ik word gebeld door de vroedvrouw dat de dokter ons morgen 19/5 kan spreken om 16.00u.. Gelukkig staat Guy met de vroege. 'S morgens breng ik hel naar zijn werk en om 14u. Zorg ik dat ik aan de poort sta om hem op te pikken zodat we rechtstreeks kunnen doorrijden naar Leuven. Als hij met de vroege staat, st ik ook mee op om 5 uur. Dat doe ik nu al geruime tijd, zeker een jaar ongeveer. We komen goed op tijd aan, 15.30u., melden ons aan bij de kiosk, gaan nog even naar het toilet en gaan meteen door naar de raadpleging van de dokter. Nog even aanmelden aan de verpleegpost en plaatsnemen in de wachtzaal. De drukte valt mee. Er zit een moeder met een dochter denken we en 2 mannen, ieder apart. Een beetje verder zitten ook nog 2 koppels. Een tijdje na ons komt er een buitenlands koppel plaatsnemen. Het wachten duurt vrij lang en we zien vooral iedereen voor ons de toegang krijgen om op raadpleging te gaan. Ze worden één voor één geroepen door verplegend personeel of vroedvrouwen. 1 dokter hebben we nog maar gezien. Dat is volgens ons de lannelijke arts die vooral ook de mannelijke kant onderzoekt want er zijn nooit vrouwen bij. Wij hebben die ondezoekn in Turnhout destijds laten doen, zker weten we het niet natuurlijk maar we zullen er niet ver naast zitten. Het wachten duur nu wel erg lang hoor. Het koppel dat na ons kwam is al enkele keren bij de verpleegpost gaan informeren. Ondertussen is het al na 17 uur en zitten we nog steeds te wachten. Ik begin het nu toch ook echt wel op lijn heupen te krijgen en wil ook eens wat informatie vragen aan de verpleging. Helaas is het aan de verpleegpost ook enorm druk. De stoeltjes zijn volzet en de ene na de andere staat ongeduldig te wachten. Toch laar even terug naar mijn stoel. Omdat het blijft duren ga ik toch aanschuiven aan de balie. De drukte is er weg maar ook de verpleging is nergens te bespeuren. Er staat wel een belletje dat je kan indrukken voor als het onbemand is maar, dat doe ik dus maar niet. Na even te wachten komt de verpleegster. Ik vraag haar of de dokter ons niet vergeten is want omdat we om 16u afspraak hadden en al van 15.30u zitten te wachten....tjaa zegt ze, dat is normaal bij fertiliteit. Wij hebben daar niks mee te maken en wij willen daar ook niets mee te maken hebben. Dat is daar altijd zo 'n probleem ook die afspraken zegt ze. Maar, ze gaat het toch eens doorgeven want ze vind inderdaad ook dat het veel te lang duurt nu. Na nog bijna een half uur te wachten komt iemand ons roepen. Blijkt een assistente te zijn
16/5/2015 - abrupte beëindiging van de behandeling en dus geen teruplaatsing
vanmorgen weer vroeg opgestaan om te vertrekken naar Leuven voor de terugplaatsing. Gelukkig is het een keer zaterdag want dan kunnen we vermoedelijk met minder verkeersellende tot in Gasthuisberg geraken, zonder ons teveel te moeten opjagen.
Als we de ring in Geel afrijden krijg ik plots telefoon... Ik zie privé nummer staan op mijn gsm en dat doet direct een belletje rinkelen natuurlijk. Geen goed nieuws want dat is Leuven...zeker weten. Ja hoor, de embryo kan niet teruggeplaatst worden, dat hadden ze vanmorgen al gezien in het labo. Pfff... Allerlei emoties gieren door je lijf. De teleurstelling op Guy zijn gezicht is groot. Ik vraag de vroedvrouw om een afspraak te maken bij dr. tomassetti om dit nog eens te bespreken. Ja zeg...dat kon dus niet want, de dokter is pas te spreken na einde september. Zij zit volgeboekt. Ik haal aan dat wij toch de behandelende arts willen spreken, dat wij het niet normaal vinden dat als je midden in een behandeling zit en als die dan ook nog zo abrupt wordt gestopt dat je dan je arts niet kan spreken. Wij hadden de vorige keer ook een assistente en dat lijkt ons niet de bedoeling. Wij willen toch graag de dokter zelf spreken. Dat is toch niet abnormaal gezien de situatie??? Wat zouden jullie anders voorstellen vroeg ik haar. Waarop ze antwoordde dat ik volgende behandeling gewoon op deze manier met dezelfde medicatie kon verder doen. Nou, dacht het niet? Dit is niet normaal als je al 2 x diezelfde medicatie hebt gekregen en als die duidelijk zijn doel voorbijstreeft toch? Uiteindelijk zou ze me volgende week terugbellen als ze de dokter zelf had gesproken want nu was het weekend en dan was De dokter niet te bereiken zei ze nog. We wachten dan maar het telefoontje af die week. Wat kan je anders doen. ze zijn zelfs niet eens begripvol...het is gewoon boem, klaar. De allereerste keer zei de vroedvrouw nog dat ze het heel jammer vond om dit nieuws te moeten meedelen, nu... Het zijn echt geen manieren vinden wij om er op zo'n manier met patiënten mee om te gaan. Wij willen geen medelijden maar, een beetje medeleven is toch echt niet teveel gevraagd denk ik hé?
Vandaag ging mijn man tennistornooi spelen en heb ik afgesproken met mijn moeder. s ochtends weer naar het plaatselijke zh geweest voor een bloedname en echo. via de spoed is dat dan hé tijdens het weekend. Je weet nooit wie je dan precies hebt als gyneacoloog. Deze keer had ik een mannelijke verpleger, een vriendelijke man. Helaas bleek het prikken in mijn linkerarm niet zo goed te lukken. Na een 2de poging kon hij toch een beetje bloed afnemen. Hij ging navragen op het labo of het voldoende was vooraleer hij opnieuw zou gaan prikken. Hij zat er duidelijk zelf verveeld mee. Ondertussen kon ik al bij dr. Cadron terecht voor de echo. Dit was de eerste keer dat ik deze arts had. Toen ze me kwam ophalen in de wachtruimte was ze erg onvriendelijk. Er kon nog geen goedemorgen vanaf. Ach ja, dacht ik bij mezelf... Ze zal de dag niet goed gestart zijn zeker. Tijdens de echo was ze ook zeer kortaf. Ik mocht vertrekken en Leuven zou mij vandaag wel bellen. That's it. Nog net op tijd voor het buitengaan op spoed kwam de verpleger me tegenhouden dat ik toch opnieuw geprikt moest worden. Het staaltje bloed was veel te weinig voor de test uit te kunnen voeren. 3 de poging dan maar...gelukkig, we zijn er vanaf. Mijn moeder opgehaald onderweg terug naar huis. We zouden even naar de grens gaan bij ons, Baarle-Nassau. Maarja...best even wachten tot we telefoontje krijgen van Leuven natuurlijk want de ontvangst in het buitenland heeft nog al eens voor problelen gezorgd en je weet maar nooit. Je kan ze in Leuven toch niet bellen tijdens het weekend. Heb ik ook al een slechte ervaring mee. Natuurlijk als je zit te wachten kan het heel lang duren...we hebben ons dan maar in afwAchting achter de computer gezet en bezig gehouden met mijn creatieve uitspattingen. Na heel extreem lang wachten kunnen we toch nog eventjes naar de grens gaan. Opnieuw had ik dezelfde vroedvrouw als vrijdag aan de lijn en ook vandaag weer zeer arrogant aan de telefoon. Ik had vrijdag namelijk maar voor 2 dagen medicatie gekregen. Nog voor die vrijdagavond en voor zaterdag. In theorie had ik dus ook niet voldoende meer. En ja hoor.... Moest ook nu weer bijspuiten.
13/5/2015 - 4de pick-up in Gasthuisberg Leuven & 3de icsi-behandeling
De aanloop naar deze 4de pick-up is weer een enorm bewogen periode geweest. Stress, stress en nog eens stress... En niet van de hormonen hoor! integendeel: het blijft op ons wegen dat het ziekenhuis zelf je zoveel stress bezorgd. Hoe is dat uberhaupt toch mogelijk??? Ook deze keer weer een verhaal dat helaas de realiteit is en echt te gek voor woorden is gewoon. Op vrijdag de 11/5 kreeg ik 's namiddags telefoon van de vroedvrouw dat ik opnieuw moest gaan bijspuiten. Het was toen alweer 14.30u.ongeveer toen ze met dit nieuws belde. En ook meteen weer vrij onvriendelijk. Zelfs voor ik nog maar gevraagd had of ze eventueel het voorschrift konden klaarleggen opdat ik tijdig in de apotheek terecht zou kunnen. Want, ik moet toch wel een 2 uurtjes rijden zonder al te veel verkeersellende en dan nog op een vrijdag wanneer de werkweek er net op zit. Toen reageerde de vroedvrouw echt wel agressief vond ik: ik heb toch tegen uwe man gezegd toen hij de medicatie is komen ophalen dat ... Enkel dat stuk heb ik maar gehoord. Ik verkrampte precies enkele ogenblikken en zei haar op een rustige en beleefde manier, weliswaar iets kordater, Pardon?...mijn man is helemaal geen mediactie komen ophalen. Ik kom mijn medicatie altijd zelf ophalen. Waarop ze botweg en zeer arrogant antwoordde dat ze zich dan wel van dossier had vergist. Opnieuw kon ik even niet reageren zoals ik zou gewild hebben. Ik had nog tijd genoeg als ik meteen naar het ziekenhuis zou komen zei ze nog en zo eindigde ook meteen het gesprek. Ze wilde zelfs niet meer luisteren naar wat ik nog wou vragen. Als je dan weet van die vorige keren dat het helemaal is foutgelopen kwestie medicatie ophalen, dan is dat toch niet teveel gevraagd om eens eventjes te luisteren en concrete afspraken te maken opdat dit niet nog een keer kan gebeuren. maarja... Het zal wel aan mezelf liggen zeker. Ik zal wel iets grondig verkeerd doen waarom ze steeds zo handelen.
Toen we aan het begin van dit avontuur begonnen, ben ik wel eens op verschillende fora omtrent deze materie een kijkje gaan nemen. Het werd me al snel duidelijk dat de berichten die daar allemaal te lezen waren me meer uit onbalans begonnen te brengen. Ik werd er nog onzekerder door en ben dan ook na een tijdje gestopt met berichtjes te beantwoorden of te posten. Nu, zoveel jaren later heb ik me toch weer aangemeld bij verschillende groepen. Ik volg ze al een tijdje, geef hier en daar op berichten mijn eigen mening of deel mijn ervaring met andere lotgenoten. Omdat we al van quasi in het begin van de medische mallen molen een slecht gevoel hebben, vond ik het toch eens tijd om mijn gevoelens te delen. Het werd vrij snel duidelijk.
Waar ik erg vaak last van heb - eigenlijk dagelijks en al meer dan een jaar lang - is overmoeidheid. Uitwerken gaan lukt me wel en kan me ook sterk houden, maar eens ik thuiskom ben ik doodop. Letterlijk DOODOP hé. Je moet weten dat ik een beetje een perfectionistisch kantje heb en normaal ligt alles piekfijn op orde. Nu heb ik al ruim 2 jaar dat ik bv. de was niet .
Ik wil hier op voorhand een heel duidelijke boodschap de wereld insturen voornamelijk bestemd voor werkgevers en collega's.
Deze blogpost is dan ook een zeer uitgebreide post. Hopelijk kan ik hiermee anderen een hart onder de riem steken en vooral werkgevers en collega's waarschuwen wat een impact zij kunnen hebben op mensen die in een gelijkaardige situatie zitten. En dat hoeft, lees: mag, geen negatieve impact zijn.
Zoals in de voorstelling kon je lezen dat er wel twijfel geweest is. Ik vond het ook nodig om hieraan een blogpost te besteden. Het is niet alleen de twijfel voorafgaand aan de kinderwens, maar ook de twijfel die steeds weer de kop komt opsteken gedurende deze toch wel lange reis voor ons. Voor de eerste keer zie ik dat in twijfelen verschillen liggen.
Vandaag deed ik de ontdekking van een super mooie blog rond vruchtbaarheidsproblemen. Zo mooi qua verwoordingen en tekeningen dat ik hem zeker wil delen met jullie. Moest je deze nog niet kennen, ga zeker eens een kijkje nemen want hij is echt wel de moeite! Hetgene dat ik soms voel, ervaar,...verwoord Elja erg mooi. Eigenlijk zelfs perfect voor mij. Sommige zaken zou ik niet beter kunnen verwoorden. ook al is de weg die we afleggen niet dezelfde... ze doet dit gewoonweg SUPER. En dan die tekeningen die ze zelf maakt die het nog eens te meer heel erg goed voorstellen.
Wat ik op forums wel miste (kom er niet meer frequent op, maar heb wel m'n periodes gehad dat het me goed deed) vind ik hier helemaal terug. De mensen in je omgeving die je situatie kennen, kunnen soms toch de verkeerde dingen zeggen. Net zoals spontane opmerkingen gemaakt door mensen die je situatie niet kennen. En dat doet soms echt pijn. Nou, door Elja haar blog voel ik mij écht begrepen. En dat is wat je toch nodig hebt op sommige momenten niet? Haar blog kan je terugvinden onder eljArt.nl. Ik kwam ook terecht via een andere link op de site van een Nederlandse dame: Denise Hilhorst. Haar site is ook interessant om eens te bekijken: openzenuw.nl
We beginnen aan onze volgende grote stap op weg naar onze droom. Allez, het voelt toch aan als een grote stap. In feite iets wat we beter onmiddellijk gedaan hadden als ons gevoel sprak. Maarja...je bent in handen van
Op d9 mocht ik weer terugkomen zoals altijd. Bleek de fertgyn. niet aanwezig te zijn. Donderdag is blijkbaar zijn verlofdag... Mijn dossier werd opnieuw doorgegeven aan een andere gyn.bij wie ik al eens geweest ben. Die zij dat er op de echo niet veel te zien was. Hij raadde aan om gewoon op zaterdag terug te komen. 'S ochtends bloedname en een nieuwe echo. Dus weer een andere gyn. Eentje die ik nog niet gehad heb.
Deze gyn. gaf meteen slecht nieuws. Er was helemaal niets te zien en vermoedelijk was er iets aan de hand. Wat kon hij niet zeggen. Ik moest maar op maandag contact nemen met de fertgyn. Huilend ben ik daar buiten gegaan.
toen ik maandagmorgend op mijn werk belde naar de fertgyn.zei deze dat ik best onmiddellijk naar het ziekenhuis kon komen voor bloedname + onderzoek. Als we maar niet te laat zijn zei hij! De info die ik gekregen heb van de 2 andere gyns.,vooral van de tweede bleek niet te kloppen. Er was duidelijk uit de voorgaande bloednames dat ik wel degelijk mijn eisprong zou krijgen.
man, man,... Wat was ik weer enorm woedend! Daar kan nooit iets goed gaan in dat ziekenhuis. Uiteindelijk ben ik diezelfde maandag ook nog met mijn man terug moeten gaan voor zijn bloedname. Op dinsdagmorgend opnieuw een bloedname bij mezelf. Later die dag belde de fertgyn om te zeggen dat de IUI door zou gaan op donderdag. Die avond diende ik nog mijn pregnylspuit te krijgen.
wat waren we blij dat onze poging toch nog kon doorgaan.
De uiteindelijke dag van de IUI bleek er weer een probleem te zijn: de fertgyn had weer zijn vrije dag en het dossier was niet doorgegeven aan een andere gyn. Alle gyns waren naar een congres. Het was opvallend stil in de wachtzaal, geen verpleegkundigen te bespeuren. Enkel een secretaresse en een vroedvrouw. De vroedvrouw moest nog bellen naar een eventuele gyn die aanwezig was voor permanentie in het ziekenhuis. De ene lag net te slapen. De andere was met een operatie bezig en nog een andere...wou toch nog komen voor de IUI te doen. Mensen toch...hoe is dat nu mogelijk.
Blijkt die gyn geen ervaring te hebben met IUI. Zodanig veel onder stress gezeten de afgelopen weken. Dan weer zo'n gedoe met de gyn van het weekend en dan dat gedoe met de uiteindelijke IUI. Je zou er voor minder nog in geloven, nietwaar?
