De Uestekluetse Sportfreak

Deze rit werd vooraf bestempeld als diegene die het vuur zou aanwakkeren bij de pure punchers à la Sagan, maar ook Philippe Gilbert, Greg Van Avermaet, Tim Wellens en hun buitenlandse concullega's. Na een heuvelachtige finale lag de aankomstlijn immers boven op de steile Côte des Religieuses in Longwy, vlak over de Luxemburgs-Franse grens. Met andere woorden: iedereen verwachtte zich meteen aan de eerste Belgische etappezege in deze Tour. Vooral ook omdat startplaats Verviers de plaats is waar dé man van het klassieke voorjaar, de Phil, het levenslicht zag. Maar ook Porte, Froome, Contador en co wisten zeker wat ze konden verrichten op de Muur van Hoei-lookalike in Longwy. Beloofde dus een spannende finale te worden.

Het koersverloop was echter nogal voorspelbaar. Al vroeg vormde zich een kopgroep van zes met daarbij de Oost-Vlaamse boerenzoon Frederik Backaert. Dus voor de tweede dag op rij reden de Wanty-boys van Hilaire Van der Schueren zich in de kijker - toch een prachtprestatie voor zo'n eerste tour. In de kopgroep zat ook de Australiër Nathan Brown, uitkomend voor Cannondale, die aan het eind van de rit de bolletjestrui overnam van zijn ploeggenoot Taylor Phinney. Later waagde ook Thomas De Gendt samen met twee vrij onbekende Franse metgezellen de sprong naar voor en schudde hij ook daar duchtig aan de boom, maar uiteindelijk bleken die inspanning en diegene van de dag daarvoor er toch te veel aan en moest hij lossen op een van de klimmetjes. Op dat moment was er voorin al geen sprake meer van Frederik Backaert.

Uiteindelijk werd iedereen deftig gegrepen en dus konden we met de grote meute doorstomen richting het venijnige slotstuk in Longwy. BMC zette alles op Van Avermaet en Porte die onder elkaar moesten uitmaken wie uiteindelijk voor de zege zou gaan. Wat vaststond was dat ze alletwee blokken aan het been hadden bij iedere geplaatste versnelling, als ze er toe in staat waren tenminste. Toen Porte aanging leek Contador eerst nog gezwind te counteren tot die plots 'parkeerde' en het vuile werk overliet aan de Boraploeg van Peter Sagan, die uiteindelijk zelf de Australiër terughaalde en vervolgens zó slim, zó bedachtzaam de sprint regelde vanop de eerste rij. Zelfs toen hij even uit zijn klikpedaal schoot in volle sprint en daardoor Van Avermaet eventjes wat ijdele hoop gaf, herstelde hij zich vrijwel meteen en ging hij zelfs nog wat harder waardoor de Olympisch kampioen moest passen. De finale jump van Matthews bleek niet zo krachtig als die van Naesen op het BK en zo won Sagan schijnbaar eenvoudig en met een en al flair deze etappe. Niemand lijkt op dit soort parcours aan hem te kunnen tippen, en hij zit alweer in de vorm van zijn leven. Een fantastische kerel, nog altijd en overal waar hij komt. Gelukkig ook iets verstandiger en met meer branie gaan koersen vanaf dit jaar, zo lijkt het wel. Maar op deze manier werpt hij zich andermaal op als hét idool van iedereen, de man die erin slaagt om de wielerwereld na de donkere jaren vol doping weer wat vrolijk pigment te geven.

Noot: deze blogtekst was al geschreven voor het noodlottige incident van vandaag. Toen zag ikzelf, net als vele anderen het natuurlijk nog niet aankomen dat deze charismatische kerel door een stommiteit door jan en alleman zou worden belaagd en zelfs uitgesloten... Wordt meteen vervolgd in de volgende blogpost!