Vanochtend was het reeds 9u voor er eentje van ons zijn ogen opende. Pieter houdt zijn gewoonte van thuis en wil 's ochtends zijn fles chocomelk. Hanna is al snel mee wakker en wenst uiteraard ook haar flesje. Mama en vake bedienen de jongedame en jongeheer op hun wenken en al gauw is iedereen klaar. Ook de meisjes, die in de kamer ernaast slapen, nemen gauw een douche en net wanneer Birte nog even wil gaan plassen gaat er een alarm af. "Emergency alarm" luidt het door de boxen en iedereen wordt gevraagd zo snel mogelijk via de trappen het gebouw te verlaten. Sommigen zien we zelfs in hun pyama de trap afkomen. Blijkt dat er iemand op zijn kamer een toast heeft gewarmd en het rookalarm is afgegaan. We nemen dan maar gauw ons ontbijt en wandelen naar buiten. Telkens opnieuw worden we supervriendelijk gegroet bij het onthaal.
Wanneer we tot aan de kabeltram stappen, staat er een file van wel een uur aan te schuiven. We nemen onze moed bijeen en stappen de straat naar omhoog. Na een drie kwartier stappen zijn we ter plaatse en de verrassing die we hoopten te zien, is een beetje ontgoochelend. LombardStreet, de meest kronkelige straat van Amerika, blijkt ongeveer een achttal bochten te hebben en we zijn er op een tien minuten doorgestapt. Soit, we hebben weer een beetje aan sightseeing gedaan en we nemen de kabeltram tot volledig beneden. Hanna raakt al snel aan de praat met een opa en een oma en voor we er erg in hebben, staan we opnieuw beneden aan het hotel.
We doen er wat boodschappen en eten een lunch in onze kamer. Nadien vragen we in het hotel om onze auto en we rijden via Fisherman's Warf naar de Golden Gate Bridge. Het verkeer verloopt er vlot en al snel zijn we aan de overkant. Hier weten we eigenlijk niet goed welke kant we nu uitmoeten, vermits we het kaartje vergeten zijn van de dame die ons eergisteren een aantal tips gaf om te bezoeken. Ik herinner me iets over "red woords", maar de GPS-dame herkent deze bomen niet. Gelukkig vinden we al snel de weg naar "Muir Woods"; onderweg komen we toevallig in een baai terecht met een hele reeks boothuisjes naast elkaar. Elk in een ander kleurtje en andere stijl. Het ene al meer onderhouden dan het andere. Maar het heeft echt wel iets sfeervol. Muir Woods is een natuurlijk gebied waar de bomen en de andere begroeiing nogal kort op elkaar staan en we wandelen er ongeveer anderhalf uur, Pieterke ook, Hanna in de nek van mama en vake. Ina is even superstoer en draagt Pieter ook in haar nek, maar al gauw stelt ze voor om hem gewoon over de benetelde weg heen te helpen. De weg naar de creek die we volgen, blijkt creekloos te zijn en we wandelen via een grotere weg terug naar de auto. We sluiten onze dag af met een warme maaltijd in een gezellig restaurant met zicht op een meertje (een stukje van de baai van San Fransisco ?) en rijden de Golden Gate Bridge terug over, naar ons lekker warm bedje. Bedankt San Fransisco voor je gastvrijheid !
Vandaag was het vroeg opstaan, want onze boot vertrok om 10.00u naar het eiland Alcatraz. Ons ontbijt was snel naar binnengewerkt ('t is hier naar Amerikaanse normen maar een flutontbijtje) en we hadden al snel de juiste tram naar Pier 33. Er rijden hier nog oude trams waar je de raampjes van kan afdraaien, met houten vloeren en klingelende bellen om te stoppen. Nostalgie à volonté.
Aan Pier 33 staat een lange rij wachtenden voor de boot. Zoals we al gewend zijn, vermoeden we dat wij met onze prepaid tickets een snellere ingang kunnen vinden, maar we wisselen ons voorgeboekt ticket om een kunnen lekker mee aanschuiven in de lange rij. Gelukkig gaat deze snel vooruit en zijn we al gauw op weg naar "the land of no return".
Alcatraz was in de 19de eeuw een eiland van het leger. Het was de beste uitvalsbasis om de ingang naar San Fransisco vanop het water te beschermen. Vermits San Fransisco niet onmiddellijk werd aangevallen, werd het later gebruikt als gevangenis en hier zijn wij vandaag getuigen van. Met een Nederlandstalige audiotour komen we te weten hoe deze gevangenen hun jaren van eenzaamheid en straf moesten uitzitten. Het gevoel zo kort bij een wereld te zijn waar je een toekomst kan uitbouwen, moest een hel geweest zijn. Hier leefden buiten de gevangenen ook de bewakers met hun gezin en we krijgen getuigenissen te horen van volwassenen die hun kinderjaren op Alcatraz hebben doorgebracht. Cellen in gewone blokken, cellen in strengere bewaakte zones, de afkoelcel in het pikdonker; verhalen over mislukte ontsnappingen, ... jullie komen ze van ons nog allemaal te weten. Al Capone is één van de meest gevreesde gevange die hier verbleven heeft, maar er zijn er ook nog een drietal andere bekendere die het één en ander hebben uitgespookt en waar de gevangenen naar opkeken en ze vreesden.
Later, in 1963 werd de gevangenis gesloten omwille van het prijskaartje. Er waren al meerdere ontsnapingspogingen geweest en de veiligheid moest opnieuw worden aangepast. De regering koos ook liever voor een strafkamp, dan voor het uitzitten van je tijd. De gevangenis stond dus een tijdje leeg. Tot de indianen in 1969 de kans zagen op een nacht Alcatraz te overmeesteren en er dreigden te blijven tot de regering een deel van hun land had teruggegeven. Een vijftiental weken verbleven ze op het eiland met duizenden indianen; zonder water en enige andere voorzieningen. Ze vonden blijkbaar toch een akkoord, want in 1972 ging de gevangenis voor het eerst open voor toeristen. En sindsdien is het nooit anders geweest.
Nu wonen er tal van vogels (overal zien we nesten van meeuwen en witte vogels) en is er een speciaal kweekprogramma voor plantensoorten.
Het bezoek heeft een indruk nagelaten bij iedereen. Voor degenen die indertijd de gevangenis van Tongeren zouden bezocht hebben; wel het is vergelijkbaar, alleen veel groter.
Na de terugvaart met de boot, nemen we de tram naar ons hotel en wordt er wat opgefrist. Het is ondertussen ook al 15.30u. De weinige kans die we op onze reis zullen hebben om te gaan shoppen, nemen we nu even. Jammer genoeg vrezen we dat we in de sjieke buurt van de stad zitten en veel prijsverschil met onze winkels merken we niet. Gelukkig is dit een goede zaak voor onze portomonnee.
We gaan opnieuw eten bij Denny's. Heel veel restaurants zijn hier niet (op de baan onderweg, zijn er veel meer), sommige veel te duur of "no kids menu" en we nemen dus maar het zekere voor het onzekere.
Met gevulde buikjes gaan we terug naar het hotel en na een lekker warm bad (Het was nogal winderig vandaag) gaan de kleintjes op tijd naar bed. Morgen nemen we de auto en zullen we een kijkje gaan nemen aan de overkant van the Golden Gate Bridge.
We zijn nog een aantal belangrijke details vergeten te vertellen, gisteren. Bij het binnenrijden in de grootstad meldt onze Pieter plots dat hij moet plassen. Vermits ons ventje nog niet zo erg lang droog is, weten we dat hij ook echt moet gaan wanneer hij het zegt. Dus na een paar pogingen om hem aan te manen zijn plas nog wat in te houden grijpt Erik naar een bekertje en doet hem rechtstaan tussen de zetels in. En dat middenin de file. En nu het grappige...ons ventje zijn bekertje is zo goed als volgeplast wanneer Erik roept "Shit, shit ! (kwestie om de taal nog wat te beheersen.) Nog één, nog één !" Hij moest dus blijkbaar erg dringend, want hij plaste wel twee bekers vol.
Tweede anecdote. Bij het inchecken in ons hotel blijkt dat er aan de balie een mooie donkerbruine labrador, Maverick, zit. Onze kinderen mogen hem aaien. Het hotelwezen steunt een dierenorganisatie en deze hond werd verwaarloosd opgenomen door deze mensen. Op de toog aan de balie staat dan ook een leuke ronde kom met een goudvis erin, een plantje en een vrolijk pompje. Op vraag van de dame of de kinderen wel zo'n vis op hun kamer willen, grijpt ze naar de telefoon en geeft de opdracht door. Bij het binnenkomen in onze kamer worden we verrast door een hotelbediende die de vis mooi op ons dressoir plaatst. En wat zijn onze kids tevreden ! Van service gesproken...
En nu, 7 juli. Vanochtend stappen we met onze ontbijtkaartjes naar het restaurant op de vierde verdieping. Blijkt dat ons ontbijt toch niet zo fenomenabel is als verwacht. De kinderen kunnen kiezen tussen een eitje of conrflakes en Erik en ik krijgen twee kleine ontbijkoekjes met kaneelsmaak. Fruit en koffie is er à volonté. Erik smeert nog wat boterhammen op de kamer en met gevulde maagjes stappen we de straat op.
Als eerste schuiven aan de rij met tickets aan. Hier kiezen we voor een ticket van drie dagen. We kunnen hiermee drie soorten bussen en de kabeltrein nemen. Met ons plan in de hand worden we al snel aangesproken door een vriendelijke Amerikaan die ons de weg wijst naar China town. Hij vertelt er ook bij dat we naast de toeristische straat we ook het marktgedeelte moeten bezoeken, wat verderop links. Inderdaad, vergeleken met Londen is dit wel een erg grote straat. Langs alle kanten zien we de felle kleuren rood, groen, ... In heel wat winkels worden er kleedjes verkocht en allerlei spulletjes die de toerist wel eens zou kunnen interesseren. Het niet toeristisch gedeelte geeft inderdaad een andere indruk. Het gaat hier om open shops met gedroogde etenswaren. Erik's gezicht spreekt boekdelen als het over de geur ervan gaat. De winkeltjes puilen uit van allerlei soorten champignons en specerijen. Wel aardig om zien. Af en toe is er een winkel die gebakken eend verkoopt. Die hangen dan in rijen van drie op twee aan haken in het uitstalraam. We bezoeken nog gauw een dierenwinkel in de hoop er speciale Chinese dieren te vinden, maar buiten mooie vissen en een paar hondjes is het vergelijkbaar met een shop van bij ons. Hanna vind de vissen uiteraard geweldig; ze heeft er eentje naast haar bedje staan.
Na Chinatown zien we onze kans gegrepen om de kabeltram te nemen. Er staat net weinig volk te wachten en we kunnen rustig de buggy's opplooien en een plekje zoeken. Ina en Birte gaan buiten hangen zoals het echte kabeltramvolk het doet. Erik en ik zoeken met de kleintjes een rustiger plekje binnen op. Hanna is ok, maar Pieter denkt dat we opnieuw in Universal Studios zijn en dat hij zich aan een koppel dino's kan verwachten die over de bus zullen springen. Hij maakt dus enorm van zijn oren en Erik krijgt amper de kans iets te filmen. Hij moet Pieter steeds met twee handen vasthouden, zoals het ventje zelf wenst. Later wordt hij pas iets rustiger. We stappen uit en wandelen door de Italiaanse wijk (met een toiletstop in een Chinees restaurant - hmhm, alleen als we de wc's netjes achterlaten.). Hier vinden we ook een postkantoor en kunnen eindelijk postzegels kopen. Nu we bovenop een heuvel staan - alle straten gaan hier enorm naar omhoog, of omlaag (just like in the movies); ik zou hier niet graag parkeren - zien we in de verte de oceaan en vermoedden dat we niet zo ver van Fisherman's Warf zijn. De wandeling gaat dus naar beneden en inderdaad komen we uit aan pier 39. Hier wordt een banaan gegeten (We hebben onderweg in Chinatown in zo'n winkeltje bananen en kleine perzikjes gekocht) en nadien kuieren we wat rond op de pier. Ook hier zijn er twee zeehondjes de show aan het stelen, maar uiteraard zijn wij wel wat meer show gewoon en gaat de wandeling al snel terug naar boven. Morgen moeten we hier toch terug opnieuw zijn.
Met de bedoeling het meest kronkelige straatje van Amerika door te wandelen, lopen we zowaar verloren en komen we opnieuw in Chinatown uit. Het zal dan maar voor morgen of overmorgen zijn, want onze voetjes doen pijn en iedereen begint moe te worden.
Na een warme maaltijd in een snelrestaurant, kruipen we rond 21.30u allemaal onder de wol.
De laatste etappe richting San Fransisco is niet zo'n erg lange. Daarom gaan we 's morgens rustig ontbijten in een soort van Mac Donalds. Twee ontbijtjes voor ons zessen is ruim voldoende en met de bekers koffie in de hand wandelen we naar de supermarkt voor nog wat boodschappen. Want we zouden maar in twee van de elf hotels die we aandoen ontbijt krijgen. Dan volgen we route 101 tot op zo'n 50miles van San Fransisco. Daar bezoeken we een supergezellig dorpje aan de kust. Het lijkt wel een laan uit de film geknipt. Allemaal kleine houten huisjes in zachte pastelkleuren met bankjes op de voetpaden waar hier en daar een heertje ligt te slapen, of wat dametjes zitten te keuvelen. Verder ruik je de zee en voel je de bries op je huid. De bestaande huisjes zijn omgebouwd tot souvenirswinkeltjes, of Afrikaanse shops en juwelenzaakjes. Vermits we vermoeden dat de zee kortbij is, wandelen we richting wind en visgeur, maar die blijkt toch nog een eind verder te zijn dan we vermoedden. Daarom maken we onze wandeling af en rijden naar onze laatste stopplaats van vandaag : hotel Palomar in SF. Bij het binnenrijden van de stad duiken de hoge buildings op en rijden we van het industriële gedeelte naar de binnenstad. Na het inchecken (Wat een dure parkings, zeg . Gelukkig staat onze wagen dan echt wel veilig.) is het nog maar 5p.m. en proeven we van de sfeer. Onze meiden kijken hun ogen uit op de "speciale" mensen. Mode en fashion is hier real, want zowel mannen als vrouwen dragen naar onze normen gekke combinaties, haren zijn op de meest bizarre manieren geknipt en schoenen vind je hier in alle hoogtes en kleuren. En daarnaast passeren we af en toe een bedelaar die half gedrogeerd rare dingen uitkraampt. Onze kids blijven lekker dicht bij ons. We stappen met de buggy's de straat van de bekende kabeltram op (steiler dan we dachten) en komen uit bij de Santa Clara kathedraal. Vermoedelijk zal dit één van de weinig kerken zijn die we hier in Gotische stijl zullen terugvinden en dus bezoeken we ze even binnen. Terug buiten wandelen we terug naar beneden, gaan avondeten in Denny's en stappen opnieuw richting hotel waar iedereen onder de dekens kruipt.
Happy Birthday to you, in de wei staat een koe en die koe zegt : "I love you !" Happy birthday to you ! Gelukkige verjaardag, vake ! Met een lange rit voor de boeg nemen we nog een "buiten-ontbijt", pakken onze spullen; zeggen ons nieuwe Amerikaanse vrienden gedag (met veel beloftes en het doorgeven van e-mailadressen, enz) en vertrekken richting Monterey. Volgens Jessica is het een mooie stad en we zijn dus heel erg benieuwd. We nemen het zekere voor het onzekere en schuiven aan bij het tankstation. Hmhm, wat een evenement. Bij het inschuiven van onze Visa-kaart blijkt het ding niet te werken en na ettelijke keren proberen, gaan we toch maar om hulp vragen aan het loket. Een oudere heer met lange haren draait eens met zijn ogen alsof hij wil zeggen dat het weeral eens een koppel buitenlanders is die hij moet bedienen. We trekken ons er niets van aan en zijn al tevreden dat onze tank weer vol is. De route gaat via de kustlijn naar de plaats van bestemming. Vermits deze weg veel langer duurt dan de autosnelweg, zetten we onze sensoren op genieten en komen we heel wat tegen. Een eerste halte houden we bij een troep zeehonden die liggen te zonnen aan een kleine haven. We tellen er wel 107. Ze spelen in en rond de rotsen. Sommigen duikelen kopje onder en komen wat verder weer boven. Een mooi spektakel om naar te kijken. De echte westkust komt nu in zicht. We volgen een prachtige kustlijn die bij nadere beschrijving vergelijkbaar is met Wissant en Cape gris nez en Blanc nez. Alleen zijn ook hier de rotsen weer hoger en de zee wilder. Op een "vista point" (uitkijkpost) krijgen we tientallen wilde walrussen te zien. Volgens het begeleidende uithangbord krijg je hier de mooiste gevechten te zien tussen november en februari. Nadien vertrekken de dames eerder de diepere wateren in en de heren trekken noordwaarsts. Toch zien we hier een klein staaltje van hetgeen zich dan zou afspelen, want hier en daar zijn er wel wat aan het vechten. In documentaires op yv herriner ik me inderdaad zo'n vreselijke gevechten waar het er nogal gruwelijk aan toe gaat en deze dieren tot aan de dood strijden. De kustroute blijkt ons telkens opnieuw weer te verrassen wanneer we een stop houden. Zo vliegen er voor onze auto een aantal grote vogels over. We stoppen en gaan een kijkje korterbij nemen. Blijkt dat het condors zijn. Deze zijn nog niet de grootste in hun soort, want volgens een fotograaf zijn diegenen uit Zuid-Amerika nog veel groter. De kust veranderd in "the Highlands" van Monterey en we trekken ons hotel in. Blijkt dat we verblijven in een plaats van golfliefhebbers, want achter onze kamers liggen ettelijke hectares versgemaaid gras en rijden de boys met de karretjes af en aan. Inchecken gebeurt snel en vermits Erik jarig is, laten we ons trakteren op een lekker biefstuk aan "Fisherman's Warf". De echte "Fisherman's warf" ligt in San Fransisco, maar deze geeft volgens ons al een klein ideetje van hetgeen we kunnen verwachten. Deze oude huisjes aan de havenpier werden opgeknapt en dienen nu als souvenirswinkeltjes en restaurantjes. We wandelen helemaal tot aan het einde van de pier en laten ons er bedienen met zich op de vissershaven. Nadien gaat de auto opnieuw richting hotel waar de kleintjes gaan dutten en Erik, Ina en Birte nog een duik nemen in één van drie zwembaden die het hotel ter beschikking heeft.
Vandaag is voor ons een rustige dag. Voor de Amerikanen de meest gevierde feestdag van het hele jaar. Omdat alle winkels, musea, ... vandaag gesloten zijn, deden we gisteren al wat inkopen om vanmiddag iets te eten te hebben. Een soepke om op te warmen, brood met worstjes en appels, bananen en een meloen. Bij het ontwaken is er een lichte ontgoocheling bij het zien van de dichte mist die over de oceaan hangt. Daardoor is die nauwelijks zichtbaar en het voelt zelfs wat fris aan. Ontbijten kunnen we wel nog buiten doen en we krijgen bezoek van de vogeltjes die onze kruimels lusten en een piepklein konijntje dat tussen de struiken speelt. De rest van de voormiddag brengen we door in het zwembad. Het water in de whirlpool is lekker warm en Hanna wandelt telkens heen en weer. Ze kan met haar voetjes net aan de zitbank en haar hals en hoofdje steken boven water. Pieter voelt zich lekkerder wanneer hij de controle niet verliest en verkiest eerder rond het zwembad te wandelen en af en toe op het trapje te gaan zitten dan in het water te gaan. En onze twee dames ? Dat zijn echte waterratten die niets liever zouden willen dan hier twee volledige dagen in het water door te brengen. Hanna en Pieter worden al snel moe en na het middagmaal gaat mama met hen een dutje doen. Zoals voorspeld valt mama mee in slaap en is het bijna vier uur (4p.m.) wanneer iedereen weer wakker is. Net op tijd om nog een ijsje te genieten als geschenk van het hotel. (Erik en Ina en Birte hebben er al twee binnengesmuld). Tijdens het schoonheidsslaapje van mama en de kleintjes hebben Ina en Birte kennisgemaakt met een meisje, Rebecca, haar broertje Wyatt en is Erik met beide ouders, Jessica en Brian aan de praat geraakt. Ze zijn de eigenaars van een grote (in hun ogen, een kleine) "farm" hier op een vijftal miles vandaan. Hij kweekt druiven en maakt wijn; verder teelt hij nog komkommer en grote tomaten. Zij is bloemist en spendeert het meest van haar tijd aan het maken van bruidsboeketten en het organiseren van huwelijken op hun boerderij. Het is een supervriendelijk koppel en we brengen de hele verdere namiddag in hun gezelschap door. De wandeling die we wilden maken naar "downtown" om er in een restaurantje wat te eten, blijkt volgens hen geen super idee. De restaurants zijn volgeboekt en het strand is niet veilig voor kinderen. Dat is ook de reden waarom zij zelf hier in dit hotel verblijven. Vanaf hier zou je vanavond ook het mooiste zicht op het vuurwerk hebben op de pier. Vanaf vanochtend is iedereen verplicht een VIP-armbandje te dragen, zodat alleen de hotelbezoekers de weg van en naar het strand kunnen betreden en er verder aan het zwembad geen andere pottekijkers de rust kunnen komen verstoren. Jessica stelt voor om hetzelfde te doen als zij en een pizza te bestellen bij de beste leverancier van de omstreken. Dat is voor ons ok en wat later zitten we samen aan tafel. Blijkt dat ze ook dessert hebben besteld en we getrakteerd worden op een lekkere pinot noir (We logeren hier in de buurt van de wine-farms). Ze staan er ook op dat de pizza op hun kosten is en wij worden opnieuw verrast door de vriendelijkheid en gastvrijheid van de Amerikanen. Nadien wordt er nog wat gespeeld in het zwembad en maken we een gezamenlijke wandeling "on the beach". Opvallend zijn hier de enorm lange slierten zeewier. Birte vindt grote schelpen en het skelet van een zeeëgel. Na een warm bad nestelt iedereen zich bovenop de rotsen van het hotel en worden er door de securitymannen dekens uitgedeeld, want het is al wat frisser geworden. En dan is het natuurlijjk genieten van het spektakel. Voor hen blijkt dit vuurwerk een evenement te zijn waar ze een heel jaar naar uitgekeken hebben. Voor ons is het een herkenbaar iets, vermits we zulke feesten meerdere keren per jaar meemaken wanneer er iets te vieren is in het Gravenhof. Birte vindt het al gauw genoeg en Pieter is ook niet zo'n fan. Hij is wat bang en samen gaan ze dan ook al slapen. Bij de laatste vuurwerkpijlen geeuwt iedereen en worden de warme bedjes gauw opgezocht.
Wat een zalige nacht. Sommigen van ons hebben een beetje last van de uurwisseling, maar met een lichte aanmaning van vake slapen we tot ongeveer 7uur. Dan douhen of een bad nemen en klaarmaken voor de "Universal Studios". Bij het buitenkomen merken we des te meer dat we ons in de "Beliardstaat" van Los Angeles bevinden. Alleen gaat het hier over een hele wijk en niet over een straat. Onze gps wijst ons nauwkeurig de weg, alleen is hij soms iets te snel en krijgen we een sightseeing tour van de Chinese en Mexicaanse wijk. Gelukkig vinde we de weg terug naar de studio's en duiken de letters van HOLLYWOOD voor ons op voor we er erg in hebben. We zoeken een veilige parking en dan staan de rijen geduld ons weer op te wachten. Opnieuw hebben we geluk, want onze tickets boekten we van thuis uit en we kunnen weer een heel end verder in een andere rij inchecken. Tot ons groot geluk krijgen we een kaart met een speciale code rond onze hals. Blijkt dat we één van de duurste tickets boekten (nochthans hadden we geen andere keuze gekregen van bedrag) en we telkens via een speciale ingang binnenkunnen en voordelige plaats krijgen om de shows te bezoeken. Met een dubbel gevoel maken we hier gebruik van (Rijkere lui krijgen ook hier weer meer kansen, jammer genoeg.), maar naarmate de dag vordert en het steeds heter en heter wordt, is het toch wel plezant om hiervan gebruik te kunnen maken. Als eerste brengen we met het treintje een bezoek aan de studio's zelf. We krijgen uitleg over de gebouwen (Welke film, of feuilleton wordt, werd, waar opgenomen.) en zien een hele reeks bestaande affiches van films. En dan ... de verrassinng. Ons treintje rijdt in een tunnel, we worden gevraagd de 3D-brilletjes op te zetten en plots komen van alle kanten dino's en spinnen en KingKongs op ons af. Uiteraard ontbreekt de spannende muziek en de bus die langs alle kanten wiebelt en waggelt niet. Onze kleintjes zijn wel geschrokken, maar het is wel knap in elkaar gestoken. Zo zien we nog de wijk waar "Desperate Houswives" wordt opgenomen, een hele wijk voor de cowboys en indianen, sjiekere wijken,... We krijgen de set te zien waar "Jaws" werd opgenomen. Ook hier springt er weer een uit het water en Ina wordt bijna verorberd. We worden kletsnat door een demonstratie van een overstroming (Het water komt van alle kanten). Telkens zien we een aantal stukjes van meerdere films waarvoor de betreffende set werd gebruikt. We krijgen het huis te zien van "The color purple" (met Woopi Goldberg) en als laatste een set van "Bones" (een reeks die Erik en ik wel graag volgen - van een foresisch antropologe) waar we weer meegesleept worden in een aardbeving. De rest van de dag bezoeken we een aantal shows : Waterworld (magnifieke set waar we een half uur uit de film te zien krijgen met echte acteurs, t.t.z. de stuntmannen en -vrouwen die als stand-in gebruikt worden bij bepaalde films) ; Animal actors (echte dieren die getraind worden om bepaalde handelingen uit te voeren (bv. een aap die in de microfoon iets aankondigt) ; de "Blues brothers" ; "Special Effects" (Hoe King-Kong een dame op zijn handen draagt). En dan ... verscheidene pretparkattracties : de boottocht bij de dino's (niet voor kinderen onder drie jaar, jammer); House of Horror, death ride in "The Mummy" (alleen voor Ina en mama), en als laatste "the Simpsons-ride". een spannende 3D-rit die het effect geeft dat je in een werkelijke attractie zit die over kop gaat, maar in werkelijkheid zit je in een karretje dat een beetje wiebelt. Vermits we, zoals eerder gemeld, sneller kunnen aansluiten bij een attractie zijn we zo goed als rond en is het nog maar net 17.00u. Het moment om de HOLLYWOOD-letters van dichterbij te bekijken en de "walk of fame" te bewandelen. Iedereen is eigenlijk moe, wil iets eten en gaan slapen. Zoals echte Amerikanen eten we onze eerste hamburger, doen nog wat boodschappen voor het ontbijt van morgen (de winkels zijn hier zeker tot 21.00u open en zoeken ons hotel op.
Na een nacht van recuperatie pakken we onze spullen in en gaat de auto richting Pismo Beach. We moeten ongeveer een 250km rijden richting San Fransisco en dan krijgen we zicht op de mooie stranden van California. Ons hotel is gelegen bovenop een klif (bezoek gerust de website eens : Pismo Beach - Seacrest Hotel) en net als in de films kan je met een trapje naar beneden. Uiteraard nemen we meteen een duik in het zwembad en ziet Erik een eerste pelikaan. Later op de avond doen we nog wat boodschappen voor morgen, want alle winkels zullen dan vermoedelijk gesloten zijn omwille van de feestdag van de Amerikanen. We gaan nog ergens wat eten en de kinderen kunnen vanavond eens vroeg gaan slapen (Onze oudsten vragen er zelf om). Wat ons erg opvalt is dat de Amerikanen supervriendelijk zijn, ze hun wagens netjes onderhouden - het lijkt wel of hier alleen gewassen auto's op de baan mogen en we tot hiertoe wel voldoende fruit vinden (in vele verhalen die we op voorhand lazen, kloegen de mensen wel eens over te weinig fruit).
Eindelijk. het is zover. Waar we gepland hadden om rond 20u klaar te zijn met de volledige voorbereiding, zetten Erik en ik ons rond iets na middernacht in de zetel. De woning moet toch iets leefbaar achtergelaten worden (wat is leefbaar met vier jonge kinderen ?) vooralleer we alles hier een maand achterlaten.
's Ochtends rond 6u pikken we meter Veerle op die ons naar de luchthaven van Zaventem brengt. We willen Graag vertrekken en vermits er grote werken zijn op de viaduct van Vilvoorde is een uurtje eerder een goede extra planning.
Bedankt meter Veerle. Tot binnen een maand.
En dan is het voor echt ! We brengen de bagage weg (gezwoegd dat we thuis gedaan hebben om ervoor te zorgen dat alle bagage binnen het juiste gewicht en de juiste afmetingen zat. Het blijkt dat ze het hier niet zo nauw ee nemen) en gaan nog even ontbijten.
En dan verloopt de tijd snel. Inchecken, douanecontrole, ... vliegtuig op.
Pieter vindt alles reuzespannend; onze meisjes ook, hoor, maar die kunnen alles al een beter plaatsje geven. Bij het opstijgen houdt hij een hele poos Erik zijn twee handen vast en zijn oogjes spreken boekdelen.
De vlucht verloopt al bij al tamelijk snel. Een achttal uren waarin een middag- en avondmaal zit. Waarbij de hostesses regelmatig met een drankje of een koekje langskomen en waarbij de kindjes een dutje doen. In Atlanta is er een overstap naar een volgend vliegtuig. Jammer genoeg moeten we opnieuw uittchecken (met een vingerafdruk ter controle), bagage ophalen, bagage opnieuw indienen en net wanneer we achteraan een lange rij gaan staan om opnieuw de douane te passeren, roept er een heer ons toe dat we een "special treatment" krijgen omwille van de kindjes. Super ! Met de glimlach rond onze lippen wandelen we langs de jaloerse blikken en kunnen we opnieuw het vliegtuig instappen. Pieter roept onze nieuwe hostesses al toe dat hij eten wenst, maar hij vangt bot, deze keer. Gelukkig slapen hij, Ina en Hanna bijna de hele vlucht. Birte heeft wat problemen met de Chinese dames achter haar die geen seconde hun mond houden. En dit ondanks haar boze blikken. Maar het moet gezegd : onze kinderen zijn superflink geweest, de hele dag ... en nacht, want wanneer we aankomen in Los Angeles is het in België normaal 3uur 's nachts. Dan kunnen we op zoek naar onze auto, deze uitproberen (hmhm, geen van ons beiden heeft ooit met een automatische wagen gereden en met de schrik en spanning rijden we tot aan ons hotel.
Dat is gelegen in "Downtown"; de wijk van de kantoren en financiële sector. Een poepsjiek hotel, waar onze auto door een carkeeper weggebracht wordt naar de garage. En ben je iets vergeten...dan halen ze je wagen opnieuw even boven. Bij het inchecken blijkt eerst wel dat er maar één kamer geboekt is, maar gelukkig gaat het om misverstand. Er werd een kamer gereserveerd op naam van Ina, dus liggen Erik, Pieter en Ina op het negende verdiep en slapen Hanne, Birte en ik op de 16de verdieping. Slaap lekker !
