Vandaag leek het weer zo'n saaie Tourrit te gaan worden. Onderweg slechts één gecategoriseerd klimmetje, voor de rest een ideaal profiel voor een massasprint. Maar daarvoor eerst nog een hele lange aanloop en die werd op eenzame maar enorm veel respect afdwingende wijze gekleurd door een West-Vlaming, Guillaume Van Keirsbulck. Actief bij... jawel, Wanty - Groupe Gobert, nu al voor de derde dag op rij in de aanval en alweer goed voor de strijdlust gezien hij tegen de verwachtingen in niemand meekreeg en zo 190 km lang in z'n eentje diende te vechten tegen de bierkaai; in een rit zonder veel kansen voor landgenoten toch maar weer een mooie prestatie.
Eens Guillaume was ingerekend maakte het peloton zich op voor de tweede massasprint in deze Tour. Het vele gewring leidde alvast tot een massale valpartij mét de gele trui daarbij betrokken, gelukkig zonder al te veel erg. De sprint op zich werd gewonnen door Arnaud Démare. Goed, zou je zeggen, een echte sprinter die ook nog eens in vorm steekt, een mooie zege voor hem (wat idd ook wel zo is, als Fransman een rit pakken in deze mythische grote ronde blijft iets magisch). Maar wat in de directe aanloop naar die zege gebeurde, tart echt alle verbeelding en er zal helaas nog erg lang over gediscussieerd worden tijdens en (hopelijk niet) na afloop van deze Tour...
Achter de sprintende Kristoff, Bouhanni en winnaar Démare besloten de meest invloedrijke sprinters van het moment, Cav en Peter Sagan, het op een robbertje vechten op de fiets te zetten. Wanneer Cavendish zag dat Sagan aan het wiel van Kristoff bleef slepen probeerde hij zich door een klein gaatje te wurmen, maar helaas reed Sagan lichtjes in de weg waardoor Cav even een kopstootje leek uit te delen. Als tegenreactie duwde een verschrikte Sagan de Brit vol tegen de nadar en ging de laatste samen met Degenkolb vol tegen de grond. Oorspronkelijk resultaat: Cavendish breekt schouderblad en ploegleiding dient klacht in tegen Sagan, die een tijd- en puntenstraf krijgt en bovendien gediskwalificeerd wordt. Een uurtje en heel wat kritiek op de beslissing later wordt de zwaarste bom gezet: wereldkampioen én topfavoriet Peter Sagan wordt gewoon per direct uit de Tour De France 2017 gezwierd.
Wat ik daar persoonlijk van vind?
Véél te streng gewoon... Diskwalificatie, daarbij kon ik me wel nog iets voorstellen, maar om hét positieve symbool van het hedendaagse wielrennen dan zonder pardon uit koers te smijten na één keer datgene te doen wat Cav al zo vaak deed... Bij Peter konden er zelfs nog excuses vanaf. Cavendish bleef indertijd koppig zonder zich te excuseren, gevolg: nooit uit koers gezet. Welke logica zit hierachter? De strijd om groen weer wat spannender maken? Sensatie zoeken en die dan oo...k krijgen? Of toch maar puur chauvinisme, aangezien er met Démare een Fransman het groen draagt en de ASO na het uitvallen van Cavendish enkel nog maar Sagan hoefde te deklasseren om het voor hun chouchou nog wat makkelijker te maken? Wie zal het zeggen?
In ieder geval vertrekt er met Sagan een speels maar charismatisch iemand uit de Tour die op eender welk terrein op de verrassing kon spelen. Nu wordt het al bijna hopen op onze Greg om zijn rol in te vullen. Maar deze heeft net niet genoeg snelheid om zich in zo'n pelotonspurt te mengen...
En als Froome morgen onderweg naar La Planche des Belles Filles ook nog eens wat extra tijd pakt op de concurrenten voor t geel, dan zou die strijd behoudens ongelukken ook weleens bijna gestreden kunnen zijn, zeker?
Oh jongens, dit dreigt alweer een oersaaie Tour te gaan worden... Wat Sagan vandaag deed was fout maar naar mijn helaas bescheiden mening absoluut niet van die orde om hem uit koers te nemen...
Maandag 3 juli: Belgisch getinte rit, alle kleuren van de regenboog aan de finish
Beste blogvolgers,
Deze rit werd vooraf bestempeld als diegene die het vuur zou aanwakkeren bij de pure punchers à la Sagan, maar ook Philippe Gilbert, Greg Van Avermaet, Tim Wellens en hun buitenlandse concullega's. Na een heuvelachtige finale lag de aankomstlijn immers boven op de steile Côte des Religieuses in Longwy, vlak over de Luxemburgs-Franse grens. Met andere woorden: iedereen verwachtte zich meteen aan de eerste Belgische etappezege in deze Tour. Vooral ook omdat startplaats Verviers de plaats is waar dé man van het klassieke voorjaar, de Phil, het levenslicht zag. Maar ook Porte, Froome, Contador en co wisten zeker wat ze konden verrichten op de Muur van Hoei-lookalike in Longwy. Beloofde dus een spannende finale te worden.
Het koersverloop was echter nogal voorspelbaar. Al vroeg vormde zich een kopgroep van zes met daarbij de Oost-Vlaamse boerenzoon Frederik Backaert. Dus voor de tweede dag op rij reden de Wanty-boys van Hilaire Van der Schueren zich in de kijker - toch een prachtprestatie voor zo'n eerste tour. In de kopgroep zat ook de Australiër Nathan Brown, uitkomend voor Cannondale, die aan het eind van de rit de bolletjestrui overnam van zijn ploeggenoot Taylor Phinney. Later waagde ook Thomas De Gendt samen met twee vrij onbekende Franse metgezellen de sprong naar voor en schudde hij ook daar duchtig aan de boom, maar uiteindelijk bleken die inspanning en diegene van de dag daarvoor er toch te veel aan en moest hij lossen op een van de klimmetjes. Op dat moment was er voorin al geen sprake meer van Frederik Backaert.
Uiteindelijk werd iedereen deftig gegrepen en dus konden we met de grote meute doorstomen richting het venijnige slotstuk in Longwy. BMC zette alles op Van Avermaet en Porte die onder elkaar moesten uitmaken wie uiteindelijk voor de zege zou gaan. Wat vaststond was dat ze alletwee blokken aan het been hadden bij iedere geplaatste versnelling, als ze er toe in staat waren tenminste. Toen Porte aanging leek Contador eerst nog gezwind te counteren tot die plots 'parkeerde' en het vuile werk overliet aan de Boraploeg van Peter Sagan, die uiteindelijk zelf de Australiër terughaalde en vervolgens zó slim, zó bedachtzaam de sprint regelde vanop de eerste rij. Zelfs toen hij even uit zijn klikpedaal schoot in volle sprint en daardoor Van Avermaet eventjes wat ijdele hoop gaf, herstelde hij zich vrijwel meteen en ging hij zelfs nog wat harder waardoor de Olympisch kampioen moest passen. De finale jump van Matthews bleek niet zo krachtig als die van Naesen op het BK en zo won Sagan schijnbaar eenvoudig en met een en al flair deze etappe. Niemand lijkt op dit soort parcours aan hem te kunnen tippen, en hij zit alweer in de vorm van zijn leven. Een fantastische kerel, nog altijd en overal waar hij komt. Gelukkig ook iets verstandiger en met meer branie gaan koersen vanaf dit jaar, zo lijkt het wel. Maar op deze manier werpt hij zich andermaal op als hét idool van iedereen, de man die erin slaagt om de wielerwereld na de donkere jaren vol doping weer wat vrolijk pigment te geven.
We all love you, Peterke. Om 't op zijn Sagans te zeggen: ' Be humble. Therrre is no prrressure, you know. To win always is nice, hèhèhèhèhè ' :)
Sportieve groeten,
JARI
Noot: deze blogtekst was al geschreven voor het noodlottige incident van vandaag. Toen zag ikzelf, net als vele anderen het natuurlijk nog niet aankomen dat deze charismatische kerel door een stommiteit door jan en alleman zou worden belaagd en zelfs uitgesloten... Wordt meteen vervolgd in de volgende blogpost!
Deze dag was op het eerste zicht vrij speciaal voor de Belgische wielerliefhebber. De Tour arriveerde namelijk in ons landje, meer bepaald in Luik. Ook voor nieuwbakken Belgisch kampioen Oliver Naesen een goeie gelegenheid om zijn driekleur te showen.
Luik doet bij vele mensen een belletje rinkelen als een stad omgeven door allerlei pittige klimmetjes: de Roche Aux Faucons, Rédoute, Saint-Nicolas enzovoort. Diegenen die het rittenschema nog niet hadden bekeken vooraleer de rit zelf goed en wel ter sprake kwam, verwachtten zich dan ook aan een heuvelachtige finale met kansen voor een Gilbert, Van Avermaet en andere Contadors.
Niets was echter minder waar, en ik denk dat veel mensen zich wel verslikt hebben toen ze het uiteindelijke profiel zagen. Blijkbaar werd er dan toch voor een rustige opener gekozen, weliswaar met heel wat bulten en kleine hellinkjes in het parcours, maar nog absoluut geen zwaar parcours zoals in de finale van Luik-Bastenaken-Luik. En zo kon de eerste rit zowaar gewoon in een massasprint eindigen.
Beginnen bij het begin: het peloton trok zich 's middags in de striemende regen op gang in Düsseldorf (decor van de chaotische eerste rit) om dan in een lus via het stadion van Mönchengladbach (waar de tussensprint zich bevond). Een heel voorspelbaar koersverloop, ondanks de zware regenval tot op zowat 25 kilometer van de eindmeet op de Boulevard de la Sauvenière. Een kopgroep van 4 met daarbij Taylor Phinney van Cannondale die onderweg alle bergpuntjes meepikte, goed voor de eerste bolletjestrui. Yoann Offredo zorgde voor een primeurtje voor Wanty door in de eerste echte rit in lijn meteen publiciteit te vergaren voor de sponsors én gekroond te worden tot de meest strijdlustige renner.
Het enige echte schrikmomentje was een massale slippartij in het peloton op 30 kilometer van de streep. Met topfavorieten Froome en Bardet. Ook sprinter Alexander Kristoff raakte achterop. Maar op een paar schaafwonden na was er niet al te veel aan de hand, tenzij we naar de ferm gekneusde elleboog van de Belg Dimitri Claeys refereren.
Uiteindelijk kregen we ook de verhoopte massasprint in de Luikse straten, gelukkig zonder al te veel incidenten op de ondertussen vrij droge weg. Het was de Duitser Marcel Kittel die de handen in de lucht mocht steken na een machtige eindsprint die hij op zijn eentje regelde. Een verdiende zege voor de ondertussen vloeiend Nederlands sprekende, goedlachse blonde kerel. Hij kreeg hiermee ook de eerste groene trui, met meteen een straatlengte voorsprong op Démare, Greipel, Sagan en de rest. Geel bleef in handen van de tijdritwinnaar Geraint Thomas.
Dit kunnen we zo'n beetje het verloop van de eerste rit noemen, in een notendop. Zonder veel noemenswaardige feiten.
