Na een frisse  nacht waren we wel blij dat de zon snel van de partij was. Al dadelijk waren we op temperatuur en met volle moed vlogen we erin.

Al snel makan we kennis met de terra cota kleur van de omgeving. De kleuren zijn subliem en hopelijk vervoegen ze ons op onze tocht doorheen dit immense land. Heel even dacht ik aan het liedje van Brel: le plat pays qui est le mien. Oorspronkelijk reden we nl. door een immense vlakte tot het landschap plotseling een andere mening toegedaan was. De vlakte ging over in een heuvelachtig uitzicht doorweven van roestkleurige tinten. Enkele kale bomen met grillig gevormde takken zorgden voor de nodige variatie. Eigenlijk was ik blij dat de bladeren nog niet te bespeuren waren. Zo genoten we van die spookbomen tegen een azuurblauwe achtergrond en dat zorgde voor een gans speciaal effect.

Oospronkelijk dacht ik dat de Amerikanan niet milieubewust leefden maar die mening moet ik herzien. Het is vnlk in de supermarkten dat daar niets van te merken valt. Ze gooien met de plastiekzakken naar je hoofd. Maar eens de grens van New Mewico over verandert alles snel. De boodschappentassen worden gehalveerd en de windmolenparken rijzen uit de grond.   

Bij een stop in Shamrock, een dorp op de route 66, volgt er een ware fotoshoot van al hetgeen er nog te bezichtigen is vanuit de tijd van toen; beschilderde gevels, oude auto's in alle staten en noem maar op. Tijdens onze dorpwandeling worden we regelmatig nagewijfd door de vriendelijke bevolking. Ze vinden het fantastisch dat we van zover komen om hun land te bezoeken. Het kan misschien oppervlakkig zijn maar geeft ons toch een goed gevoel.

Op weg naar Groom, een picknickhalte, maken we kennis met een ingestorte aardbodem. De roze aardkorst is zodanig aan erosie onderhevig dat er meerdere canyons voorkomen in alle mogelijke pasteltinten. Wat kan de natuur toch wondermooi zijn.

En nadien rijden we terug verder naar het eindpunt van deze dag. We verlaten Oklahoma en doen onze volgende staat aan nl. texas. Door tijdsgebrek nemen we alleen het bovenste gedeelte van de staat mee, de zogenaamde hoed. Maar ik mag wel zeggen dat Texas een feesthoed opgezet heeft. Zo schitterend was er de natuur. Een enkele voetganger, geladen en gepakt, trekt onder een brandende zon verder en dat langsheen een druk bereden baan. Van waar hij komt en waar hij naartoe gaat, p ik weet het niet maar ik zou niemand aanmoedigen tot zulk een avontuur. 

Onder een wolkenloze hemel rijden we verder, richting New Mexico. De goudgele vlakte is bestrooid met honderden kleine, gele struikjes die voor een aangename aflossing zorgen. In de verte ontwaren we de eerste tafelbergen. Zo te zien zijn ze gedekt met een donker tafelkled. Enkel schaarse boompjes zorgen voor het nodige relief. Tot aan het eindpunt van vandaag kijken we op een eindeloze baan. Zo ver we zien kunnen alleen maar  asfaltbaan omgeven door een grandioos landschap. Gouden vlakten bezaaid door bosjes donkergroene struiken zorgen voor de nodige variatie. Her en der een verloren boom die met zijn uitnodigende takken wacht op wat vezelschap. Een uniek zicht.

Aan de grens van New Mexico mogen we ons uurwerk weer een uur achteruit draaien en dan wordt het uurverschil met het thuisfront min negen. Het is er een zalige temperatuur en we halen de nodige documentatie op in het visitor center op de grens. D e staat ziet er heel boeiend uit en dat beloofd voor de volgende dagen.

De avond sluiten we af in een steakrestaurant en zo moeten we niet zelf koken. En de drank is e niet duur. Een fles wijn van anderhalve lieter kost er evenveel dan 0,75 cl en onze keuze was dan ook snel gemaakt.