Op d9 van mijn cyclus mocht ik 's morgens een bloedafname laten doen en bij de fertgyn binnen voor een vaginale echo, ofwel follikelmeting. Net zoals vorige keer heb ik 2 eitjes. Eentje van 14 mm en eentje van 18 mm. De fertgyn laat ook nu rond de middag weten dat ik de vogende dag (weekend, zaterdag) terug via spoed binnen mag om op verloskunde een nieuwe bloedname te laten uitvoeren. Indien ik deze cyclus niet zwanger ben moet ik de volgende cyclus geen clomid meer nemen. Hij wil zien hoe mijn eitjes reageren in een spontane cyclus. Sta er op dat moment niet echt bij stil, maar in feite is dit toch de omgekeerde wereld. Waarom eerste 2 x IUI met hormonenbehandeling en daarna via spontane cyclus. Zou het dan niet verstandiger geweest zijn van eerst uit te sluiten of er in een spontane cyclus nog problemen zouden optreden bij mij? Nu krijg ik het gevoel dat ik misschien wel 2 pogingen kwijt ben...
De fertgyn vroeg me om opnieuw een privé-verpleegster te regelen voor mijn pregnyl-inspuiting. Ben er niet te fel op doorgegaan dat het de vorige keer zo'n poespas was en ik via de dokter van wacht in de huisartsenwachtpost toen op zaterdagavond deze inspuiting heb gekregen. Heb zoals hij vroeg contact genomen met mijn HA om een lijst van verpleegkundige te krijgen die ik kon opbellen. Ik kan er zelfs geen getal op kleven, maar ik heb ontelbare verpleegkundigen gebeld van de lijst van de HA, maar ook die ik via internet gevonden heb in mijn eigen buurt. De ene na de andere negatief. Er komt er geen één: ongelooflijk maar ze durven echt zeggen dat dat in hun eigen vrije tijd is en dat ze dat niet doen. Er zijn er zelfs die aangeven dat ze zo'n inspuiting niet kennen en bijgevolg niet willen komen. Heb zelf voorgesteld om tot bij hen te komen, zelfs al wonen ze kilometers van mijn woonplaats. Nee is en blijft het antwoord. Zelfs de verplegers die samenwerken met mijn HA-praktijk zegt dat hij en zijn collega's dat niet doen in een weekend of na een bepaald uur. Verschrikkelijk...tot ik me bedenk: waar maak ik mijn tijd aan op en druk. Ik ga gewoon opnieuw naar de huisartsenwachtpost punt.
Als ik op d10 's ochtends vroeg op spoed aankom en door mag naar verloskunde moet ik even wachten. Er komt een jonge startende verpleegkundige die eigenlijk niet weet wat ze moet doen. De fertgyn heeft me geen papieren meegegeven voor de bloedname. De verpleegkundigen moeten vogens hem weten wat ze moeten doen. Ik zeg dit danook tegen haar. Ze gaat het toch even navragen bij de gyn van wacht. Blijkt dat mijn eigen gyn te zijn waar ik kwam alvorens we bij de fertgyn gekomen zijn. Toen ze de bloedname had uitgevoerd verontschuldigde ik me voor mijn directe gedrag. Maar ik ben het gewoon beu dat het blijft mislopen. Ze neemt het duidelijk goed op. Ze heeft totaal geen idee wat ik doormaak en kent de wegen die moeten bewandelt worden bij IUI niet. Ik doe kort mijn verhaal over die pregnyl-inspuiting. Ze neemt me mee naar de gyn van wacht. Zij geeft aan dat ik tijdens dit weekend bij haar op spoed terecht kan. Ik moet daarvoor niet naar de huisartsenwachtpost. Eindelijk een beetje gehoord!
Die middag belt de gyn van wacht dat ik mijn pregnyl-inspuiting op zondagavond moet laten zetten. Zoals gezegd via haar op spoed. Mijn hcg waarde stond nog te laag. Integenstelling tot de vorige keer moet ik een dag langer wachten, maar mag de IUI wel doorgaan op dezelfde dag, nl. D 12. Het is duidelijk beter om de pregnyl zo laat mogelijk te krijgen had de fertgyn haar gezegd i.p.v. te vroeg. Krijg instant het gevoel dat het de vorige keer dus niet correct gedaan werd, maar probeer het toch los te laten.
Op zondagavond laat ik de pregnyl zetten. Via spoed mag ik doorgaan naar verloskunde waar een verpeegkundige ons al opwacht. Echt, deze keer weet ik niet wat ik zie: zo'n lieve verpleegster, echt eentje met het juiste hart op de juiste plaats. Als ik nog inspuitingen nodig heb in de toekomst mag ik dit steeds via hen regelen. Hun deur staat duidelijk open voor koppels in onze situatie. Dat doet echt deugd om eens een keertje ontvangen te worden zoals het zou moeten. Ze wenst ons nog veel succes. Het zinnetje dat me weer tot nadenken zet. Het is een feit: morgen onze tweede poging.
Als we eindelijk d12 zijn en 's ochtends het staal binnenleveren loopt het bijna weer mis. Via de inschrijvingen vraag ik meteen stickers voor zowel het labo als voor de raadpeging later in de voormiddag. Dan moeten we niet opnieuw aanschuiven, kunnen we meteen door naar de fertgyn. Als ik op het labo kom kijkt de laborante - allez, de persoon die het onthaal daar doet- amper alles na. Ze kleeft zelfs geen stickers op "het potje". Ik moet ze zelfs terugvragen zodat ik er zelf de stickers kan opkleven. Echt, dan kan ik inwendig zo boos worden hé! Als ik nu doorloop en "het potje" valt om tussen al die andere potjes (met mogelijk ook geen label op). Dan is dat echt een fiasco. Poging die niet kan doorgaan. Ik moet er niet aan denken. Dat ze zo laks kunnen zijn hé dat gaat echt mijn petje te boven. Ik kan toch moeilijk bij de inschrijvingen "mijn potje" bovenhalen om die stickers te kleven! Het stikt er van de mensen rondom je die hier niets van moeten weten. Er moet maar eens iemand gekend tussen zitten.
Ik denk alleen maar: daar gaan we weer. Niet op blijven focussen, niets van tegen mijn man zeggen, want anders krijgt hij het ook weer spaans benauwd. En hij is net terug een beetje rustig. Sinds het negatieve resultaat van vorige cyclus heeft mijn man het echt ongekend moeilijk. Hij staat nu zelfs al 2 weken vol met uitslag. Iets dat hij anders nooit heeft. Gewoon van stress, veroorzaakt door deze hele toestand.
Ik rijdt over een weer naar huis. Mijn man maakt zich verder rustig klaar zodat we op tijd terug kunnen vertrekken naar het ziekenhuis. Als we op de polikliniek aankomen, geef ik gewoon het document af waarop staat dat we akkoord gaan met IUI en alle daaraan verbonden voorwaarden. Een verplicht document dat je elke keer vóór de IUI plaatsvindt moet ingevuld, ondertekend moet bezorgen. Deze verpleegkundige weet meteen wat haar te doen staat en laat ons in de wachtzaal plaatsnemen. De vorige poging
Vandaag zijn we de 4 de dag van mijn cyclus. Vandaag neem ik voor de 2 de dag opnieuw clomid tot en met dag 7 van de cyclus. Ben gisteren echt om 22 u gaan slapen, was echt doodop. Maar heb tot nu nog geen syptomen van clomid. Net zoals vorige cylcus hoop ik dat het ergste tegen de late avond of nacht kom. Als ik dan kan gaan slapen, dan heb ik er tenminste in de dag zo min mogelijk last van en valt dat voor de meeste mensen ook niet op!
Nu weer aftellen naar komende week vrijdag voor de eerste follikelmeting en bloednames. Net zoals de eerste IUI valt onze tweede poging net op dezelfde dagen.
Ik houd me voor om er deze keer niet op gefocust te zijn. Ik ga proberen zoveel mogelijk te ondergaan en de knop om te draaien! of dat zal lukken is een groot vraagteken, maar ik heb mezelf en mijn man plechtig beloofd om mijn uiterste best te doen :). Als je via natuurlijke weg voor een kleintje gaat, dan denk ik dat je er ook niet zo op gefocust bent iedere minuut van de dag. Ja, dat lijkt overdreven, maar het is wel zo. Als je fora bekijkt en leest wat al onze lotgenootjes neerpennen aan gevoelens en ervaringen, dan weet je: je wordt echt geleefd! Het is héél moeilijk om er niet mee bezig te zijn tussen alle ziekenhuisbezoeken, spuitjes, hormonen, cyclusplanning, andere medicijnen die je moet nemen en het letten op je voedingsgewoonten elke maaltijd dat je neemt, door. Je wordt er nu éénmaal elke dag mee geconfronteerd. Willen of niet. Diegene die nooit in deze situatie zaten, hebben er totaal geen idee van hoe je geleefd wordt. Ik merk het aan de reacties van sommigen. En dit is nog maar het begin. Misschien moeten we na de volgende poging ( laat ons hopen dat die niet moet komen) naar een volgende behandeling overstappen: IVF. En daar wordt je zeer zeker nog meer geleefd. Ik houd mijn hartje vast, dat wordt nog complexer. Niet aan denken nu. Eerst IUI! Maarja, als de fertiliteitsarts er zelf ook over begint,...je word in je gevoelens van hier naar daar gestuurd. Je verstand zegt stap voor stap, maar je hart ... wil dat het nu eindelijk gebeurt. Wat hebben we toch fout gedaan in ons leven om ook dit te moeten ondergaan? De natuur kan echt hard zijn! Wij lopen hier toch in eerste instantie rond om ons voort te planten als je het via de natuur bekijkt. Sorry, ben weer even van mijn positieve weg aan 't gaan. Knopje om! Het is waarschijnlijk één van de mooiste nazomerdagen, dus ik ga vandaag eens echt proberen te genieten van de dag met mijn lieverdje. Eerst nog even huishoudelijk werk verrichten en in de namiddag SUN, PLEASURE, ... Genieten jullie ook maar van deze dag!
Babynamen. Voor ons staat al één meisjesnaam en één jongensnaam vast sinds we voor de kinderwens gaan. Ondertussen zoeken we nog verder voor namen. We weten immers niet zeker of de eerste zwangerschap één of meerdere kindjes met zich mee zal brengen. Dus, we willen goed voorbereid zijn. En, de namen die al vast staan...die verklap ik lekker niet! :)
Onze eerste medisch begeleide zwangerschap wordt een feit!
Vanaf d1 van mijn cyclus in augustus gaat het écht beginnen. Spannend allemaal. Op d1 moet ik bellen voor de afspraak bij de fertgyn op d10 of d11 van mijn cylcus. Dan moet ik een bloedname laten uitvoeren en een vaginale echo om een follikelmeting te doen. Dan kijkt de fertgyn of mijn hormonen hun werk gedaan hebben. Vanaf d3 van de cyclus t.e.m. d7 moet ik Clomid nemen.
Ik vergeet het nooit meer. Op exact 7 oktober ( de dag dat mijn gewezen liefste grootvader verjaarde) en ik een verlofdag gepland had om mijn mama een verwendag te geven, ging plots de telefoon in de wagen. De huisarts: of ik met mijn man diezelfde dag nog op consultatie kon komen. Dat ging uiteraard niet, want hij was aan het werk. Dan maar een afspraak voor na het weekend. Uiteraard een héél stressvol weekend. Mijn gyneacoloog had mijn huisarts hiervoor opgebeld. Vanaf nu kon ik niet meer bij haar terecht. Heb nog geprobeerd om haar aan de lijn te krijgen, maar de vroudvroew van dienst zei letterlijk dat lijn gyneacologe alles doorgegeven had aan mijn huisarts en dat we dat daar verder moesten regelen. Maandagavond direct na het werk konden we bij haar terecht. Er was niet zo'n goed nieuws over het staaltje. Het bleek dat er maar een beperkt aantal zaadcellen konden gebruikt worden. Er waren een deel die niet goed van vorm waren en er waren er een deel die onbeweeglijk waren. Maar, we moesten niet panikeren. Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk. We kregen een afspraak bij de fertiliteitsgyneacoloog enkele weken later. We werden er tussen gezet omdat er discussie was over hoe het staaltje verwerkt was. Het kon best zijn dat het staaltje slecht was door foutieve verwerking. Ik had immers bij het binnenbrengen ervan zo'n gedoe gehad om dit op tijd op het labo te krijgen. Ik vond het labo zelfs niet. Niemand die mij de weg kon uitleggen. Heb het moeten achterlaten bij een verpleegkundige die zelf heel druk in de weer was. Heb bij aankomst op het werk nog snel in de auto gebeld met het ziekenhuis om zeker te zijn dat het staal correct was binnengebracht. Dus dat we twijfelden dat de waarden wel eens anders zouden kunnen zijn was niet echt onterecht. We vroegen nog aan de huisarts of we niet al een tweede staal konden laten testen alvorens we bij die specialist mochten. Dan was dat toch al een zekerheid. Dat ws niet nodig. We moesten maar even op onze tanden bijten. En dat hebben we danook gedaan.
