Vandaag leek het weer zo'n saaie Tourrit te gaan worden. Onderweg slechts één gecategoriseerd klimmetje, voor de rest een ideaal profiel voor een massasprint. Maar daarvoor eerst nog een hele lange aanloop en die werd op eenzame maar enorm veel respect afdwingende wijze gekleurd door een West-Vlaming, Guillaume Van Keirsbulck. Actief bij... jawel, Wanty - Groupe Gobert, nu al voor de derde dag op rij in de aanval en alweer goed voor de strijdlust gezien hij tegen de verwachtingen in niemand meekreeg en zo 190 km lang in z'n eentje diende te vechten tegen de bierkaai; in een rit zonder veel kansen voor landgenoten toch maar weer een mooie prestatie.
Eens Guillaume was ingerekend maakte het peloton zich op voor de tweede massasprint in deze Tour. Het vele gewring leidde alvast tot een massale valpartij mét de gele trui daarbij betrokken, gelukkig zonder al te veel erg. De sprint op zich werd gewonnen door Arnaud Démare. Goed, zou je zeggen, een echte sprinter die ook nog eens in vorm steekt, een mooie zege voor hem (wat idd ook wel zo is, als Fransman een rit pakken in deze mythische grote ronde blijft iets magisch). Maar wat in de directe aanloop naar die zege gebeurde, tart echt alle verbeelding en er zal helaas nog erg lang over gediscussieerd worden tijdens en (hopelijk niet) na afloop van deze Tour...
Achter de sprintende Kristoff, Bouhanni en winnaar Démare besloten de meest invloedrijke sprinters van het moment, Cav en Peter Sagan, het op een robbertje vechten op de fiets te zetten. Wanneer Cavendish zag dat Sagan aan het wiel van Kristoff bleef slepen probeerde hij zich door een klein gaatje te wurmen, maar helaas reed Sagan lichtjes in de weg waardoor Cav even een kopstootje leek uit te delen. Als tegenreactie duwde een verschrikte Sagan de Brit vol tegen de nadar en ging de laatste samen met Degenkolb vol tegen de grond. Oorspronkelijk resultaat: Cavendish breekt schouderblad en ploegleiding dient klacht in tegen Sagan, die een tijd- en puntenstraf krijgt en bovendien gediskwalificeerd wordt. Een uurtje en heel wat kritiek op de beslissing later wordt de zwaarste bom gezet: wereldkampioen én topfavoriet Peter Sagan wordt gewoon per direct uit de Tour De France 2017 gezwierd.
Wat ik daar persoonlijk van vind?
Véél te streng gewoon... Diskwalificatie, daarbij kon ik me wel nog iets voorstellen, maar om hét positieve symbool van het hedendaagse wielrennen dan zonder pardon uit koers te smijten na één keer datgene te doen wat Cav al zo vaak deed... Bij Peter konden er zelfs nog excuses vanaf. Cavendish bleef indertijd koppig zonder zich te excuseren, gevolg: nooit uit koers gezet. Welke logica zit hierachter? De strijd om groen weer wat spannender maken? Sensatie zoeken en die dan oo...k krijgen? Of toch maar puur chauvinisme, aangezien er met Démare een Fransman het groen draagt en de ASO na het uitvallen van Cavendish enkel nog maar Sagan hoefde te deklasseren om het voor hun chouchou nog wat makkelijker te maken? Wie zal het zeggen?
In ieder geval vertrekt er met Sagan een speels maar charismatisch iemand uit de Tour die op eender welk terrein op de verrassing kon spelen. Nu wordt het al bijna hopen op onze Greg om zijn rol in te vullen. Maar deze heeft net niet genoeg snelheid om zich in zo'n pelotonspurt te mengen...
En als Froome morgen onderweg naar La Planche des Belles Filles ook nog eens wat extra tijd pakt op de concurrenten voor t geel, dan zou die strijd behoudens ongelukken ook weleens bijna gestreden kunnen zijn, zeker?
Oh jongens, dit dreigt alweer een oersaaie Tour te gaan worden... Wat Sagan vandaag deed was fout maar naar mijn helaas bescheiden mening absoluut niet van die orde om hem uit koers te nemen...
Maandag 3 juli: Belgisch getinte rit, alle kleuren van de regenboog aan de finish
Beste blogvolgers,
Deze rit werd vooraf bestempeld als diegene die het vuur zou aanwakkeren bij de pure punchers à la Sagan, maar ook Philippe Gilbert, Greg Van Avermaet, Tim Wellens en hun buitenlandse concullega's. Na een heuvelachtige finale lag de aankomstlijn immers boven op de steile Côte des Religieuses in Longwy, vlak over de Luxemburgs-Franse grens. Met andere woorden: iedereen verwachtte zich meteen aan de eerste Belgische etappezege in deze Tour. Vooral ook omdat startplaats Verviers de plaats is waar dé man van het klassieke voorjaar, de Phil, het levenslicht zag. Maar ook Porte, Froome, Contador en co wisten zeker wat ze konden verrichten op de Muur van Hoei-lookalike in Longwy. Beloofde dus een spannende finale te worden.
Het koersverloop was echter nogal voorspelbaar. Al vroeg vormde zich een kopgroep van zes met daarbij de Oost-Vlaamse boerenzoon Frederik Backaert. Dus voor de tweede dag op rij reden de Wanty-boys van Hilaire Van der Schueren zich in de kijker - toch een prachtprestatie voor zo'n eerste tour. In de kopgroep zat ook de Australiër Nathan Brown, uitkomend voor Cannondale, die aan het eind van de rit de bolletjestrui overnam van zijn ploeggenoot Taylor Phinney. Later waagde ook Thomas De Gendt samen met twee vrij onbekende Franse metgezellen de sprong naar voor en schudde hij ook daar duchtig aan de boom, maar uiteindelijk bleken die inspanning en diegene van de dag daarvoor er toch te veel aan en moest hij lossen op een van de klimmetjes. Op dat moment was er voorin al geen sprake meer van Frederik Backaert.
Uiteindelijk werd iedereen deftig gegrepen en dus konden we met de grote meute doorstomen richting het venijnige slotstuk in Longwy. BMC zette alles op Van Avermaet en Porte die onder elkaar moesten uitmaken wie uiteindelijk voor de zege zou gaan. Wat vaststond was dat ze alletwee blokken aan het been hadden bij iedere geplaatste versnelling, als ze er toe in staat waren tenminste. Toen Porte aanging leek Contador eerst nog gezwind te counteren tot die plots 'parkeerde' en het vuile werk overliet aan de Boraploeg van Peter Sagan, die uiteindelijk zelf de Australiër terughaalde en vervolgens zó slim, zó bedachtzaam de sprint regelde vanop de eerste rij. Zelfs toen hij even uit zijn klikpedaal schoot in volle sprint en daardoor Van Avermaet eventjes wat ijdele hoop gaf, herstelde hij zich vrijwel meteen en ging hij zelfs nog wat harder waardoor de Olympisch kampioen moest passen. De finale jump van Matthews bleek niet zo krachtig als die van Naesen op het BK en zo won Sagan schijnbaar eenvoudig en met een en al flair deze etappe. Niemand lijkt op dit soort parcours aan hem te kunnen tippen, en hij zit alweer in de vorm van zijn leven. Een fantastische kerel, nog altijd en overal waar hij komt. Gelukkig ook iets verstandiger en met meer branie gaan koersen vanaf dit jaar, zo lijkt het wel. Maar op deze manier werpt hij zich andermaal op als hét idool van iedereen, de man die erin slaagt om de wielerwereld na de donkere jaren vol doping weer wat vrolijk pigment te geven.
We all love you, Peterke. Om 't op zijn Sagans te zeggen: ' Be humble. Therrre is no prrressure, you know. To win always is nice, hèhèhèhèhè ' :)
Sportieve groeten,
JARI
Noot: deze blogtekst was al geschreven voor het noodlottige incident van vandaag. Toen zag ikzelf, net als vele anderen het natuurlijk nog niet aankomen dat deze charismatische kerel door een stommiteit door jan en alleman zou worden belaagd en zelfs uitgesloten... Wordt meteen vervolgd in de volgende blogpost!
Deze dag was op het eerste zicht vrij speciaal voor de Belgische wielerliefhebber. De Tour arriveerde namelijk in ons landje, meer bepaald in Luik. Ook voor nieuwbakken Belgisch kampioen Oliver Naesen een goeie gelegenheid om zijn driekleur te showen.
Luik doet bij vele mensen een belletje rinkelen als een stad omgeven door allerlei pittige klimmetjes: de Roche Aux Faucons, Rédoute, Saint-Nicolas enzovoort. Diegenen die het rittenschema nog niet hadden bekeken vooraleer de rit zelf goed en wel ter sprake kwam, verwachtten zich dan ook aan een heuvelachtige finale met kansen voor een Gilbert, Van Avermaet en andere Contadors.
Niets was echter minder waar, en ik denk dat veel mensen zich wel verslikt hebben toen ze het uiteindelijke profiel zagen. Blijkbaar werd er dan toch voor een rustige opener gekozen, weliswaar met heel wat bulten en kleine hellinkjes in het parcours, maar nog absoluut geen zwaar parcours zoals in de finale van Luik-Bastenaken-Luik. En zo kon de eerste rit zowaar gewoon in een massasprint eindigen.
Beginnen bij het begin: het peloton trok zich 's middags in de striemende regen op gang in Düsseldorf (decor van de chaotische eerste rit) om dan in een lus via het stadion van Mönchengladbach (waar de tussensprint zich bevond). Een heel voorspelbaar koersverloop, ondanks de zware regenval tot op zowat 25 kilometer van de eindmeet op de Boulevard de la Sauvenière. Een kopgroep van 4 met daarbij Taylor Phinney van Cannondale die onderweg alle bergpuntjes meepikte, goed voor de eerste bolletjestrui. Yoann Offredo zorgde voor een primeurtje voor Wanty door in de eerste echte rit in lijn meteen publiciteit te vergaren voor de sponsors én gekroond te worden tot de meest strijdlustige renner.
Het enige echte schrikmomentje was een massale slippartij in het peloton op 30 kilometer van de streep. Met topfavorieten Froome en Bardet. Ook sprinter Alexander Kristoff raakte achterop. Maar op een paar schaafwonden na was er niet al te veel aan de hand, tenzij we naar de ferm gekneusde elleboog van de Belg Dimitri Claeys refereren.
Uiteindelijk kregen we ook de verhoopte massasprint in de Luikse straten, gelukkig zonder al te veel incidenten op de ondertussen vrij droge weg. Het was de Duitser Marcel Kittel die de handen in de lucht mocht steken na een machtige eindsprint die hij op zijn eentje regelde. Een verdiende zege voor de ondertussen vloeiend Nederlands sprekende, goedlachse blonde kerel. Hij kreeg hiermee ook de eerste groene trui, met meteen een straatlengte voorsprong op Démare, Greipel, Sagan en de rest. Geel bleef in handen van de tijdritwinnaar Geraint Thomas.
Dit kunnen we zo'n beetje het verloop van de eerste rit noemen, in een notendop. Zonder veel noemenswaardige feiten.
De Tour De France 2017 is nu ook officieel begonnen. Dit met een lastige proef tegen de klok in de mooie Duitse stad Düsseldorf, thuisbasis van onder meer de legendarische elektropopgroep Kraftwerk. Dit is meteen ook de link tussen Düsseldorf en de Tour, aangezien één van de grootste hits van de band naar de bekendste wielerwedstrijd is vernoemd.
Het hoeft dan ook geen verbazing te wekken als je weet dat de fiets van dé topfavoriet van de dag (thuisrijder Tony Martin) ontworpen is door de mannen van Kraftwerk. Helaas zou het hem geen geluk brengen. Tony moest net in de slechtste periode qua weersomstandigheden en staat van het wegdek zijn tijdrit afleggen. Wat dus hier en daar het inbouwen van voorzichtigheid tot gevolg had. Uiteindelijk zou hij zich gedurende 8 seconden 'te voorzichtig' tonen (natuurlijk een overdrijving hé mensen, als je teveel risico's neemt op dergelijke spiegelgladde asfaltstroken zal je snel de gevolgen ervan mogen ondervinden...)
Want dat is helaas bij velen het geval gebleken: onder meer de banden van Groenewegen, Bennett en Gallopin van de Nederlandse en Belgische Lottoploeg, maar bijvoorbeeld ook jongens als Rick Zabel (voor de absolute wielerkenners onder de lezers: de zoon van) waren niet tegen het gladde wegdek bestand. Ook heel wat anderen moesten in de gevaarlijkste bochten te pas en te onpas voet aan grond zetten. Maar het ergste moest helaas nog komen: de ervaren Spanjaard Alejandro Valverde (ondertussen toch al 37) schoof keihard onderuit in dezelfde bocht als Gallopin maar kwam daarbij helaas loeihard met zijn knie/onderbeen tegen een uitstekende poot van de nadarhekken terecht. Resultaat: gebroken knieschijf, gebroken talus (deel tussen scheenbeen en voet) en een diepe wonde in het scheenbeen. Fin de carrière voor de op papier nochtans als outsider bestempelde ster in de herfst van zijn carrière. Laat ons, ondanks zijn dopingverleden, toch maar hopen van niet. Niks zo pijnlijk immers als de mooiste sport ter wereld op deze manier vaarwel te moeten zeggen...
Ja, u leest het goed: de mooiste sport. Hier heb je geen atleten die theatraal neergaan zonder enige duidelijke oorzaak. De mannen van het peloton laten zich niet zomaar geblesseerd wegvoeren, ook al hebben ze een vinger/teen/pols/sleutelbeen or whatever gebroken bij een zware val. Zij blijven enkel liggen als het echt niet anders kan. Andere reden voor de mooiheid van het gebeuren is de spanning die rond iedere rit kan hangen. Veel voetbalmatchen leveren zeer pover of voorspelbaar voetbal op. Dit terwijl er in een rittenkoers of klassieker op ieder moment wel iets kan gebeuren. Ook de volharding van de wielrenners is zo typisch en prachtig te noemen: waar voetballers meestal al stikkapot kunnen zijn na 90 minuten, is iedere renner genoopt om zijn/haar inspanning over soms wel minstens 4 uur te spreiden. Een serieus verschil toch wel. Mijn respect voor deze gladiatoren op 2 wielen zal nooit ofte nimmer verdwijnen.
Tot zover mijn betoog. Ik kan nog zeggen dat er ook heel wat Belgen zijn gestart vandaag en dat ze eigenlijk allemaal naar behoren hebben gepresteerd, zonder al te veel risico's te nemen. Iedereen heeft het er kennelijk goed en veilig vanaf gebracht. Gilbert bleek de primus met zijn 21e plaats. Niet slecht voor een land dat niet meteen tijdrijders pur sang afleverde, in tegenstelling tot de Britten. Want de ritzege én de eerste gele trui gingen naar Geraint Thomas, terwijl dé te kloppen man op weg naar Parijs, met name Chris Froome, alle tegenstand al meteen op een hoopje reed en een puike 4e tijd klokte aan de finish. Zeggen dat de Tour al gereden is zou nog enorm overdreven zijn maar het visitekaartje van Froomey is alvast afgegeven. Hopelijk krijgen we alsnog een spannende Tour voorgeschoteld, al voorspelde de suprematie van het Sky-blok in deze eerste rit niet veel goeds voor de verdere spanning... We'll see later on.
Morgen zullen er alvast twee trotse gezichten te bespeuren vallen in het peloton: Geraint Thomas die de eerste gele trui uit zijn carrière mag aantrekken én Oliver 'Oli' Naesen, die als fiere Belgisch kampioen ons land mag binnenrijden. Worden mooie momenten voor die twee. Ik mag hopen dat we eens van incidenten gespaard blijven! En dan krijgen we wie weet wel de eerste massasprint: wordt het Cavendish, Greipel, Sagan, Démare of een ander type-Kittel? Of bijten sommigen onder hen hun tanden stuk op de licht hellende aankomststrook? Morgenavond weten we meer!
We zijn officieel al zaterdag 1 juli. Voor velen betekent dit het begin van de zomervakantie. Maar voor de sport-, meer bepaald de wielerliefhebbers staat er vandaag nog een heel andere gebeurtenis dubbel, vet onderstreept. Vandaag wordt in het Duitse Dûsseldorf de Tour De France op gang getrapt - de zoveelste maal buiten het Franse vasteland, wat nog maar eens de commercialisering/mondialisering van de sport beklemtoont. Voor de ene fan is het een fantastisch gegeven, die wereldwijde uitbreiding van de favoriete sport, voor de meer sceptisch ingestelde personen is dit dan weer een aanslag op het overheidsbudget en dergelijke. Maar bon. Zolang er pret en plezier aan kan worden beleefd maalt niemand daar echt om.
Start in Duitsland, vrij ver van de Franse grens, en dat betekent dus ook dat de renners niet zomaar rechtstreeks naar Frankrijk zullen rijden. Eerst volgt er, 2 jaar na Antwerpen, Hoei en Seraing nog eens een Belgische doortocht met een aankomst in Luik. Raar maar waar geen pure Ardennenetappe - het vrij vlakke profiel is immers gesneden koek voor de (explosieve) sprinters.
Wie ongetwijfeld ook zal opvallen is Oliver 'Oli' Naesen, die sinds vorige zondag als fiere Belgische kampioen in het peloton mag rondtoeren in onze mooie tricolore en dat al meteen beloond ziet met een Tourdeelname. Maar laat het me wel stellen dat het geen haar had gescheeld of we zaten zonder kampioen in de Tour. Had Naesen immers nog 10 meter langer gewacht om zijn finale jump te plaatsen, dan had Vanmarcke na een lange sprint zeker het BK op zak gestoken. Het eindverschil was werkelijk miniem (paar millimeter, meer niet, zie foto's onderaan met de nodige credits voor de FB-pagina van oud-commentator André Meganck). In Nederland net hetzelfde scenario. Extra pijnlijk was dat ook hier een man van Cannondale en ploegmaat van Sep (Wouter Wippert) heel nipt in het zand beet. Dus dubbele pech voor de gifgroene Amerikaanse ploeg.
Als de kijker in de komende Tour een eerste keer vuurwerk van de klassementsmannen wil zien, dan kan hij/zij zich daar misschien al de dag erop aan verwachten, in de heuvelachtige etappe van Verviers naar Longwy (vlak over de Belgisch-Franse grens), en anders krijgen de Froomes, Contadors en Portes van dit peloton zeker een eerste kans in de rit naar Super Besse (aankomst bergop) én daarna diegene naar 'de plank der mooie meisjes' ofwel La Planche Des Belles Filles. Allebei nog geen al te rijke Tourgeschiedenis maar wel twee pittige slotklimmetjes voor een eerste week.
Het zonderlinge aan deze Tour is dat men voor het eerst sinds lang alle Franse bergketens zal aandoen (Centraal Massief, Vogezen, Jura, Alpen, Pyreneeën) én dat de hele westkust wordt gemeden. Het parcours heeft wat weg van een J-vorm die zich uitstrekt over het oosten en zuiden van Frankrijk. Naar mijn gevoel toch wel een beetje vreemd omdat zowat de helft, of zelfs meer, van alle departementen over het hoofd wordt gezien. Geen Mont-Saint-Michel, geen tripje-Bordeaux, geen Atlantische zandkust, geen Bretoens of Normandisch kustlandschap, en ga zo maar door. Een groot deel van de Fransen blijft dus wat in de kou staan, terwijl er ook daar nochtans een aantal Franse ploegen hun uitvalsbasis hebben (Fortuneo, Direct Energie => vroegere Europcar, met Thomas 'de gekkebekkentrekker' Voeckler die z'n laatste Tour zal rijden én met rassprinter Bryan Coquard die nog altijd wacht op de eerste grote vis). Je kunt dus niet zeggen dat het westen minder koers ademt dan het centrum/oosten.
Maar normaal gezien zouden de vele heuvelachtige en bergetappes voor genoeg animo moeten zorgen. Dé vraag is zoals altijd: wie stopt Froome en zijn Sky-trein? Wordt het oud-ploegmaat Porte die nog het een en het ander te vereffenen heeft met sir Dave Brailsford (manager Sky), wordt het de Colombiaanse berggeit en tweede in de Giro Nairo Quintana, de ervaren maar stilaan op leeftijd komende Alberto 'El Pistolero' Contador of toch maar de in vorm zijnde Jakob Fuglsang?
Eén zaak staat vast: niemand lijkt de heer Peter Sagan, de Slovaakse artiest en levensgenieter op en naast de fiets, van zijn zesde opeenvolgende groen te zullen houden. Behoudens ongelukken natuurlijk. Maar laten we daar maar niet van uitgaan, gezien 'Peter de Grote' tegenwoordig op een roze babywolkje zweeft met zijn ravissante, charmante echtgenote.
Tenslotte wordt het ook uitkijken naar wat de Belgen kunnen klaarspelen, naast onze nieuwe kampioen zijn er immers nog een kluit landgenoten aanwezig. Pikt Van Avermaet of Gilbert opnieuw een ritje bestemd voor de punchers mee (zo zijn er zeker genoeg aanwezig)? Maakt De Gendt kans op het dragen van de bolletjestrui voor een paar dagen - hij zat in vorm in de Dauphiné maar moest afhaken met een polsblessure, is hij hiervan genoeg hersteld? En wat zijn tenslotte de plannen van Bakelants, Stuyven, Wellens en de jongens van Wanty, ploeg van de iconische ploegleider Hilaire Van Der Schueren, die een wildcard ontvingen?
1 ding is zeker: de Tour zal weer één en al spanning opleveren, temeer daar de carrosserie van Froome al krassen vertoonde en de rest bepaald uit is op weerwraak na de alleenheerschappij van de Keniaanse Brit en Sky de afgelopen jaren.
Looking forward to it! Daarna overschakelen op het nieuwe voetbalseizoen!
Just to say you that I'm back! Ik weet het, ik heb een paar maanden niks kunnen posten, maar ik had soms echt enorm veel schoolwerk ofwel gewoon geen tijd/zin om een nieuwe blogpost in elkaar te flansen. Wat jammer is, want er is de laatste 2 maanden weer heel wat vertellenswaardigs gebeurd in de sportwereld (de plotse dood van een paar renners onder wie Astana-kopman Michele Scarponi, het afscheid van Tommeke Boonen in Paris-Roubaix, die uiterst succesvol was voor de Belgen door de winst van Greg Van Avermaet, de Play-Offs met Anderlecht als kampioen, de razend spannende, Dumoulins oranje gekleurde Giro, de Dauphiné met De Gendt als Belgische uitblinker, de CL-finale (CR7 vs. Gigi Buffon), en nog zoveel meer).
Ik kan er nog wel eens op terugkomen in een jaaroverzicht of iets van die trend. Dus daar bestaat zeker nog een oplossing voor.
Om jullie echter te garanderen dat jullie nu wat minder op jullie honger kunnen blijven zitten, heb ik mezelf voorgenomen om deze zomervakantie, blokkend voor de tweede zit of niet, iedere dag een nieuwe blogpost te verspreiden. Zo kan ik makkelijker onthouden wat ik kan vermelden en blijven jullie op de hoogte. Dit alles omdat ik hierin gewoon een leuke uitdaging zie en het jammer zou zijn geweest gewoon twee postjes lukraak de wereld in te sturen om er daarna een streep onder te trekken. Ik heb geen zin om het zo te laten lopen.
Dus mensen: just stay tuned. Ik doe er vanaf nu alles aan om jullie tevreden te stellen. U hoort nog van mij.
1e speeldag Play-Offs: Tumult op de Gentse slagvelden...
Deze blog over het voorgaande (Belgische) voetbalweekend verschijnt
uitzonderlijk eens op de vrijdag waarop we eigenlijk al toe zijn aan het begin
van speeldag 2 van de Play-Offs. Normaliter zal ik iedere maandag een update
geven over de gebeurtenissen in Voetballand, of in geval van een
midweekspeeldag kan dit soort blogpost ook op donderdag of vrijdag
verschijnen. Alvast mijn excuses voor deze laattijdigheid. Better something
than nothing!
Vrijdag 31 maart. Voor sommigen het einde van de werkweek, voor studenten
het begin van de paasvakantie, en voor de Belgische voetballiefhebber het begin
van de Play-Offs. De eerste wedstrijd die op het programma stond was meteen een
veelbelovende affiche als zijnde de opener van Play-Off 1: bekerwinnaar
Zulte-Waregem vs. Anderlecht. Op papier zou je zeker een Brusselse zege kunnen
verwachten, ware het niet dat de mannen van Essevee in een goede flow
zaten na het winnen van de Croky Cup (who on earth heeft onze nationale Beker
zo'n belachelijke, kinderachtige naam durven geven?) én ze hadden in de
reguliere competitie al aangetoond paars-wit in eigen huis de baas te kunnen.
Dus in principe zou je je aan een leuke, meeslepende match kunnen verwachten...
Nu, voor zover ik het gevolgd heb was dat niet meteen het geval in de eerste
helft. Anderlecht leek het overwicht te hebben maar tot veel kansen kwam geen
van beide ploegen. De enige echt grote kans mondde wel uit in een doelpunt voor
Anderlecht via Chipciu, deel van de wisselvallig presterende Roemeense import
bij Anderlecht afgelopen zomer. Maar wanneer de tandem Stanciu-Chipciu er moet
staan, dan staat hij er de laatste maanden effectief ook wel.
De tweede helft kwamen de jongens van Dury iets beter uit de kleedkamer, wat
resulteerde in de te rechtvaardigen gelijkmaker van Dalsgaard. En toch trok
Anderlecht uiteindelijk toch maar weer de drie punten naar zich toe, andermaal
met dank aan een klasseflits van rastalent Youri Tielemans. Eigenlijk mogen ze
hem en Teo op hun blote knieën bedanken voor hun geniale acties en goals, want
ik betwijfel hoe ver ze het zouden gebracht hebben zonder door deze heren bij
de hand te worden genomen. Dan maak ik mij soms toch de bedenking dat Tielamans
amper 3 DAGEN ouder is dan mij... Die zal snel in een hoger aangeschreven
competitie aan de slag kunnen, al vrees ik dat een topclub nog net een stap te
hoog is. Je moet hem duidelijk de tijd geven om te groeien.
Bon, op naar zaterdag dan. Eerst een leuke namiddag met onder meer een
meeslepende Merseyside Derby tussen Liverpool en Everton waarin The Reds de
Toffees de baas konden met dank aan onder meer een knappe dribbel en dito goal
van Coutinho én een goaltje van 'onze' Origi. Daarna de Ruhrderby waarin
duidelijk bleek dat Dortmund alweer een zeer wisselvallig seizoen kent en
waarin ze ondanks een groot aantal kansen niet verder kwamen dan 1-1 tegen
Schalke.
Dan was het 's avonds alweer tijd voor Belgisch voetbal. Eerst een spannende
Charleroi-Oostende in Play-Off 1, waarin KVO zeker meer verdiende dan het punt
dat het uiteindelijk pakte. Helaas wrong El Ghanassy vakkundig een aantal
kansen de nek om en had Charleroi genoeg aan een fraaie vrije trap van Mata,
die niet toevallig in beeld is als vervanger van Foket bij KAA Gent. Zou geen
slechte koop zijn, denk ik. We zien wel.
Eén vreemde vaststelling is wel dat, op Genk na, alle ploegen die ternauwernood
hun Play-Off 1-ticket kwijtspeelden en in Play-Off 2 hun seizoen moesten zien
te redden, stuk voor stuk zwak begonnen aan hun missie-Europa. Met alle lof
voor de ploegen uit 1B natuurlijk! Ik denk niet dat iemand vooraf kon
voorspellen dat Union en Lierse zowaar de forcing zouden voeren in hun groep,
ten koste van KV Mechelen en het op de dool zijnde Standard! Ook Eupen had het
best knap lastig met Roeselare.
Heeft het vernieuwde competitieformat dan misschien toch zijn voordelen?
Interessant is het zeker!
Gelukkig waren dit dan nog vrij rustige opwarmers... Want wat ik op
zondagavond na de Ronde allemaal te zien kreeg in de Ghelamco Arena, amai mijn
hart.
KAA Gent vs. Club Brugge: het staat in België bekend als de 'Slag om
Vlaanderen'. Het stond al meermaals symbool voor een mooie wedstrijd vol
aanvallend geweld, de ene keer met 7 opeenvolgende zeges voor de Gantoise tot
gevolg, daarna een reeks van 5 zeges voor de Bruggelingen. Maar wat ik die
bewuste zondagavond had geobserveerd... Het had zowat alles weg van een echte
veldslag. Slag om slinger een smerige fout of een opstootje. Veel Clubfans
viseerden achteraf de Gentspelers maar vergaten daarbij kennelijk wel na te
denken over hoe potig hun mannen evenzeer te werk waren gegaan. Hun
middenvelders kunnen net als onze Coulibaly ook ferm om zich heen schoppen
hoor... Als Vormer al na 2 minuten een niet eens zo onterechte gele kaart had
gekregen en Poulain een goed halfuur later uitgesloten zou zijn geweest voor
een regelrechte aanslag op Dejaegere (die gelukkig sprong, anders zou zijn been
misschien wel 'in frieten' zijn geweest...) was er niet meteen een vuiltje aan
de lucht geweest tijdens de tweede helft. Maar ook onze jongens konden er wat
van. Ook al leek niet alles even opzettelijk. In the heat of the moment kan je
gewoon bij een hard maar onschuldig lijkend duel weleens een tegenstander blesseren.
Met het knietje van Gershon op het zitvlak van Vossen en de duw van Coulibaly
op Wesley was volgens mij écht weinig kwaad opzet gemoeid. Het eerste duel
gebeurt zo vaak in een match en bij de tweede, tja... Onze Couli staat nu eenmaal
bij ons ook bekend om zijn niet aflatende lompheid. En de uitsluiting van Ekong was gewoon meer dan terecht. Maar toch zou ik de KBVB aanraden om de volgende keer een scheidsrechter aan te duiden met véél meer voeling dan dhr. Bart Vertenten. Als die sneller en consequenter ingrijpt krijg je nooit zo'n wilde schoppartij in de tweede helft.
Maar goed, zolang het scoreverloop maar goed uitdraait mag het gerust voor één
keertje beenhard zijn. De 2-1 zege doet zeker deugd op mentaal vlak. Gent zal
nog veel aan deze Kalinic hebben, als je ziet welke ballen hij er de voorbije
matchen toch wist uit te houden. En ook Simon komt voorzichtig terug aan de
oppervlakte. Dus we zijn goed gewapend voor de komende anderhalve maand. Al zou
het behalen van de titel toch aanvoelen als het plegen van een kleine hold-up.
Ook voor mij. Want ik weet niet of je een titel wel 100% verdient als je een
hele tijd moest knokken om effectief tussen de grote mensen te staan. De
revival na Nieuwjaar was daarom niet minder knap. K3 (Kalinic-Kalu-Kubo) liet
ons weer swingen, Perbet vond de weg naar de goal terug na een turbulente
januarimaand en ook Simon begint dus stilaan weer de oude te worden. Zelfs sterke
beer Esiti lijkt nu echt vertrokken te zijn. We zullen gegarandeerd nog mooie
Gentse prestaties zien in Play-Off 1. Maar zonder ongelukken denk ik wel dat
Anderlecht dé titelfavoriet bij uitstek is. Zeker als ze nu zondag opnieuw
tegen ons kunnen winnen.
Hey beste vrienden (of dat nu via Facebook of in het
dagelijkse leven daarbuiten is),
Ik ben Jari De Witte, bijna 20 jaar oud en woonachtig te
Oosteeklo. Momenteel studeer ik ook nog Bedrijfsvertaler-Tolk aan de Hogeschool
Gent.
Vanaf vandaag is het mijn doel om een wekelijkse blog bij te houden,
hoofdzakelijk over het maatschappelijke domein dat mij al sinds mijn eerste
levensjaren het meest fascineert: de sport, in het algemeen welteverstaan. Dit
om deels mijn absolute jongensdroom na te jagen: sportjournalist worden. Ik
hoop met deze blog in ieder geval die droom wat te benaderen.
Als Vlaming kan ik mij vooral gepassioneerd onderdompelen in
de voetbal (ik pik zeer graag af en toe een 'matchke' mee, of dat nu in het
stadion zelf is als groot supporter van KAA Gent , of als neutrale fan tijdens
andere matchen) én het wielrennen, dus kom ik vooral in deze periode enorm aan
mijn trekken. Andere sporten durf ik ook te volgen, maar dan vooral als er echt
Belgen in uitblinken én als ze regelmatig worden uitgezonden op de TV (zoals
tennistoernooien en atletiekmeetings, maar geen golftoernooien, Formule
1-races, hockeywedstrijden of boksmatchen of...). Deze sporten volg ik dan weer wel op de voet
tijdens de Olympische spelen. Maar op dit eigenste moment zijn we natuurlijk nog
een hele tijd van de volgende editie verwijderd.
Laten we beginnen bij het begin: de sportmicrobe heb ik al héél erg lang te
pakken gekregen, een beetje met de paplepel ingegeven door de familie (dan
vooral die van moeders' kant). Als kind keek ik al enorm graag naar programma's
als 'Studio 1'/'Stadion' voor de voetbal, 'Vive Le Vélo' voor het wielrennen
(de Tour de France natuurlijk) en de zondagmiddagomkadering van Sporza, alsook
talloze live voetbalmatchen en wielerwedstrijden of tenniswedstrijden van
Clijsters en Henin. Die kinderjaren waren op dat vlak echt gouden jaren.
Wat het wielrennen betreft: dit moet zowat de eerste sport
zijn waarmee ik als jonge snaak van amper 5 jaar oud werd geconfronteerd, maar
ik was er wel meteen voor verkocht. Al die hectiek, de voortdurende spanning of
zelfs de typische landschappen en decors die in beeld werden gebracht: het
werkte stuk voor stuk aanstekelijk. Omdat ik het zo vroeg had opgepikt kon ik
veel mensen verbazen met het feit dat ik ondanks mijn piepjonge leeftijd soms
al een half wielerpeloton bij naam kon noemen. Bovendien had ik ook enorm veel
fantasie: elke keer ik een koers op TV had gezien, ging ik achteraf in de kast
van mijn meetje Lisette doodleuk een landkaart zoeken, pakte ik pen en papier
en creëerde ik eigenhandig mijn eigen rittenkoersen, mét uitslagen incluis.
Hierbij was mijn uitgebreide kennis van de rennersprofielen enorm handig, zo
kon ik niet altijd Boonen of Armstrong of Nys laten winnen, neen integendeel,
er zat heel veel variatie in de uitslagen. En wist ik eens niet meteen wie te
kiezen, geen nood, dan nam ik er een wielergids bij en zocht ik iemand passend
op.
Ook in die tijd was ik enorm geboeid door het commentaar van mannen als Michel
Wuyts. Dus soms gebeurde het dat ik 's avonds voor het slapengaan nog een heel
koersscenario uit mijn duim wist te zuigen en luidop de laatste kilometer van
een welbepaalde koers becommentarieerde.
Niet zo heel veel later werd ik ook door de voetbalmicrobe
gebeten. Dit werd vooral in de hand gewerkt door de talloze FIFA-spelletjes die
ik heb gekregen/gekocht én doordat mijn pa zelf al lang van voor mijn geboorte een
echte KAA Gent-supporter aka Buffalo was. Zelf mocht ik een eerste keer echt mee
begin 2007, in de plaats van mijn peetje Gaston. Dus ook ik ben nu al goed 10
jaar diehardfan van de Gantoise. Mijn allereerste match was eentje die kon
tellen: meteen tegen dé aartsrivaal, vandaag de dag zelfs zowat meer dan ooit
tevoren: Club Brugge K.V. Dat seizoen was het wel de enige match die ik ging
bekijken. Ik was nog wat jong en moest vaak op tijd in bed op zondag omdat ik
de dag erna een schooldag had. Het seizoen erop ging ik al één match meer
bekijken, en sinds augustus 2008 ben ik zowat een permanent abonneehouder op KAA
Gent. Ik kwam naar iedere thuismatch, waar we ook eindigden, zelfs de twee
donkere jaren zo'n 5 jaar geleden verpinkte ik nooit. Da's wat ze noemen: nen
echte Buffalo. Trouwe fan voor altijd.
BUFFALO FOREVER.
Oh ja, voor ik het vergeet: ik speel sinds een jaar ook zelf voetbal, meer
bepaald G-voetbal bij de Lembeekse Grasduikers. Een zéér toffe spelersgroep van
een man of dertig (kids en adults samen), naar grootse prestaties geleid door
fantastische trainers (shoutout naar Joeri, Ivan, en natuurlijk ook Patricia en
Sjoerd) en een topbestuur met onder meer Carla en Patrick. Nogmaals bedankt aan
jullie om ons de kans te geven zo te groeien als ploeg, als vriendenkring en om
ons zoveel plezier te laten beleven aan het spel. Want dat gaat mijlenver boven
de rivaliteit en concurrentiestrijd die in het professionele wereldje kan
heersen. Topjob, mensen!
Dit was zo'n beetje de essentie, een introductie van hetgeen ik aan bod wil laten
komen op deze pagina. Het zal dus hoofdzakelijk over sport gaan, heel misschien
soms ook over persoonlijke zaken. Maar het belangrijkste is dat ik gedreven ben
om er iets van te maken dat velen aanspreekt.
Morgen vrijdag komt een eerste echte blog online, dit zal zo'n twee keer
wekelijks gebeuren (maandag én donderdag/vrijdag). De komende periode zullen
mijn blogs waarschijnlijk vooral handelen over de voorjaarsklassiekers in het
wielrennen en de Play-Offs in het Belgische voetbal.
See you back soon! Laat desgewenst een reactie na op deze blog, of nodig gewoon
wat mensen uit die niet in mijn directe kennissenkring zitten maar die
eventueel misschien wel eens van pas kunnen komen met het oog op mijn latere werkloopbaan
(wie weet?). Het zou super zijn mocht ik in contact kunnen komen met echte sportleken,
mensen die al jaren in het vak zitten! Zo kom ik stapje bij beetje dichter bij
die ultieme droom!
Beste blogvolgers,
