Ik vergeet het nooit meer. Op exact 7 oktober ( de dag dat mijn gewezen liefste grootvader verjaarde) en ik een verlofdag gepland had om mijn mama een verwendag te geven, ging plots de telefoon in de wagen. De huisarts: of ik met mijn man diezelfde dag nog op consultatie kon komen. Dat ging uiteraard niet, want hij was aan het werk. Dan maar een afspraak voor na het weekend. Uiteraard een héél stressvol weekend. Mijn gyneacoloog had mijn huisarts hiervoor opgebeld. Vanaf nu kon ik niet meer bij haar terecht. Heb nog geprobeerd om haar aan de lijn te krijgen, maar de vroudvroew van dienst zei letterlijk dat lijn gyneacologe alles doorgegeven had aan mijn huisarts en dat we dat daar verder moesten regelen. Maandagavond direct na het werk konden we bij haar terecht. Er was niet zo'n goed nieuws over het staaltje. Het bleek dat er maar een beperkt aantal zaadcellen konden gebruikt worden. Er waren een deel die niet goed van vorm waren en er waren er een deel die onbeweeglijk waren. Maar, we moesten niet panikeren. Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk. We kregen een afspraak bij de fertiliteitsgyneacoloog enkele weken later. We werden er tussen gezet omdat er discussie was over hoe het staaltje verwerkt was. Het kon best zijn dat het staaltje slecht was door foutieve verwerking. Ik had immers bij het binnenbrengen ervan zo'n gedoe gehad om dit op tijd op het labo te krijgen. Ik vond het labo zelfs niet. Niemand die mij de weg kon uitleggen. Heb het moeten achterlaten bij een verpleegkundige die zelf heel druk in de weer was. Heb bij aankomst op het werk nog snel in de auto gebeld met het ziekenhuis om zeker te zijn dat het staal correct was binnengebracht. Dus dat we twijfelden dat de waarden wel eens anders zouden kunnen zijn was niet echt onterecht. We vroegen nog aan de huisarts of we niet al een tweede staal konden laten testen alvorens we bij die specialist mochten. Dan was dat toch al een zekerheid. Dat ws niet nodig. We moesten maar even op onze tanden bijten. En dat hebben we danook gedaan.
