Vakantie Zo lang ik bezig ben gaat alles goed maar laat me niet alleen zitten want dan begint mijn mallemolen weer te draaien. Momenteel gaat het wat terug beter. Ben terug gestopt met mijn medicatie en heb een weekje rust gehad aan de zee. Zit al uit te kijken wanneer we samen op vakantie gaan in Augustus ver weg van iedereen. Ik ben nog steeds iemand met twee gezichten... Voor iedereen lach ik maar als ik even alleen ben en begin na te denken dan voel ik me helemaal niets waard. Mag ik na zoveel maanden het leven nog zwart zien ? Mag ik nog in een rouwperiode zitten ? Mag ik complexen hebben ? Doe ik alles wel goed ? Ben ik een goede mama ? Een nette huisvrouw ? Een lieve echtgenote ? Een trouwe vriendin ? pfff wat ben ik vaak jarloers op al die possitieve en gelukkige mensen. Mijn man zegt vaak, denk toch niet zoveel na... Ik wou dat ik het kon, echt waar ! Misschien is dit de volgende stap ? Laat het verleden en denk aan de toekomst want morgen is er weer een nieuwe dag ? We hebben intussen ook een hondje van een 1/2 jaar. Echt een schatje en ik moet zeggen dat ik er weer wel wat plezier in gekregen heb om voor haar te zorgen en lief te hebben. Eerst zag ik het als een soort vervangmiddel van mijn moeder, begrijp me niet verkeerd want niemand is vervangbaar maar gewoon weer iemand om voor te zorgen. En als ik het dan ineens heel slecht heb dan weet ze meestal wel om mij weer aan het lachen te brengen. Misschien is dit wel een nieuw 'therapie' methode ? Ik tel de dagen al af wanneer we op vakantie zijn
