Happy Birthday to you ... Pieterke (En gisteren peter Mark ook !). Vandaag word jij drie jaar.
Daarom mag er eens uitgeslapen worden...hmhm, maar dat zijn de dames en heren van de kamerdienst vergeten, want om 8.30u staan ze in onze kamer om deze te poetsen. Bij ons is het nog pikdonker, maar sneller dan het licht zijn we gewassen en aangekleed. Klaar voor het ontbijt, want hier krijgen we er eentje in het hotel.
En het is ok. Een groot buffet nodigt ons uit om pannekoekjes, eitjes, spek en worstjes, fruit, yoghourt, ... te proeven. Op Pieter zijn plekje staan allemaal dinootjes te wachten en dat vindt hij reuze.
Na het lekker ontbijt is het al tamelijk laat en beslissen we om de rit die we morgen dachten te maken, vandaag reeds te doen. Eerst wordt er nog een mooie picknickplek gezocht en eten we fingerfood. Lekkere verse tomaatjes, babyworteltjes, stukjes kip en bloemkooltjes. Reuze ! En gelukkig dat we de beslissing genomen hebben om de busrit vandaag te maken, want we krijgen een geweldig geanimeerde rondrit van ongeveer vier uur door Spike : natuurliefhebber, buschauffeur, vader en opa (Dat weten we uit zijn verhalen.) en entertainer van jewelste. Hij rijdt met ons naar het verste uitkijkpunt in de canyon en van daaruit maken we een wandeling van een uurtje. Hij geeft uitleg over bloemen, dieren, planten en de rotsen. Nadien doet de bus nog een traject aan van een tweetal uur waar hier en daar nog wat uitleg gegeven wordt over hetgeen we te zien krijgen. En wat is dat ... ? Prachtige rotsformaties in mooie gele, oranje, rode tot bruine kleuren. Onbeschrijflijk knappe bouwwerken gemaakt door de natuur. Prachtige vergezichten en indrukwekkende panorama's. Ik kan blijven vertellen. Morgen zien we hier meer van.
Bij het uitstappen van de bus trekken we naar het hotel waar we zwembadwaarts keren en er een dik uur verblijven (een babbeltje met een gezin uit Antwerpen).
En als laatste, op verzoek van Pieter, gaan we nogmaals eten bij "the Ebenezers Inn" en genieten van het optreden van de cowboys. Pieter en Hanna krijgen er zowaar een cowboyhoed opgezet en Pieter krijgt een applaus van de hele zaal voor zijn derde verjaardag. Hij zal dit niet gauw vergeten.
Na een aantal pogingen om foto's op de blog te plaatsen, moet ik jammer genoeg meedelen dat de bestanden te groot zijn en ik niet zo een gedreven (Erik nog minder, vrees ik.) computerkenner ben en deze kan kleiner maken. De foto's en film zullen dus moeten wachten bij een thuisbezoekje.
De dag begint met een dikke proficiat voor peter Mark die vandaag jarig is. Ook wij hebben vandaag een huwelijksverjaardag te vieren. Jammer genoeg zonder champagne, want we riskeren hier geen boete, dus wanneer er moet gereden worden, drinkt niemand van ons alcohol. En dan is er nog minder goed nieuws.
Het vermoeden van Erik blijkt waar te zijn, want wanneer we buiten om de auto vragen, wil ik toch even checken bij de car-boy of hij wil checken of de banden van de auto wel ok zijn en hij merkt op dat hij vanochtend reeds opmerkte dat de linkerband vooraan helemaal plat staat. Gelukkig wil hij voor ons Alamo, het autobedrijf opbellen om te zien wat er kan geregeld worden. Binnen een klein uur zou er iemand kunnen komen voor een herstelling. Wij gaan ondertussen maar ontbijten in het hotel i.p.v. een wegrestaurant. Nu blijkt dat deze hersteldienst alleen de band van de auto haalt en er een reservewiel opzet, waarmee we maar 60 miles kunnen rijden. Op onze vraag zoekt deze vriendelijke jongeman voor ons een adres op waar de band kunnen laten herstellen en een kwartier later zitten we in een bandencentrale voor de herstelling. Deze regeling lijkt ons interessanter, want anders moesten we nog wachten op een advies van de verhuurmaatschappij, die geen zetel heeft in Las Vegas en het waarschijnlijk een aantal uren zou duren vooraleer de auto zou herseld zijn. Na een half uur is de band hersteld,staat hij terug op de auto en is deze weer wat organisatorischer geordend (We moesten er alles uithalen voor de bandenwissel). Wanneer ik de man wil betalen, lacht hij vriendelijk onze zorgen weg en zegt dat het een kadootje is van het huis en wij ons verder geen zorgen hoeven te maken en maar moeten genieten van onze reis. Waaw !!!! Zou je zoiets in ons Belgenland meemaken ? Ik vermoed van niet. We beloven onszelf dat we deze man (We hebben zijn adres genoteerd.) een dankjewelkaartje zullen sturen vanuit België.
Rond iets voor 12.00uur vertrekken we uiteindelijk uit Las Vegas in de richting van Bryce Canyon. Vermits de route vandaag nogal lang is, moeten we jammer genoeg een paar extra mooie uitzichten en wegen aan de kant laten liggen en rijden we zo goed als rechtstreeks naar het hotel.
We rijden dan ook aan één stuk (met enkele tussenstopjes van een kwartiertje) door en komen rond 19.30u aan. Na de kamers te betreden, gaan we onmiddellijk naar "Ruby's Inn". Een plaatselijk restaurant. Blijkt dat het gaat om een grote zaal met optreden van een vijftal cowboys inbegrepen. De kip met rode bonen smaakt (Birte is nogal moeilijk in het maken van juiste keuzes. Ze heeft nog steeds een prins nodig, later.) en we genieten van het leuke dageinde.
Death Valley sliep iets minder confortabel dan de andere nachten tot nu toe. De airco in de kamer van de meisjes was ok, maar de onze werkte niet goed en het was er tamelijk warm. De windmolen boven ons hoofd maakte lawaai en om het kwartier sprong hij nog eens uit of aan. Maar niet geklaagd. Wij zijn met vakantie en hoeven alleen maar te genieten.
Na een koffietje, fruitsap en ontbijtje op het terrasje van de kamer (heel mooi, met zicht op het golfterrein -Hoe zot kunnen ze zijn, in de middle of nowhere verbouwen ze hier een prachitg natuurgebied tot recreatiedomein voor de rijken, weeral.) gaat de trek vandaag richting Las Vegas. Het is een lange rit, dus zitten we rond 8.30u reeds in de wagen.
Het is de laagst gelegen plek op het vasteland van Amerika, ongeveer 80meter onder de zeespiegel. Het is een reuzegroot zoutmeer en iedereen vindt de moed om door de hitte (ondanks de wind - die is erg warm) te sukkelen en opnieuw het imens gevoel te vinden van de nietigheid van de mens. Op mijn verzoek proeven de kinderen van het zout en ontdekken inderdaad dat het echt is. Pieter vertelt er nadien nog een hele poos over. Het is plezant om de ontdekken dat het kereltje zo geïnteresseerd is in alles. Het valt ons erg op tijdens deze vakantie dat hij telkens wil weten "waarom en waarom en waarom". Soms wat overdreven en als iemand dan zegt "Pieter, nu ben je aan het zagen.", dan antwoordt hij zelfs "Neen, ik ben geen zaag." In de auto vertelt hij opnieuw over het ontstaan van het meer en de reden waarom het nu een droge, zoute plek is. Ik ben fier op mijn ketje.
Hanna, is blij wanneer ze in onze buurt vertoeft. Ze krijgt weer een beetje meer de maniertjes van toen ze een baby was; m.n. kort bij mama is het best. Wanneer ik niet in de buurt ben, is vake of één van de zussen ook wel ok, maar ik mag me nog niet laten zien, of haar armpjes staan al uitgestrekt. Ze begint ook al veel beter te praten. We lachten ons een breuk toen ze vandaag zag dat er cola gedronken werd. Plot zei ons juffertje :"Ook cola." En de aanhouder wint, want ze kreeg een beetje in een flesje.
Water is hier echt wel nodig. De korte wandeling van ongeveer een kwartier naar het meer en terug, zorgt voor zo'n grote dorst dat de flesjes die we vullen van een halve liter al snel leeg zijn. Ik zou hier niet graag verloren lopen. Overal staat ook gemarkeerd dat je absoluut op de wegen moet blijven.
Badwater was het laatste zicht dat we nog wilden zien in Death Valley. We stoppen nog heel even aan een ruïne van twee broers die in 1934 een goudmijn ontdekten; deze verkochten voor 50.000dollar aan een Hongaarse bank en deze bank verkocht twee jaar later diezelfde mijn voor 105.000 dollar. In die tijd een groot verlies, dus.
De rit kan je eentonig noemen, maar wanneer je goed rondom je kijkt merk je de knappe verschillen in gesteenten.
Birte vindt vooral de heuveltjes die we telkens over rijden geweldig. Het kriebelt in je buik en ze maakt er met Pieter een spelletje van. Hanna roept op de duur ook al mee. Fijn wanneer je kinderen het zo goed met elkaar kunnen vinden.
En plots staan we voor het bord van Nevada. We krijgen voorlopig nog geen tijdverschil; dat zal voor binnen een paar dagen zijn.
Er doemen reuzegrote reclameborden voor ons op en de omgeving geeft een vuile indruk. Er moet wel getankt worden (De benzine is nog nooit zo goedkoop geweestà en dat doen we dan in een echt wegstationnetje. Gelukkig is alles binnen wel erg netjes en worden we vriendelijk ontvangen. We blijven buiten dan ook aan de versleten (Ina zakt zowaar doorhet hare door).) plastieken tafeltjes lunchen en zetten een half uurtje later onze tocht verder.
Blijkbaar zouden hier wel een aantal dieren moeten leven, want onderweg komen we borden tegen die ons waarschuwen voor overstekende schildpadden, paarden, en een soort gemzen. Wij zien er althans geen.
En dan, net achter een grote heuvel, doemen de buildings van Las Vegas op. We rijden nog een half uurtje om om de "Hoover Dam" te bezoeken, maar deze is minder indrukwekkend dan we hadden gedacht. Misschien omdat we in de bergen reeds meerdere dammen gezien hebben. Wel is het duidelijk dat de Amerikanen uit alles wel geld slaan en er zelfs hier een giftshop is. We wandelen de dam over en terug en zoeken het hotel op.
Na een supervriendelijke en vrolijke ontvangst door de neger die onze auto zal parkeren (Hi 5 met Pieter en zo...) nemen we een korte duik in het zwembad en rijden met de auto naar "The Strip", de place to be in Las Vegas. Parkeren is hier gratis, maar de meeste mensen komen er met de taxi.
De zon schijnt nog hevig en we bezoeken als eerste het Luxor casino. De enorme piramide geeft een fractie weer van een echte, vermoed ik (Staat nog op ons to-do lijstje.). We wandelen door de grote hal met speeltoestellen en -tafels. Omdat we toch nog iets willen zien, stappen we terug naar buiten om het grote casino ernaast te bezoeken. Daar staat buiten een groot paneel met reclame van een aquarium. Binnen worden we opnieuw ontvangen in een grote hal naar de speelhal. Verder wijst een pijl ons de weg naar the shark rif. Via enorme wandelgangen komen we na een kwartier uit aan een kassa om de ingang te betalen van het aquarium. Slim gezien van die casinomannen. Maar trappen wij niet in en dit was ook niet onze bedoeling, dus keren we om en wandelen de gangen voor een tweede keer door naar de uitgang. We stappen de "Strip" op; de grote straat waar je de casino's kan vinden en kijken onze ogen uit naar de lichtreclames die elkeen uitnodigen om binnen je geld te spenderen. Ondertussen is het 21.00 Belgische tijd en hoog tijd om wat te eten. Een steakhouse op de vierde verdieping van een gebouw krijgt onze voorkeur en na een half uurtje zitten we lekker te smullen van een malse biefstuk (Erik vond de zijne, gisteren, toch nog lekkerder.). Pieter haalt zijn geweldige, wederkerende truucje nog eens uit om het toilet te bezoeken (Hoe was ik zelf ?)en dan wandelen we terug de Strip op. Ondertussen is het donker geworden en krijgen we de indruk van echt in Las Vegas te zijn. Alles is zoals op de foto's en in de films. Langs de kant staan overal Walt Disneyfiguren met wie je kan poseren voor een foto. Uiteraard alleen voor een tip. De gebouwen stellen de meest je op de wereld kan vinden. De London bridge, het vrijheidsbeeld, het collosseum, de eifeltoren, het casino van Monte Carlo, Venetië,... Daarnaast zijn er allerlei attracties die je kan bezoeken : benjijumpen van een superhoog gebouw, verschillende rollercoasters, een molen die op de hoogste toren die je kan zien een draaiende carrousel heeft die boven de afgrond hangt, een reusachtig piratenschip waar de piraten in masten hangen, tientallen hoge metersfonteinen, ... het gekste eerst. Wat zal hier een hoog geld ingestoken zijn. We vragen ons af hoeveel geld hier dagelijks uitgegeven wordt door de bezoekers (Wie geen geld stopt in een casino laat zich waarschijnlijk zowiezo verleiden voor een souvenir uit een shop - grote colashop bijvoorbeeld), hoeveel geld er werkelijk verdiend wordt in al deze casino's en hoeveel mensen hier ongoocheld en broke naar huis terugkeren. We kunnen er moeilijk bij dat je je als volwassen persoon geen standvastgheid bezit om neen te zeggen tegen al deze verleiding. Deze mondaine wereld is er één van geld, drank en drugs, maar daar krijgen wij uiteraard weinig van de te zien, vermits de echte rijken privé gaan gokken.
Jonge meisjes op hoge hakken brengen de avond met je door waar en wanneer je maar wil. Op alle hoeken van de straat staan er wel Mexicanen kaartjes uit te delen met adressen en telefonnnummers op.
Ondertussen is het al half twaalf en tijd om de bedjes op te zoeken. Hanna en Pieter zijn in slaap gevallen in de buggy's en rond iets na middernacht komen we aan het hotel. Erik geeft onderweg wel nog de opmerking dat hij het gevoel heeft dat we een lekke band hebben, maar ik probeer hem gerust te stellen dat het wel een verkeerde gedachte zal zijn (Overal zijn hier werken op de wegen.).
Woensdag 13 juli 2011 - Bakersfield - Death Valley
Eerst en vooral dank u aan alle geïnteresseerden die leuke berichtje achterlaten na het lezen van ons dagboek. Misschien krijgen jullie ook wel zin in een trip naar the westcoast...
Ons ontbijt nemen we in een gezellig wegrestaurant, we slaan wat extra drank en fruit in voor onderweg en vertrekken richting de dorre oorden.
Al gauw doemen er hoge bruine bergen voor ons op en brengt een weg ons door een dal naar mooie uitzichten. Death Valley zelf ligt nog wel wat verder, maar je merkt duidelijk dat de natuur hier minder water krijgt en de struiken worden dorrer en ze lijken veelal op cactussen. Een stop aan het groot Isabella lake, waar een paar foto's genomen worden en dan begeeft de gps het opnieuw (Gisteren ook al, toen we Bakersfield inreden.). Gelukkig is er terug de kaart en de weg naar de dode vallei is al snel gevonden. we deze inrijden, houden we nog een stop aan een verlaten en leegstaand hotel om te picknicken (ramen stuk, vooraan staat er op "for sale"). Wanneer we net de dekentjes (gekregen in het vliegtuig) klaarleggen, de kindjes erop zitten en de boterhammetjes gesmeerd zijn, komen uit het niets twee luid blaffende honden uit het niets aangelopen. Gelukkig komt er in de verte ook een lange magere man in een werkpak met een grijze baard aangewandeld die de honden iets toeroept. We (Ik althans en de kindjes.) schreeuwen het uit van angst en ik realiseer me later dat mijn eerste reactie niet was om Hanna en Pieter op te nemen, maar om de honden een dikke stamp te geven Deze blijven staan, maar de angst is ons om het hart geslaan en Birte en Ina haasten zich in de auto. Ik neem ondertussen Hanna en Pieter op en dan staat de man bij ons. We zeggen onmiddellijk dat het alleen de bedoeling was om gezellig te picknicken en we dachten dat deze plek verlaten was. Hij begrijpt ons, maar raadt ons toch aan de spullen op te ruimen en een andere plek, ergens aan een tankstation of zo, op te zoeken. Zijn honden ruiken het eten en zullen niet willen weggaan. Geen probleem voor ons. Met knikkende kniën stappen we de auto in en zetten de auto een aantal honderden meters verder aan de kant. Hier durft niemand meer uit de auto en de boterhammen worden in de auto opgegeten. Het duurt een hele poos voor we weer wat op onze positieven zijn gekomen. En dan nemen we de afslag naar Death Valley. We rijden door mooie canyons en bij een bepaalde stop van een diepe vliegen er plots twee straaljagers uit. Volgens Erik gaat het vermoedelijk om een legeroefening om onder de radar door te vliegen. Bij het toilet staat een jong blond meisje. Wanneer ze hoort dat we Vlaams spreken, spreekt ze ons aan en vertelt ons dat we een klein wegje wat verderop moeten nemen en we daar een prachtig uitzicht kunnen krijgen. Ze is met haar Amerikaanse vriend en een ander koppel op een doorreis in superspeed, maar we nemen har uitnodiging aan en rijden met onze wagen (Oeps, zij hadden wel een jeep en wij maar een gewone wagen.) door het hobbelige wegje. Maar ze had gelijk en de afgrond die we te zien krijgen is immens. We zien de verschillende kleuren van bergen en in de verte kan je wegen terugvinden die ons door het landschap zullen brengen.
We volgen een weg en met de gedachte van de man met de honden, bekruipt ons het gevoel van de film "The hills have eyes". Voor diegenen onder jullie die hem gezien hebben, kunnen ongeveer voelen hetgeen wij voelden. Voor de anderen, zullen we het verhaal thuis wel eens vertellen. Het gaat in elk geval om een familie die met een caravan door een verlaten vallei moeten en de auto start niet meer. Ze krijgen het gevoel bekeken te worden en na wat griezelige muziek wordt de ene na de andere vermoord en tralalalalalal... de film eindigt zo dat er nadien nog een tweede van gemaakt werd. gelukkig gaat het allemaal maar om een film en is de vallei in werkelijkheid een mooi staaltje van moeder natuur gekregen.
Er wordt een stop gehouden bij een zoutmeer, maar Pieter wil al snel terug de auto in (omwille van de hitte) en Erik, Hanna en Ina zetten de korte wandeling een vijftal minuutjes verder. Ina komt helemaal uitgedroogd aan en ook Hanna en Erik zijn blij dat ze kunnen drinken.
Het is de bedoeling om tijdens deze rit vooral veel rondom je te kijken en te genieten. Een laatste stop wordt nog gehouden aan Zabrinskie point. Alleen Erik en ik doen de moeite om tot boven te stappen en deze wordt beloond, want we krijgen een prachtig uitzicht over de toppen van zandbergen. Het lijkt wel een luchtfoto gemaakt om een kaart te ontwerpen. Later zien we nog de golden canyon. Een kleine, maar mooie canyon waar we even doorwandelen. De lucht is helder blauw en we wanen ons in een paradijs. Jammer voor jullie dat je op foto's niet hetzelfde effect kan verkrijgen als wij in werkelijkheid gezien hebben. Jammer voor ons ook dat een moment van een blik op iets zo vergankelijk is.
We zoeken ons hotel op : Death Valley Creek Ranch. Een mooi, wat ouder resort met een klein museum aan en een pizzarestaurant, een saloon en een steakhouse. Van dat laatste maken we gebruik na een duik te nemen in het zwembad. De steak is heerlijk en we gaan dan ook met een gevuld buikje slapen (In onze jammer genoeg warme kamer - de airco werkt niet zo goed).
ps : Op het terrein loopt een wilde coyote rond. Hij lijkt wel tam, maar na navraag aan de receptie verwittigen ze ons dat het wel degelijk een jonge coyote is en we hem beter niet proberen te aaien. Pieter is onder de indruk.
Bye Bye San Fransisco. Je bent een mooie stad met eigen hoogtes en laagtes, met je kabeltram en gevangeniseiland. Wij rijden vandaag naar het eerste echte natuurpark dat we deze vakantie aandoen.
De weg gaat over een snelweg die naar Los Angeles gaat,maar dan aan de andere kant en niet via de mooie beachcoast. Onderweg, in een groen parkje met een klein speeltuintje stoppen we om te picknicken en maak ik de valiezen klaar voor de komende vijf dagen. Eentje voor twee dagen en eentje om drie dagen na elkaar mee te doen, vermits we dan telkens maar één nacht verblijven in een hotel en dat drie dagen na elkaar.
Geloof het of niet, maar er stopt een auto naast ons en ik hoor de mensen Nederlands praten. Blijkt dat ze uit Roosdaal komen. Ja ja, Geert en Suzy, misschien wel buren. Ze zijn ook op doortocht naar Yosemite. We houden een praatje en na een uurtje of twee vertrekken we verder richting bestemming.
En geloof het nu nog meer, of zeker niet, maar aan een Touriststop, niet ver van Yosemite, zijn Erik en ik net klaar met het krijgen van wat uitleg van een lieve dame, wanneer we naast ons opnieuw Nederlands horen praten. De man draait zich om en Patrick, groet ons; één van de werkmannen aan de gemeente Beersel wiens kinderen nog bij Erik in de klas hebben gezeten. Hij is regelmatig bij ons op school om wat klussen op te knappen. Wat is de wereld toch klein.
De weg brengt ons uiteindelijk bij ons hotel en na het intrekken genieten we een lekkere warme maaltijd in een mooi restaurant van het hotel. Pieter is niet altijd even makkelijk, maar na een gesprekje in het toilet (Wie kent deze gesprekken, nog ?) is het mokken over en kan iedereen zijn bord rustig leegeten.
Iedereen gaat vandaag op tijd naar bed (22.OOu), want morgenochtend is het vroeg opstaan willen we niet te lang hoeven aan te schuiven bij de ingang van het park.
Vanochtend genoten we een lekker ontbijtje aan de "Merced-river" die door Yosemite stroomt. De eekhoorntjes en ijsvogels komen ons gezelschap houden en wij genieten. Het is de eerste keer dat we een "echt" ontbijt krijgen. We zijn beter gewend en hier merk je des te meer dat we af en toe verwende nestjes zijn.
Rond 9.a.m. staan we aan de ingang van het Yosemite National Park en kopen een ingangsticket voor alle parken van Amerika. Zodoende hoeven we nadien nergens meer aan te schuiven.
Na wat door de mooie bossen te rijden, parkeren we onze auto al gauw op parking 1 en schuiven aan bij de shutlledienst. Die brengt ons gedurende de hele voormiddag door het mooie park. We stoppen aan een prachtige waterval, waar de watervallen van Coo piepkleine druppeltjes lijken. De hele omgeving errond geeft een ontspannende indruk en wij zetten onze hartslag op genieten en leven zoals de natuur ons aangeeft. Mooie vogels, zwarte met een blauw kuifje, eenkhoorntjes in alle soorten en gewichten kruisen ons pad en al gauw is het middag en beseffen we dat het park nog veel meer te bieden heeft.
We zoeken onze auto op en beginnen aan de rit van 1.40u (Ina blaast al bij de gedachte alleen) naar het mooiste punt van het park "Glacier Point". Onze zorgen gaan nadien over wanneer we er na 45 minuten reeds zijn en blijkt dat de rit van 1.40u minuten heen en terug zijn. Glacier Point is bovenop een berg gelegen met een ongelooflijk zicht op de vallei en één van de watervallen. Op sommige toppen van andere bergen zie je de sneeuw liggen, terwijl wij puffen van de hitte. Het zicht is "amazing" ! Als mens voel je je maar klein naast de imense bergen en deze ontoereikbare natuur. Boven onze hoofden cirkelen af en toe grote roofvogels en de kruimels van de koekjes worden opgegeten door de grondeekhoorns.
De kinderen genieten van een ijsje en de weg gaat terug naar beneden. We houden nog een stop aan de "bridalvalfall"; de bruidsluierwaterval. Vanop de berg zagen we de zon door de waterval schijnen en zoals in de boekjes beschreven, zien we een hele poos de regenboog door het water schijnen. Eens lager bij de grond is deze verdwenen, maar plots, aan de kant van de weg, uit het niets, staat er een coyote. Hij staart ons aan en wij zijn al even geschrokken. Onze auto is gepasseerd voor we er erg in hebben en hij is al even snel verdwenen. Birte vindt het erg jammer dat ze net haar hoofd te slapen had gelegd, want de wolf is haar totemdier en ze heeft er van haar peutertijd een band mee.
De bridalvalfall is anders dan de vorige. Hij maakt ons ook veel natter en de druppels voel je al van tientallen meter afstand ver.
Met een voldaan gevoel gaat de terugweg naar hotel "Yosemite View Lodge", bestellen we een grote pizza (van onze Amerikaanse vrienden in Pismo Beach leerden we dat één pizza voldoende is, remember.), gaat Erik met de kids naar het zwembad en ga ik de "laundry" doen. Jammer voor onze was zijn er menen die bleekmiddel in hun was gebruiken, want we hebben een aantal kledingstukken die de vuilbak in belanden vanwege de roze en witte vlekken. Gelukkig zijn het er niet al te veel.
Wanneer we vermoeden dat iedereen slaapt, proberen Erik en ik nog een aperitiefje te genieten op ons terras, maar Hanna wil er ook wel wat van en houdt ons nog een half uurtje gezelschap.
Wanneer jullie dit bericht lezen, slapen wij waarschijnlijk, of zitten we aan het ontbijt, of zijn we net onderweg naar Death Valley. De naam alleen al doet ons bibberen en beven. De weg naar hier was verlaten en dor en we kunnen nog meer verwachten, straks. Vanaochtend was het weer vroeg opstaan, een ontbijtje op de kamer en dan de auto in richting Bakersfield. De bedoeling is om een aantal stops aan te doen, zoals de we ondertussen gewend zijn. Het pakken van de valiezen verloopt steeds beter en sneller, alhoelwel we met vier kinderen toch georganiseerd te werk moeten gaan.
Aan de ingang van het natuurpark van Yosemite tonen we onze toegangskaart en we kunnen al snel richting "grand seqouia's" rijden. We passeren de tunnel die we gisteren reeds aandeden onderweg naar het mooie uitzicht over het park. Niet veel later vinden we de parking en doemt de eerste boom voor ons op. De schors ervan is bruin-rood en alleen bovenaan vind je takken met naalden. De geur ervan is heerlijk en we zouden de eerste geïnteresseerden zijn indien er een fototoestel zou uitgevonden worden waar je de geur van je gemaakte foto mee kan opslaan. Onze wandeling loopt langs omgevallen bomen waarvan de wortels groter zijn dan Ina (die haar armen wijd sprijdt). We wandelen door de stam van een boom, die ondanks het feit dat er middenin een gat is gemaakt in 1969, hij toch nog blijft groeien en leven. We staan tegen over de "Grizzly Giant" die binnenin het uitzicht heeft van een beer. Op sommige plaatsen zie je dat er bomen een inslag van de bliksem gekregen hebben, want ze zijn zwartgeblakerd en er blijven amper takken over. Gelukkig zijn het er niet al te veel, zodat deze reuzenbomen gespaard blijven van de fratsen van de natuur.
Na onze wandeling rijdt onze auto het mooie park uit en gaan we richting Oakhearst, waar we lunchen en terug de auto instappen richting Fresno. Vermits de kinderen moe beginnen worden, besluiten we om geen tweede sequioa-park aan te doen en metteen de juiste weg te nemen naar Bakersfield (Anders is het volgens ons roadboek wel minstens drie à vier uur omrijden).
Hier aangekomen vernemen we in het Sheraton-hotel het blije nieuws dat er van 5a.m. tot en met 6.30a.m. gratis drank en hot-dogop de barbecue is. Daar gaan we gretig op in en we blijven wel tot 20.00u in het lekkere warme water. Nadien trouwen Erik en ik nog even in een prachtig gelegen paviljoentje naast een hoop fonteintjes. Volgens Ina (die ons een bruidboeket maakt van natte handdoeken.) kan he ter nog wel even bij vermits we volgens haar al een tiental keren getrouwd zijn.
Later, badje en bedje in. De kindjes kijken op tv nog even naar "America's talent" (Idool - talenenjacht), Hanna drinkt een lekker warm flesje melk (de eerste keer met Amerikaans poeder en ze lust het gelukkig.), Pieter een chocomelk en dan dododododododododo tot morgenochtend.
Tot gauw. Hopelijk hebben we morgen internet, maar daar vrees ik een beetje voor.
