Pffft, ben dan toch maar naar de dokter geweest en zit er helemaal door. Ik zou wat meer aan mijn eigen moeten gaan denken ipv aan andere. Maarja dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Slapen, slapen en nog eens slapen, zo breng ik mijn dag door. Ik heb anti-depresiva gekregen en twijfelde of ik het zou nemen maar ik ken mijn eigen niet meer. Wenen of uitvliegen om het minste. Dus ja ik zal ze maar nemen op aanraden van dokter en man. Op het werk loopt het helemaal de spuigaten uit, ik heb alles gedaan. Wat ben ik toch naief om in de goedheid van sommige mensen nog te geloven. Uiteindelijk is het toch ieder voor zich. Heb zelfs een controledokter op de eerste dag gekregen dat ik thuis was. Dit heb ik nog nooit op 18 jaar meegemaakt. Wat een vertrouwen en wat een extra knak kan die aan iemand geven. De controlearts vroeg waarom ik zo onvriendelijk was, maar door mijn tranen heen vertelde ik hem dat ik normaal echt niet zo ben maar dat ze een mens zo kunnen breken. Ik die altijd voor iedereen klaar staat, sterk is, een taaie en harde tante is nu een hoopje misserie. Ik wou dat ik het mijn moeder kon vertellen maarja die begrijpt het allemaal niet meer. Misschien al een geluk...
