Wat mij de afgelopen weken allemaal is overkomen, is bij de meeste mensen verspreid over enkele jaren. Ik ben 21 en heb zo het gevoel dat mijn hele leven is bepaald. Ik zal ambulanceverpleegkundige blijven, ik word een goede man en papa en zal instaan voor de financiële kant van mijn gezin. Wel neen! Zo heb ik me mijn toekomst nooit voorgesteld en zo wil ik het ook niet! Alles is veel te snel gegaan...
De ellende begon tijdens ons verblijf in een gezellige B&B. Sheila ontwaakte in mijn arme. Maar in plaats van nog even gezellig te genieten van de zonnige morgen, stond Sheila meteen op. Met een korte toon deelde ze mee dat alles anders zou worden. Nooit had ik erbij stil gestaan dat 3 simpele woorden je hele leven kunnen veranderen. "Ik ben zwanger"!? Wablief!? Een klap in m'n gezicht wat dat! Zeker toen ze zei dat ze al 10 weken overtijd was. Ik besefte dat alles nu ontzettend snel moest gaan. Bijna onmiddellijk ging ik naar mijn ouders. Doodsbang was ik!
Ik haalde diep adem en lichtte hen in over mijn, al 4 maand durende, relatie met Sheila Arsenault, een ex-patiënte van me. Klap 1! Onmiddellijk werd ik onderworpen aan een hele reeks vragen. Wat doet ze voor de kost? Heeft ze een toekomst? Waar komt ze vandaan? De vragen bleven maar komen en ik probeerde elk antwoord zo mooi mogelijk in de pakken. Maar ik wist dat de grootste klap nog moest komen. Ik voegde er stilletjes aan toe dat Sheila al 4 maand zwanger was. Klap 2! Vader zakte wat dieper onderuit in zijn eenzitter, het flesje bier nog net in de hand. Moeder staarde als een hoopje ellende voor zich uit. Na enkele minuten van stilte zei ik dat ik haar echt graag zag maar diep vanbinnen wist ik dat dat nu niet veel zou uithalen. In een poging de stilte te doorbreken begon moeder opnieuw met het stellen van vragen. Eet Sheila wel gezond? Rust ze voldoende?
Diep vanbinnen weet ik dat ik op het punt ben gekomen waar mijn pad splitst met dan van mijn ouders. Waarschijnlijk is het beeld dat ze van me hadden nu helemaal veranderd. Gelukkig is mama er altijd met haar initiatieven die de vrede terug kunnen brengen. Ze stelde voor om de volgende zaterdag bij hen te gaan dineren, samen met Sheila, zo kunnen ze haar op een gezellige manier leren kennen. Eerst was Sheila helemaal niet te vinden voor het idee. Maar ze draagt wel hun eerste kleinkind, dus moet ook zij moeite doen om hen beter te leren kennen.
Ik ben nog steeds bang dat ik alles zal beleefd hebben tegen mijn dertigste, maar ik moet nu doorzetten. Ieder gezin gaat door moeilijke tijden. Het is de kunst om samen, als een, door te zetten. Vanaf nu moeten Sheila en ik aan iedereen tonen dat we samen sterk zijn! Ik weet dat ik moeder en vader hoel hard liet schrikken met al dat nieuws. Maar mama gaf me de hoop om door deze moeilijk periode te geraken: "We houden van je, dat weet je. We denken alleen aan jouw bestwil."
Het is al een tijdje geleden dat je jullie nog heb geschreven. Mijn excuses hiervoor maar er is dan ook weer zoveel gebeurd...
Nadat mijn ouders Sheila voor het eerst ontmoet hadden (nog niet helemaal aanvaard) zijn we zo goed als onmiddellijk op zoek gegaan naar een klein maar comfortabel huis. We kozen voor de gemakkelijkste weg en namen het eerste appartement dat we bezochten. Klein, piepklein maar ons budget liet het niet toe om op zoek te gaan naar een veel groter huis. Ons meubilair was een samenraapsel van spullen uit Sheilas veranda en onze kelder. Mijn ouders zorgde voor de verdere aanvulling van bestek, handdoeken,... Ook al wonen we nu samen als een echt koppel, toch lijkt mijn vader Sheila niet voor honderd procent te vertrouwen. Nu, ze is de mama van mijn kind en ik zie haar heel graag, dus hij zal haar wel moeten aanvaarden als zijn schoondochter want Sheila en ik gaan trouwen.
Het aanzoek verliep niet volgens plan. Toen ik terug kwam van mijn dienst zetten ik alles in gereedheid. Het huis was opgeruimd en op tafel stonden kaarsjes en een fles wijn. De ring zat in mijn zak. Ik was zo opgewonden! Maar toen Sheila humeurig terug kwam van haar werk werd het me opeens duidelijk dat dit wel eens een zware klus zou kunnen worden. En eens ik het haar gevraagd had, was het geluk bij mij ook ver te zoeken. "Ik overviel haar"!? Wat is dat nu voor stom excuus om gewoon direct neen te zeggen. Zij loog over het nemen van de pil en gaf me een kind na onze eerste keer vrijen maar dan ben ik wel diegene die haar overvalt!? Je merkt het wel al, ik wat boos! Heel boos! Waarom zei ze nu niet gewoon: "Ja Peter ik wil heel graag met je trouwen!" Neen ik moest het stellen met een hele reeks vragen, alsof de vraag "wil je met me trouwen" niet duidelijk genoeg is! Ik wou het huis uit, maar het excuus dat ik moest gaan werken, werkte niet bij haar. Ze had me onmiddellijk door. Maar dat kon me niet schelen. Weken heb ik over de grote vraag nagedacht en nu zei ze gewoon neen. Ik was zo ontzettend ontgoocheld... Net voor ik de deur achter me dicht wou trekken, stelde sheila de vraag opnieuw, maar nu aan mij. Ondanks de woede die door mijn lichaam gierde was ik overdonderd. Waarom nu wel en 5 minuten geleden ging ik veel te snel?? Na enkele minuten recht in elkaars ogen te hebben gekeken bezweek ik en toonde ik haar de ring. Opnieuw zag ik mijn gelukkig stralende Sheila.
We trouwden op het stuk grond dat ik al jaren wou kopen. Enkele leden van mijn familie waren er bij maar Sheila wou niemand van haar familie uitnodigen. Ze was mooi mijn bruidje. Gekleed in een zwart jurk maar toch spatte het geluk van haar af. Na de korte dienst gingen we gezellig iets eten met de genodigden.
Ik wist dat Sheila en ik nu nog dichter naar elkaar toe zouden groeien. Ondertussen konden mijn ouders het ook goed met haar vinden. Het zal niet lang meer duren voor de baby komt, dan zal ons geluk compleet zijn!
Twee weken geleden redde ik haar leven en nog steeds kon ik haar niet uit mijn gedachten bannen. Het heeft 1 week geduurd voor ik de stap durfde zetten om haar thuis op te zoeken. Na enig aandringen gaf Nye me haar adres (wat eigenlijk bij wet verboden is...). Eens voor haar deur twijfelde ik even, zou ze mijn bluf wel geloven? Ik zag aan haar ogen dat ze het niet geloofde, maar toch liet ze me binnen. Persoonlijk vond ik 'nazorg' een mooi excuus maar zij vond dat blijkbaar zinloos. Nu, eens ik binnen was kwam ik terecht in iets wat op een onbewoonbaar huis leek. Afval, etensresten, een gigantische berg afwas en een diepe, onfrisse geur. Sheila zelf, zag er best wel sexy uit in haar strakke jeans en geruite bloes. Tegen mijn verwachtingen in zei ze niet veel, wat ze zei was op een korte afstandelijke toon. Maar ik hield vol. Na enkele, eerder zinloze vragen, kwam ze los en nam zij het van me over. Ze vertelde hou ze in dat triestige huis terecht gekomen was, wat er vooraf ging aan het ongeval en wat ze zelf van haar huidige situatie vond. Ik wou haar helpen en stelde voor om samen boodschappen te doen. Eerst sputterde ze wat tegen maar uiteindelijk volgde ze me de auto in. In de auto volgde een luchtig gesprekje. Eens in de winkel gingen we elk onze eigen weg. Ik nam maar wat, zonder te weten wat we thuis nodig hadden. Ik was meer bezig met haar. Ik hield haar goed in de gaten en volgde haar pad doorheen de winkel. Tot slot zei ik op een zachte maar dwingende toon dat ze meer noodzakelijke etenswaren moest kopen. Na onze passage aan de kassa reden we zwijgend naar haar huis. Ze bood me vriendelijk aan nog even binnen te komen (ooh wat vond ik haar verlegen blik schattig!). Maar ik bedankte vriendelijk, ik wou nog even naar het stuk grond dat ik wil kopen.
Op die plek kan ik helemaal tot rust komen. Ik bemerk net dat ik best nog eens contact opneem met de eigenaar, om zeker te zijn dat hij het niet verkoopt voor ik genoeg geld bijeen heb. Voor het eerst stelde ik me voor dat ik op dat stuk grond, in mijn zelfgebouwde huis, zou samenwonen met de vrouw van mijn leven. Niet zonodig met Sheila, gewoon, met de vrouw waarvan ik hou.
Afgelopen week reed ik iedere dag voorbij de kleine gevel waarachter Sheila woont. Nooit was er veel licht, slechts af en toe zag ik een kleurrijke schim van wat waarschijnlijk de televisie was. Vandaag had ik voldoende moed bijeen geraapt om aan te bellen. Ik was aangenaam verrast toen ik zag dat de blauwe plekken zo goed als volledig uit haar gezicht waren verdwenen. Opnieuw zag ze er nonchalant maar sexy uit. Ik wou haar helpen met opruimen maar tot mijn grote verbazing lag de kamer er netjes bij! Ze had gewoon zelf opgeruimd!? Ja, ze steeg in mijn achting. Aangezien kuisen niet meer aan de orde was, nam ik haar mee naar een gezellig restaurant. Veel mensen deelde blijkbaar hetzelfde idee als mij, na even zoeken vonden we toch nog een plek, achterin het restaurant. Veel honger had ik niet. Door de dikke laag rook zag ik amper de uiterste muur van de zaal. Opnieuw deelden we enkele zaken uit ons persoonlijk leven, maar al snel had ik er genoeg van, ik wou naar huis, maar dat was buiten Sheila gerekend. Voor haar was de avond nog maar net begonnen. Licht beschonken ging ze biljarten met enkele brede mannen verderop in het restaurant. Het was een waar drama. Al mijn geld verspeelde ze! En ondertussen mocht ik toezien hoe die perverse venten mijn vriendin (ik denk dat ik dit wel mag zeggen) met vuile gedachten begluurden. Vele spelletje later was ik nog armer en dwong ze me in de auto te gaan zitten. Ik gehoorzaamde. Ik was moe, had koud en was niet van plan nog langer dan 10 minuten op haar te wachten. Net toen ik op het punt stond haar uit het restaurant te gaan halen kwam ze naar buiten, stapte in de wagen en beviel ze me te rijden. Ze had op het nippertje gewonnen. Ik bedacht me wijselijk dat ik mijn kop de komende maanden beter niet meer kon laten zien in dat restaurant. We gaf me het geld terug dat ze me verschuldigd was en we reden in stilte terug naar huis. Maar in plaats van te stoppen voor haar deur reed ik verder de heuvel op, ik bracht de wagen tot stilstand op de top van de heuvel, net voor "mijn stuk grond". Ze was niet direct onder de indruk maar ze leek wel te luisteren naar mijn visie op mijn toekomst. Maar ik was vastberaden, op die plek zou er iets gebeuren tussen ons. Ik wachtte tot het meest geschikte moment om haar te kussen en plots.. PATS! Ooh ik was in de zevende hemel. Ik wist dat de grond koud en nat zou aanvoelen maar daar trok ik me niets van aan. De vrijpartij was passioneel en hevig, maar alle twee voelden we ons goed. Ik zag het als het begin van iets moois. Alsof het de doop was van mijn toekomstige stuk grond. De start van mijn toekomst met Sheila op de perfecte plek, hoog op de heuvel.
Het was nog nacht toen ik vanuit de ambulancepost werd opgeroepen. Een vrouw, buitenbewustzijn, half uit de auto. Meer informatie kregen we niet via de radio. Zoals gewoonlijk overliep ik de hele procedure die me werd aangeleerd toen in nog studeerde. Aangezien ik nog steeds in mijn proefperiode zit, kan ik het me niet veroorloven om fouten te maken. Eens we toekwamen ging alles vanzelf. De samenwerking tussen de twee aanwezige agenten en de ambulanciers ging goed. Meestal werk ik op automatische piloot. Snelheid en efficiëntie zijn onze kernwoorden. Maar deze vier- of vijfentwintig jarige vrouw trok onmiddellijk mijn aandacht. Haar lange glanzende haren hingen inderdaad, samen met haar bovenlichaam uit de auto. Voor het eerst sinds al die tijd dat ik al werkzaam was, betrapte ik mezelf er op dat ik aandacht had voor het vrouwelijk schoon dat ik in mijn handen had.
Terwijl we haar uit de auto probeerden te krijgen zag ik dat ze, wat op het eerste zicht niet al te ernstig leek, wat bloed had verloren aan de buikzijde. Ik voelde iets scherps en donzig ter hoogte van haar broekriem. Ik maakte voorzichtig haar riem los. Deze kwam samen met een sleutelbos en een pluizig konijnenpootje te voorschijn. Ik besteedde er weinig aandacht aan en smeet het over mijn schouder, in het natte gras. Maar een uitstekende metalen plaat was de boosdoener. Om haar zonder verdere verwondingen uit de auto te krijgen, zou haar broek er aan moeten geloven. Ik sneed de broek los tot net onder haar heupen en dwong mezelf gefocust te blijven op hetgeen waar ik mee bezig was.
Ondertussen trok agent Nye haar handtas van onder de wagen vandaan. Nu wisten we ook hoe ze heet: Sheila Arsenault. Eindelijke kwam ze los uit de greep van de verwoeste wagen. Toen pas merkte ik hoe hard ze stonk. En mijn vermoeden werd al snel bevestigd eens ze de ambulance werd binnenreden voor de eerste onderzoeken. Een alcoholpromillage van 2,8! Razend was ik! Razend! Ze had wel dood kunnen zijn en zij niet alleen. Maar ja, ik weet het wel, dergelijke frustraties waren op dat ogenblijk niet aan de orde, we moesten zo snel mogelijk naar het ziekenhuis.
Natuurlijk veel te laat besefte ik dat ik haar sleutelbos in het gras had laten liggen! Het leek wel een voorteken: dit ongeval wou me maar niet loslaten! Hoe kon ik zo stom zijn!? Er zat niets anders op dan zelf, op hand en voeten in de donkere morgen, de sleutels te gaan zoeken, nadat we haar veilig tot in het operatiekwartier hadden gebracht. Gelukkig vond ik ze na enige tijd. Ik was moe, mijn kleren werden vochtig van de opkomende dauw. Het was tijd om naar huis te gaan.
Ik woon trouwens nog steeds in bij mijn ouders. Zo kan ik geld sparen voor een stuk grond dat ik graag zou willen kopen. Maar goed, terug naar de gebeurtenis van afgelopen nacht. Deze jonge dame liet me echt niet los. Ik moest haar zo snel mogelijk terugzien! Meteen na het ontbijt ging ik naar het ziekenhuis. Na enig aandringen mocht ik van de balieverantwoordelijke even bij Sheila op de kamer. Nog steeds lag ze er als een hoopje ellende. Maar toch zag ik nog steeds hoe mooi ze was. Ze reageerde niet toen ik me voorstelde. Enkel, toen ik zei dat het geen haar scheelde of ze was begonnen aan haar reis naar het hiernamaals, schrok ze wakker, zei ze: "Helemaal niet!" en sliep vervolgens rustig verder. Ik schrok van de ruwheid die haar schoonheid overschaduwde. Ik besloot me om te draaien en weg te gaan.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben Peter Webster
Ik ben een man en woon in Hartstone (Verenigde staten) en mijn beroep is Ambulanceverpleegkundige.
Ik ben geboren op 05/04/1990 en ben nu dus 35 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Beste lezer,
Ik deze blog geef ik u een kijkje in mijn leven. Mijn verhaal is niet ordinair, noem het eerder meeslepend
