Pfew! Lààt om nog te schrijven... Nooit gedacht dat iets nieuws opstarten zoveel tijd zou kosten...en zoveel telefoontjes, aanmoedigingen en glaasjes wijn!!! (is dit misschien volwassen, re: "serieus" worden?)
Ik wil het zo graag goèd doen deze keer; waardoor 'k af-en-toe gewoon de lol erin verlies.
We zijn tenslotte allemaal mensen. En hoewel ik me soms Superwoman wens (waan?); is een fulltime job "handle-en" , een huishouden met 2 tieners alleen runnen, tijd maken/vinden voor mijn lief-die-ik-zo-graag-zie-maar-die-niet-bij-de-deur-woont, 3D-programma's onder de knie proberen te krijgen, websites ineenkweddelen èn mijn ogen toeknijpen zodat die 3 manden strijk verdwijnen; mééééér dan genoeg voor een gemiddeld neurotisch vrouwke!
Waar trek je de grens?
Daar heb ik soms wat moeite mee.
Wanneer heb ik weer 'ns teveel verteld? Wanneer moet ik "nee" zeggen als mensen dingen verwachten die ik niet kan/wil geven? Wanneer heb ik genoeg geïnvesteerd in een doel? Wanneer wordt broodnodige rust nemen lui zijn?
Wanneer doe ik het goed? En wanneer wordt geloven in een droom waarheid of net waanzin?
Soms lijkt het net dat je vréselijk moe wordt van het nastreven van die droom. Je voelt je uitgewrongen, je hebt niet de middelen en ben je eigenlijk wel goed genoeg, wel goed bezig?
Dat is blijkbaar nèt het moment om nog een tandje bij te steken, om het nog even vol te houden. Bel een leuke vriend(in), iemand die je een goed gevoel geeft, je nèt dat zetje geeft dat je nodig had; iemand die je uitdaagt misschien...
Wat een ander kan, kan jij ook! Die persoon die je bewondert is net als jij een mens...
En ja, mensen zijn allemaal anders. Ik leer nog elke dag méér aanvaarden dat het bvb. met de éne klant beter klikt dan met de andere. Dat is gewoon zo. Ik doe daarom m'n werk niet minder goed, of ben geen slechter mens...en die bewuste klant ook niet. Ik vraag me zelfs af of je als zelfstandige, wanneer je voelt dat het niet "spoort" met een bepaalde klant; je dit niet beter gewoon toegeeft en deze overlaat aan een co(ncu)llega? Al is de voldoening wèl eens zo groot wanneer je iemand die met een donker gezicht toekwam, kan laten vertrekken met een grote glimlach...
Zoals mijn collegaatje; die me daarstraks na het werk een berichtje stuurde: "ik kwam vies gezind werken, maar tegen dat ik naar huis reed was het heel wat beter". Fijn toch?!
Ik ga uiteindelijk ook goed gezind slapen...naast alle hindernissen en twijfels, heeft het leven me de vorige dagen héél veel warme momenten geschonken, heel veel liefde van mensen die belangrijk voor me zijn. En ik heb een paar doelen bereikt èn liefde gegéven... I feel good, tèrèrèrèrèrèrè, I knew that I would ;-D , slaap lekker!
Liefs van supervrouw xxx