Verleden week vrijdag om 21u00 gestart aan mijn zevende Dodentocht. Na vijf keer te hebben uitgewandeld op rij, keek ik er naar uit om voor de zesde keer aan te komen op zeven deelnames. Het zou mooi zijn.

Maar het is anders verlopen dan voorzien. Halverwege heb ik moeten opgeven omdat ik reeds op km 39 veel last kreeg van pijn aan mijn heupen. Dit is vermoedelijk het gevolg van het feit dat ik toch maar probeerde om het wandeltempo van Marc bij te houden met wie ik altijd wandel tijdens de Dodentocht. We spreken op voorhand altijd af om samen te wandelen tot 40 à 50 km en dat hij nadien alleen verder wandelt omdat hij veel sneller is dan ik. Dat is de voorbije jaren altijd mooi gelukt maar dit jaar dus niet.

Ik heb nog geprobeerd om van de controlepost op 42 km (Breendonk bij brouwerij Duvel) te wandelen tot aan de volgende post (Steenhuffel bij de Palm) maar halverwege tussen deze twee posten had ik voor mijzelf al uitgemaakt dat ik dan zou stoppen. Ik voelde dat ik dit geen 50 km (of nog vele uren stappen) zou kunnen volhouden. Van die beslissing heb ik geen spijt gehad. Tussen de twee controleposten had ik nog een gemiddelde snelheid van maar 3,8 km/u wat ondoenbaar zou geweest zijn voor de overige 50 km. Ik heb geen spijt van de beslissing dat ik gestopt ben (gezondheid gaat boven alles) maar vind het wel heel jammer dat ik deze editie van de Dodentocht niet tot een goed einde heb kunnen brengen. Volgend jaar beter!

Nu dinsdag heb ik nog steeds een beetje last aan mijn linkerheup maar ik voel dat de pijn mindert. Ik had voor deze week een looppauze ingelast om te kunnen recuperen en ik hoop tegen volgende week maandag fit te zijn voor mijn eerste training van mijn loopschema. Duimen maar zou ik zeggen.