt steeds beter en sneller, alhoelwel we met vier kinderen toch georganiseerd te werk moeten gaan.
Aan de ingang van het natuurpark van Yosemite tonen we onze toegangskaart en we kunnen al snel richting "grand seqouia's" rijden. We passeren de tunnel die we gisteren reeds aandeden onderweg naar het mooie uitzicht over het park. Niet veel later vinden we de parking en doemt de eerste boom voor ons op. De schors ervan is bruin-rood en alleen bovenaan vind je takken met naalden. De geur ervan is heerlijk en we zouden de eerste geïnteresseerden zijn indien er een fototoestel zou uitgevonden worden waar je de geur van je gemaakte foto mee kan opslaan. Onze wandeling loopt langs omgevallen bomen waarvan de wortels groter zijn dan Ina (die haar armen wijd sprijdt). We wandelen door de stam van een boom, die ondanks het feit dat er middenin een gat is gemaakt in 1969, hij toch nog blijft groeien en leven. We staan tegen over de "Grizzly Giant" die binnenin het uitzicht heeft van een beer. Op sommige plaatsen zie je dat er bomen een inslag van de bliksem gekregen hebben, want ze zijn zwartgeblakerd en er blijven amper takken over. Gelukkig zijn het er niet al te veel, zodat deze reuzenbomen gespaard blijven van de fratsen van de natuur.
Na onze wandeling rijdt onze auto het mooie park uit en gaan we richting Oakhearst, waar we lunchen en terug de auto instappen richting Fresno. Vermits de kinderen moe beginnen worden, besluiten we om geen tweede sequioa-park aan te doen en metteen de juiste weg te nemen naar Bakersfield (Anders is het volgens ons roadboek wel minstens drie à vier uur omrijden).
Hier aangekomen vernemen we in het Sheraton-hotel het blije nieuws dat er van 5a.m. tot en met 6.30a.m. gratis drank en hot-dogop de barbecue is. Daar gaan we gretig op in en we blijven wel tot 20.00u in het lekkere warme water. Nadien trouwen Erik en ik nog even in een prachtig gelegen paviljoentje naast een hoop fonteintjes. Volgens Ina (die ons een bruidboeket maakt van natte handdoeken.) kan he ter nog wel even bij vermits we volgens haar al een tiental keren getrouwd zijn.
Later, badje en bedje in. De kindjes kijken op tv nog even naar "America's talent" (Idool - talenenjacht), Hanna drinkt een lekker warm flesje melk (de eerste keer met Amerikaans poeder en ze lust het gelukkig.), Pieter een chocomelk en dan dododododododododo tot morgenochtend.
Tot gauw. Hopelijk hebben we morgen internet, maar daar vrees ik een beetje voor.
Vanochtend was het reeds 9u voor er eentje van ons zijn ogen opende. Pieter houdt zijn gewoonte van thuis en wil 's ochtends zijn fles chocomelk. Hanna is al snel mee wakker en wenst uiteraard ook haar flesje. Mama en vake bedienen de jongedame en jongeheer op hun wenken en al gauw is iedereen klaar. Ook de meisjes, die in de kamer ernaast slapen, nemen gauw een douche en net wanneer Birte nog even wil gaan plassen gaat er een alarm af. "Emergency alarm" luidt het door de boxen en iedereen wordt gevraagd zo snel mogelijk via de trappen het gebouw te verlaten. Sommigen zien we zelfs in hun pyama de trap afkomen. Blijkt dat er iemand op zijn kamer een toast heeft gewarmd en het rookalarm is afgegaan. We nemen dan maar gauw ons ontbijt en wandelen naar buiten. Telkens opnieuw worden we supervriendelijk gegroet bij het onthaal.
Wanneer we tot aan de kabeltram stappen, staat er een file van wel een uur aan te schuiven. We nemen onze moed bijeen en stappen de straat naar omhoog. Na een drie kwartier stappen zijn we ter plaatse en de verrassing die we hoopten te zien, is een beetje ontgoochelend. LombardStreet, de meest kronkelige straat van Amerika, blijkt ongeveer een achttal bochten te hebben en we zijn er op een tien minuten doorgestapt. Soit, we hebben weer een beetje aan sightseeing gedaan en we nemen de kabeltram tot volledig beneden. Hanna raakt al snel aan de praat met een opa en een oma en voor we er erg in hebben, staan we opnieuw beneden aan het hotel.
We doen er wat boodschappen en eten een lunch in onze kamer. Nadien vragen we in het hotel om onze auto en we rijden via Fisherman's Warf naar de Golden Gate Bridge. Het verkeer verloopt er vlot en al snel zijn we aan de overkant. Hier weten we eigenlijk niet goed welke kant we nu uitmoeten, vermits we het kaartje vergeten zijn van de dame die ons eergisteren een aantal tips gaf om te bezoeken. Ik herinner me iets over "red woords", maar de GPS-dame herkent deze bomen niet. Gelukkig vinden we al snel de weg naar "Muir Woods"; onderweg komen we toevallig in een baai terecht met een hele reeks boothuisjes naast elkaar. Elk in een ander kleurtje en andere stijl. Het ene al meer onderhouden dan het andere. Maar het heeft echt wel iets sfeervol. Muir Woods is een natuurlijk gebied waar de bomen en de andere begroeiing nogal kort op elkaar staan en we wandelen er ongeveer anderhalf uur, Pieterke ook, Hanna in de nek van mama en vake. Ina is even superstoer en draagt Pieter ook in haar nek, maar al gauw stelt ze voor om hem gewoon over de benetelde weg heen te helpen. De weg naar de creek die we volgen, blijkt creekloos te zijn en we wandelen via een grotere weg terug naar de auto. We sluiten onze dag af met een warme maaltijd in een gezellig restaurant met zicht op een meertje (een stukje van de baai van San Fransisco ?) en rijden de Golden Gate Bridge terug over, naar ons lekker warm bedje. Bedankt San Fransisco voor je gastvrijheid !
Vandaag was het vroeg opstaan, want onze boot vertrok om 10.00u naar het eiland Alcatraz. Ons ontbijt was snel naar binnengewerkt ('t is hier naar Amerikaanse normen maar een flutontbijtje) en we hadden al snel de juiste tram naar Pier 33. Er rijden hier nog oude trams waar je de raampjes van kan afdraaien, met houten vloeren en klingelende bellen om te stoppen. Nostalgie à volonté.
Aan Pier 33 staat een lange rij wachtenden voor de boot. Zoals we al gewend zijn, vermoeden we dat wij met onze prepaid tickets een snellere ingang kunnen vinden, maar we wisselen ons voorgeboekt ticket om een kunnen lekker mee aanschuiven in de lange rij. Gelukkig gaat deze snel vooruit en zijn we al gauw op weg naar "the land of no return".
Alcatraz was in de 19de eeuw een eiland van het leger. Het was de beste uitvalsbasis om de ingang naar San Fransisco vanop het water te beschermen. Vermits San Fransisco niet onmiddellijk werd aangevallen, werd het later gebruikt als gevangenis en hier zijn wij vandaag getuigen van. Met een Nederlandstalige audiotour komen we te weten hoe deze gevangenen hun jaren van eenzaamheid en straf moesten uitzitten. Het gevoel zo kort bij een wereld te zijn waar je een toekomst kan uitbouwen, moest een hel geweest zijn. Hier leefden buiten de gevangenen ook de bewakers met hun gezin en we krijgen getuigenissen te horen van volwassenen die hun kinderjaren op Alcatraz hebben doorgebracht. Cellen in gewone blokken, cellen in strengere bewaakte zones, de afkoelcel in het pikdonker; verhalen over mislukte ontsnappingen, ... jullie komen ze van ons nog allemaal te weten. Al Capone is één van de meest gevreesde gevange die hier verbleven heeft, maar er zijn er ook nog een drietal andere bekendere die het één en ander hebben uitgespookt en waar de gevangenen naar opkeken en ze vreesden.
Later, in 1963 werd de gevangenis gesloten omwille van het prijskaartje. Er waren al meerdere ontsnapingspogingen geweest en de veiligheid moest opnieuw worden aangepast. De regering koos ook liever voor een strafkamp, dan voor het uitzitten van je tijd. De gevangenis stond dus een tijdje leeg. Tot de indianen in 1969 de kans zagen op een nacht Alcatraz te overmeesteren en er dreigden te blijven tot de regering een deel van hun land had teruggegeven. Een vijftiental weken verbleven ze op het eiland met duizenden indianen; zonder water en enige andere voorzieningen. Ze vonden blijkbaar toch een akkoord, want in 1972 ging de gevangenis voor het eerst open voor toeristen. En sindsdien is het nooit anders geweest.
Nu wonen er tal van vogels (overal zien we nesten van meeuwen en witte vogels) en is er een speciaal kweekprogramma voor plantensoorten.
Het bezoek heeft een indruk nagelaten bij iedereen. Voor degenen die indertijd de gevangenis van Tongeren zouden bezocht hebben; wel het is vergelijkbaar, alleen veel groter.
Na de terugvaart met de boot, nemen we de tram naar ons hotel en wordt er wat opgefrist. Het is ondertussen ook al 15.30u. De weinige kans die we op onze reis zullen hebben om te gaan shoppen, nemen we nu even. Jammer genoeg vrezen we dat we in de sjieke buurt van de stad zitten en veel prijsverschil met onze winkels merken we niet. Gelukkig is dit een goede zaak voor onze portomonnee.
We gaan opnieuw eten bij Denny's. Heel veel restaurants zijn hier niet (op de baan onderweg, zijn er veel meer), sommige veel te duur of "no kids menu" en we nemen dus maar het zekere voor het onzekere.
Met gevulde buikjes gaan we terug naar het hotel en na een lekker warm bad (Het was nogal winderig vandaag) gaan de kleintjes op tijd naar bed. Morgen nemen we de auto en zullen we een kijkje gaan nemen aan de overkant van the Golden Gate Bridge.
We zijn nog een aantal belangrijke details vergeten te vertellen, gisteren. Bij het binnenrijden in de grootstad meldt onze Pieter plots dat hij moet plassen. Vermits ons ventje nog niet zo erg lang droog is, weten we dat hij ook echt moet gaan wanneer hij het zegt. Dus na een paar pogingen om hem aan te manen zijn plas nog wat in te houden grijpt Erik naar een bekertje en doet hem rechtstaan tussen de zetels in. En dat middenin de file. En nu het grappige...ons ventje zijn bekertje is zo goed als volgeplast wanneer Erik roept "Shit, shit ! (kwestie om de taal nog wat te beheersen.) Nog één, nog één !" Hij moest dus blijkbaar erg dringend, want hij plaste wel twee bekers vol.
Tweede anecdote. Bij het inchecken in ons hotel blijkt dat er aan de balie een mooie donkerbruine labrador, Maverick, zit. Onze kinderen mogen hem aaien. Het hotelwezen steunt een dierenorganisatie en deze hond werd verwaarloosd opgenomen door deze mensen. Op de toog aan de balie staat dan ook een leuke ronde kom met een goudvis erin, een plantje en een vrolijk pompje. Op vraag van de dame of de kinderen wel zo'n vis op hun kamer willen, grijpt ze naar de telefoon en geeft de opdracht door. Bij het binnenkomen in onze kamer worden we verrast door een hotelbediende die de vis mooi op ons dressoir plaatst. En wat zijn onze kids tevreden ! Van service gesproken...
En nu, 7 juli. Vanochtend stappen we met onze ontbijtkaartjes naar het restaurant op de vierde verdieping. Blijkt dat ons ontbijt toch niet zo fenomenabel is als verwacht. De kinderen kunnen kiezen tussen een eitje of conrflakes en Erik en ik krijgen twee kleine ontbijkoekjes met kaneelsmaak. Fruit en koffie is er à volonté. Erik smeert nog wat boterhammen op de kamer en met gevulde maagjes stappen we de straat op.
Als eerste schuiven aan de rij met tickets aan. Hier kiezen we voor een ticket van drie dagen. We kunnen hiermee drie soorten bussen en de kabeltrein nemen. Met ons plan in de hand worden we al snel aangesproken door een vriendelijke Amerikaan die ons de weg wijst naar China town. Hij vertelt er ook bij dat we naast de toeristische straat we ook het marktgedeelte moeten bezoeken, wat verderop links. Inderdaad, vergeleken met Londen is dit wel een erg grote straat. Langs alle kanten zien we de felle kleuren rood, groen, ... In heel wat winkels worden er kleedjes verkocht en allerlei spulletjes die de toerist wel eens zou kunnen interesseren. Het niet toeristisch gedeelte geeft inderdaad een andere indruk. Het gaat hier om open shops met gedroogde etenswaren. Erik's gezicht spreekt boekdelen als het over de geur ervan gaat. De winkeltjes puilen uit van allerlei soorten champignons en specerijen. Wel aardig om zien. Af en toe is er een winkel die gebakken eend verkoopt. Die hangen dan in rijen van drie op twee aan haken in het uitstalraam. We bezoeken nog gauw een dierenwinkel in de hoop er speciale Chinese dieren te vinden, maar buiten mooie vissen en een paar hondjes is het vergelijkbaar met een shop van bij ons. Hanna vind de vissen uiteraard geweldig; ze heeft er eentje naast haar bedje staan.
Na Chinatown zien we onze kans gegrepen om de kabeltram te nemen. Er staat net weinig volk te wachten en we kunnen rustig de buggy's opplooien en een plekje zoeken. Ina en Birte gaan buiten hangen zoals het echte kabeltramvolk het doet. Erik en ik zoeken met de kleintjes een rustiger plekje binnen op. Hanna is ok, maar Pieter denkt dat we opnieuw in Universal Studios zijn en dat hij zich aan een koppel dino's kan verwachten die over de bus zullen springen. Hij maakt dus enorm van zijn oren en Erik krijgt amper de kans iets te filmen. Hij moet Pieter steeds met twee handen vasthouden, zoals het ventje zelf wenst. Later wordt hij pas iets rustiger. We stappen uit en wandelen door de Italiaanse wijk (met een toiletstop in een Chinees restaurant - hmhm, alleen als we de wc's netjes achterlaten.). Hier vinden we ook een postkantoor en kunnen eindelijk postzegels kopen. Nu we bovenop een heuvel staan - alle straten gaan hier enorm naar omhoog, of omlaag (just like in the movies); ik zou hier niet graag parkeren - zien we in de verte de oceaan en vermoedden dat we niet zo ver van Fisherman's Warf zijn. De wandeling gaat dus naar beneden en inderdaad komen we uit aan pier 39. Hier wordt een banaan gegeten (We hebben onderweg in Chinatown in zo'n winkeltje bananen en kleine perzikjes gekocht) en nadien kuieren we wat rond op de pier. Ook hier zijn er twee zeehondjes de show aan het stelen, maar uiteraard zijn wij wel wat meer show gewoon en gaat de wandeling al snel terug naar boven. Morgen moeten we hier toch terug opnieuw zijn.
Met de bedoeling het meest kronkelige straatje van Amerika door te wandelen, lopen we zowaar verloren en komen we opnieuw in Chinatown uit. Het zal dan maar voor morgen of overmorgen zijn, want onze voetjes doen pijn en iedereen begint moe te worden.
Na een warme maaltijd in een snelrestaurant, kruipen we rond 21.30u allemaal onder de wol.
De laatste etappe richting San Fransisco is niet zo'n erg lange. Daarom gaan we 's morgens rustig ontbijten in een soort van Mac Donalds. Twee ontbijtjes voor ons zessen is ruim voldoende en met de bekers koffie in de hand wandelen we naar de supermarkt voor nog wat boodschappen. Want we zouden maar in twee van de elf hotels die we aandoen ontbijt krijgen. Dan volgen we route 101 tot op zo'n 50miles van San Fransisco. Daar bezoeken we een supergezellig dorpje aan de kust. Het lijkt wel een laan uit de film geknipt. Allemaal kleine houten huisjes in zachte pastelkleuren met bankjes op de voetpaden waar hier en daar een heertje ligt te slapen, of wat dametjes zitten te keuvelen. Verder ruik je de zee en voel je de bries op je huid. De bestaande huisjes zijn omgebouwd tot souvenirswinkeltjes, of Afrikaanse shops en juwelenzaakjes. Vermits we vermoeden dat de zee kortbij is, wandelen we richting wind en visgeur, maar die blijkt toch nog een eind verder te zijn dan we vermoedden. Daarom maken we onze wandeling af en rijden naar onze laatste stopplaats van vandaag : hotel Palomar in SF. Bij het binnenrijden van de stad duiken de hoge buildings op en rijden we van het industriële gedeelte naar de binnenstad. Na het inchecken (Wat een dure parkings, zeg . Gelukkig staat onze wagen dan echt wel veilig.) is het nog maar 5p.m. en proeven we van de sfeer. Onze meiden kijken hun ogen uit op de "speciale" mensen. Mode en fashion is hier real, want zowel mannen als vrouwen dragen naar onze normen gekke combinaties, haren zijn op de meest bizarre manieren geknipt en schoenen vind je hier in alle hoogtes en kleuren. En daarnaast passeren we af en toe een bedelaar die half gedrogeerd rare dingen uitkraampt. Onze kids blijven lekker dicht bij ons. We stappen met de buggy's de straat van de bekende kabeltram op (steiler dan we dachten) en komen uit bij de Santa Clara kathedraal. Vermoedelijk zal dit één van de weinig kerken zijn die we hier in Gotische stijl zullen terugvinden en dus bezoeken we ze even binnen. Terug buiten wandelen we terug naar beneden, gaan avondeten in Denny's en stappen opnieuw richting hotel waar iedereen onder de dekens kruipt.
Happy Birthday to you, in de wei staat een koe en die koe zegt : "I love you !" Happy birthday to you ! Gelukkige verjaardag, vake ! Met een lange rit voor de boeg nemen we nog een "buiten-ontbijt", pakken onze spullen; zeggen ons nieuwe Amerikaanse vrienden gedag (met veel beloftes en het doorgeven van e-mailadressen, enz) en vertrekken richting Monterey. Volgens Jessica is het een mooie stad en we zijn dus heel erg benieuwd. We nemen het zekere voor het onzekere en schuiven aan bij het tankstation. Hmhm, wat een evenement. Bij het inschuiven van onze Visa-kaart blijkt het ding niet te werken en na ettelijke keren proberen, gaan we toch maar om hulp vragen aan het loket. Een oudere heer met lange haren draait eens met zijn ogen alsof hij wil zeggen dat het weeral eens een koppel buitenlanders is die hij moet bedienen. We trekken ons er niets van aan en zijn al tevreden dat onze tank weer vol is. De route gaat via de kustlijn naar de plaats van bestemming. Vermits deze weg veel langer duurt dan de autosnelweg, zetten we onze sensoren op genieten en komen we heel wat tegen. Een eerste halte houden we bij een troep zeehonden die liggen te zonnen aan een kleine haven. We tellen er wel 107. Ze spelen in en rond de rotsen. Sommigen duikelen kopje onder en komen wat verder weer boven. Een mooi spektakel om naar te kijken. De echte westkust komt nu in zicht. We volgen een prachtige kustlijn die bij nadere beschrijving vergelijkbaar is met Wissant en Cape gris nez en Blanc nez. Alleen zijn ook hier de rotsen weer hoger en de zee wilder. Op een "vista point" (uitkijkpost) krijgen we tientallen wilde walrussen te zien. Volgens het begeleidende uithangbord krijg je hier de mooiste gevechten te zien tussen november en februari. Nadien vertrekken de dames eerder de diepere wateren in en de heren trekken noordwaarsts. Toch zien we hier een klein staaltje van hetgeen zich dan zou afspelen, want hier en daar zijn er wel wat aan het vechten. In documentaires op yv herriner ik me inderdaad zo'n vreselijke gevechten waar het er nogal gruwelijk aan toe gaat en deze dieren tot aan de dood strijden. De kustroute blijkt ons telkens opnieuw weer te verrassen wanneer we een stop houden. Zo vliegen er voor onze auto een aantal grote vogels over. We stoppen en gaan een kijkje korterbij nemen. Blijkt dat het condors zijn. Deze zijn nog niet de grootste in hun soort, want volgens een fotograaf zijn diegenen uit Zuid-Amerika nog veel groter. De kust veranderd in "the Highlands" van Monterey en we trekken ons hotel in. Blijkt dat we verblijven in een plaats van golfliefhebbers, want achter onze kamers liggen ettelijke hectares versgemaaid gras en rijden de boys met de karretjes af en aan. Inchecken gebeurt snel en vermits Erik jarig is, laten we ons trakteren op een lekker biefstuk aan "Fisherman's Warf". De echte "Fisherman's warf" ligt in San Fransisco, maar deze geeft volgens ons al een klein ideetje van hetgeen we kunnen verwachten. Deze oude huisjes aan de havenpier werden opgeknapt en dienen nu als souvenirswinkeltjes en restaurantjes. We wandelen helemaal tot aan het einde van de pier en laten ons er bedienen met zich op de vissershaven. Nadien gaat de auto opnieuw richting hotel waar de kleintjes gaan dutten en Erik, Ina en Birte nog een duik nemen in één van drie zwembaden die het hotel ter beschikking heeft.
Vandaag is voor ons een rustige dag. Voor de Amerikanen de meest gevierde feestdag van het hele jaar. Omdat alle winkels, musea, ... vandaag gesloten zijn, deden we gisteren al wat inkopen om vanmiddag iets te eten te hebben. Een soepke om op te warmen, brood met worstjes en appels, bananen en een meloen. Bij het ontwaken is er een lichte ontgoocheling bij het zien van de dichte mist die over de oceaan hangt. Daardoor is die nauwelijks zichtbaar en het voelt zelfs wat fris aan. Ontbijten kunnen we wel nog buiten doen en we krijgen bezoek van de vogeltjes die onze kruimels lusten en een piepklein konijntje dat tussen de struiken speelt. De rest van de voormiddag brengen we door in het zwembad. Het water in de whirlpool is lekker warm en Hanna wandelt telkens heen en weer. Ze kan met haar voetjes net aan de zitbank en haar hals en hoofdje steken boven water. Pieter voelt zich lekkerder wanneer hij de controle niet verliest en verkiest eerder rond het zwembad te wandelen en af en toe op het trapje te gaan zitten dan in het water te gaan. En onze twee dames ? Dat zijn echte waterratten die niets liever zouden willen dan hier twee volledige dagen in het water door te brengen. Hanna en Pieter worden al snel moe en na het middagmaal gaat mama met hen een dutje doen. Zoals voorspeld valt mama mee in slaap en is het bijna vier uur (4p.m.) wanneer iedereen weer wakker is. Net op tijd om nog een ijsje te genieten als geschenk van het hotel. (Erik en Ina en Birte hebben er al twee binnengesmuld). Tijdens het schoonheidsslaapje van mama en de kleintjes hebben Ina en Birte kennisgemaakt met een meisje, Rebecca, haar broertje Wyatt en is Erik met beide ouders, Jessica en Brian aan de praat geraakt. Ze zijn de eigenaars van een grote (in hun ogen, een kleine) "farm" hier op een vijftal miles vandaan. Hij kweekt druiven en maakt wijn; verder teelt hij nog komkommer en grote tomaten. Zij is bloemist en spendeert het meest van haar tijd aan het maken van bruidsboeketten en het organiseren van huwelijken op hun boerderij. Het is een supervriendelijk koppel en we brengen de hele verdere namiddag in hun gezelschap door. De wandeling die we wilden maken naar "downtown" om er in een restaurantje wat te eten, blijkt volgens hen geen super idee. De restaurants zijn volgeboekt en het strand is niet veilig voor kinderen. Dat is ook de reden waarom zij zelf hier in dit hotel verblijven. Vanaf hier zou je vanavond ook het mooiste zicht op het vuurwerk hebben op de pier. Vanaf vanochtend is iedereen verplicht een VIP-armbandje te dragen, zodat alleen de hotelbezoekers de weg van en naar het strand kunnen betreden en er verder aan het zwembad geen andere pottekijkers de rust kunnen komen verstoren. Jessica stelt voor om hetzelfde te doen als zij en een pizza te bestellen bij de beste leverancier van de omstreken. Dat is voor ons ok en wat later zitten we samen aan tafel. Blijkt dat ze ook dessert hebben besteld en we getrakteerd worden op een lekkere pinot noir (We logeren hier in de buurt van de wine-farms). Ze staan er ook op dat de pizza op hun kosten is en wij worden opnieuw verrast door de vriendelijkheid en gastvrijheid van de Amerikanen. Nadien wordt er nog wat gespeeld in het zwembad en maken we een gezamenlijke wandeling "on the beach". Opvallend zijn hier de enorm lange slierten zeewier. Birte vindt grote schelpen en het skelet van een zeeëgel. Na een warm bad nestelt iedereen zich bovenop de rotsen van het hotel en worden er door de securitymannen dekens uitgedeeld, want het is al wat frisser geworden. En dan is het natuurlijjk genieten van het spektakel. Voor hen blijkt dit vuurwerk een evenement te zijn waar ze een heel jaar naar uitgekeken hebben. Voor ons is het een herkenbaar iets, vermits we zulke feesten meerdere keren per jaar meemaken wanneer er iets te vieren is in het Gravenhof. Birte vindt het al gauw genoeg en Pieter is ook niet zo'n fan. Hij is wat bang en samen gaan ze dan ook al slapen. Bij de laatste vuurwerkpijlen geeuwt iedereen en worden de warme bedjes gauw opgezocht.
Wat een zalige nacht. Sommigen van ons hebben een beetje last van de uurwisseling, maar met een lichte aanmaning van vake slapen we tot ongeveer 7uur. Dan douhen of een bad nemen en klaarmaken voor de "Universal Studios". Bij het buitenkomen merken we des te meer dat we ons in de "Beliardstaat" van Los Angeles bevinden. Alleen gaat het hier over een hele wijk en niet over een straat. Onze gps wijst ons nauwkeurig de weg, alleen is hij soms iets te snel en krijgen we een sightseeing tour van de Chinese en Mexicaanse wijk. Gelukkig vinde we de weg terug naar de studio's en duiken de letters van HOLLYWOOD voor ons op voor we er erg in hebben. We zoeken een veilige parking en dan staan de rijen geduld ons weer op te wachten. Opnieuw hebben we geluk, want onze tickets boekten we van thuis uit en we kunnen weer een heel end verder in een andere rij inchecken. Tot ons groot geluk krijgen we een kaart met een speciale code rond onze hals. Blijkt dat we één van de duurste tickets boekten (nochthans hadden we geen andere keuze gekregen van bedrag) en we telkens via een speciale ingang binnenkunnen en voordelige plaats krijgen om de shows te bezoeken. Met een dubbel gevoel maken we hier gebruik van (Rijkere lui krijgen ook hier weer meer kansen, jammer genoeg.), maar naarmate de dag vordert en het steeds heter en heter wordt, is het toch wel plezant om hiervan gebruik te kunnen maken. Als eerste brengen we met het treintje een bezoek aan de studio's zelf. We krijgen uitleg over de gebouwen (Welke film, of feuilleton wordt, werd, waar opgenomen.) en zien een hele reeks bestaande affiches van films. En dan ... de verrassinng. Ons treintje rijdt in een tunnel, we worden gevraagd de 3D-brilletjes op te zetten en plots komen van alle kanten dino's en spinnen en KingKongs op ons af. Uiteraard ontbreekt de spannende muziek en de bus die langs alle kanten wiebelt en waggelt niet. Onze kleintjes zijn wel geschrokken, maar het is wel knap in elkaar gestoken. Zo zien we nog de wijk waar "Desperate Houswives" wordt opgenomen, een hele wijk voor de cowboys en indianen, sjiekere wijken,... We krijgen de set te zien waar "Jaws" werd opgenomen. Ook hier springt er weer een uit het water en Ina wordt bijna verorberd. We worden kletsnat door een demonstratie van een overstroming (Het water komt van alle kanten). Telkens zien we een aantal stukjes van meerdere films waarvoor de betreffende set werd gebruikt. We krijgen het huis te zien van "The color purple" (met Woopi Goldberg) en als laatste een set van "Bones" (een reeks die Erik en ik wel graag volgen - van een foresisch antropologe) waar we weer meegesleept worden in een aardbeving. De rest van de dag bezoeken we een aantal shows : Waterworld (magnifieke set waar we een half uur uit de film te zien krijgen met echte acteurs, t.t.z. de stuntmannen en -vrouwen die als stand-in gebruikt worden bij bepaalde films) ; Animal actors (echte dieren die getraind worden om bepaalde handelingen uit te voeren (bv. een aap die in de microfoon iets aankondigt) ; de "Blues brothers" ; "Special Effects" (Hoe King-Kong een dame op zijn handen draagt). En dan ... verscheidene pretparkattracties : de boottocht bij de dino's (niet voor kinderen onder drie jaar, jammer); House of Horror, death ride in "The Mummy" (alleen voor Ina en mama), en als laatste "the Simpsons-ride". een spannende 3D-rit die het effect geeft dat je in een werkelijke attractie zit die over kop gaat, maar in werkelijkheid zit je in een karretje dat een beetje wiebelt. Vermits we, zoals eerder gemeld, sneller kunnen aansluiten bij een attractie zijn we zo goed als rond en is het nog maar net 17.00u. Het moment om de HOLLYWOOD-letters van dichterbij te bekijken en de "walk of fame" te bewandelen. Iedereen is eigenlijk moe, wil iets eten en gaan slapen. Zoals echte Amerikanen eten we onze eerste hamburger, doen nog wat boodschappen voor het ontbijt van morgen (de winkels zijn hier zeker tot 21.00u open en zoeken ons hotel op.
