De vakantie heeft ons goed gedaan. Maar de eerste week terug thuis was weer even heel moeilijk. Man gaan werken, kind naar school en ik alleen thuis... en dan begin je te denken en te denken ! Ik mis mijn moeder heel erg want ik kan haar niets meer vertellen. Ik ben blij dat iedereen me steunt en probeert te begrijpen. Maarja het verwerken moet je blijkbaar toch alleen doen. Misschien dat ik ook weer te veel verwacht. Het is tenslotte nog maar 3 maanden geleden dat ik mijn moeder heb verloren dus is het wel normaal denk ik dat ik er nog moeite mee heb. Voor de rest gaat het allemaal weer een stuk beter. Genoeg energie om de huishoudelijke taken te doen, de tuin wat bij te houden en een leuke mama en vrouw te zijn. Het is dan bijna ook al een jaar bezig ! Als ik mijn teksten terug lees denk ik soms wat een pessimist ben ik toch (geweest)... Maar het maakt me ook terug sterker. Ik wil niet meer in een dal vallen en ik denk dat ik er alleen maar sterker door ben geworden. Iedereen heeft zijn grens en het is vaak jammer dat de mensen die pas leren kennen na een ziekte, depressie of een sterfgeval. Iedereen is egoistisch maar soms moet je dit ook wel zijn om mee te kunnen draaien in de drukke en stressige wereld van nu. Jammer want we missen vaak zo veel. Tot de volgende maand
