Vandaag was de grote dag voor mijn kleine Rowan. Samen met Sheila had ze zich boven helemaal opgemaakt. Sheila gaf haar een prachtige parelketting als cadeau en van mij kreeg we een vijfdaagse trip naar New York. Ze straalde!
Samen met Tommy stapte ze in de stoet. Sheila en ik zaten op stoelen aan de rand van het gangpad zodat ze een goed zicht hadden op het podium. De ceremonie begon met een minuut stilte voor Kerry, het meisje dat ook betrokken was bij ongeval maar het niet haalde, wat een mooi moment. Maar ik zag aan Rowans blik dat ze het moeilijk had. Dat ze maar goed beseft ze heel dom is geweest! Met mijn fototoestel in de aanslag was ik klaar voor een lange, warme maar mooi openlucht ceremonie. Om het moment dat Rowan haar diploma overhandigd kreeg stond Sheila in het gangpad met het fototoestel. Ze stond erop dat zij de foto's zou nemen zodat ik niets moest missen van de plechtige overhandiging. Ooh nooit eerder was ik zo intens gelukkig! En fier, ja mijn kleine meid ging in de herfst naar de universiteit van Vermont!!
Na de ceremonie volgde een gezellige receptie. En alsof het nooit anders was wreef ik met mijn hand op Sheilas rug. Ze keer me aan en zei: "Geduld is een schone zaak".
Ik wist heel duidelijk waar mijn avontuur begon, ik kan het me nog zo goed herinneren. Maar nu Sheila terug is en Rowan het huis uit is, vraag ik me af wat er me in de toekomst nog allemaal te wachten staat. Door de jaren heen heb ik geleerd te wachten en de dingen te nemen zoals ze zijn. Maar vooral: geniet van alles en al wie je dierbaar is, want voor je het weet ben je het kwijt!!
Ze is wakker!! Ze is wakker!! Eindelijk na 4 dagen is mijn kleine meid weer bij bewustzijn!
Een klein kneepje in mijn hand gevolgd door een nog harder kneepje. Voorzichtig opende ze haar ogen. Ze wist onmiddellijk wie ik was, gelukkig, dat was een positief teken. Ze kon nog niet praten maar haar blik gaf hoop. Het was al lang geleden dat ik nog zo gelukkig was geweest.
Wanneer ze volledig wakker was, vertelde ik haar stap voor stap wat er was gebeurd. Dat helpt bij het verwerken van het trauma. Wel honderd keer verontschuldigde ze zich voor alles wat er was gebeurd. Maar dat was nu van weinig belang, Rowan was weer bij ons en dat was het belangrijkste!
Onmiddellijk begon haar revalidatie. Deze zou niet mals zijn, maar ik wist dat ze sterk genoeg was. Ik zou naast haar staan bij ieder stap in haar verdere onderzoeken. Maar diep vanbinnen wist ik dat die andere persoon er nu ook was. Het was een risico maar ik was bereid het te nemen. Ik vertelde Rowan over haar mama. Dat ze haar was komen opzoeken, dat ze haar hand al die dagen niet had losgelaten. Ze schrok heel erg! Maar ik zag ook dat ze nieuwsgierig werd. We maakten duidelijke afspreken voor moest Rowan niet meer verder willen praten met Sheila.
Ooh wat waren ze bang, alle twee. Pas toen Sheila naast Rowans bed stond viel het me op hoe hard de twee op elkaar geleken. Dezelfde lange donkere haren. Sheila gaf de aanzet met enkele stuntelige vragen. Na verloop van tijd verliep het gesprek steeds vlotter. Ik hield alles goed in de gaten, vanaf het moment dat Rowan zich ongemakkelijk voelde moest ik kunnen ingrijpen. Maar tot mijn vreugde konden de twee het goed met elkaar vinden. Ze spraken over van alles en nog wat maar nooit over afscheid, schuld of drank.
Enkele dagen gingen voorbij en Sheila en Rowan leken vriendinnen te zijn geworden. Een echte moeder-dochterband was er volgens mij niet maar dat vond ik niet zo er. Tegelijkertijd moest Rowan zich klaarmaken voor haar proclamatie, ze zal en zou er staan. De sessies met de fysiotherapeut waren pijnlijk maar mijn meisje maakte positieve progressie, wat ben ik fier op haar.
Enkele dagen voor de diploma uitreiking wou Sheila terug naar huis gaan. Ze stond op en was klaar om afscheid te nemen maar ik zag in Rowans ogen dat ze Sheila er bij wou hebben wanneer ze zou afstuderen. Even twijfelde Sheila maar na enkel afspreken te hebben gemaakt, besloot ze nog enkel dagen te blijven.
Ik moest Rowan teleurstellen toen ze me vroeg of het weer allemaal goed zou komen tussen Sheila en ik, tussen haar mama en papa. Maar deze optie is zo goed als onmogelijk.
De afgelopen dagen waren ongetwijfeld de meest helse dagen van mijn hele leven! Rowan had opnieuw veel te veel gedronken op een feestje! Zo veel dat ze geen besef had van haar daden. Ik weet nog steeds niet wat er precies is gebeurd, alles ging zodanig snel. Vaag herinner ik me dat ze in een boom was geklommen, langs de kade. Ze slingerde uit de boom en kwam met een harde klap naar op de bodem van het ondiepe water. Tommy was in het water gesprongen en was direct erna begonnen met reanimeren. Ze ademde weer zelfstandig maar was nog steeds buiten bewustzijn.
Het zag er heel ernstig uit en Rowan moest zo snel mogelijk met de helikopter naar het universitair ziekenhuis worden overgebracht. Ook al ging alles ontzettend snel, de tijd leek stil te staan. Ik was doodsbang! Als verpleger wist ik wat ze met haar zouden doen en die gedachten alleen al maakten me nog banger.
Eens toegekomen in Burlington begon het wachten. Ook al ben ik zelf verpleger, ik mocht niet deelnemen aan de onderzoeken dus moest ik wachten. De had een grote hoofdwonde dus was haar toestand kritiek. Verder onderzoeken zouden uitwijzen of ze blijvende letsels zou overhouden aan de zware klap. Er spookte zoveel door mijn hoofd maar toch voelde ik me leger als nooit tevoren. Dit kon niet waar zijn, niet nog eens. Ik zou mij kleien meid niet nog eens bijna verliezen. Ik heb haar beloofd haar niet los te laten en dat gebeurde ook niet. Al twee dagen zat ik aan haar bed, wachtend op een reactie. Ik liet haar hand niet los!
Ik moest Sheila inlichten. Voor het eerst sinds 15 jaar zou ze Rowan te zien krijgen. Zoals gehoopt was ze in de wolken over hoe Rowan eruit zag. Maar al snel werd ze stil toen ik toelichtte in welke kritieke toestand ze verkeerde. Heel voorzichtig ging ze naar haar zitten en nam ze haar hand vast. Maar zelf dat kon Rowan niet wakker krijgen.
Ook al had ik Rowan beloofd haar niet alleen te laten, ging ik even naarste motel naast het ziekenhuis, in een poging wat slaap in te halen. Toen ik terug kwam zag ik dat Sheila nog steeds Rowans hand vast had, het beeld maakte me gelukkig.
Wachten is het enige wat ze kunnen doen, doodsbang afwachten. Lieve Rowan, wees sterk mijn lieve meid, mama en papa zijn bij je...
Alsof ze me terug wou pakken, stond Sheila vandaag voor mij deur. Ze had zich bedacht, ze wou Rowan graag helpen.
Ze begon te vertellen over alles wat ze de afgelopen jaren had beleefd, gevoeld. Ze verzekerde me ervan dat ze altijd van Rowan had gehouden. Dat ze bang was om me te bellen. Hoe ze me had proberen te vergeten.
Tegelijk vulde ik aan met het feit dat Rowan ook op haar mama heeft gewacht en al die jaren moesten ze het stellen met hun tweeën. En nu drong Sheila er op aan om Rowan te leren kennen? Het kwam bij me aan als een bedreiging. En ik moest het er sowieso eerst met Rowan over hebben. Misschien wou ze haar moeder helemaal niet leren kennen, misschien wou ze haar zelf helemaal niet kennen. Opnieuw vertelde ze wat er zich in haar hoofd had afgespeeld de afgelopen jaren. Nu vertelde ze ook dat ze opnieuw getrouwd was maar haar grote liefde overleed aan alvleesklierkanker. Mijn hart leek even weer te bezwijken voor haar lieve ogen. Dus ik beloofde haar dat ik na zou denken over een ontmoeting tussen Rowan en Sheila.
Net voor ze weg ging vroeg ik haar waarom ze naar me terugkeerde. Het leek alsof haar hart brak. We was echt veranderd, ze was niet meer de slonzige en wisselvallige Sheila. Ze leek lief, zacht en kwetsbaar.
Wat me vandaag bezielde weet ik niet precies maar het leek alsof dit gewoon moest doen. Het was eenvoudiger da ik dacht om haar adres te vinden. En na jaren van stilte had ik voldoende moed bijeen geraapt om daadwerkelijk aan te bellen.
Ik schrok toen ik haar om de hoek van de grote traphal van het appartementsgebouw tevoorschijn zag komen. Ondanks de kraaienpootjes die zich rond haar ogen gevormd hadden, zag ze er heel mooi uit, aantrekkelijk. Ze keek me stomverbaasd aan. Ik had natuurlijk niet verwacht dat ze me om de nek zou vliegen, maar toch was ik verrast toen ik mee mocht naar boven. Toen pas zag ik de spatten verf op haar broek en kleurrijke bloes. Overal in het appartement stonden schilderdoeken opgesteld.
Tot mijn verbazing waren er geen ongemakkelijke stiltes. Ik moest gewoon zeggen wat er scheelde. Ik legde uit wat er met Rowan was gebeurd. Dat ze stomdronken thuis was gekomen. Dat ik het gevoel had dat ze was veranderd. Sheila luisterde aandachtig maar onderbrak me niet een keer. Toen ik uitgepraat was vertelde ze me wat er in al die jaren met haar was gebeurd, wat ze had gedaan nadat ik haar had weggestuurd. Ondertussen was ze al 10 jaar geen alcoholverslaafde meer.
Ik voelde dat het gesprek een beetje op z'n einde liep, dus vroeg ik haar of ze me de schilderijen wou laten zien. Wel, ze waren prachtig. En in ieder werk kwamen elementen uit het verleden naar voren.
Uiteindelijk zei ze me waar ik voor vreesde. Ze kon me niet helpen, zei ze. Oké, ze heeft geen enkele band met Rowan maar het is en blijft haar kind, of ze dat nu wil of niet! Met pijn in mijn hart verliet in het gebouw... Ik weet nog steeds niet of het vandaag de laatste keer zou zijn dat haar zou zien.
Ik had er geen vertrouwen in toen ik Rowan achter het stuur zag zitten, klaar om naar Tommy te gaan. Om de een of andere rede krijg ik het altijd benauwd als ze op stap gaat, met wie dan ook. Het feit dat ze al 17 is, zal er wel mee te maken hebben dat ze ruimte (zoals ze het zelf graag noemt) wil hebben. Maar toen ik terug thuiskwam na mijn dienst dacht ik dat ik gek werd. Die geur, zo herkenbaar! Ik stormde de woonkamer in en ja hoor, ik had gelijk. Rowan lag te slapen in de zetel, ze stonk uren in de wind! Ook zag ik de smerige vlek van haar braaksel op het tapijt liggen. Eerst was ik razend, daarna kwam de verpleger in me naar boven. Gelukkig kreeg in vrij snel reactie. Oké, mijn rol als verpleger zat er op, terug naar het papa-zijn. Ik stelde allerlei vragen, maar naast zacht gebrabbel, kon ze geen verstaanbare taal voortbrengen. Ze was ladderzat! Hoe kon ze!? Ik kon niet wachten tot ik Tommy er eens goed van langs kon geven! Na de eerste woede ging ze verder haar roes uit slapen terwijl ik het braaksel op handen en knieën opkuiste.
Vandaag stonden Tommy en Rowans beste vriendin Gina voor de deur. Natuurlijk kan ik mijn woede niet verbergen maar na de uitleg die ze me gaven, wist ik de kalmte min of meer terug te vinden. Tommy was ook op het feestje aanwezig, Gina niet. Rowan had de hele avond geen alcoholische drank gedronken, maar eens Tommy even weg was, was ze niet meer te stoppen. Toen Tommy terug op het feestje aankwam, was Rowan al zo goed als verloren. Nadat Tommy zijn verhaal had vertelt, schaamde ik me een beetje. Ik had hem ervan beschuldigd dat hij Rowan dronken had gevoerd, terwijl hij waarschijnlijk haar leven heeft gered. Nadat hij haar dronken op het feestje had aangetroffen, had hij haar persoonlijk naar huis gebracht en in de zetel gelegd. Uiteindelijk bedankte ik hem daar ook voor!
Toen Rowan twaalf was heb ik haar verteld over het drankprobleem van haar moeder, maar nooit had ik er aan gedacht dat dit haar ook kon overkomen. Ooh lieve help, laat het niet waar zijn. Even leek er weer stabiliteit te zijn in mijn leven. Even leek Sheila volledig uit mijn leven te zijn verdwenen...
Ik heb jaren niets meer geschreven omdat ik niet wist wat te schrijven, of laat me zeggen dat ik niet wist hoe ik alles moest verwoorden. Rowan in ondertussen al zeventien jaar. Een flinke jongedame met een pittig karakter. Steeds vaker zijn er kleine discussies maar toch zie ik haar dood graag! Mijn beide ouders hebben ons ondertussen verlaten. Zo een eerlijke, lieve mensen en dan werden ze getroffen door een afschuwelijke ziekte als kanker. Vader had prostaatkanker en moeder longkanker. Nooit hebben ze een vlieg kwaad gedaan en toch werden ze gestraft door hogere machten. Rowan en ik zijn altijd in mijn ouderlijke huis blijven wonen. Een oud huis vraagt veel in onderhoud maar daar hebben we duidelijke afspraken over gemaakt. Ja, ondanks alles wat we al hebben meegemaakt zijn Rowan en ik een sterk team gebleven.
Iets waar ik het moeilijker mee heb ik het feit dat mijn kleine meisje groot wordt. Laatst was ik in haar kamer gaan rondneuzen en werd ze woedend. Een inbreuk in haar privacy zei ze. Jah, blijkbaar ben ik een andere generatie (wel ja, dat zegt ze me vaak) dus heb ik niets te zoeken in haar laden.
Ikzelf ben nog steeds ambulancebroeder. Mijn collega heet Koenig. Burrows ging ten onder aan een burn-out en heeft dat niet overleefd. Ik mis hem nog steeds. Telkens er een melding binnenkomt verwacht ik samen met hem naar het ongeval te rijden. Maar ik mag niet klagen, Koenig is een heel aangename en hardwerkende collega!
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben Peter Webster
Ik ben een man en woon in Hartstone (Verenigde staten) en mijn beroep is Ambulanceverpleegkundige.
Ik ben geboren op 05/04/1990 en ben nu dus 35 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Beste lezer,
Ik deze blog geef ik u een kijkje in mijn leven. Mijn verhaal is niet ordinair, noem het eerder meeslepend
