Jongerenbegeleidingscentrum Omdat iedere jongere recht heeft op een goede start in het leven!
06-02-2011
acclimatisatie dag Horombo huts (3720m)
Vandaag slapen we uit tot 7.30u. Om 8u ontbijt en om 8.30 vertrekken we naar Zebra rocks. Het is er prachtig! Mooie rotsen met bruine en zwarte strepen. die zijn onstaan door de inslijpeling van water. Op elke rots ernaast liggen kleine steentjes op een hoopje; Dit zou geluk brengen dus leggen we er ook eentje bij. Erna verder naar boven naar The saddle; hier wandel ik recht door een wolk. Bijzonder gevoel. eigenlijk niet voor te stellen. Vegetatie is hier bijna zoek behalve een soort vetplant die hier al honderde jaren staan. Ze zijn gigantisch. Verder komen we enkel grind en stenen tegen. Dan moeten we naar beneden, terug naar 3720m. Hier ondervind ik dat dit niet het leukste is. Afdalen is verschrikkelijk, laat mij maar klimmen... En op het einde heb ik wel wat te dalen dus kan er mij maar best op voorzien. Dit beloofd!!!!! Als ik de top haal moet ik dit voor 1 1/2 dag doen.....
In Hormbo hut terug aangekomen pikt ik in de gezamelijke eetruimte het 'Antwerps dialect' op. 1 vrouw uit Brasschaat en 1 uit Mechelen hebben de klim achter de rug. Eén ervan heeft de top niet bereikt en is op 5200m ziek geworden. De andere verteld me dat je de laatste etappe aflegd in de bittere kou, je over rotsen moet klimmen en het echt afzien is. Ai Ai ai... klinkt niet verleidelijk.... Ze wensen met veel succes met de beklimming. Ben ook tegen de avond een beetje stijf maar kan nog perfect wandelen en bewegen. Gelukkig want morgen gaan wa naar Kibo hut (4700m) Ik neem m'n Diamox correct in en ervaar geen last van de hoogte. Enkel wat bijwerkingen zoals een tintelent gevoel in handen en voeten. Heb ook al een suisend oor gehad maar deze symptomen gaan even vlug terug weg dan dat ze gekomen zijn. Vandaag kregen we voor lunch: kip met FRIETJES!! jawel!! en ze waren echt goed en zeker voor in Afrika en voor op een hoogte van 3700 m te zitten. hier heb ik echt van genoten, dit smaakte. Voor de rest is het eten enntonig. Wit chemisch sandwichbrood eieren, eieren en nog eens eieren. En ook pap zonder granen. We krijgen ook veel fruit wat hier 100 keer lekkerder is dan in Europa. Maar al bij al is het echt wel lekker! De soepen die we krijgen zowel tijdens de lunch als het diner zijn verrukkelijk lekker!!
Vroeg onze slaapzak in want morgen wandelen we naar Kibo hut (4700m).
We staan op om 6.45u ontbijten om 7.30. en vertrekken tegen 8.30. Al onze slaapzakken en rugzakken zijn weer gepakt en de dragers nemen ze mee naar de volgende hut. Waarschijnlijk als wij nog maar in de helft zijn staan onze rugzakken al mooi op ons te wachten in de volgende hut. De dragers zijn echt vlug. Dit zijn de echte atleten, wij maar toeristen die een berg beklimmen. Het landschap verandert weer enorm hard van regenwoud en bossen van drooghout naar lage vegetatie, een soort savanne, steppe. Elke 1000m zou de omgeving veranderen. De enige dieren die we daar zien zijn een soort bergmuisjes. Vanaf hier kunnen we de Maundi crater zien waar we gisteren nog zijn gaan wandelen. Het is niet te vatten dat je al zo hoog zit of gewoon dat je DAAR bent.... Ik ervaar niet echt symptomen van hoogteziekte behalve als ik ga zitten voor de lunch. Ik krijg een enorme hoestaanval en krijg het gevoel of een vrachtwagen op m'n borst staat. Ben niet echt paniekerig maar ga toch nog extra op m'n ademhaling letten. Na de lunch is het over en hoop dat het wegblijft. Voor de luch hebben we zo'n 5u gewandeld en moeten er nog zeker 2 doen. (over deze etappe doen we weer 2u meer met alle pauze erbij).
Aangekomen in Hormbo huts (3720m) smeer ik me in met aftersun. Ben verbrand op m'n armen en handen. Op m'n armen doet het helemaal geen pijn. Het is meer 'windburn' dan 'sunburn'. Op m'n handen staan blaasjes en staan m'n riemen van m'n wandelstokken afgetekend. die stokken zijn fantastisch en wijken niet van mijn beide zijdes.
We ontmoeten hier veel 'dalers' en vertellen dat het op de top berekoud is en dat het de hel is. Het zou afzien zijn. Mentaal ben ik hier nu wel goed op voorbereid denk ik. Mijn pijngrens is vrij hoog dus zal mijn doorzettingsvermogen ook niet echt laag liggen. Iedereen verteld dat dat het belangrijkse is. Eigenlijk komt het er op neer om je 'knopje' om te draaien en te gaan!
Morgen wandelen we met onze gids naar Zebra rocks (4100m) en The Saddle (4300m) om te acclimatiseren. en slapen terug in Hormbo huts.
Fiona is er aan begonnen! We duimen extra hard voor haar :)
Jambo, jambo,
Fiona is deze ochtend om 6u30 onze tijd aan de klim begonnen!
Fiona's tocht volgt de Marangu Route, Kilimanjaros meest directe en populaire route. Het pad is goed afgetekend en alhoewel het een veeleisende beklimming is heeft deze route enkele comforten te bieden om de beklimming een beetje dragelijker te maken. De slaap-accommodatie bestaat uit simpele berghutten met gemeenschappelijke slaapplaatsen. Het traject brengt ons via het regenwoud naar de hoge heide voor we de alpine zone bereiken. Het laatste steile pad wordt in de vroege ochtend van dag 15 genomen, met als doel de top net op tijd te bereiken voor een spectaculaire zonsopgang. Nadien wordt er afgedaald, en dan s nachts terug naar Moshi voor een laatste overnachting voor de reis huiswaarts.
Nu gaat ze letterlijk in het stof bijten :) Sorry Fiona, maar het is waar. Je gaat dat stof heel de weg naar de top vervloeken! Uw neus gaat onophoudelijk druppen als een lekkend kraantje en hoe hoger je gaat, hoe meer last je krijgt van de ijle lucht. Maar dat alles weegt niet op tegen de ervaring, het landschap, de sfeer, en het overweldigend gevoel wanneer je de Uhuru piek bereikt. Het zal een onvergetelijke ervaring worden! Hou je doel in gedachten, denk aan je 'vlinderkens' en zeg iedere ochtend tegen jezelf: 'Ik zit op de Kilimanjaro'. Neem 's avonds wat extra tijd om naar de sterrenhemel te staren, het is adembenemend :) Vooral geniet van de hele ervaring en je zal er geraken.
We duimen allemaal exta hard voor je zodat je zeker geen hoogteziekte krijgt!
Veel succes, sterkte en plezier! (Vergeet die zakdoeken maar, het heeft geen nut! Wel effe de ijspegels van je neus breken voor je een foto op de Uhuru piek laat nemen ;)
Om 7.30 staan we klaar en om 8.30 vertrekken we met onze shuttle naar Marangu gate. Dit is tot nog wel +/- 1u rijden. We komen aan bij de gate en moeten ons inschrijven: naam, adres, beroep, leeftijd, geslacht, naam gids. We moeten nog wachten op onze dragers en koks. We zijn nog zeker 45 min aan het wachten. Dit is op z'n Afrikaans: alles 'op 't gemakske'. ( ze hebben gelijk hoor: de berg gaat toch niet lopen) Tegen 10 beginnen we eindelijk aan het echte werk. Constant worden we aangeklampt door kinderen die verschillende toeristische souveniers proberen te verkopen.
Raymond en John zijn onze gids en assistent- gids. Vandaag gaan we richting Mandara hut. Deze ligt op 2700m hoogte. We gaan enorm traag, wat uiteindelijk goed blijkt te zijn. Pole pole..... We wandelen door het regenwoud en komen verschillende apen op onze weg tegen die boven onze hoofden in de bomen slingeren. Het is een heel mooi gezicht: bruggetjes met mooie riviertjes. Na +/- 1.20u nemen we tijd om te lunchen. Onze eigen rugzakken wegen zo'n 7 kg en bij vertrek kwam ons lunchpakket er nog bij dus na de lunch zal het al wat lichter zijn. De lunch ziet er fantastisch uit: samosa (driehoekig pasteitje gevuld met gehakt, echt lekker), ei, banaan, pindanootjes, appelsien, koekjes, sandwich en ananassap. Lekker! Nog vlug een toiletbezoek en we kunnen er weer tegen aan. Ik moet mezelf er steeds aan herinneren om veel water te drinken. raak toch wel aan zo'n 3 liter per dag. Het landschap verandert vrij vlug van vochtige groene omgeving naar verdorde takken en bomen die tegenelkaar 'klakken' door de wind. Over de eerste etappe doen we 4.38 u (met pauzes) waar je normaal 3u over doet. We wandelen dus echt enorm traag maar iedereen in de groep vindt dit prima! Aangekomen in Mandara hut moeten we ons weer registreren en krijgen we elk een tijl met lekker warm water om ons wat te wassen. Ik was m'n gezicht en voeten en dat voelt enorm goed. De koks hebben een snack voor ons: popcorn,koekjes, thee, koffie en Milo (soort choco koffie) Daarna doen we nog een kleine acclimatisatiewandeling naar Maundi crater iets hoger gelegen. Hier zijn de vergezichten al mooi dus verwacht ik er fantastische naarmate we stijgen. Tot hiertoe heb ik niets last van de hoogte maar vanaf morgen kunnen we al wel wat symptomen ondervinden. Ik ben benieuwd. Neem sinds gisteren Diamox en hoop dat het doet wat het moet doen nl. me helpen aanpassen aan de hoogte. Diamox neemt NIET de hoogteziekte weg. We bespreken met z'n alle ons wandelritme: we gaan tegen 1km/u. Iedereen is het eens dat dat goed is. Ook onze gids gaat hetzelfde tempo aanhouden en zo onze slaagkansen vergroten.
Toen we naar de eerste hut wandelden kwamen we 'dalers' tegen van alle leeftijden en landen. Sommigen waren nors, sommigen waren compleet opgezwollen in hun aangezicht en de meesten groetten ons en zeiden 'good luck'. Begon me wat zorgen te maken wat er allemaal 'daarboven' afspeelt......
We kruipen rond acht uur in onze slaapzakken. Tegen vier u wakker om te moeten plassen. Heb geen zin maar het moet.... Om 6.45 loopt de wekker af.
We liggen vandaag aan het zwembad en lezen een boek en schrijven wat kaartjes. Na enkele uren zijn wij het allebei moe. Ik denk dat we wat te active meiden zijn om rond het zwembad te blijven liggen. Dan gaan we wat baantjes trekken.
Michelle, mijn reiscompagnon, heeft besloten van ook een acclimatisatiedag in te lassen. Dus ze doet het nu ook in 6 dagen. Het is nu bijna 17u en gaan de anderen van de groep ontmoeten. We ontmoeten Nabu uit Japan en Tania uit Australië. Tania gaat de trip in 5 dagen doen dus zij klimt de eerste twee dagen mee met ons drie. Als wij een extra acclimatisatiedag hebben op 3700m vertrekt zij al verder. Tijdens de maaltijd ontmoeten we Mette uit Denemarken. Zij is hier later teogekomen en heeft nog net op tijd zich kunnen aansluiten bij ons. We vertrekken dus met z'n vijven maar zouden aan de top zijn met z'n vieren. Als we het allemaal halen. Toi, toi, toi.... Het klikt heel goed tussen ons allen en de gesprekken komen heel vlot op gang. we kruipen om 22u in ons bedje want we staan op om 6 om om 7.30 te kunnen vertrekken. Spannend!!!! Ik ga niet echt veel kunnen slapen denk ik...
Aangekomen in het hotel en mijn voorbereiding naar de top
Vandaag 2 febr. 2011 neem ik afscheid van mijn groep waar ik Zanzibar, Serengeti en de Ngorongoro krater met heb ontdekt. Enkel Michelle Arduini uit Canada doet net deelfde reis als ik. Accacia regeld voor ons een taxi van Arusha naar Moshi. Dit is een rit van zo'n 1.5 uur. We komen in Moshi aan en onze taxichaffeur weet niet waar het hotel is. Hij stopt geregeld om de weg te vragen en na een tijd springt er gewoon een bereidwillig persoon in de taxi om de weg te wijzen want hij weet het 'ongeveer' zijn. We komen aan de rand van Moshi op een zandweg terecht waar ook een spoorweg loopt. Michelle en ik kijken heel bedenkelijk naar elkaar want dit vinden we een rare omgeving voor een hotel. Maar zie daar, ons hotel. Compleet omheind en met een grote ijzeren poort aan de inkom. We komen binnen en merken dat dit vrij luxueus is voor ons en voor Afrika. Dit is een hotel gerund door ZARA. Dit is de organisatie die enkel en alleen safari's en beklimmingen verzorgen. Hier is een zwembad! Daar gaan we morgen een plonsje in nemen. Nu gaan we onze bagage herpakken voor de beklimming, douchen en eten en vooral wat relaxen voor onze zware inspanning. Ik heb al 2 dagen last van m'n darmen en mijn navelpiercing is ontstoken. Raar, want ik heb die al 10 jaat en nooit last gehad. Begin dan maar met mijn antibioticum. Gaan het hotel wat verkennen, eten en terug eens slapen in een bed.....
De Vlinderkens
