|
Vandaag vertrokken we richting noordwesten waar we deze vakantie nog niet veel op ontdekkingstocht waren geweest. Het is een gebied waar het al eens wat minder weer kan zijn maar we wachten braaf af want volgens onze chauffeur panikeren de vrouwen veel te snel. Na een uur rijden en het nemen van talrijke bochten die heel dicht mekaar opvolgen bereikten we eindelijk ons uitgangspunt, Centro de Visitantes de Zarra.
Al van bij het uitstappen voelen we dat het er merkelijk frisser is dan bij ons maar geen nood! We hebben warme kledij in de rugzak en bij ondervinding weet ik dat we snel zullen opgewarmd zijn. En dat was ook zo. Een stevige klim door een erg groen gebied en de eerste laag vloog alweer de rugzak in. Verder klimmen tot een 1200 meter en de andere lagen kregen ook hun oorspronkelijke plaats terug. En waar we met een dicht wolkendek vertrokken waren begon zowaar de zon haar kracht te gebruiken om dit open te scheuren. Op slag oogde alles veel lieflijker en de talrijke struiken met witte bloempjes staken mooi af tegen die "blauwselblauwe" lucht.
De begroeiing was hier weer anders dan op andere plekken van het eiland. Wel waren er nog de prestigieuze Canarische dennen waarvoor ik blijf in bewondering staan maar daarnaast hadden we een struikgewas dat er veel ruwer uitzag dan op lager gelegen gebieden. Waarschijnlijk is dat een natuurlijk beschermen tegen de weersomstandigheden die daar al eens harder overkomen. Hun overweldigende bloei met witte bloempjes scheen net kantwerk. En in de verte zagen we het observatorium nog omgeven door het wit kleed van een week geleden. Teken aan de wand dat het er niet warm is!
En wij maar stappen: helling op en helling af terwijl we onze ogen de kost gaven. Vandaag was het de dag van de holle wegen. Onbeschrijflijk speciaal. Een wirwar kan takken en stammen, krom en scheef en allen begroeid door een dikke laag mos. Net een spookbos en het had iets heel bijzonders. Het was wel oppassen geblazen omdat de ondergrond bezaaid lag met blaadjes die alle oneffenheden verstopte. Leve mijn wandelstokken!
De dag verliep zoals we het graag hebben: heel veel nieuwe paden allen om ter mooist, bijna geen toeristen en een zalig weertje. Een paar kilometer voor het einde moesten we een keuze maken en we kozen met z'n allen om er een lus aan te breien. En wij verder op stap maar dat pad was niet meer bewegwijzerd. En toen staakte de techniek eveneens. De batterijen van de GPS waren plat en het werd natte vingerwerk. En dat juist toen we een barranco door moesten vol met van die holle wegen. Wim, onze diesel, was warm gelopen en wist niet van stoppen. Aan een snelheid werkte hij dat parcours af. En net nu dat ik graag veel foto's zou gemaakt hebben. Maar ja, dan geraakte ik hopeloos achterop en heb het maar zo gelaten. Was wel blij dat ik terug wat lucht zag en de wandeling kon afronden. Maar daar liep het even mis. Op het einde dachten we de verkeerde richting gekozen te hebben, keerden terug en vonden het juiste pad niet meer. Eén enkele auto kwam langs en ik was er als de kippen bij om wat uitleg te vragen. Want intussen was het heel wat frisser geworden en zouden we blij zijn aan de auto te geraken. Dat is dan uiteindelijk gelukt en we konden in een warme auto huiswaarts keren.
En nu bleek dat we vandaag weer een zak vol geluk gekregen hadden. Van bij de start zaten we al dadelijk in de wolken, we kregen regen en van de omgeving was er niets meer te zien. Oospronkelijk dachten we dat er in ons gebied een weldoend zonnetje zou schijnen maar ook dat was niets. Regen tot thuis en alles grijs en grauw. We hadden dus de juiste kant gekozen om te gaan stappen en voor morgen is het afwachten geblazen.
|
