Ik moet examen afleggen. Daarvoor moet ik alle "stenen" en "mineralen" kennen op alle niveau' s. Ik moet bijna met ze kunnen communiceren en vertalen naar de jury die luistert. Ze zijn enorm streng! Zoveel drukte, zoveel mensen. Niet te geloven. Al dat gedrum voor van alles en nog wat. Mijn nichten waren er ook, die er niets van begrepen en zeker niet waarom ik dit nu zo belangrijk moest vinden. Ze gingen slapen, maar ik vond geen bed meer. Dan maar in een andere kamer even onrustig rusten. Waarom zijn er zoveel mensen? In diezelfde drukte werk ik. Er worden veel mensen ontslagen. Hoogstwaarschijnlijk ben ik er ook bij, maar op zich vind ik dat niet zo erg. Er was een klasgenoot van vroeger. Iemand naar wie ik heel erg opkeek. Iemand met enorm veel gaven en talenten. Ik vond haar mooi en lief en ze had een mooie glimlach. en vriendelijke ogen. De bazin werd sterk ontgoocheld in mij en andere. Ik was bang om ontslagen te worden voor het financiële en voor mijn eergevoel. En maar wachten op wie ontslagen zou worden... Ik werd wakker en ik weet het nog niet...
Ze is ziek. Snotverkouden. Ik breng haar een bezoek, maar ze spreekt wartaal en herkent mij zelfs niet. Ik laat haar daar en zoek de melk. Opa en oma zijn er, we zorgen wel voor haar.
Het is altijd grappig daar waar ze is, ze lijkt er zo gelukkig. Ze komt me vertellen dat de aardappelen in de lucht hangen aan een lange stengel. Ik vraag hoe ze smaken en ze begint hartelijk, uit volle borst te lachen. "Zotje toch zonder lichaam kan je toch niet eten!" Verontwaardigd vraag ik waarom ze t dan verteld?
Ze komt me waarschuwen. Vergeet niet mijn familie uit te nodigen, laat ze niet links liggen. Eten in overvloed, ik vraag me af wie daar nu allemaal voor zorgde.... schalen vol! Speciaal! Iedereen gaat weg en ik word uitgenodigd met de verwittiging dat zij er niet zal zijn en ik vraag of ze uit elkaar gaan. Ze zegt niets. Misschien sterft ze ook.
Zij en ik op het kerkhof. Hij ook; haar graf a t verzorgen. Zij wou lang gras erop en errond. Ze gaf me een spa en stapte naar t graf. Delven! Hij kwam zeggen dat het t verkeerde graf was, bij haar graf botste ik steeds op beton. Hij deed ongestoord verder. Hij zag haar niet. Misschien heeft ze graag duinengras rondom rond dat haar herinnert aan haar jeugd.
Vreemd zo met haar bij dat graf voor haar werken en haar wensen uitvoeren....
Plots besef ik dat ze niet meer terug komt, nooit meer...
In mijn droom was ze daar toch terug. We waren aan het kamperen en gingen slapen. Als een vertrouwde vreemde kwam ze onze slaapplaats binnen. Je kon er niet naast kijken. Haar lichaam zo gekend. "dag mams" "Hoe gaat het?" En plots.... "maar, maar jij bent toch dood?" Ik nam haar vast en voelde haar warme vlees ( de laatste keer was het koud en zat het vlees los). Ik kon niet twijfelen. Ze leefde weer op aarde bij ons. Ik moest blij zijn, maar was verward. Ze deed nog raarder dan vroeger. Zonder iets te zeggen, had ze al onze tenten platgelegd. We vonden niets meer terug en legden ons dan maar gewoon buiten. Ze nam haar jongste kleinzoon en ging er mee naar de Lidl om yoghurtjes te kopen en ze kwam ook weer terug. Mijn vader vertrouwde het niet en toen werd ik ook bang. "Wie is ze toch?" Ze maakte geen aanstalten om te gaan slapen... ze vertelde . Ik weet niet wat. Alles verwarde me. Ze logeerde ergens in een home met een bepaalde naam die ik vergeten ben en 5 min later had die home een andere naam die ik ook vergeten ben, maar het waren heel duidelijke namen. Allen bleven we wakker, bang dat ze weer zomaar zou vertrekken. Vake probeerde er zich niets van aan te trekken en deed alsof ze er niet was, maar ze was er wel en ik bleef wakker, bang dat ze weer in 't niets zou verdwijnen naar die verre ongekende andere wereld waar ze onbereikbaar is. Toen werd ik door een sms gewekt en kwam ik terug in deze wereld.... ze was er niet meer. Na die sms keerde ik nog even terug om me te koesteren in de warme aanwezigheid van mijn moeder.
Op stap met vriendin en hond. (vriendin gaat op reis). We zijn ergens op bezoek en plots vertrekt mijn vriendin naar het huis aan de overkant en zegt "niet weglopen, ik wil nog afscheid van je nemen". Ik blijf even wachten en ben het dan beu, ga kijken waar ze is. Ze is bij andere mensen die ik niet ken en waar zij blijkbaar heel gekend is. Ze voelt als een vreemde. De hond loopt met me mee. Ik geef haar een briefje met een paar afscheidswoorden en vertrek. Ze kan me niet zien en niet voelen, maar ik ben vol van angst en verdriet. De hond loopt met me mee...
Een droom dromen te cirkelen en voeding te vinden in deze cirkelende droomenergie, is via deze blog realiteit geworden waar ik mezelf op dit moment heel gelukkig mee maak.
