We beginnen aan onze volgende grote stap op weg naar onze droom. Allez, het voelt toch aan als een grote stap. In feite iets wat we beter onmiddellijk gedaan hadden als ons gevoel sprak. Maarja...je bent in handen van
Op d9 mocht ik weer terugkomen zoals altijd. Bleek de fertgyn. niet aanwezig te zijn. Donderdag is blijkbaar zijn verlofdag... Mijn dossier werd opnieuw doorgegeven aan een andere gyn.bij wie ik al eens geweest ben. Die zij dat er op de echo niet veel te zien was. Hij raadde aan om gewoon op zaterdag terug te komen. 'S ochtends bloedname en een nieuwe echo. Dus weer een andere gyn. Eentje die ik nog niet gehad heb.
Deze gyn. gaf meteen slecht nieuws. Er was helemaal niets te zien en vermoedelijk was er iets aan de hand. Wat kon hij niet zeggen. Ik moest maar op maandag contact nemen met de fertgyn. Huilend ben ik daar buiten gegaan.
toen ik maandagmorgend op mijn werk belde naar de fertgyn.zei deze dat ik best onmiddellijk naar het ziekenhuis kon komen voor bloedname + onderzoek. Als we maar niet te laat zijn zei hij! De info die ik gekregen heb van de 2 andere gyns.,vooral van de tweede bleek niet te kloppen. Er was duidelijk uit de voorgaande bloednames dat ik wel degelijk mijn eisprong zou krijgen.
man, man,... Wat was ik weer enorm woedend! Daar kan nooit iets goed gaan in dat ziekenhuis. Uiteindelijk ben ik diezelfde maandag ook nog met mijn man terug moeten gaan voor zijn bloedname. Op dinsdagmorgend opnieuw een bloedname bij mezelf. Later die dag belde de fertgyn om te zeggen dat de IUI door zou gaan op donderdag. Die avond diende ik nog mijn pregnylspuit te krijgen.
wat waren we blij dat onze poging toch nog kon doorgaan.
De uiteindelijke dag van de IUI bleek er weer een probleem te zijn: de fertgyn had weer zijn vrije dag en het dossier was niet doorgegeven aan een andere gyn. Alle gyns waren naar een congres. Het was opvallend stil in de wachtzaal, geen verpleegkundigen te bespeuren. Enkel een secretaresse en een vroedvrouw. De vroedvrouw moest nog bellen naar een eventuele gyn die aanwezig was voor permanentie in het ziekenhuis. De ene lag net te slapen. De andere was met een operatie bezig en nog een andere...wou toch nog komen voor de IUI te doen. Mensen toch...hoe is dat nu mogelijk.
Blijkt die gyn geen ervaring te hebben met IUI. Zodanig veel onder stress gezeten de afgelopen weken. Dan weer zo'n gedoe met de gyn van het weekend en dan dat gedoe met de uiteindelijke IUI. Je zou er voor minder nog in geloven, nietwaar?
Op d9 van mijn cyclus mocht ik 's morgens een bloedafname laten doen en bij de fertgyn binnen voor een vaginale echo, ofwel follikelmeting. Net zoals vorige keer heb ik 2 eitjes. Eentje van 14 mm en eentje van 18 mm. De fertgyn laat ook nu rond de middag weten dat ik de vogende dag (weekend, zaterdag) terug via spoed binnen mag om op verloskunde een nieuwe bloedname te laten uitvoeren. Indien ik deze cyclus niet zwanger ben moet ik de volgende cyclus geen clomid meer nemen. Hij wil zien hoe mijn eitjes reageren in een spontane cyclus. Sta er op dat moment niet echt bij stil, maar in feite is dit toch de omgekeerde wereld. Waarom eerste 2 x IUI met hormonenbehandeling en daarna via spontane cyclus. Zou het dan niet verstandiger geweest zijn van eerst uit te sluiten of er in een spontane cyclus nog problemen zouden optreden bij mij? Nu krijg ik het gevoel dat ik misschien wel 2 pogingen kwijt ben...
De fertgyn vroeg me om opnieuw een privé-verpleegster te regelen voor mijn pregnyl-inspuiting. Ben er niet te fel op doorgegaan dat het de vorige keer zo'n poespas was en ik via de dokter van wacht in de huisartsenwachtpost toen op zaterdagavond deze inspuiting heb gekregen. Heb zoals hij vroeg contact genomen met mijn HA om een lijst van verpleegkundige te krijgen die ik kon opbellen. Ik kan er zelfs geen getal op kleven, maar ik heb ontelbare verpleegkundigen gebeld van de lijst van de HA, maar ook die ik via internet gevonden heb in mijn eigen buurt. De ene na de andere negatief. Er komt er geen één: ongelooflijk maar ze durven echt zeggen dat dat in hun eigen vrije tijd is en dat ze dat niet doen. Er zijn er zelfs die aangeven dat ze zo'n inspuiting niet kennen en bijgevolg niet willen komen. Heb zelf voorgesteld om tot bij hen te komen, zelfs al wonen ze kilometers van mijn woonplaats. Nee is en blijft het antwoord. Zelfs de verplegers die samenwerken met mijn HA-praktijk zegt dat hij en zijn collega's dat niet doen in een weekend of na een bepaald uur. Verschrikkelijk...tot ik me bedenk: waar maak ik mijn tijd aan op en druk. Ik ga gewoon opnieuw naar de huisartsenwachtpost punt.
Als ik op d10 's ochtends vroeg op spoed aankom en door mag naar verloskunde moet ik even wachten. Er komt een jonge startende verpleegkundige die eigenlijk niet weet wat ze moet doen. De fertgyn heeft me geen papieren meegegeven voor de bloedname. De verpleegkundigen moeten vogens hem weten wat ze moeten doen. Ik zeg dit danook tegen haar. Ze gaat het toch even navragen bij de gyn van wacht. Blijkt dat mijn eigen gyn te zijn waar ik kwam alvorens we bij de fertgyn gekomen zijn. Toen ze de bloedname had uitgevoerd verontschuldigde ik me voor mijn directe gedrag. Maar ik ben het gewoon beu dat het blijft mislopen. Ze neemt het duidelijk goed op. Ze heeft totaal geen idee wat ik doormaak en kent de wegen die moeten bewandelt worden bij IUI niet. Ik doe kort mijn verhaal over die pregnyl-inspuiting. Ze neemt me mee naar de gyn van wacht. Zij geeft aan dat ik tijdens dit weekend bij haar op spoed terecht kan. Ik moet daarvoor niet naar de huisartsenwachtpost. Eindelijk een beetje gehoord!
Die middag belt de gyn van wacht dat ik mijn pregnyl-inspuiting op zondagavond moet laten zetten. Zoals gezegd via haar op spoed. Mijn hcg waarde stond nog te laag. Integenstelling tot de vorige keer moet ik een dag langer wachten, maar mag de IUI wel doorgaan op dezelfde dag, nl. D 12. Het is duidelijk beter om de pregnyl zo laat mogelijk te krijgen had de fertgyn haar gezegd i.p.v. te vroeg. Krijg instant het gevoel dat het de vorige keer dus niet correct gedaan werd, maar probeer het toch los te laten.
Op zondagavond laat ik de pregnyl zetten. Via spoed mag ik doorgaan naar verloskunde waar een verpeegkundige ons al opwacht. Echt, deze keer weet ik niet wat ik zie: zo'n lieve verpleegster, echt eentje met het juiste hart op de juiste plaats. Als ik nog inspuitingen nodig heb in de toekomst mag ik dit steeds via hen regelen. Hun deur staat duidelijk open voor koppels in onze situatie. Dat doet echt deugd om eens een keertje ontvangen te worden zoals het zou moeten. Ze wenst ons nog veel succes. Het zinnetje dat me weer tot nadenken zet. Het is een feit: morgen onze tweede poging.
Als we eindelijk d12 zijn en 's ochtends het staal binnenleveren loopt het bijna weer mis. Via de inschrijvingen vraag ik meteen stickers voor zowel het labo als voor de raadpeging later in de voormiddag. Dan moeten we niet opnieuw aanschuiven, kunnen we meteen door naar de fertgyn. Als ik op het labo kom kijkt de laborante - allez, de persoon die het onthaal daar doet- amper alles na. Ze kleeft zelfs geen stickers op "het potje". Ik moet ze zelfs terugvragen zodat ik er zelf de stickers kan opkleven. Echt, dan kan ik inwendig zo boos worden hé! Als ik nu doorloop en "het potje" valt om tussen al die andere potjes (met mogelijk ook geen label op). Dan is dat echt een fiasco. Poging die niet kan doorgaan. Ik moet er niet aan denken. Dat ze zo laks kunnen zijn hé dat gaat echt mijn petje te boven. Ik kan toch moeilijk bij de inschrijvingen "mijn potje" bovenhalen om die stickers te kleven! Het stikt er van de mensen rondom je die hier niets van moeten weten. Er moet maar eens iemand gekend tussen zitten.
Ik denk alleen maar: daar gaan we weer. Niet op blijven focussen, niets van tegen mijn man zeggen, want anders krijgt hij het ook weer spaans benauwd. En hij is net terug een beetje rustig. Sinds het negatieve resultaat van vorige cyclus heeft mijn man het echt ongekend moeilijk. Hij staat nu zelfs al 2 weken vol met uitslag. Iets dat hij anders nooit heeft. Gewoon van stress, veroorzaakt door deze hele toestand.
Ik rijdt over een weer naar huis. Mijn man maakt zich verder rustig klaar zodat we op tijd terug kunnen vertrekken naar het ziekenhuis. Als we op de polikliniek aankomen, geef ik gewoon het document af waarop staat dat we akkoord gaan met IUI en alle daaraan verbonden voorwaarden. Een verplicht document dat je elke keer vóór de IUI plaatsvindt moet ingevuld, ondertekend moet bezorgen. Deze verpleegkundige weet meteen wat haar te doen staat en laat ons in de wachtzaal plaatsnemen. De vorige poging
Vandaag zijn we de 4 de dag van mijn cyclus. Vandaag neem ik voor de 2 de dag opnieuw clomid tot en met dag 7 van de cyclus. Ben gisteren echt om 22 u gaan slapen, was echt doodop. Maar heb tot nu nog geen syptomen van clomid. Net zoals vorige cylcus hoop ik dat het ergste tegen de late avond of nacht kom. Als ik dan kan gaan slapen, dan heb ik er tenminste in de dag zo min mogelijk last van en valt dat voor de meeste mensen ook niet op!
Nu weer aftellen naar komende week vrijdag voor de eerste follikelmeting en bloednames. Net zoals de eerste IUI valt onze tweede poging net op dezelfde dagen.
Ik houd me voor om er deze keer niet op gefocust te zijn. Ik ga proberen zoveel mogelijk te ondergaan en de knop om te draaien! of dat zal lukken is een groot vraagteken, maar ik heb mezelf en mijn man plechtig beloofd om mijn uiterste best te doen :). Als je via natuurlijke weg voor een kleintje gaat, dan denk ik dat je er ook niet zo op gefocust bent iedere minuut van de dag. Ja, dat lijkt overdreven, maar het is wel zo. Als je fora bekijkt en leest wat al onze lotgenootjes neerpennen aan gevoelens en ervaringen, dan weet je: je wordt echt geleefd! Het is héél moeilijk om er niet mee bezig te zijn tussen alle ziekenhuisbezoeken, spuitjes, hormonen, cyclusplanning, andere medicijnen die je moet nemen en het letten op je voedingsgewoonten elke maaltijd dat je neemt, door. Je wordt er nu éénmaal elke dag mee geconfronteerd. Willen of niet. Diegene die nooit in deze situatie zaten, hebben er totaal geen idee van hoe je geleefd wordt. Ik merk het aan de reacties van sommigen. En dit is nog maar het begin. Misschien moeten we na de volgende poging ( laat ons hopen dat die niet moet komen) naar een volgende behandeling overstappen: IVF. En daar wordt je zeer zeker nog meer geleefd. Ik houd mijn hartje vast, dat wordt nog complexer. Niet aan denken nu. Eerst IUI! Maarja, als de fertiliteitsarts er zelf ook over begint,...je word in je gevoelens van hier naar daar gestuurd. Je verstand zegt stap voor stap, maar je hart ... wil dat het nu eindelijk gebeurt. Wat hebben we toch fout gedaan in ons leven om ook dit te moeten ondergaan? De natuur kan echt hard zijn! Wij lopen hier toch in eerste instantie rond om ons voort te planten als je het via de natuur bekijkt. Sorry, ben weer even van mijn positieve weg aan 't gaan. Knopje om! Het is waarschijnlijk één van de mooiste nazomerdagen, dus ik ga vandaag eens echt proberen te genieten van de dag met mijn lieverdje. Eerst nog even huishoudelijk werk verrichten en in de namiddag SUN, PLEASURE, ... Genieten jullie ook maar van deze dag!
Babynamen. Voor ons staat al één meisjesnaam en één jongensnaam vast sinds we voor de kinderwens gaan. Ondertussen zoeken we nog verder voor namen. We weten immers niet zeker of de eerste zwangerschap één of meerdere kindjes met zich mee zal brengen. Dus, we willen goed voorbereid zijn. En, de namen die al vast staan...die verklap ik lekker niet! :)
Eerst en vooral: deze blog is nog in opbouw. Wij zijn een 32 jarige vrouw en 37 jarige man die sinds einde 2008 gehuwd zijn. Wij kennen elkaar al sinds 1995 en zijn een koppel sinds 1996. Dat kan al tellen hé! Ik sta er zelf van versteld dat de tijd echt zo vliegt :) . Wij zijn kort voor we getrouwd zijn, gaan zoeken naar een koopwoning om ons te settelen. En vonden tot onze verbazing totaal iets anders dan we verwachtten ... Een nieuwbouwappartement op de bovenste verdieping met een heel mooi groot terras. Als je binnen in de leefruimte kwam, had je niet het gevoel in een klassiek appartement te staan. Het hele hoge dakgebinte met de houten balken zorgde instant voor een vakantiegevoel in de Ardennen. We waren opslag verkocht! Moesten we aan kinderen beginnen, was er qua ruimte de eerste jaren geen enkel probleem. We hadden immers 2 kamers beneden en nog eentje op de bovenverdieping. Maarja ... kinderen dat was nog wel toekomstmuziek. Als dat er zelfs van ging komen.
We hebben altijd wel gezegd tegen elkaar dat we kinderen wilden. Allez, mijn man max. 1. Ik liefst min. 2. Hij komt uit een gezin van 7 en is de jongste, niet geplande én een nakomertje. Mijn schoonmoeder was 44 jaar toen ze van mijn man beviel. Hij had naar zijn gevoel nooit echt ouders gehad, eerder grootouders. De band met vader was eigenlijk iets dat je zelfs geen band kon noemen. Hij vond mijn man altijd een lastpak. Als kind, als volwassene juist omdat hij niet gepland was. Dat hij ook niet echt omringd was door zijn broers en zussen, omdat ze bijna allemaal al heel jong het ouderlijke huis verlieten, heeft ertoe bijgedragen dat hij het liever bij eentje zou houden. Dat kleintje kan je dan immers helemaal bedelven onder de liefde, alle aandacht geven dat het verdient! Vooral dat wat hij zo erg gemist heeft. Voor mij liefst 2. Ik kom uit een gebroken gezin. Mijn moeder is op haar 16 de (ong. iets meer dan 2 maanden later werd ze 17) van mij bevallen. Mijn vader was 11 jaar ouder. Ondanks dat mijn mama altijd zegt dat ze bewust voor mij gekozen hebben, heeft mijn papa zichzelf van het leven beroofd toen ik 6 jaar oud was. Hij kon het leven in het algemeen niet aan. Ik was trouwens niet zijn enige kind. Hij was eerder getrouwd met een andere vrouw. Daarmee heeft hij ook nog een zoon. Deze heeft hij eigenlijk nooit echt gekend. Mijn papa wou ook absoluut een meisje zegt m'n mama altijd. Waarschijnlijk om die confrontatie uit de weg te gaan dat hij ook nog ergens een zoon had rondlopen.
Omdat ons gezin op die manier gebroken werd en ik altijd enig kind gebleven ben, heb ik mij vaak heel alleen gevoeld. Niet zozeer als kind want aan mijn kindertijd heb ik buiten enkele enge ervaringen vooral heel veel liefdevolle herinneringen. Eerder als puber en volwassene. Dat ik nooit op een broer of zus kon vertrouwen ... Die ervaring heeft ook de kinderwens lange tijd in vraag gesteld. Tot het moment aanbrak en het echt duidelijk was. Maar als het op kinderen aankwam hadden we al vrij snel een compromis. We zullen starten met 1 en zien of we achteraf nog voor een tweede zullen gaan. Eigenlijk absurd langs één kant. Mijn man zijn oudste zus had 1 dochter en toen ze voor een 2 de kindje gingen bleek het een tweeling te zijn. Je hebt dat niet echt te kiezen natuurlijk ... Maarja, als je kinderen wil moet je voor het eerste gaan.
Toen we al een tijdje op ons appartement woonden en rondom ons vele koppels zagen met een kleintje, begon dat toch een beetje bij beetje te kriebelen. Echter overvielen ons gevoelens van ja, laten we ervoor gaan. Afgewisseld door gevoelens van is dit echt een must in ons leven. Zouden we kinderloos ook niet verder kunnen? Vragen als: wie zet er nu in deze tijd nog kinderen op de wereld? Het bleef maar door ons beide hoofden rondgaan. Dat is denk ik enerzijds te wijten aan het feit dat we al zolang samen zijn zonder kinderen. Je bouwt je leven op en houdt vast aan een gewoontepatroon. Anderzijds is dat piekeren vooral eigen aan mezelf. Altijd alles honderd keer overdenken. Ik zou sowieso als er kinderen kwamen eerst gesetteled zijn zoals ik het wou.
Door het feit dat we op "latere" leeftijd ( ik 28 en mijn man 33) gingen samenleven, begon het ook nog maar pas voor ons. Dus toen we onze woonst kochten, was de tijd er nog niet voor kinderen. We hadden nog wel tijd genoeg . Toen ik de leeftijd van 30 had bereikt was het toch stillaan duidelijk dat die bewuste klok daar aanwezig was. We besloten er toch voor te gaan. Al onze vragen werden duidelijk beantwoord: wie zet er nog kinderen in deze tijd op de wereld? Er worden altijd kinderen geboren, denk maar aan de tijden van oorlog. Is het echt een must om kinderen te hebben? Voor ons was het een duidelijke JA! Het zal een meerwaarde geven aan ons als koppel. Maar vooral: wij hebben dat kleintje ook wel wat te bieden. Daarbij wordt langs mijn kant van de familie er nog voor nageslacht gezorgd. Want dat is echt heel povertjes aan die zijde. Niet dat dat ook maar enigzins onze keuze beïnvloed heeft, het zou maar erg zijn. Nee, ik heb alle respect voor ieder zijn keuze.Vooral mijn mama zal een gat in de lucht springen. Een hééééél groooooot gat. Dat zij oma zal worden... Dat is denk ik echt wel een droom van haar.
Sinds de periode dat onze beslissing vaststaat om aan kinderen te beginnen is er een lange periode geweest ( zeker een jaar lang) dat we probeerden zonder enig succes. En na opzoekingswerk konden we best eens vragen om een check-up te doen. Als er na 1 jaar proberen geen zwangerschap komt, dan kan er wel eens een probleem in vruchtbaarheid zijn. Ik maakte een afspraak bij mijn gyneacologe. Dat duurde nog wel een hele tijd vooraleer ik op raadpleging kon. Toen het eindelijk zover was en ze routine-controle deed, bleek op de echo een follikel klaar te zitten. Bij mij was er niet echt iets volgens haar om zorgen over te maken. Aangezien ik al 16 jaar aan Diane 35 zat, was dat waarschijnlijk niet abnormaal dat het zolang duurde. Al moet ik zeggen dat vanaf het moment dat ik stopte met de pil ( 12/2010) mijn maandstonden steeds regelmatig waren. Er was niet echt een verschil t.o.v. tijdens de pilname. Net voordat ik bij de gyneacolge moest komen had ook mijn huisarts een bloedname gedaan bij mij. Deze bleek volgens de huisarts niet zo goed te zijn om 2 dingen. Ik zou een soort ontsteking hebben waarvan ik geen klachten heb die niet gunstig zou zijn voor een zwangerschap en waar ik niets tegen zou kunnen doen. Het tweede was dat mijn prolactine-gehalte niet gunstig stond. De huisarts had nog een keer een bloedname gedaan en t.o.v. de eerste keer was dit gehalte van het ene uiterste naar het andere uiterste gegaan. Maar, niet gunstig. Toen de gyneacologe die resultaten bekeek vond ze dat mijn huisarts me ongerust gemaakt had om niets. Dit was zeker normaal gezien die jarenlange pilname. Dus ze stelde me toch wat gerust. Het enige waar ze wel op hamerde was dat uit de bloedname duidelijk was dat ik niet immuun ben voor toxoplasmose. Ik kreeg een foldertje in mijn handen gestopt. Lees dit goed en pas het zo goed mogelijk toe zei ze want dit kan gevaarlijk zijn voor het vruchtje of embryo of zelfs baby. Je kindje kan er wat aan overhouden. Ik kon er zelfs niet echt vragen over stellen, ik zou het thuis wel eens goed bekijken. Aangezien onze leeftijd toen (ik 30 en mijn man 35 ) en omdat ik vooral mijn klok voelde verder tikken, liet ik onze leeftijd nog eens vallen. Daarop vroeg ze om een staaltje te nemen van mijn man zijn zaad. Dat was niet dringend zei ze. De meeste mannen moeten wennen aan dat idee. Dus geef hem tijd zei ze nog bij het verlaten van de raadpleging. Gelukkig reageerde mijn man alsof dat niets was. We deden het nodige om zijn sperma te laten nakijken. Vanaf toen ging het allemaal anders dan we verwacht hadden...
Onze eerste medisch begeleide zwangerschap wordt een feit!
Vanaf d1 van mijn cyclus in augustus gaat het écht beginnen. Spannend allemaal. Op d1 moet ik bellen voor de afspraak bij de fertgyn op d10 of d11 van mijn cylcus. Dan moet ik een bloedname laten uitvoeren en een vaginale echo om een follikelmeting te doen. Dan kijkt de fertgyn of mijn hormonen hun werk gedaan hebben. Vanaf d3 van de cyclus t.e.m. d7 moet ik Clomid nemen.
Ik vergeet het nooit meer. Op exact 7 oktober ( de dag dat mijn gewezen liefste grootvader verjaarde) en ik een verlofdag gepland had om mijn mama een verwendag te geven, ging plots de telefoon in de wagen. De huisarts: of ik met mijn man diezelfde dag nog op consultatie kon komen. Dat ging uiteraard niet, want hij was aan het werk. Dan maar een afspraak voor na het weekend. Uiteraard een héél stressvol weekend. Mijn gyneacoloog had mijn huisarts hiervoor opgebeld. Vanaf nu kon ik niet meer bij haar terecht. Heb nog geprobeerd om haar aan de lijn te krijgen, maar de vroudvroew van dienst zei letterlijk dat lijn gyneacologe alles doorgegeven had aan mijn huisarts en dat we dat daar verder moesten regelen. Maandagavond direct na het werk konden we bij haar terecht. Er was niet zo'n goed nieuws over het staaltje. Het bleek dat er maar een beperkt aantal zaadcellen konden gebruikt worden. Er waren een deel die niet goed van vorm waren en er waren er een deel die onbeweeglijk waren. Maar, we moesten niet panikeren. Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk. We kregen een afspraak bij de fertiliteitsgyneacoloog enkele weken later. We werden er tussen gezet omdat er discussie was over hoe het staaltje verwerkt was. Het kon best zijn dat het staaltje slecht was door foutieve verwerking. Ik had immers bij het binnenbrengen ervan zo'n gedoe gehad om dit op tijd op het labo te krijgen. Ik vond het labo zelfs niet. Niemand die mij de weg kon uitleggen. Heb het moeten achterlaten bij een verpleegkundige die zelf heel druk in de weer was. Heb bij aankomst op het werk nog snel in de auto gebeld met het ziekenhuis om zeker te zijn dat het staal correct was binnengebracht. Dus dat we twijfelden dat de waarden wel eens anders zouden kunnen zijn was niet echt onterecht. We vroegen nog aan de huisarts of we niet al een tweede staal konden laten testen alvorens we bij die specialist mochten. Dan was dat toch al een zekerheid. Dat ws niet nodig. We moesten maar even op onze tanden bijten. En dat hebben we danook gedaan.
