Sheila drinkt weer! De oude Sheila is terug! Onverantwoordelijk en koppig! De stank die haar adem voortbrengt is niet te houden, laat staan dat ze Rowan de borst geeft terwijl ze niet nuchter is. Ze kan dat arme kindje, haar kindje, vergiftigen! Maar neen hoor, daar heeft ze geen weet van! De eerste keer nadat ik Sheila had betrapt op het gebruik van alcohol is zij vertrokken. Ik weet niet naar waar en dat kon me ook niet schelen. Ik was volwassen genoeg om Rowan, als het moet, alleen op te voeden! De volgende dag kwam ze terug, zei sorry en ik bezweek weer onder haar lieve blik. Dit werd het vaste scenario van ons leven. Het kon 3 weken zeer goed gaan om vervolgens 3 weken zeer slecht te gaan. Maar ik was slimmer dan Sheila en ik zou haar helpen! Telkens ze de deur uit was, kamde ik het hele appartement uit, op zoek naar flessen alcohol, en ik vond ze! Ze probeerde een opname bij de AA, maar later bleek dat dat deel was van haar oplichterijen.
Als ik even dacht dat ik in een sprookje leefde, werd die gedachte al snel verbannen door de hoog oplaaiende ruzies met Sheila. Het ergste van allemaal is het feit dat Rowan daar nu al het slachtoffer van is. Ook al verstaat ze geen woord van wat we zeggen, ik ben ervan overtuigd dat ook zij heel verdrietig wordt van al de luidruchtige discussies.
Maar het ergste gebeurde enkele dagen geleden. Mijn collega Burrows en ik werden opgeroepen. Een zwaar ongeval op de 222; gewonden; grote schade; politie is onderweg. Zoals gewoonlijk doorliepen Burrows en ik de hele procedure en eens toegekomen schoten we direct in actie. We kregen meer informatie: een vrouw; kind uit de wagen geslingerd; bestuurder van pick-up bewusteloos. Ik liep naar het in een gekrompen kind. Mijn wereld stortte in, dit was Rowan! Ik werd op non-actief gezet zodat ik nu de vader van Rowan kon zijn en niet langer haar verpleger. Het bleef gelukkig "maar" bij een gebroken beentje en polsje en enkele schaafwonden. Sheila haar toestand kon me niet schelen. Dit was het einde, voor goed! Na enkele dagen mocht Rowan het ziekenhuis verlaten. Ik wist dat Sheila enkele kamers verderop lag maar ik weigerde haar te bezoeken. Ik wist wat er nu zou komen, Sheila had te veel gedronken en zou dus sowieso naar de gevangenis moeten aangezien het de tweede keer was en er nu ook andere mensen bij betrokken waren.
Een iets wou ik nog doen voor haar. Ik regelde een auto, geld en gaf haar aanwijzingen. Ze zou rijden, rijden zo ver ze kon. Ze had geld om eten te kopen maar Rowan zou ze nooit mee terug zien. Ik voelde geen verdriet, laat staan geluk toen ik haar met de auto om de hoek zag verdwijnen, ik was leeg. Maar toch stroomden te tranen over mijn wangen. Is dit het dan? Ik ben nu 25 jaar, een alleenstaande vader en woon terug bij mijn ouders. De zon verdween achter donkere wolken en het regende. Het regende als nooit tevoren. Ze was weg, voor goed, Sheila Arsenault.
Dames en heren, ik voel me vereerd u mee te mogen delen dat ik vandaag papa ben geworden van een flinke meid! Rowan, een droombaby!
Toe ik thuis kwam zat Sheila bezweet en in haar kamerjas aan tafel. De weeën waren al even aan de gang maar ze dacht dat het vals alarm was. Toe ze zei dat haar vliezen al waren gebroken was er geen tijd meer te verliezen. In een razend tempo kleedden we ons om, nam ik haar tas en vertrokken we naar het ziekenhuis. Ik dacht dat het volgend van een zwangerschapscursus haar zou helpen maar ze kreeg het steeds moeilijker om te ademen. We konden niet snel genoeg in het ziekenhuis zijn. Sheila werd door een verpleegster en mezelf naar de verlos kamer gebracht en daar begon het persen. Ik stond naast Sheila, als haar man en niet als verpleegkundige. Wat deed ze dat goed! Ze had verschrikkelijk veel pijn maar ik wist dat het niet lang meer zou duren. Toen de baby er uit was, kwam een moment van akelige stilte. Sheila was helemaal uitgeput en het duurde enkel seconden voor de baby begon te wenen. Toen de helse kreten weerklonken voelde ik een enorme energie door mijn hele lichaam! Ik was zo fier op Sheila en ook een beetje op mezelf omdat ik vlot en in een beweging de navelstreng doorknipte. Het is een meisje en Sheila koos de naam Rowan. Toevallig, want in mijn familie is er al iemand met die naam. Ik vond ze prachtig, mijn twee meisjes, hoe ze daar samen in het bed lagen. Sheila bezweet en moe en Rowan zachtjes slapend in haar armen.
Opnieuw kan ik zeggen dat we nu een gezinnetje zijn, samen sterk! Voor het eerst sinds lange tijd heb ik het gevoel dat mijn geluk compleet is. Het is snel gegaan maar dat maakt het niet minder prachtig.
Wat mij de afgelopen weken allemaal is overkomen, is bij de meeste mensen verspreid over enkele jaren. Ik ben 21 en heb zo het gevoel dat mijn hele leven is bepaald. Ik zal ambulanceverpleegkundige blijven, ik word een goede man en papa en zal instaan voor de financiële kant van mijn gezin. Wel neen! Zo heb ik me mijn toekomst nooit voorgesteld en zo wil ik het ook niet! Alles is veel te snel gegaan...
De ellende begon tijdens ons verblijf in een gezellige B&B. Sheila ontwaakte in mijn arme. Maar in plaats van nog even gezellig te genieten van de zonnige morgen, stond Sheila meteen op. Met een korte toon deelde ze mee dat alles anders zou worden. Nooit had ik erbij stil gestaan dat 3 simpele woorden je hele leven kunnen veranderen. "Ik ben zwanger"!? Wablief!? Een klap in m'n gezicht wat dat! Zeker toen ze zei dat ze al 10 weken overtijd was. Ik besefte dat alles nu ontzettend snel moest gaan. Bijna onmiddellijk ging ik naar mijn ouders. Doodsbang was ik!
Ik haalde diep adem en lichtte hen in over mijn, al 4 maand durende, relatie met Sheila Arsenault, een ex-patiënte van me. Klap 1! Onmiddellijk werd ik onderworpen aan een hele reeks vragen. Wat doet ze voor de kost? Heeft ze een toekomst? Waar komt ze vandaan? De vragen bleven maar komen en ik probeerde elk antwoord zo mooi mogelijk in de pakken. Maar ik wist dat de grootste klap nog moest komen. Ik voegde er stilletjes aan toe dat Sheila al 4 maand zwanger was. Klap 2! Vader zakte wat dieper onderuit in zijn eenzitter, het flesje bier nog net in de hand. Moeder staarde als een hoopje ellende voor zich uit. Na enkele minuten van stilte zei ik dat ik haar echt graag zag maar diep vanbinnen wist ik dat dat nu niet veel zou uithalen. In een poging de stilte te doorbreken begon moeder opnieuw met het stellen van vragen. Eet Sheila wel gezond? Rust ze voldoende?
Diep vanbinnen weet ik dat ik op het punt ben gekomen waar mijn pad splitst met dan van mijn ouders. Waarschijnlijk is het beeld dat ze van me hadden nu helemaal veranderd. Gelukkig is mama er altijd met haar initiatieven die de vrede terug kunnen brengen. Ze stelde voor om de volgende zaterdag bij hen te gaan dineren, samen met Sheila, zo kunnen ze haar op een gezellige manier leren kennen. Eerst was Sheila helemaal niet te vinden voor het idee. Maar ze draagt wel hun eerste kleinkind, dus moet ook zij moeite doen om hen beter te leren kennen.
Ik ben nog steeds bang dat ik alles zal beleefd hebben tegen mijn dertigste, maar ik moet nu doorzetten. Ieder gezin gaat door moeilijke tijden. Het is de kunst om samen, als een, door te zetten. Vanaf nu moeten Sheila en ik aan iedereen tonen dat we samen sterk zijn! Ik weet dat ik moeder en vader hoel hard liet schrikken met al dat nieuws. Maar mama gaf me de hoop om door deze moeilijk periode te geraken: "We houden van je, dat weet je. We denken alleen aan jouw bestwil."
Het is al een tijdje geleden dat je jullie nog heb geschreven. Mijn excuses hiervoor maar er is dan ook weer zoveel gebeurd...
Nadat mijn ouders Sheila voor het eerst ontmoet hadden (nog niet helemaal aanvaard) zijn we zo goed als onmiddellijk op zoek gegaan naar een klein maar comfortabel huis. We kozen voor de gemakkelijkste weg en namen het eerste appartement dat we bezochten. Klein, piepklein maar ons budget liet het niet toe om op zoek te gaan naar een veel groter huis. Ons meubilair was een samenraapsel van spullen uit Sheilas veranda en onze kelder. Mijn ouders zorgde voor de verdere aanvulling van bestek, handdoeken,... Ook al wonen we nu samen als een echt koppel, toch lijkt mijn vader Sheila niet voor honderd procent te vertrouwen. Nu, ze is de mama van mijn kind en ik zie haar heel graag, dus hij zal haar wel moeten aanvaarden als zijn schoondochter want Sheila en ik gaan trouwen.
Het aanzoek verliep niet volgens plan. Toen ik terug kwam van mijn dienst zetten ik alles in gereedheid. Het huis was opgeruimd en op tafel stonden kaarsjes en een fles wijn. De ring zat in mijn zak. Ik was zo opgewonden! Maar toen Sheila humeurig terug kwam van haar werk werd het me opeens duidelijk dat dit wel eens een zware klus zou kunnen worden. En eens ik het haar gevraagd had, was het geluk bij mij ook ver te zoeken. "Ik overviel haar"!? Wat is dat nu voor stom excuus om gewoon direct neen te zeggen. Zij loog over het nemen van de pil en gaf me een kind na onze eerste keer vrijen maar dan ben ik wel diegene die haar overvalt!? Je merkt het wel al, ik wat boos! Heel boos! Waarom zei ze nu niet gewoon: "Ja Peter ik wil heel graag met je trouwen!" Neen ik moest het stellen met een hele reeks vragen, alsof de vraag "wil je met me trouwen" niet duidelijk genoeg is! Ik wou het huis uit, maar het excuus dat ik moest gaan werken, werkte niet bij haar. Ze had me onmiddellijk door. Maar dat kon me niet schelen. Weken heb ik over de grote vraag nagedacht en nu zei ze gewoon neen. Ik was zo ontzettend ontgoocheld... Net voor ik de deur achter me dicht wou trekken, stelde sheila de vraag opnieuw, maar nu aan mij. Ondanks de woede die door mijn lichaam gierde was ik overdonderd. Waarom nu wel en 5 minuten geleden ging ik veel te snel?? Na enkele minuten recht in elkaars ogen te hebben gekeken bezweek ik en toonde ik haar de ring. Opnieuw zag ik mijn gelukkig stralende Sheila.
We trouwden op het stuk grond dat ik al jaren wou kopen. Enkele leden van mijn familie waren er bij maar Sheila wou niemand van haar familie uitnodigen. Ze was mooi mijn bruidje. Gekleed in een zwart jurk maar toch spatte het geluk van haar af. Na de korte dienst gingen we gezellig iets eten met de genodigden.
Ik wist dat Sheila en ik nu nog dichter naar elkaar toe zouden groeien. Ondertussen konden mijn ouders het ook goed met haar vinden. Het zal niet lang meer duren voor de baby komt, dan zal ons geluk compleet zijn!
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben Peter Webster
Ik ben een man en woon in Hartstone (Verenigde staten) en mijn beroep is Ambulanceverpleegkundige.
Ik ben geboren op 05/04/1990 en ben nu dus 35 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Beste lezer,
Ik deze blog geef ik u een kijkje in mijn leven. Mijn verhaal is niet ordinair, noem het eerder meeslepend
