Een beetje vroeger dan verwacht geef ik hier nog eens een update. Maar in tegenstelling tot de vorige berichten, gaat het deze keer niet over mij, maar over de 11 spelers waar het hier allemaal rond draait: FC Bayern München. Ik moet toegeven dat ik tot dit jaar niet zo’n Duitsland-lover was en al helemaal niet wat betreft FC Bayern München. Maar tijden veranderen en meningen des te meer!

Ik weet nog goed dat de eerste matchen die ik zag van FC Bayern München (ik weiger trouwens om de afkorting te gebruiken wegens de gelijkaardige benaming van een kleinschaliger ploegje hier in België) in het begin van dit seizoen. De uitslagen waren respectievelijk 4-0; 6-0 en nog eens 4-0. Akkoord, de uitslagen van KAA Gent waren zeker en vast ook niet van de poes, maar het niveau lag hier toch nog een stukje hoger. De adoratie begon te groeien terwijl ik me nog zo voorgenomen had om vooral te supporteren voor die andere ploeg in München; 1860 München (2^e Bundesliga). Maar na een tijdje kon ik ermee leven supporter genoemd te worden van FC Bayern München en tot op vandaag prijs ik mij gelukkig voor die gedachtekronkel.                                                                                                                                                                                     In oktober was iedereen er al rotsvast van overtuigd dat FC Bayern München wederom kampioen zou spelen en alle tegenstand in de Bundesliga en Europa zou wegblazen. En zo geschiedde… FC Bayern München werd herfstkampioen , zat nog in der Pokal en kwalificeerde zich met groot gemak voor de volgende ronde in de Champions league. Iedereen was het er al mee eens dat de terugronde een maat voor niets zou worden en dat het kampioenschapsfeest al kon beginnen. Tot het ondenkbare gebeurde… Robben had weer last van kleine blessures en als hij speelde was het om niet naar huis te schrijve;  Ribery was uit vorm en kwam dankzij zijn “vriendinnetje” weer in een storm terecht; Müller kon niet meer scoren en tot overmaat van ramp moest der Rekordmeister de generaal op het middenveld, Schweinsteiger, missen met een blessure. De voorsprong in de Bundesliga slonk als sneeuw voor de zon en Dortmund nam resoluut de leiding. De kritiek op FC Bayern München nam toe en was op een gegeven moment belangrijker dan de gebeurtenissen in pakweg Griekenland. Niets was nog goed en niemand kon nog iets goed doen. Daar waar de spelers 3 maand terug gelauwerd werden voor hun buitenaardse spel, werden de publiekslievelingen  verguisd door hun eigen achterban. Tijdens de thuismatchen konden ze wel nog steeds de 3 punten binnenrijven, maar in uitmatchen was FC Bayern München vrijgeviger dan Sinterklaas op 6 december. Met als allergrootste dieptepunt, de 1-0 nederlaag tegen klein broertje Basel in de Champions league.  Crisis en paniek alom, temeer omdat de finale van de Champions League in München wordt gespeeld en dat FC Bayern München daar niet mag ontbreken! Meerdere coryfeeën deden hun zegje en dit op een typisch Duitse manier: to the point en zonder excuses. Het leek zijn vruchten af te werpen, want de volgende match tegen concurrent Schalke04 was FC Bayern München weer oppermachtig en won het verdiend en zonder grootste moeite met 2-0. Crisis afgewend?  Nog niet helemaal, want de match daarop werd dan weer verloren tegen Leverkusen waarop de achterstand op leider Dortmund weer groeide tot 7 punten.  En op dat moment gebeurde iets wat ik nooit voor mogelijk achtte. Ik had het gevoel dat de Duitsers (de supporters van FC Bayern München dus) niet meer in hun eigen kansen geloofden en alle hoop lieten vliegen. Het spreekwoord “een match duurt 90 minuten en op het einde scoren de Duitsers”  en de daarbij gepaarde verbetenheid was in de verste verte niet meer te bespeuren.  Ik waande me voor een moment in België, doordat alles wat slecht of niet heel goed was afgebroken werd. Onbestaande voor Duitsers dacht ik, niet dus! Maar op het moment dat je begint te twijfelen aan de kracht van de Duitsers, slaan ze genadeloos toe. En dat aan een snelheid waar  Usain Bolt enkel van kan dromen en met een kracht waarbij zelfs John Massis jaloers op zou geweest zijn! Kind van de rekening: Hoffenheim. Met een klinkende 7-1 overwinning werd er weer wat hoop getankt voor de CL-match 3 dagen later. Robben en Ribery dolden als tevoren weer met hun tegenstander en Gomez vond de weg naar de goal weer even gemakkelijk terug als Rudy De Leeuw voorstellen vond om te staken. Maar misschien wel het belangrijkste feit van de wedstrijd was dat Schweinsteiger weer fit was en een kwartier kon meespelen. Schweinsteiger is (volgens mij) even belangrijk als Thijs voor KAA Gent. Onmisbaar dus. En dat voelde je vanaf het moment hij het terrein betreed. De Mexican wave op dat moment symboliseerde de golf van opluchting die door het stadion ging.  En door het puntenverlies van Dortmund, is de titelstrijd weer een stuk spannender dan de weken ervoor.

Maar dit alles was slechts een voorbode voor wat nog komen moest: de terugmatch van de CL tegen Basel. Iedereen liep op de toppen van zijn tenen en de druk voor de ploeg was immens. Dit kon en mocht niet fout aflopen. Niet enkel voor de spelers, maar voor iedereen die op één of andere manier betrokken was. Ook voor ons, want de UEFA kwam voor de elvendertigste keer op bezoek om de voorbereidingen te bekijken voor de finale. Fouten of imperfectie werden niet getolereerd. Iedereen hield zijn hart vast voor wat ongetwijfeld een spannende pot voetbal zou worden, onder het  motto van voormalig FC Bayern München coach Louis van Gaal: der Tod oder die Gladiolen . FC Bayern München nam Basel direct in een wurggreep en dat resulteerde in een vroege openingsgoal via de herboren Arjen Robben. Veel kan ik voor de rest niet vertellen over het eerste half uur, daarvoor had ik het een beetje te druk. Maar naar wat ik hoorde controleerde FC Bayern München de match en in een typisch Duitse stijl scoorden ze 2 keer snel na mekaar vlak voor rust. 3-0 aan de rust en match gespeeld zou je denken. Maar dat is dan het heerlijke aan die Duitse ploegen. Een match duurt 90 minuten en we strijden 95 minuten. In de tweede helft bleven ze voetballen alsof het nog steeds 0-0 stond en zo stormden ze door naar een simpele 7-0 overwinning.   In die tweede helft kon je zelfs op voorhand voorspellen wanneer er nog een goal ging vallen. Even doordrukken, een snelle combinatie en een prima afwerking was het succesvolle recept van de avond. Nog 2 mooie momenten in de tweede helft (naast de vele goals uiteraard) waren de invalbeurt van Schweinsteiger (die eenvoudigweg een extra klasse vertoont eenmaal hij het veld betreedt) en de wissel van Shaqiri bij Basel. Die Shaqiri is tijdens de winterstop verkocht aan FC Bayern München (voor het volgende seizoen) en kreeg bij zijn wissel een applausvervanging van de supporters van FC Bayern München. Een mooi gebaar, temeer omdat hij een onzichtbare match speelde (misschien daarom het applaus…). Na de match was het Duitse optimisme weer helemaal terug en voorspelde iedereen al de CL overwinning  van FC Bayern München op 19 mei. Een beetje voorbarig vermoed ik, laat ons eerst de loting bekijken op vrijdag en dan kunnen we verder dromen. Maar hoop doet leven en de hoop is helemaal terug…

Wordt ongetwijfeld vervolgd…

Tschüss!