We vertrekken weeral onder een goed gesternte: de zon is van de partij en de lucht is hemelsblauw van kleur. Dunedin verlaten lukt dankzij de gps als een fluitje van een cent en na een tankbeurt voor de zekerheid – de Catlins schijnen nogal eenzaam te zijn – gaan we goedgemutst op weg. We volgen de goed bewegwijzerde ‘Southern Scenic Route’ en die loopt gedeeltelijk langs de kust en ook deels door het binnenland. Het is prachtig weer, alleen hangt er in de verte wat mist over de bergen.

Af en toe rijden we door een stad(je) of een dorp en dat doet erg Amerikaans aan: lage en meestal houten huizen met een plaatijzeren dak, langs een brede weg en met een flink reclamebord tegen de gevel.

Als we vlak langs de zee rijden merken we dat de golven een stuk groter geworden zijn. Hier en daar zien we een moedige surfer in de zee vechten tegen deze golven om op een bepaald moment recht te springen op zijn plank, dan voor enkele seconden op de golven te glijden om tot slot zijn evenwicht te verliezen en terug in het water te vallen. Op het strand zien we ook nog een paar jongens bezig met een go-cart, maar wel op een speciale wijze: het ding is driewielig, zonder motor en wordt dan maar voortgetrokken door een vriendje met een cross-moto. Ze hebben wel allemaal een helm op!

Onze eerste uitstap maken we naar ‘Nugget Point’ dat we bereiken via een spectaculaire gravel-road. Daarna moeten we nog ongeveer een kilometer wandelen om dan de vuurtoren te vinden. In de zee ervoor liggen een aantal grote rotsen die lijken op ‘nuggets’ en vandaar de naam natuurlijk. Onderweg hebben we in de diepte ook enkele zeehonden gespot maar je moet wel heel scherpe ogen hebben om ze te zien.

Het landschap is nu weer anders: meer glooiend en de weiden met grazende schapen worden nu afgewisseld met bossen en ook hellingen begroeid met de gekende gele bloemetjes.

In Owaka gaan we de inwendige mens versterken in Riley’s Café & Bar en bij het verlaten van de stad moeten we aan de kant voor een kudde schapen die de weg innemen.

Nu zijn we klaar voor de volgende uitdaging: een bezoek aan de ‘Matai’ en daarna aan de ‘McLean’ watervallen. Hier wordt Arie voor de eerste keer gestoken door een zandvlieg! - die gaan we hier nog wel meer tegenkomen. De weg naar beide watervallen is ook speciaal: eens de parking achter ons gelaten wanen we ons in de brousse. Er zijn overal varens (soms zelfs zeer hoge), allerlei rare bomen waarvan een aantal met een bruine stam en een afbladderende papierdunne bast en ook nog veel mos-aangroei. De watervallen zelf zijn niet heel spectaculair maar ze mogen er toch zijn. Ondertussen zijn er wolken opgedoken en het begint stilletjes te regenen.

Als we afdraaien naar onze B&B voor vanavond rijden we door een enorm eucalyptus-bos en dat merken we aan ons reukorgaan. Blijkt dat dit bos is aangeplant door Japanners die hiervoor in de Catlins een hoop grond kochten. De  Edwig bomen worden weldra gekapt en de stammen uitgevoerd naar Japan voor de papierproductie vertellen onze gastheren.

Onze geplande pinguin-spot valt letterlijk in het water: het regent nu zo hard dat we geen zin meer hebben in deze uitstap. ’t Zal dus weeral voor een andere keer zijn.  Edwig.