Eerst en vooral: deze blog is nog in opbouw. Wij zijn een 32 jarige vrouw en 37 jarige man die sinds einde 2008 gehuwd zijn. Wij kennen elkaar al sinds 1995 en zijn een koppel sinds 1996. Dat kan al tellen hé! Ik sta er zelf van versteld dat de tijd echt zo vliegt :) . Wij zijn kort voor we getrouwd zijn, gaan zoeken naar een koopwoning om ons te settelen. En vonden tot onze verbazing totaal iets anders dan we verwachtten ... Een nieuwbouwappartement op de bovenste verdieping met een heel mooi groot terras. Als je binnen in de leefruimte kwam, had je niet het gevoel in een klassiek appartement te staan. Het hele hoge dakgebinte met de houten balken zorgde instant voor een vakantiegevoel in de Ardennen. We waren opslag verkocht! Moesten we aan kinderen beginnen, was er qua ruimte de eerste jaren geen enkel probleem. We hadden immers 2 kamers beneden en nog eentje op de bovenverdieping. Maarja ... kinderen dat was nog wel toekomstmuziek. Als dat er zelfs van ging komen.
We hebben altijd wel gezegd tegen elkaar dat we kinderen wilden. Allez, mijn man max. 1. Ik liefst min. 2. Hij komt uit een gezin van 7 en is de jongste, niet geplande én een nakomertje. Mijn schoonmoeder was 44 jaar toen ze van mijn man beviel. Hij had naar zijn gevoel nooit echt ouders gehad, eerder grootouders. De band met vader was eigenlijk iets dat je zelfs geen band kon noemen. Hij vond mijn man altijd een lastpak. Als kind, als volwassene juist omdat hij niet gepland was. Dat hij ook niet echt omringd was door zijn broers en zussen, omdat ze bijna allemaal al heel jong het ouderlijke huis verlieten, heeft ertoe bijgedragen dat hij het liever bij eentje zou houden. Dat kleintje kan je dan immers helemaal bedelven onder de liefde, alle aandacht geven dat het verdient! Vooral dat wat hij zo erg gemist heeft. Voor mij liefst 2. Ik kom uit een gebroken gezin. Mijn moeder is op haar 16 de (ong. iets meer dan 2 maanden later werd ze 17) van mij bevallen. Mijn vader was 11 jaar ouder. Ondanks dat mijn mama altijd zegt dat ze bewust voor mij gekozen hebben, heeft mijn papa zichzelf van het leven beroofd toen ik 6 jaar oud was. Hij kon het leven in het algemeen niet aan. Ik was trouwens niet zijn enige kind. Hij was eerder getrouwd met een andere vrouw. Daarmee heeft hij ook nog een zoon. Deze heeft hij eigenlijk nooit echt gekend. Mijn papa wou ook absoluut een meisje zegt m'n mama altijd. Waarschijnlijk om die confrontatie uit de weg te gaan dat hij ook nog ergens een zoon had rondlopen.
Omdat ons gezin op die manier gebroken werd en ik altijd enig kind gebleven ben, heb ik mij vaak heel alleen gevoeld. Niet zozeer als kind want aan mijn kindertijd heb ik buiten enkele enge ervaringen vooral heel veel liefdevolle herinneringen. Eerder als puber en volwassene. Dat ik nooit op een broer of zus kon vertrouwen ... Die ervaring heeft ook de kinderwens lange tijd in vraag gesteld. Tot het moment aanbrak en het echt duidelijk was. Maar als het op kinderen aankwam hadden we al vrij snel een compromis. We zullen starten met 1 en zien of we achteraf nog voor een tweede zullen gaan. Eigenlijk absurd langs één kant. Mijn man zijn oudste zus had 1 dochter en toen ze voor een 2 de kindje gingen bleek het een tweeling te zijn. Je hebt dat niet echt te kiezen natuurlijk ... Maarja, als je kinderen wil moet je voor het eerste gaan.
Toen we al een tijdje op ons appartement woonden en rondom ons vele koppels zagen met een kleintje, begon dat toch een beetje bij beetje te kriebelen. Echter overvielen ons gevoelens van ja, laten we ervoor gaan. Afgewisseld door gevoelens van is dit echt een must in ons leven. Zouden we kinderloos ook niet verder kunnen? Vragen als: wie zet er nu in deze tijd nog kinderen op de wereld? Het bleef maar door ons beide hoofden rondgaan. Dat is denk ik enerzijds te wijten aan het feit dat we al zolang samen zijn zonder kinderen. Je bouwt je leven op en houdt vast aan een gewoontepatroon. Anderzijds is dat piekeren vooral eigen aan mezelf. Altijd alles honderd keer overdenken. Ik zou sowieso als er kinderen kwamen eerst gesetteled zijn zoals ik het wou.
Door het feit dat we op "latere" leeftijd ( ik 28 en mijn man 33) gingen samenleven, begon het ook nog maar pas voor ons. Dus toen we onze woonst kochten, was de tijd er nog niet voor kinderen. We hadden nog wel tijd genoeg . Toen ik de leeftijd van 30 had bereikt was het toch stillaan duidelijk dat die bewuste klok daar aanwezig was. We besloten er toch voor te gaan. Al onze vragen werden duidelijk beantwoord: wie zet er nog kinderen in deze tijd op de wereld? Er worden altijd kinderen geboren, denk maar aan de tijden van oorlog. Is het echt een must om kinderen te hebben? Voor ons was het een duidelijke JA! Het zal een meerwaarde geven aan ons als koppel. Maar vooral: wij hebben dat kleintje ook wel wat te bieden. Daarbij wordt langs mijn kant van de familie er nog voor nageslacht gezorgd. Want dat is echt heel povertjes aan die zijde. Niet dat dat ook maar enigzins onze keuze beïnvloed heeft, het zou maar erg zijn. Nee, ik heb alle respect voor ieder zijn keuze.Vooral mijn mama zal een gat in de lucht springen. Een hééééél groooooot gat. Dat zij oma zal worden... Dat is denk ik echt wel een droom van haar.
Sinds de periode dat onze beslissing vaststaat om aan kinderen te beginnen is er een lange periode geweest ( zeker een jaar lang) dat we probeerden zonder enig succes. En na opzoekingswerk konden we best eens vragen om een check-up te doen. Als er na 1 jaar proberen geen zwangerschap komt, dan kan er wel eens een probleem in vruchtbaarheid zijn. Ik maakte een afspraak bij mijn gyneacologe. Dat duurde nog wel een hele tijd vooraleer ik op raadpleging kon. Toen het eindelijk zover was en ze routine-controle deed, bleek op de echo een follikel klaar te zitten. Bij mij was er niet echt iets volgens haar om zorgen over te maken. Aangezien ik al 16 jaar aan Diane 35 zat, was dat waarschijnlijk niet abnormaal dat het zolang duurde. Al moet ik zeggen dat vanaf het moment dat ik stopte met de pil ( 12/2010) mijn maandstonden steeds regelmatig waren. Er was niet echt een verschil t.o.v. tijdens de pilname. Net voordat ik bij de gyneacolge moest komen had ook mijn huisarts een bloedname gedaan bij mij. Deze bleek volgens de huisarts niet zo goed te zijn om 2 dingen. Ik zou een soort ontsteking hebben waarvan ik geen klachten heb die niet gunstig zou zijn voor een zwangerschap en waar ik niets tegen zou kunnen doen. Het tweede was dat mijn prolactine-gehalte niet gunstig stond. De huisarts had nog een keer een bloedname gedaan en t.o.v. de eerste keer was dit gehalte van het ene uiterste naar het andere uiterste gegaan. Maar, niet gunstig. Toen de gyneacologe die resultaten bekeek vond ze dat mijn huisarts me ongerust gemaakt had om niets. Dit was zeker normaal gezien die jarenlange pilname. Dus ze stelde me toch wat gerust. Het enige waar ze wel op hamerde was dat uit de bloedname duidelijk was dat ik niet immuun ben voor toxoplasmose. Ik kreeg een foldertje in mijn handen gestopt. Lees dit goed en pas het zo goed mogelijk toe zei ze want dit kan gevaarlijk zijn voor het vruchtje of embryo of zelfs baby. Je kindje kan er wat aan overhouden. Ik kon er zelfs niet echt vragen over stellen, ik zou het thuis wel eens goed bekijken. Aangezien onze leeftijd toen (ik 30 en mijn man 35 ) en omdat ik vooral mijn klok voelde verder tikken, liet ik onze leeftijd nog eens vallen. Daarop vroeg ze om een staaltje te nemen van mijn man zijn zaad. Dat was niet dringend zei ze. De meeste mannen moeten wennen aan dat idee. Dus geef hem tijd zei ze nog bij het verlaten van de raadpleging. Gelukkig reageerde mijn man alsof dat niets was. We deden het nodige om zijn sperma te laten nakijken. Vanaf toen ging het allemaal anders dan we verwacht hadden...
Babynamen. Voor ons staat al één meisjesnaam en één jongensnaam vast sinds we voor de kinderwens gaan. Ondertussen zoeken we nog verder voor namen. We weten immers niet zeker of de eerste zwangerschap één of meerdere kindjes met zich mee zal brengen. Dus, we willen goed voorbereid zijn. En, de namen die al vast staan...die verklap ik lekker niet! :)
