Na regen komt zonneschijn, alles komt weer op zijn pootjes terecht, enz... Het leven gaat door, de dagelijkse routine gaat inderdaad gewoon door. Na bijna een jaar in een dip te zitten begin ik er toch eindelijk weer boven op te komen. Wat niet altijd even gemakkelijk is maar mijn man en kind hebben me nodig en ik kan toch niet blijven zeuren of negatief zijn... Waarschijnlijk is dit niet de eerste keer dat ik dit aan het schrijven ben maar ik kan nog steeds niet geloven dat ik in een depressie heb gezeten. Want zoals zovele dat denken dat is iets voor 'watjes' en dat kan ons nooit overkomen. Maar helaas het gaat sneller dan je denkt. Ik had dan waarschijnlijk ook niet veel nodig om in zo'n dal te komen. Wil altijd perfectionist zijn en voor iedereen goed doen maar dat gaat niet. Van baan veranderd, wat uiteindelijk een slechte keuze leek, nieuwe job verloren, moeder gestorven, man die altijd gestresseerd thuis kwam, enz, enz En als ik het nu bekijk dan ben ik blij dat ik toch de stap heb gezet voor ander werk, ik zit nu wel thuis en financieel is dat niet zo simpel maar mijn man heeft intussen een andere job en is heel relaxed, het eten staat 's avonds klaar en alles is bijna gedaan het enige waar ik wat hulp bij nodig heb is onze grote bostuin. Onze zoon is helemaal blij, een rustige mama en papa, veel aandacht na school en geen gestress 's morgens of 's avonds. Ik ben nooit geen voorstander geweest voor huisvrouwen maar ik moet zeggen chapo, ik wou dat ik het al veel eerder had gedaan. Misschien zouden ze ook wel eens een budget mogen maken voor huisvrouwen want de tijd van vandaag is alles zo duur. Natuurlijk bespaar je kosten zoals de auto en opvang maar eten moet je nog elke dag. Als ik iets op parttime basis kan vinden wil ik gerust terug gaan werken maar ik wil niet dat alles weer zoals vroeger zou worden, een leven vol stress. Laat me nu dan nog maar even genieten van de rust...
