Jongerenbegeleidingscentrum Omdat iedere jongere recht heeft op een goede start in het leven!
09-02-2011
9 februari: heel de dag afdalen
Deze laatste dag vind ik de ergste: heel de dag dalen... Heb onder mijn rechter grote teennagel een grote blaar en mijn linker grote teen ziet er ook niet zo leuk uit. Ik doe mijn trekkersbotinnen niet meer aan want dat doet te veel pijn en ga dus op sokken en teva's naar beneden. Ik gebruik hier constant mijn stokken want het afdalen is enorm belastend voor mijn knieën. Ik heb heel veel moeite met het afdale en geraak al vlug achterop.... Ik haal halverwege Mette uit Denenmarken in. Nu is het onze beurt om de klimmers tegen te komen en zijn wij de 'dalers'; Hier snap ik waarom ze on veel geluk wensten en doe het op mijn beurt ook. Ik ben tijdens het wandelen enorm stijf geraakt. Als we het regenwoud bereiken begint het te regenen en worden de paden enorm glad ; hierdoor wandelen we nog trager. We bereiken nog mooi op tijd de gate en krijgen daar spaghetti te eten en het smaakt. We kopen de nodige souvenirs en gaan met z'n allen de shuttlebus op. De lijfgeur die er hangt is niet te harden.....maar we zijn blij dat we het allemaal gehaald hebben.
Een aanrader voor jong en oud, klein en groot!!! Hasante sana!!!!
We vertrekken naar Kibo hut op 4700 m. Hier doen we 7 u 43m over met alle onze pauzes inbegrepen. Deze tocht is best te doen en heel vlak. Het is precies het decor van een westernfilm. Enkel zand, mossen en rotsen. We arriveren in Kibo om +/- 16 u. We leggen ons neer op ons bed en om 17 u krijgen we te eten. Ik het niet veel honger en ben gisteren opgestaan met een dikke onderlip. Dit zijn al 2 stmptomen van hoogteziekte. Echt super voel ik me ook niet maar heb geen hoofdpijn of zo. ik probeer zo vlug mogelijk te slapen maar dat is niet makkelijk; Er is een grote groep Koreanen die enorm luidruchtig zijn en iedereen wakker houden. Om 23u worden we gewekt voor de 'final climb'. Het is koud buiten dus laat staan daarboven. Kledij: - Thermisch ondergoed - fleece broek - synthetische t-shirt - 2 fleece truien - dikkere trekkingsbroek - wame wollen sokken - windbreaker - 2 paar handschoenen: 1 paar zijden en 1 paar skihandschoenen - muts - sjaal - balacava (soort bivakmuts) deze neem ik mee maar zet ik nog niet op
We beginnen aan onze klim. Het is pikdonker en hebben enkel het licht van onze hoofdlampen. De ondergrond bestaat uit grind, dus elke stap je zet zak je er twee terug. Heel vermoeiend en frustrerend. We wandelen zig-zag het laatste stuk op. Ik krijg het al snel warm en doe m'n jas open. Na een 2 tal uren zijn m'n handen enorm bevroren. De gidsen doen m'n handschoenen uit en wrijven m'n handen warm. Zelf hebben zij GEEN handschoenen aan... waanzin! ze doen me mijn handschoenen terug aan en zeggen me m'n stokken af te geven en m'n handen in mijn zakken te steken. Dit helpt en mijn handen warmen stilletjes aan op. Deze etappe is enorm zwaar en dit dan vooral mentaal. Er gaat vanalles door je hoofd, niet te omschrijven. Heb een 5 tal minuten gedacht op te geven door de koude maar dat knopje heb ik al snel omgedraaid en niet meer aangezet ... We zouden normaal tegen zonsopgang op Gilmans point zijn 5685m. Ik bedacht me net dat dit de hel op aarde is en ik het mijn ergste vijand niet wil aandoen... ik ben echt aan het afzien. Ook je neus moet ik constant snuiten want het loopt er gewoon uit. Op den duur laat iedereen gewoon alles lopen, je trek het je toch niet aan... drup, drup, drup,.... We pauzeren verschillende malen op rotsen en plots zien ik een dampende kop thee voor m'n neus. Denk dat ik aan het hallucineren was. Nee hoor, deze is echt en smaak fantastich. Wat een opkikker! Mijn water in m'n camelback is bevroren maar heb nog resevewater in m'n drinkenbus. Ook mijn energybars zijn bevroren hoewel ik ze in mijn trui heb gestoken. Pech! tijdens de zonsopgang ben ik nog niet helemaal boven. Ik denk dat ik nog zo'n 25 min moet klimmen maar het uitzicht is geweldig!!!! wat een zonsopgang!! Ik geniet er van en klim erna verder tot aan Gilmans point. Die bereik ik en ben enorm blij voor zo'n 15 sec. Ik bedenk me dan dat dit niet het einde is maar dat ik nog zeker 1.5u moet wandelen naar Uhuru Peak 5895m. Ik zet me op een rots om wat uit te rusten en alles te laten bezinken. Hier val ik in slaap... Ik word direct gewekt door m'n gids want hier mag ik echt niet in slaap vallen!! Gids Raymond vertrekt met mij al naar Uhuru Peak terwijl de anderen ofwel al vertrokken zijn ofwel nog even uitrusten. Ik ben enorm ijl in m'n hoofd en mijn motoriek laat ook te wensen over... Ik wandel verder en sukkel in slaap. Ik wandel blijkbaar richting de kraterrand. Mijn gids houdt me net op tijd tegen en sindsdien lopen we arm in arm verder. Hij praat ook constant tegen me om me allert te houden. Mijn hart bost naat drie, vier stappen in m'n hoofd en ik moet telkens rusten om mijn hartslag terug op pijl te krijgen. Raar gevoel. Heb zo een beetje het gevoel dat ik gevoelloos ben. Zelfs een zakdoekje openvouwen en gebruiken is een hele klus....
Na dik uur en een half bereiken we Uhuru Peak. Het uitzicht is geweldig met al de ijsgletschers!! Het weer is goed en we blijven toch zeker 20 tot 30 min op de top. Heel onze groep heeft het gehaald, met z'n vieren op de top!! Dan dezelfde weg terug. Ik kom terug aan op Gilmans point en rust uit om erna af te dalen. Hier laat mijn 'hoogtebrein' me in de steek. Ik val terug in slaap en droom zelfs!! Ik wordt weer wakkergeschud en de assistent gids vertrekt met me naar beneden. Dan pas zie je waarom deze 's nachts word beklommen!!! STIJL!! We 'skiën' naar beneden en dit doet enrom pijn aan mijn grote tenen maar al bij al is deze afdaling leuk. In totaal is de laatste etappe er één van zeker 13 u (waarschijnlijk 15). Ik kom aan ik Kibo hut en leg me neer om wat te slapen maar dat is niet voor lang. na een uur of twee drie vertrekken we terug naar Horombo hut 3700. Daar overnachten we ook om de dag erna terug de poort van het park te bereiken. Als we daar toekomen ben ik bekaf en zie ik er verschrikkelijk uit maar wel voldaan. Ik val als een blok in slaap na het eten waar ik me naartoe heb moeten sleuren.
Vandaag slapen we uit tot 7.30u. Om 8u ontbijt en om 8.30 vertrekken we naar Zebra rocks. Het is er prachtig! Mooie rotsen met bruine en zwarte strepen. die zijn onstaan door de inslijpeling van water. Op elke rots ernaast liggen kleine steentjes op een hoopje; Dit zou geluk brengen dus leggen we er ook eentje bij. Erna verder naar boven naar The saddle; hier wandel ik recht door een wolk. Bijzonder gevoel. eigenlijk niet voor te stellen. Vegetatie is hier bijna zoek behalve een soort vetplant die hier al honderde jaren staan. Ze zijn gigantisch. Verder komen we enkel grind en stenen tegen. Dan moeten we naar beneden, terug naar 3720m. Hier ondervind ik dat dit niet het leukste is. Afdalen is verschrikkelijk, laat mij maar klimmen... En op het einde heb ik wel wat te dalen dus kan er mij maar best op voorzien. Dit beloofd!!!!! Als ik de top haal moet ik dit voor 1 1/2 dag doen.....
In Hormbo hut terug aangekomen pikt ik in de gezamelijke eetruimte het 'Antwerps dialect' op. 1 vrouw uit Brasschaat en 1 uit Mechelen hebben de klim achter de rug. Eén ervan heeft de top niet bereikt en is op 5200m ziek geworden. De andere verteld me dat je de laatste etappe aflegd in de bittere kou, je over rotsen moet klimmen en het echt afzien is. Ai Ai ai... klinkt niet verleidelijk.... Ze wensen met veel succes met de beklimming. Ben ook tegen de avond een beetje stijf maar kan nog perfect wandelen en bewegen. Gelukkig want morgen gaan wa naar Kibo hut (4700m) Ik neem m'n Diamox correct in en ervaar geen last van de hoogte. Enkel wat bijwerkingen zoals een tintelent gevoel in handen en voeten. Heb ook al een suisend oor gehad maar deze symptomen gaan even vlug terug weg dan dat ze gekomen zijn. Vandaag kregen we voor lunch: kip met FRIETJES!! jawel!! en ze waren echt goed en zeker voor in Afrika en voor op een hoogte van 3700 m te zitten. hier heb ik echt van genoten, dit smaakte. Voor de rest is het eten enntonig. Wit chemisch sandwichbrood eieren, eieren en nog eens eieren. En ook pap zonder granen. We krijgen ook veel fruit wat hier 100 keer lekkerder is dan in Europa. Maar al bij al is het echt wel lekker! De soepen die we krijgen zowel tijdens de lunch als het diner zijn verrukkelijk lekker!!
Vroeg onze slaapzak in want morgen wandelen we naar Kibo hut (4700m).
We staan op om 6.45u ontbijten om 7.30. en vertrekken tegen 8.30. Al onze slaapzakken en rugzakken zijn weer gepakt en de dragers nemen ze mee naar de volgende hut. Waarschijnlijk als wij nog maar in de helft zijn staan onze rugzakken al mooi op ons te wachten in de volgende hut. De dragers zijn echt vlug. Dit zijn de echte atleten, wij maar toeristen die een berg beklimmen. Het landschap verandert weer enorm hard van regenwoud en bossen van drooghout naar lage vegetatie, een soort savanne, steppe. Elke 1000m zou de omgeving veranderen. De enige dieren die we daar zien zijn een soort bergmuisjes. Vanaf hier kunnen we de Maundi crater zien waar we gisteren nog zijn gaan wandelen. Het is niet te vatten dat je al zo hoog zit of gewoon dat je DAAR bent.... Ik ervaar niet echt symptomen van hoogteziekte behalve als ik ga zitten voor de lunch. Ik krijg een enorme hoestaanval en krijg het gevoel of een vrachtwagen op m'n borst staat. Ben niet echt paniekerig maar ga toch nog extra op m'n ademhaling letten. Na de lunch is het over en hoop dat het wegblijft. Voor de luch hebben we zo'n 5u gewandeld en moeten er nog zeker 2 doen. (over deze etappe doen we weer 2u meer met alle pauze erbij).
Aangekomen in Hormbo huts (3720m) smeer ik me in met aftersun. Ben verbrand op m'n armen en handen. Op m'n armen doet het helemaal geen pijn. Het is meer 'windburn' dan 'sunburn'. Op m'n handen staan blaasjes en staan m'n riemen van m'n wandelstokken afgetekend. die stokken zijn fantastisch en wijken niet van mijn beide zijdes.
We ontmoeten hier veel 'dalers' en vertellen dat het op de top berekoud is en dat het de hel is. Het zou afzien zijn. Mentaal ben ik hier nu wel goed op voorbereid denk ik. Mijn pijngrens is vrij hoog dus zal mijn doorzettingsvermogen ook niet echt laag liggen. Iedereen verteld dat dat het belangrijkse is. Eigenlijk komt het er op neer om je 'knopje' om te draaien en te gaan!
Morgen wandelen we met onze gids naar Zebra rocks (4100m) en The Saddle (4300m) om te acclimatiseren. en slapen terug in Hormbo huts.
Fiona is er aan begonnen! We duimen extra hard voor haar :)
Jambo, jambo,
Fiona is deze ochtend om 6u30 onze tijd aan de klim begonnen!
Fiona's tocht volgt de Marangu Route, Kilimanjaros meest directe en populaire route. Het pad is goed afgetekend en alhoewel het een veeleisende beklimming is heeft deze route enkele comforten te bieden om de beklimming een beetje dragelijker te maken. De slaap-accommodatie bestaat uit simpele berghutten met gemeenschappelijke slaapplaatsen. Het traject brengt ons via het regenwoud naar de hoge heide voor we de alpine zone bereiken. Het laatste steile pad wordt in de vroege ochtend van dag 15 genomen, met als doel de top net op tijd te bereiken voor een spectaculaire zonsopgang. Nadien wordt er afgedaald, en dan s nachts terug naar Moshi voor een laatste overnachting voor de reis huiswaarts.
Nu gaat ze letterlijk in het stof bijten :) Sorry Fiona, maar het is waar. Je gaat dat stof heel de weg naar de top vervloeken! Uw neus gaat onophoudelijk druppen als een lekkend kraantje en hoe hoger je gaat, hoe meer last je krijgt van de ijle lucht. Maar dat alles weegt niet op tegen de ervaring, het landschap, de sfeer, en het overweldigend gevoel wanneer je de Uhuru piek bereikt. Het zal een onvergetelijke ervaring worden! Hou je doel in gedachten, denk aan je 'vlinderkens' en zeg iedere ochtend tegen jezelf: 'Ik zit op de Kilimanjaro'. Neem 's avonds wat extra tijd om naar de sterrenhemel te staren, het is adembenemend :) Vooral geniet van de hele ervaring en je zal er geraken.
We duimen allemaal exta hard voor je zodat je zeker geen hoogteziekte krijgt!
Veel succes, sterkte en plezier! (Vergeet die zakdoeken maar, het heeft geen nut! Wel effe de ijspegels van je neus breken voor je een foto op de Uhuru piek laat nemen ;)
Om 7.30 staan we klaar en om 8.30 vertrekken we met onze shuttle naar Marangu gate. Dit is tot nog wel +/- 1u rijden. We komen aan bij de gate en moeten ons inschrijven: naam, adres, beroep, leeftijd, geslacht, naam gids. We moeten nog wachten op onze dragers en koks. We zijn nog zeker 45 min aan het wachten. Dit is op z'n Afrikaans: alles 'op 't gemakske'. ( ze hebben gelijk hoor: de berg gaat toch niet lopen) Tegen 10 beginnen we eindelijk aan het echte werk. Constant worden we aangeklampt door kinderen die verschillende toeristische souveniers proberen te verkopen.
Raymond en John zijn onze gids en assistent- gids. Vandaag gaan we richting Mandara hut. Deze ligt op 2700m hoogte. We gaan enorm traag, wat uiteindelijk goed blijkt te zijn. Pole pole..... We wandelen door het regenwoud en komen verschillende apen op onze weg tegen die boven onze hoofden in de bomen slingeren. Het is een heel mooi gezicht: bruggetjes met mooie riviertjes. Na +/- 1.20u nemen we tijd om te lunchen. Onze eigen rugzakken wegen zo'n 7 kg en bij vertrek kwam ons lunchpakket er nog bij dus na de lunch zal het al wat lichter zijn. De lunch ziet er fantastisch uit: samosa (driehoekig pasteitje gevuld met gehakt, echt lekker), ei, banaan, pindanootjes, appelsien, koekjes, sandwich en ananassap. Lekker! Nog vlug een toiletbezoek en we kunnen er weer tegen aan. Ik moet mezelf er steeds aan herinneren om veel water te drinken. raak toch wel aan zo'n 3 liter per dag. Het landschap verandert vrij vlug van vochtige groene omgeving naar verdorde takken en bomen die tegenelkaar 'klakken' door de wind. Over de eerste etappe doen we 4.38 u (met pauzes) waar je normaal 3u over doet. We wandelen dus echt enorm traag maar iedereen in de groep vindt dit prima! Aangekomen in Mandara hut moeten we ons weer registreren en krijgen we elk een tijl met lekker warm water om ons wat te wassen. Ik was m'n gezicht en voeten en dat voelt enorm goed. De koks hebben een snack voor ons: popcorn,koekjes, thee, koffie en Milo (soort choco koffie) Daarna doen we nog een kleine acclimatisatiewandeling naar Maundi crater iets hoger gelegen. Hier zijn de vergezichten al mooi dus verwacht ik er fantastische naarmate we stijgen. Tot hiertoe heb ik niets last van de hoogte maar vanaf morgen kunnen we al wel wat symptomen ondervinden. Ik ben benieuwd. Neem sinds gisteren Diamox en hoop dat het doet wat het moet doen nl. me helpen aanpassen aan de hoogte. Diamox neemt NIET de hoogteziekte weg. We bespreken met z'n alle ons wandelritme: we gaan tegen 1km/u. Iedereen is het eens dat dat goed is. Ook onze gids gaat hetzelfde tempo aanhouden en zo onze slaagkansen vergroten.
Toen we naar de eerste hut wandelden kwamen we 'dalers' tegen van alle leeftijden en landen. Sommigen waren nors, sommigen waren compleet opgezwollen in hun aangezicht en de meesten groetten ons en zeiden 'good luck'. Begon me wat zorgen te maken wat er allemaal 'daarboven' afspeelt......
We kruipen rond acht uur in onze slaapzakken. Tegen vier u wakker om te moeten plassen. Heb geen zin maar het moet.... Om 6.45 loopt de wekker af.
We liggen vandaag aan het zwembad en lezen een boek en schrijven wat kaartjes. Na enkele uren zijn wij het allebei moe. Ik denk dat we wat te active meiden zijn om rond het zwembad te blijven liggen. Dan gaan we wat baantjes trekken.
Michelle, mijn reiscompagnon, heeft besloten van ook een acclimatisatiedag in te lassen. Dus ze doet het nu ook in 6 dagen. Het is nu bijna 17u en gaan de anderen van de groep ontmoeten. We ontmoeten Nabu uit Japan en Tania uit Australië. Tania gaat de trip in 5 dagen doen dus zij klimt de eerste twee dagen mee met ons drie. Als wij een extra acclimatisatiedag hebben op 3700m vertrekt zij al verder. Tijdens de maaltijd ontmoeten we Mette uit Denemarken. Zij is hier later teogekomen en heeft nog net op tijd zich kunnen aansluiten bij ons. We vertrekken dus met z'n vijven maar zouden aan de top zijn met z'n vieren. Als we het allemaal halen. Toi, toi, toi.... Het klikt heel goed tussen ons allen en de gesprekken komen heel vlot op gang. we kruipen om 22u in ons bedje want we staan op om 6 om om 7.30 te kunnen vertrekken. Spannend!!!! Ik ga niet echt veel kunnen slapen denk ik...
Aangekomen in het hotel en mijn voorbereiding naar de top
Vandaag 2 febr. 2011 neem ik afscheid van mijn groep waar ik Zanzibar, Serengeti en de Ngorongoro krater met heb ontdekt. Enkel Michelle Arduini uit Canada doet net deelfde reis als ik. Accacia regeld voor ons een taxi van Arusha naar Moshi. Dit is een rit van zo'n 1.5 uur. We komen in Moshi aan en onze taxichaffeur weet niet waar het hotel is. Hij stopt geregeld om de weg te vragen en na een tijd springt er gewoon een bereidwillig persoon in de taxi om de weg te wijzen want hij weet het 'ongeveer' zijn. We komen aan de rand van Moshi op een zandweg terecht waar ook een spoorweg loopt. Michelle en ik kijken heel bedenkelijk naar elkaar want dit vinden we een rare omgeving voor een hotel. Maar zie daar, ons hotel. Compleet omheind en met een grote ijzeren poort aan de inkom. We komen binnen en merken dat dit vrij luxueus is voor ons en voor Afrika. Dit is een hotel gerund door ZARA. Dit is de organisatie die enkel en alleen safari's en beklimmingen verzorgen. Hier is een zwembad! Daar gaan we morgen een plonsje in nemen. Nu gaan we onze bagage herpakken voor de beklimming, douchen en eten en vooral wat relaxen voor onze zware inspanning. Ik heb al 2 dagen last van m'n darmen en mijn navelpiercing is ontstoken. Raar, want ik heb die al 10 jaat en nooit last gehad. Begin dan maar met mijn antibioticum. Gaan het hotel wat verkennen, eten en terug eens slapen in een bed.....
Gisteren hebben we heel goed nieuws ontvangen! Fiona heeft eindelijk haar bagage terug :D
Dit neemt niet weg dat ze nog enkele kleine tegenslagen heeft gehad in Zanzibar. Zonnebril weggespoeld in de zee, gestoken door een onderwater"bug" en horloge stuk.
Een slecht begin kan enkel op een fantastisch einde duiden! Dat is althans Fiona's en onze 'state of mind'.
Fiona klonk in ieder geval heel positief aan de telefoon en ze heeft toch al wat mensen leren kennen. Lang konden we niet praten maar het was heel fijn om haar te horen. Ze stuurt iedereen veel groetjes en denkt veel aan 'haar' tieners in Edegem!
De stroom viel geregeld uit in het hotel in Zanzibar en daarom kon ze geen berichten op de blog plaatsen. Nu ze op safari vertrokken is en nadien paraat zal staan om de grote uitdaging aan te gaan zal ze spijtig genoeg zeer weinig of misschien zelfs geen contact met ons kunnen houden. Dus duimen we allemaal extra hard dat het ergste van de tegenslagen achter de rug is en ze verder nog een onvergetelijk goede reis mag ervaren :)
Zodra Fiona de kans krijgt mailt ze foto's en nieuws door in ieder geval.
Fiona is gisteren aangekomen in Tanzania, weliswaar zonder bagage! We duimen allemaal dat die toch nog terecht gaat komen. Spijtig genoeg was dit niet de enige tegenvaller. Zo stond Accacia tours niet klaar om haar op te vangen aan de luchthaven en kreeg Fiona ook nog te horen dat de toegang tot de safari-parken en de lonen van de dragers (voor de Kilimanjaro trek) niet inbegrepen zijn zodat ze eigenlijk nog eens een 1.500,00 US$ zal moeten opleggen. Toch raar de tour operator de klant daar niet op voorhand duidelijk over inlicht!
De vluchten zijn gelukkig wel goed verlopen en vandaag is ze onderweg naar Zanzibar.
Ondertussen houdt Robin, Fiona's echtgenoot, contact via SMS. Op deze manier kunnen we haar toch een beetje volgen tot ze ergens een internetverbinding kan vinden en ons in meer detail over haar avontuur kan vertellen.
We mogen niet vergeten dat Fiona zich inzet voor een goed doel dat haar nauw aan het hart ligt, "De Vlinderkens". Het is de allereerste keer dat Fiona op reis gaat naar het buitenland en een vliegtuigreis heeft meegemaakt (voor wel 13 uren!) en er dan nog alleen voor staat! Fiona betreedt onbekend terrein, ze moet hulp en begeleiding zoeken, nieuwe mensen leren kennen, vertrouwen stellen in gidsen en begeleiders die ze niet kent of nog nooit ontmoet heeft en dan op het einde van haar reis een toch wel zeer groot obstakel overwinnen! De Kilimanjaro. Nu staat ze aan de andere zijde: van begeleidster, verzorgster, opvoedster naar leerlinge, hulpbehoevende en begeleide persoon. We hebben allemaal grote bewondering voor haar. Haar inzet drukt uit hoe erg ze in 'haar' jongeren en haar doel geloofd!
Daarom vraag ik U om steun! Financiële donaties die het leven van "de Vlinderkens" toch net iets gemakkelijker kunnen maken en die Uw steun aan Fiona's 'Sponsortocht' betuigen.
Voor donaties vanaf 40 EURO via overschrijving op deCaritas Hulpbetoon project rekening nummer 776-5902333-77 met mededeling-De Vlinderkens-kan U een fiscaal attest verkrijgen.
Die donatie gaat rechtstreeks naar 'De Vlinderkens' als organisatie, en zal besteed worden aan de hoognodige onderhoudswerken en renovatie van het gebouw.
Hopelijk kan Fiona U overtuigen met haar inzet, voorbeeld en doorzettingsvermogen.
We houden jullie alvast op de hoogte van haar avontuur!
Fiona vertrekt vandaag op avontuur, haar grootse sponsortocht ten voordele van 'De Vlinderkens'.
Dit gebeurt niet onopgemerkt. Vandaag verscheen in de Gazet Van Antwerpen een artikel:
Wilrijkse opvoedster wil voor goed doel Kilimanjaro bedwingen
De Wilrijkse opvoedster Fiona Gilis (29) hoopt op 6 februari op de top van de Kilimanjaro te staan. Die unieke ervaring moet het hoogtepunt worden van een avontuurlijke sponsortocht ten voordele van 'De Vlinderkens' in Edegem. Dat is het opvangtehuis voor jongeren waar Fiona werkt als begeleidster van een leeftijdsgroep.
Drie hoofdsponsors brachten samen 4.000 euro bijeen, een fuif leverde nog eens 500 euro op. Daarmee wil Fiona de huisvesting van de jongeren in 'De Vlinderkens' verbeteren. Haar reis naar de hoogste berg in Afrika betaalt ze helemaal uit eigen zak. Zij hoopt de top te bereiken na een klim van zes dagen over bewandelbare wegen. "Ik hoop alleen dat ik niet zoals Kris Peeters en Fred Deburghgraeve getroffen wordt door de hoogteziekte", zegt Fiona. "Ik las dat zelfs levende tennislegende Martina Navritalova een maand geleden haar beklimming van de Kilimanjaro om die reden moest afbreken."
De VZW Onze Thuis werd opgericht in maart 1958 op initiatief van Paula Goetstouwers.
Als pas afgestudeerde onderwijzeres gaf zij les in het verbeteringsgesticht Sint Margareta van Cortona. De jeugdbescherming stond toen nog in haar kinderschoenen. De jongeren werden er geplaatst door de kinderrechter of Procureur Des Konings.
Paula Goetstouwers, als gedreven gidsenleidster, trachtte er langs scoutisme de schoolse werking van dit gesticht enigszins te doorbreken.
Vanuit de Kinderrechtbank was er veel vraag naar plaatsen, zodat zij op enkele jaren tijd 3 tehuizen had van ongeveer 15 bedden in Berchem.
Onze werking was voor die tijd ook heel modern: kleinschalig, een moederfiguur in elke groep en alles geschoeid op de scoutbeweging.
De bevolking van onze tehuizen bestond uit jonge meisjes van 14 tot 21 jaar en ouder. Waaronder in elk huis verschillende ongehuwde meisjes met hun kind. Daar de leerplicht maar tot 15 jaar was, waren ze meestal werkende.
In 1956 verbouwden ze het huis nr 57 in Berchem (Waterloostraat), de twee andere huizen in Berchem werden gesloten en er werd een huis in Edegem in gebruik genomen.
Door deze verandering en doordat de meerderjarigheid op 18 jaar werd gesteld, daalde het aantal plaatsingen voor meisjes. Er was een tekort aan plaatsen voor jongens in het Antwerpse, zodatvanaf dan ook jongens werden opgenomen.
Door gebrek aan gesubsidieerd personeel moest het tehuis in Berchem (Waterloostraat 57) sluiten, zodat de VZW Onze Thuis enkel nog jongeren opvangt in het begeleidingstehuis De Vlinderkens in Edegem.
Door zijn geschiedenis en eigenheid van het gebouw is de voorziening meer gekend als "De Vlinderkens".
De Vlinderkens is een begeleidingstehuis erkend door het Bestuur Bijzondere Jeugdbijstand voor opname van 13 jongeren.
Wij willen aan jonge mensen een leefgemeenschap aanbieden waarin voldoende ruimte, begeleiding zijn en kansen creëren om een toekomst uit te bouwen voor de jongeren samen met alle mensen betrokken bij de hulpverlening.
De Vlinderkens" is er zowel voor jongens als meisjes tussen 12 en 18 jaar die in een probleemsituatie zijn terecht gekomen en als gevolg hiervan niet meer (onmiddellijk) naar hun thuismilieu kunnen terugkeren. (strubbelingen thuis, door omstandigheden geen stabiliteit meer in gezin, jongeren die er plots alleen voor komen te staan, ouders die de zorg voor hun kind moeilijk kunnen dragen en hierbij hulp en ondersteuning nodig hebben, jongeren die op eigen benen willen staan, .)
Een abrupte verandering in omgeving, levensstijl en het niet meer thuis kunnen wonen is zeer ingrijpend voor jongeren. Wij bieden jongeren een plek om tot rust te komen, een plek waar ze tijd hebben om alles op een rijtje te kunnen zetten en zich te ontplooien op alle vlak. Bij ons kunnen ze met hun verhaal, wensen, dromen terecht.
Het verantwoordelijkheidsgevoel van de jongeren wordt aangewakkerd door hen huishoudelijke taken op zich te laten nemen. Ze hebben elk een eigen kamer waarvoor ze zelf verantwoordelijk zijn. Ze kunnen zich op elk moment van de dag terugtrekken op hun kamer wanneer ze daar nood aan hebben.
Wij geven de jongeren de ondersteuning waar zij nood aan hebben.
Fiona Gilis, jongerenbegeleidster in "De Vlinderkens" gaat de Kilimanjaro beklimmen!
Het is een mooie symboliek om de Kilimanjaro te beklimmen.
Iedereen komt obstakels tegen in zijn leven maar gelukkig hebben de meesten onder ons deze niet moeten trotseren op weg naar volwassenheid zoals de Jongeren in de Bijzondere Jeugdzorg.
Om een berg te beklimmen heb je een sterke wil en beetje geluk nodig net zoals wanneer je een doel in het leven wil bereiken.
Om de Kilimanjaro te beklimmen heb je begeleiding, de juiste uitrusting en een zeer sterke wil nodig net zoals deze jongeren die harder moet vechten voor hun plaatsje in de maatschappij en hun doel in het leven.
Door de Kilimanjaro te beklimmen, een foto- en video reportage te maken, en Fiona's verhaal van de beklimming in woorden te zetten willen wij symbolisch de aandacht vestigen op de obstakels die de jongeren die in bijzondere jeugdzorg terechtkomen moeten trotseren.
Ons doel is om via verschillende activiteiten de aandacht te vestigen op jongeren in de bijzondere jeugdzorg en giften in te zamelen om een betere accommodatie op te bouwen voor De Vlinderkens.
Door gebrek aan subsidiering wordt het erg moeilijk voor een kleine voorziening zoals De Vlinderkens om aanpassingen te maken aan de accommodatie om de begeleiding en leefervaring voor de jongeren vlotter te laten verlopen.
Het huis De Vlinderkens is dringend aan renovatie en uitbreiding toe.
Nummer 1 op de lijst zijn de ramen en deuren die dringend aan vernieuwing toe zijn. Momenteel is er veel energieverspilling door de oude tochtdoorlatende ramen en deuren. De muren moeten beter geïsoleerd worden en een efficiëntere centrale verwarming geplaatst worden.
Het zou voor de Vlinderkens, en dan vooral voor onze jongeren, een sterker gevoel tot zekerheid geven als er bijvoorbeeld één of meerdere studios zouden bijkomen om kamertraining te kunnen starten. Onze jongeren bouwen tijdens hun verblijf in de leefgroep de Vlinderkens heel wat op. Het is voor de meesten aangewezen om dan ook te kunnen doorstromen naar de kamertraining bij ons. Het is voor deze jongeren niet evident om door plaatsgebrek, in een hele andere voorziening een nieuwe vertrouwensband te moeten opbouwen en daar dan een kamertrainingsbegeleiding te moeten opstarten.
De gespreksruimte is zeer belangrijk in onze werking, momenteel is deze, door gebrek aan ruimte, voorzien in een open leefruimte die ook wordt gebruikt als eetkamer, tv-hoek en recreatieruimte.
De kamers van de jongeren zijn dringend toe aan modernisering. Alle kamers hebben enkele beglazing, slecht geïsoleerde en afgeleefde, oude muren die dringend een likje verf kunnen gebruiken.
Een lavabo op elke kamer en een betere indeling van de kamer zou al erg hulpzaam zijn aangezien er slechts 3 douches, 3 lavabos en 2 toiletten aanwezig zijn voor 13 jongeren en de begeleiders.
De Vlinderkens heeft echter het budget en subsidiering niet om ook maar de dringendste werken te kunnen uitvoeren.
Hiervoor willen we in drie jaar tijd zo veel mogelijk geld inzamelen zodat de hoognodige werken kunnen uitgevoerd worden. Het is de bedoeling om nadien geld te blijven inzamelen voor het goede onderhoud van het gebouw, om zomerkampen te kunnen organiseren en recreatieve activiteiten voor de jongeren te kunnen blijven financieren.
Voor alle donaties vanaf 40 EURO via overschrijving op de Caritas Hulpbetoon project rekening nummer 776-5902333-77 met mededeling -De Vlinderkens- kan men een fiscaal attest verkrijgen.
Bij de voorbereiding en voorstelling van de projecten kunnen wij zorgen voor de nodige media- en persbelangstelling. Ook dit kan bij vertrek en aankomst. Hierbij zullen de sponsors de nodige aandacht krijgen. Dit kan via labeling en logos op de kledij, vermelding in het trekkersjournaal
De Vlinderkens
Fiona vertrekt vandaag op avontuur, haar grootse sponsortocht ten voordele van 'De Vlinderkens'.
