Zoals gisteren voorspeld, stonden er op de agenda van vandaag geen al te grote belevenissen. Maar zoals ook nadien gemeld... met kinderen weet je nooit. Ook niet met grote kinderen.
De rit verloopt vlot. Erik neemt het eerste deel voor zich, nadien rijd ik door. Wanneer we merken dat we sneller zouden aankomen dan verwacht (Reeds drie uur in de namiddag), gaat het gesprek over in een bezoek aan Mexico. Tijdens de rit worden de reisgidsen bovengehaald. Nergens staat echt duidelijk vermeld dat je het bezoek beter niet brengt. Neen, er staat wel dat je heel voorzichtig moet zijn en er zeker van moet zijn dat je reisdocumenten volledig in orde zijn.
Je kanhet dus al raden. Wij naar de grens van Mexico. De auto wordt geparkeerd in op een "veilige" parking. We weten wel dat je best te voet gaat en nadien een taxi neemt, vermits onze auto in Mexico niet verzekerd is. Dan vragen we aan een agente of zij onze documenten even wil nakijken om te zien of we de USA wel opnieuw zullen binnenmogen. geen probleem. We trekken onze stoute schoenen aan en wandelen de voetgangersbrug naar MEXICO over. Daar moeten we nog langs een aantal doorgangen waar gemaskerde soldaten staan. Iedereen is erg onder de indruk en je kan de spanning ruiken. En dan staan we daar, op straat. Gelukkig hebben we gelezen dat we als toerist toch naar "Avenida de Révolucion" moeten gaan. Een verantwoordelijke van de gele taxichauffeurs belooft ons dat we er veilig zullen aankomen voor 5dollar, iedereen samen.
We laden de buggy's in en stappen zelf ook in. Onze chauffeur kent duidelijk weinig Engels, maar we begrijpen wel dat we in geen geval een andere taxi dan de gele mogen nemen; dat zijn de officiële taxi's. Hij legt even uit welke straten we kunnen doorwandelen; ik vraag de wegnaar de kerk (Het is hier ook een missiepost geweest, ooit) en dan stappen we uit.
Vooheen is hij met ons door smalle en brede straten gereden, maar in elk geval geeft de eerste indruk een hele andere dan wanneer we een andere staat van de USA binnenreden. Het ongveilige gevoel bekruipt je en de kinderen drukken zich kort tegen ons aan en stellen veel vragen.
De straat waar we neergedropt zijn, is er duidelijk eentje met veel kleuren. Overal staan mannen en vrouwen je uit te nodigen hun winkeltje binnen te wandelen. En watt is er te koop ? T-shirts, leder, hoeden, popjes, kleedjes, aardewerk, smeedwerk, ... alles wat je je maar kan inbeelden. We geven onze ogen de kost en komen uit op een plein waar veel volk staat. Op een podium staan enkele artiesten het beste van hun werk te geven. Ze spelen een vrolijke, opzwepende muziek en de stemming maakt ons vrolijk.
We komen al wandelend tot aan de kerk, maar vermits de mis bezig is, durven we geen foto's nemen en luisteren even mee van achteraan.
Na ons misbezoek wandelen we blijkbaar de verkeerde straat in, want we komen in een lugubere buurt. Overal staan meisjes te wachten om hun diensten te bewijzen. Pooiers staan er niet ver van en het stinkt er naar zweet en seks. Zo snel als we er inwandelden, zo snel proberen we er uit te wandelen, maar het gaat blijkbaar toch om meer dan maar één straatje. Ina en Birte vinden het echt erg dat deze meisjes hun lichaam geven om geld te verdienen. "En wat als er een echte vieze mijnheer komt en dingen vraagt; en wat als ze iets weigeren; en wat als ze hiermee willen stoppen; ..."
We komen gelukkig opnieuw aan de vrolijke straatjes en Erik overtuigd ons om een net restaurant te zoeken en echt Mexicaans te gaan eten. Hierna wandelen we nogmaals "Avenida de Révolucion" op en Ina haar droom wordt waar. Ze zaagt nu al een tweetal jaren om haar haren volledig te laten invlechten met van die piepkleine vlechtjes. Bij navraag aan een kraam,stuurt een vrouw haar twee zoontjes voorop om ons de juiste dame te tonen die zoiets kan. Ina is in een twintigtal minuten gecoiffeerd en wij zijn allemaal onder de indruk van de snelle vingers van de vrouw.
Als laatste nemen we een gele taxi terug (Onderweg zien we nog een drugscontrole bij een koppel) tot aan de grens en sluiten mee aan in de rij wachtenden. Drie kwartier later staan we terug op Amerikaanse bodem, zoeken ons hotel op (een kwartiertje rijden) en duiken ons bedje in.
Morgen Sea World op het programma. Ik ben benieuwd...
