Hallo zusammen!

Het is ondertussen weeral een tijdje geleden dat ik iets van mij heb laten horen, bij deze!

Het leven gaat hier ongestoord verder en voor je het weet zijn er al 7 weken voorbij gevlogen. In die maand heb ik mij geïntegreerd op het werk, vrienden gemaakt, den uitgang leren kennen, het eten leren appreciëren, Duits geleerd, gevloekt op het Duits systeem en nog zo veel meer…

Om te beginnen zal ik met de alledaagse gebeurtenissen starten.

Aangezien ik in Duitsland vertoef, moet ik dus Duits spreken. En dat is niet altijd even gemakkelijk. Je hebt zo van die dagen waarop je denkt dat je vloeiend Duits kan, op andere dagen merk je dan dat dit een foute inschatting was. Zo hadden we op het werk eens een leverancier op bezoek. Mijn chef stelde me voor en die persoon zei iets tegen mij dat ik niet verstaan had. Mijn chef vertelde dat ik uit België kom en dat ik daardoor het Duits nog niet helemaal machtig ben. Ik had op een beetje begrip gerekend, maar zijn reactie was: En dan?! Het kan toch niet dat je geen Duits kan! Enz… De moed zonk me een beetje in mijn schoenen, maar ik bleef kalm en probeerde mijn situatie in het Duits uit te leggen. Zijn reactie was nog steeds redelijk  laatdunkend. Maar ik heb nu al enkele keren met die man moeten samenwerken en alle keren verbetert ons contact (het komt dus nog wel goed ). Maar ze reageren niet allemaal op deze manier. Zo was er een andere leverancier die verbaasd was dat ik na enkele weken al zo goed Duits kon spreken. Ik vermoed dat het antwoord ergens in het midden ligt. Als ze tegen mij spreken, versta ik ze en kan ik ze een antwoord geven (mits de nodige fouten natuurlijk). Als ze echter door mekaar praten, heb ik het al een stuk moeilijker. Maar ik merk dat er elke dag verbetering is, dus komt dit wel allemaal in orde. Later meer over mijn werk, eerst terug naar mijn leven als inwoner in München.

 Zoals ik in mijn vorig bericht al vertelde, was ik nog niet geregistreerd in het Kreisverwaltungsreferat (bevolkingsregister dus). Awel, na meer dan 6 weken wachten is er eigenlijk nog altijd geen verandering. Ik blijf (eindeloos) wachten op mijn brief met mijn identificatienummer (wat blijkbaar belangrijk is voor de belastingen) en als ik dan initiatief neem, word ik beschouwd als ongeduldig. Zo heb ik al tal van mails gestuurd, maar dat is duidelijk niet de juiste oplossing. Keer op keer krijg ik de standaard vermelding “bedankt voor  je mail, het bericht is ontvangen. De verwerking kan eventueel enkele dagen duren, we vragen uw begrip hiervoor”. Helaas is dit het enige antwoord dat ik krijg. En langsgaan op hun bureau is ook niet de ideale oplossing, aangezien de openingsuren nog dramatischer zijn als in België. Daarom heb ik het over een andere boeg gegooid en de hulp van mijn werk ingeroepen. Hopelijk komen zij met een oplossing voor de boeg. Want een oplossing is dringend nodig. Zo heb ik mijn eerste pay-check ontvangen (een moment waar je normaliter altijd naar uitkijkt), maar de uitkomst was nog rampzaliger dan mijn worst-case-scenario. En dit alles doordat ik in de hoogste belasting klasse zit. Voor een stagiair met een niet zo’n denderende vergoeding, il faut le faire…  Maar ik kan de laatste dag van de maand nog steeds mijn brood kopen, dus dramatisch moeten we ook niet zijn.

Maar ach, het leven is hier niet altijd even triestig. Zo heb ik ook fantastisch nieuws, ik heb een ander appartement gevonden. Officieel is het nog niet, want ook hier wordt mijn geduld op de proef gesteld door te wachten op de definitieve mail met de bevestiging (zoals ik eerder al vermeldde, alles wordt hier via de pc gedaan…). Maar de kamer die ik eventueel zou kunnen huren, voldoet aan al mijn verwachtingen! Zo heb een eigen kitchenette, een balkon, constant warm water, internet,… Alles wat men dus nodig heeft! En als klap op vuurpijl is er zelfs een sauna, een fitnesszaal, een tv lounge, een immense keuken voor als je bezoek hebt, een ondergrondse garage,… Alleen moet ik nog wachten tot januari voordat de huidige huurder weg is. Maar hoop doet leven...

EDIT: Na enkele dagen blijkt die hoop ijdele hoop te zijn (dodelijk zelfs!). Uiteindelijk heb ik de bevestigingsmail gekregen en dat was er één met minder goed nieuws. Hij heeft de kamer verhuurd aan een vriend van hem… Ik was vrij razend, want een gegeven woord blijft een gegeven woord voor mij. Niet voor de Duitsers dus… Langs de andere kant kan ik ook wel begrijpen dat hij een extra geste doet voor zijn vrienden, maar daar ben ik zoet mee. Blijven zoeken is dus de boodschap. Na 31(!) mails te versturen voor nieuwe appartementen te bezichtigen, heb ik na 3 dagen welgeteld 3 antwoorden gekregen! Waarvan één om te melden dat ik al te laat was. Engelengeduld moet je hiervoor hebben…

Maar momenteel moet ik dus nog even in mijn huidige kamer blijven. Ik heb ondertussen wel de radiatoren gevonden en dat is maar goed ook, aangezien het hier toch al vrij koud is (al zeggen de Duitsers dat het ongekend warm is voor de tijd van het jaar). De weerverwachtingen ontkennen dit trouwens niet. Tot eind november zou het weer aangenaam zijn, maar dan voorspellen ze een ‘vrij strenge’ winter tot en met februari. Verwarming is dus geen onnodige luxe me dunkt   Voorts heb ik ook een truc gevonden op het warm water. Na 3 minuten douchen zet ik de kraan af, wacht een minuut en dan heb ik weer 3 minuten warm water. Hoogtechnologisch is het allemaal niet, maar het kan altijd slechter.

EDIT: Eind november is verplaatst naar midden november. Op 2 dagen tijd is het weer hier drastisch veranderd en het is bibberen geworden!

Ondertussen heeft hier ook een andere student onderdak gevonden. Ideaal dacht ik, maar veel weerwoord heb ik er niet aan. Behalve counterstrike spelen en elk weekend naar huis gaan (hij woont in Stuttgart), doet hij niet te veel. Dan heb ik meer geluk met Erich. Erich is de man met wie ik het eerst contact had hier in München. Om jullie een beter idee te geven, Erich werkt aan den band, is een fervent supporter van München 1860 en van de plaatselijke ijshockeyploeg (EHC München) en één van meest sociale mensen hier in München. Helaas zijn het niet de meest gesofisticeerde mensen die ik hierdoor ontmoet. Zo heb ik eens op een vrijdagavond een man leren kennen die 14 jaar in den bak heeft gezeten voor wapenhandel en momenteel zijn leven spendeert aan drinken, supporteren voor 1860 en EHC. Ik moet zeggen dat ik niet op mijn gemak was toen ik daarbij stond, maar omdat ik een Belg ben en geen Nederlander (begrijpen wie begrijpen kan) besloot hij mij een pintje te trakteren en mij het Beiers dialect te leren. Blijkbaar hebben de Duitsers hier niet zo’n goede relatie met Nederland… Nuja, toen mijn pintje op was (en ik hem terug getrakteerd had) besloot ik wijselijk om naar huis te gaan en te hopen dat ik zo’n individuen niet te snel meer opnieuw ontmoet. Maar het zijn niet enkel zo’n mensen die ik ontmoet via Erich (gelukkig maar). Zo is Erich een krak in dingen gratis te verkrijgen. Zo hebben we wekelijks wel kaarten voor de ijshockey (zonder te moeten go-karten ) en bracht hij mij in contact met Matthias. Matthias werkt voor de O2 tour en geeft bijna dagelijks gratis kaarten weg voor concerten in München. Zo ben ik al naar concerten van Toby Keith en Caro Emerald gegaan. Lenny Kravitz en Milow zitten in de pijplijn… Helaas hebben ze hier geen I Love Techno  toestanden (of heb ik ze nog niet gevonden). Het voordeel is dat je hier telkens nieuwe mensen leert kennen en dat is wel aangenaam voor de integratie.

Ondertussen zijn hier ook al de eerste vrienden op bezoek geweest, waarvoor dank Tim en Simo! ;-) Het deed deugd om eens bekend volk te zien en om samen hier in München rond te lopen. Zo hebben we samen de Kultfabrik ontdekt. Een ware openbaring! De Kultfabrik is een grote locatie met maar liefst 27 clubs/discotheken. Je kan het vergelijken met de Overpoort in Gent, maar net iets groter (en naar mijn mening) veel spectaculairder! We waren er weliswaar op een thema avond (het was net Halloween), maar de muziek, het volk en de inkleding waren alleszins top. Dat was een avondje voor herhaling vatbaar! Voor meer verhalen en info moet je het zelf maar eens meemaken… ;-)

Maar uiteindelijk ben ik hier voor mijn werk en dat mag ook niet vergeten  worden uiteraard! Het is werkelijk een droom om hier te kunnen/mogen werken. Ik ben nu een maandje ver en ik sta elke dag met plezier om 07h00 op om te gaan werken (wie me kent, weet dat dit al wat wilt zeggen ). Momenteel werk ik dus bij de Kioskafdeling en dat kan je verdelen in 2 zaken. De voorbereiding en de matchdag zelf. Aangezien zowel Bayern München als München 1860 hier spelen wilt dit zeggen dat  we wekelijks ongeveer 2 matchen hebben (in het weekend de competitie en in de week CL en Duitse beker). Tijdens de week maken we dus de voorbereiding voor de speeldagen. Alles gebeurt hier dus met pc-programma’s. In het begin was dit wel even vloeken, aangezien ze een account waren vergeten maken voor mij en ik 3(!) weken moest wachten  alvorens ik aan het echte werk kon beginnen. En zelf dit is niet alles, aangezien een praktikant maar beperkte rechten heeft. Bij ¾ van mijn opdrachten moet een collega mij dus uit de nood helpen en zich inloggen op mijn pc zodat ik mijn werk kan doen. Het nadeel daarvan is dat mijn collega dan niet kan verder werken, dus dit gaat niet altijd. Het gevolg is dus dat ik mij regelmatig verveel. Dit los ik dan op door de handboeken te lezen en alle mogelijke documenten te lezen. Helaas, ook die documenten zijn eindig. Dus moet ik creatief op zoek gaan naar mogelijke taken. Zo heb ik eens een paar dagen meegeholpen in  de logistiek om de kiosken te voorzien van de nodige producten. Het grootste gedeelte waren de vaten verdelen over de kiosken. Ik kan je verzekeren, na 2 dagen continue vaten te versleuren van etage 0 naar etage 6, je behoorlijk voldaan in je zetel ploft ’s avonds Nu ben ik bezig met de statistieken van het laatste jaar up to date te maken en op dooie momenten een draaiboek te schrijven over het kioskgebeuren. Ik vermoed dat ik daar nog wel even zoet mee ben…

Na 5 dagen aan een bureau te zitten, komt zo’n matchdag wel van pas om eens operationeel bezig te zijn. Al is er hier ook een kleine nuance. De kiosken worden bemand door onafhankelijke bedrijven die zelf voor personeel zorgen (à la  Mise en Place of Teamwork bv). In feite doen die bedrijven alles. Van bestellingen doorgeven (aan ons dan), tot de uitbating van de kiosken en het nodige poetswerk na de match. Mijn (onze) taak bestaat eruit om tijdens de matchdagen controle uit te voeren op die kiosken en de nodige problemen op te lossen. In het begin was dit wel even wennen als ze met een probleem naar mij kwamen: 1. ik moest hen al verstaan en 2. ik moest met een oplossing op de proppen komen. Dit was even wennen, maar na een tijdje begrijp je het concept en weet je wel wat te doen. Uiteindelijk is in elke kiosk ook een verantwoordelijke aanwezig van dat bedrijf die de kleine problemen kan oplossen. Het is dus vooral controleren en (op minder drukke momenten) een klapje te doen met de verantwoordelijken. Die controle is trouwens vrij strikt. Ik heb 3 bladzijden met richtlijnen over hoe een kiosk uitgebaat moet worden en er wordt naar alles gekeken: van uitstraling van het personeel, tot kwaliteit van de producten en properheid van de kiosken. Alles wordt geëvalueerd en op het einde van elke maand hebben we dan een evaluatie met de bedrijven waarin we de positieve en negatieve zaken bespreken. Klinkt als een serieuze boterham, maar we zijn met 4 mensen die alle kiosken bekijken en dus is er wel eens tijd om naar de match te kijken.

En zo’n match van Bayern is echt wel een streling voor het oog! Zo heb ik al 4 matchen meegemaakt en was het telkens 4-0,6-0 en 4-0. Één keer was het spannend, nl de CL match tegen Napoli (3-2). Bayern speelt werkelijk prachtig voetbal en met de CL finale hier in de Allianz Arena in het vooruitzicht, zou het me niet verbazen moesten ze wel eens de eindlaureaat van dit kampioenschap kunnen worden. Dat Van Buyten hier elke week in de  basis staat is dus echt een sterk staaltje! Al is Bayern zo sterk dat Van Buyten op een match misschien 10 keer de bal raakt (waarvan 5x bij een hoekschop van Bayern J). Kansen geven ze dus niet weg, maar kansen creëren doen ze bij de vleet. Ik begin er zowaar sympathie voor te krijgen!

De match tegen Napoli was trouwens één van de hoogtepunten die ik al heb meegemaakt hier. De match begon om 20h45, maar de Italianen waren al een ganse dag in München aanwezig. Overdag had een klein leger Napoli supporters  Marienplatz ingenomen en vanaf 16h00 stonden ze al klaar om het stadion binnen te mogen. Klein probleempje, de deuren gingen pas open om 18h30. Geen probleem voor de Napolitanen! Met immens veel bengaals vuurwerk en tal van supportersliederen warmden ze zich al op voor de match, wat vrij indrukwekkend was. Toen de deuren eindelijk opengingen, spurtten de Napolitanen het stadion binnen en eenmaal binnen viel hun mond open van verbazing. Het waren net kleine kinderen die voor het eerst een snoepwinkel binnen gingen. Van her naar der lopen en van alles een foto maken. Wel nog een sympathiek publiek (althans voor de match). Ik heb de kans gehad om een praatje te slaan met enkele Napoli supporters (die Frans konden praatten) en ze zeiden dat ze zelfs in Italië zo geen stadion hebben. Maar ze waren niet allemaal even sympathiek en vriendelijk. Zo hebben we gemerkt dat ongeveer de helft van de Italianen vals geld bijhadden, wat een kleine domper was op de omzet. Over de match kan ik kort zijn. Bayern was een klasse sterker (van wat ik gezien heb), maar door concentratieverlies (jawel, ook bij Duitsers is dit mogelijk!) werd het op het einde toch nog spannend. Zo heb ik het laatste kwartier bij de Napoli supporters gestaan en hun vreugde uitbarsting bij de 3-2 was indrukwekkend. 6000 supporters die volledig uit hun dak gingen, onvergetelijk gewoon! Helaas bleef het bij 3-2 en dat konden sommige Napolitanen moeilijk verkroppen, maar dankzij de vele (héél vele) politieagenten bleef het binnen de perken. Toch was ik content dat ik op tijd weg was.  Tot slot moet ik zeggen dat ik vrij veel kippenvel had bij het horen van de CL-hymne. Dat gepaard met een heerlijke tifo van de Bayern supporters deed me vloeken dat ik mijn camera thuis vergeten was…

Ook vanuit München moet ik mijn mening eens spuien over Bojan de verrader (klinkt als een mythologisch figuur). Mijn eerste reactie was er een vol ongeloof en onbegrip dat een persoon als Bojan ons dit kon lappen. Na een nachtje slapen en over de eerste emoties heen, ben ik tot de conclusie gekomen dat wij misschien wel een prima keeper kwijtspelen, maar dat dit ook geld in het bakje schuift en dat dit misschien wel de laatste kans was om er voldoende voor te vangen. Dat hij naar Brugge vertrekt blijft toch een gevoelig punt, maar ik denk dat vooral Bojan zijn eigen ruiten hier mee ingooit. De toekomst moet en zal het uitwijzen, maar mijn sympathie heeft hij alleszins verloren! Dat Brugge voor Bojan kiest en niet voor bv Verbauwhede (en hun jeugd), is wederom een teken van uitmuntend bestuur en kennis (lees: sarcasme) waarbij het geld niet rap genoeg weggesmeten kan worden. In die optiek geef ik Dhr Louwagie een pluim door er (hopelijk) zoveel mogelijk van geprofiteerd te hebben.

Tot slot probeer ik om het weekend van 26 november eens een weekendje naar huis te komen. Dit om mij van winterbanden te voorzien, aangezien dat hier wettelijk verplicht is en uiteraard ook om nog eens bekend volk te ontmoeten. Ik kijk er alleszins al naar uit!

Auf Wiedersehen und –hören!

Pieter.