Hallo

Het loopt hier op ver op zijn einde. Vandaag kregen we de laatste bezienswaardigheid achter de kiezen: de hutongs of stegen. Deze hutongs verdwijnen ten gevolge van de stadsvernieuwing. De Olympische Spelen drukken hier nog een extra zware stempel op. Een aantal wordt nog in stand gehouden, met als duidelijk doel: toerisme. De riksja's met toeristen rijden je bijna omver. Een ietwat opgekalefaterd huis met binnentuin in deze armenwijk kost ongeveer 1 miljoen euro... Ik ben er ook even naar een publiek toilet geweest. Djiezes! De mannen (idem in het vrouwentoilet) zitten naast elkaar gehurkt hun gevoeg te doen, sommigen terwijl de krant lezend. Gewoon boven een gat, zonder deur of schutsel. "Als ge 't sport hebt gelezen, geeft dat dan eens door!" Ik heb het bij plassen tegen een muur gehouden en ben dan snel van de stank gaan lopen. In de oude boeken ziet Peking er nog uit als een lage stad waar iedereen met de fiets rijdt. Toen we er de eerste keer doorreden dacht ik eerder aan New York. De straat waar het hotel zich bevindt telt tien rijstroken + twee voor fietsers. Een straat met 2 x 3 rijstroken is hier eerder een gewone zijstraat.

Daarna mochten we gaan shoppen in een kledingmagazijn (afbieden, ongelooflijk) met zes verdiepingen. Eerst in de kelder een valies en een rugzak gekocht en dan alle verdiepingen afgedweild. Onze zoon heef zich anderhalf uur kranig gedragen. De meeste spullen waren ook voor hem. Op het einde zijn Zeno en papa buiten gaan buggy'en en heeft mama zich getrakteerd op een mooie handtas (in de duurdere winkel ernaast, ahum). Maar dat heeft ze dubbel en dik verdiend, de schat. Ze moet altijd Zeno pakken en dragen. Gelukkig hebben de zeer toffe reisgenoten ons vaak gedepanneerd op (rol)trappen of met het zeulen van zware spullen.

We zijn dan met gans de bus langs de Belgische ambassade gereden: er moesten nog wat problemen met documenten opgelost worden. Drie mensen van onze groep zijn op de ambassade ontvangen. Het ministerie in Brussel en de ambassade in Beijing doen hun best om alles in kannen en kruiken te krijgen. Iedereen wil het gewone leven thuis weer opnemen.

Vanavond zijn we niet met de groep gaan eten. Het restaurant van het hotel was volgeboekt omdat firma's en diensten massaal uit eten gaan met personeel: het Chinees nieuwjaar komt eraan. De families gingen ergens Pekingeend en hot pot eten. Maar Zeno had vandaag geen middagdut gedaan en had weinig kunnen spelen. Daarom: roomservice en Zeno mocht noedels met groenten en champignonsoep eten op een grote handdoek (was nodig, zie foto) naast zijn speelmatje. Meestal gaat hij om 20u of iets later moeizaam slapen. Vanavond viel hij om 19.15u tijdens zijn massage en dus zonder liedjes in slaap.

Morgen bezoeken we een zijdewinkel en komen snel terug om in te pakken. Zeno kan zich dan nog eens uitleven, want zaterdag wordt niet echt een leuke dag voor hem: heel vroeg opstaan, 11u vliegen en een tussenlanding in Finland.

Maar dan komt een moment waar mams en paps naar uitkijken. En Zeno?

Sloppel

foto: Verboden Stad

Hallo

De zon verscheen vandaag amper aan het firmament. Daardoor voelde het voor het eerst kouder aan. We bezochten de Lamatempel, daarna de Verboden Stad en ten slotte het Tiananmenplein. De zeer grote Lamatempel omvat veel Tibetaanse en Mongoolse boeddhistische kunstwerken. Vooral de Verboden Stad (The Last Emperor van Bertolucci!) maakte indruk: 74ha en 800 gebouwen. Het Tiananmenplein (900m x 500m) met mausoleum van Mao is een knap staaltje van lelijkheid, letterlijk en figuurlijk. Je wandelt erover met een vieze smaak in je mond. Vanop het plein zie je de Verboden Stad liggen, met daartussen een reuzenfoto van de "grote roerganger".

Zeno was weer in goede doen vandaag. Hij deelt eten met ons! Hij legt ook meer contacten: kindjes van andere koppels durft hij al te benaderen. Ook de volwassenen kunnen hem al eens aan het lachen brengen of over zijn bol aaien. Gisteren durfde hij zelfs de kamer aan de overkant binnenstappen en Isali, een jonge pop tussen 1 en 2, eventjes over de wang aaien. We moeten de zaal voor de trouw nog vastleggen. Ook Fan, het andere jongetje van de groep, begroet hij nu pas.

Toen hij weer even door het lint wou gaan tijdens het avondeten kwam gids Liu tussen en gaf Zeno een uitbrander in het Chinees. Gefascineerd de preek aanhorend zat hij aan zijn kinderstoel gelijmd. De dag dat Zeno Nederlands begrijpt zal hij zeer goed luisteren, beloofde Liu ons. Wij content. Deze middag zong Zeno nog kinderliedjes op de kamer, terwijl danste hij rond. Het ligt vast op film, schattig hoor! Een week geleden dachten we nog dat hij niet kon praten. Die kennis van het Chinees is anderzijds voor ons een stevige handicap. Maar zijn Nederlands begint: hij verstaat NEE! (broodnodig op sommige momenten), zegt mama en papa (Linda is even goed papa en ik mama, maar kom) en heel grappig: sloppel!

Enerzijds moet ik zeggen dat het verblijf hier in Peking mij geenszins tegenvalt. Anderzijds snak ik naar huis om Zeno in de nieuwe definitieve omgeving te brengen. Het echte opvoedingsproces en het wegwerken van de adoptie-angsten kan pas daar voorgoed beginnen. Het is erg moeilijk om hier de vaste patronen, die voor kinderen broodnodig zijn, correct in te voeren.

Sloppel en tot morgen.

Onze tiende dag hier, als ik de zaterdag van vertrek niet meereken. Onze weblog trok tot dusver meer dan 3000 bezoekers, of meer dan 300 per dag. Bedankt, Zeno-fans!

We bezochten vandaag het mooie zomerpaleis. Een enorm keizerlijk domein, half zo groot als de metropool Hemiksem, met droogstaand tot bevroren meer en vele tempels en paviljoenen. Heel de tijd met de groep gewandeld, rustig, ontspannend, leuk. Aan de ingang word je bestormd door een cohorte verkopers, zielig dat je zo je kost moet verdienen. Leal Lolex! Gucci! Bulbelly! Het weer blijft een constante: koud en droog maar zeer zonnig, waardoor de gevoelstemperatuur vrij hoog ligt. Handschoenen en sjaals zijn overbodig, de jas kan open. Onze kindjes kunnen amper handschoenen of wanten verdragen, de onze smijt om de haverklap ook nog eens zijn muts weg. We hebben er 5 bij, geloof ik. "Kwieke vader", denkt hij waarschijnlijk. Grmbbllgr. En dan die Chinese vrouwen maar klagen, dat je de kinderen een kousenbroek moeten aandoen, een muts op zetten, een sjaal en een dikke jas. Dag in dag uit worden we aangestaard. Chinezen schamen zich er niet voor. Ze stoppen, kijken naar Zeno, dan naar ons en lachen. Of kijken boos. Vaak oudere vrouwen, misschien omdat ze zich geen tweede kind konden permitteren of één hebben afgestaan. Mannen en jonge vrouwen zijn veel positiever en geven niet zelden complimentjes. "Oh, wij wisten niet dat er in Beijing wezen waren."

Zeer leuk intermezzo. Terwijl ik dit schrijf, ligt Linda te rusten op het bed. Zeno speelt alleen. Plots staat hij recht en brengt zijn kleertjes, die al klaarliggen om vanavond te gaan eten, naar Linda. Daarna pikt hij een kruimeltje van het toogje boven de minibar, gaat voor Linda staan en steekt dat in zijn mond. Dat is nu een Chineesje dat het woord "honger" niet kan uitspreken. Bovendien begint hij te delen. Hij breekt van zijn boterhammetje een klein brokje af en geeft dat dan aan mama of papa. Is dat het licht aan het einde van de tunnel? Best met twee voeten op de grond blijven staan...

Het ontbijt en het avondmaal verliepen relatief goed. Hoewel de poetsdienst het hier waarschijnlijk niet mee eens is. Deze middag hadden we voor Zeno boterhammetjes bij. Geen probleem dus, hij zag geen ander voedsel in de buurt. Wij hebben op onze kin geklopt. Nu slaan we wel meer het middageten over, gezien de rijkelijk buffetten 's ochtends en 's avonds. Wan Yu, een van de beide gidsen, is op eigen initiatief in het weeshuis navraag gaan doen. Zeno is zeer nieuwsgierig, ook naar eten. Hij sprak al wat Chinees. We horen hem af en toe wat brabbelen, plots zingt hij ook flarden van kinderliedjes. Als Chinezen zijn naam zeggen, reageert hij. Wij hebben dat al in alle tonen geprobeerd, reactie = 0. Verdomd moeilijk, een toontaal.

Natuurlijk had hij vandaag wel eens even zijn kuren, hij is tenslotte een dreumes van net geen twee. Maar wat een hemels verschil met gisteren. Poeslief, flodderig, zeer korte mokjes (dat helpt hier toch geen fluit, 'k zal maar stoppen met droge tranen wenen). Bij het slapengaan werden we opnieuw geconfronteerd met een paniekaanval van verlatingsangst (denken we toch, we zijn geen specialisten). Wat gaat er door dat kopje? Problemen zijn er om opgelost te worden en als we zien welke weg we op tien dagen hebben afgelegd, dan gaan we de toekomst met een roze bril (ik zal mijn paarse afbleken) tegemoet.

Slaapwel en tot morgen.

Danny

Hallo thuisfront

Nee, adopteren is niet 100% rozegeur en maneschijn. Vandaag was zo een off-day. Wenen, woede, paniek, verlatingsangst... Grootste probleem bij Zeno is eten. Sinds vandaag weten we dat de kindjes van zijn leeftijd in het weeshuis vastgemaakt hun kommetje mochten leegeten. Inmiddels heb ik (via de onderzoeksopdracht van een Nederlandse scholier!) ontdekt dat hij dat rantsoen als levensnoodzakelijk beschouwde. Waarschijnlijk had Zeno nog honger. Je verwacht dat hij nu denkt: "Ha! hier is veel meer." Nee, het is wellicht omgedraaid: "Ik moet hier alles opeten, dus de twintig schotels op dat ronddraaiende glazen blad in het midden van de tafel, of ik sterf van de honger." Thuis zal dat natuurlijk een pak gemakkelijker gaan. Net als op de hotelkamer zit het eten in kasten en wordt net voldoende in een bord per persoon opgediend. Zo moet hij leren dat er dagelijks genoeg op tafel komt. Deze kinderen hamsteren ook vaak. We weten dat het best niet verboden wordt. Een doosje met een mondvoorraad kunnen we toelaten om de indruk te wekken dat er in geval van "hongersnood" toch nog een reserve is.

Vandaag bezochten we de Chinese of Lange Muur. Of toch een klein stukje ervan. Deze 6400 km lange muur kronkelt van links naar rechts, omhoog, omlaag. Sommigen hebben zwoegend en zwetend een stukje afgelegd. Zeno, Linda en ik zijn beneden gebleven. Of nee: een paar trappen en lichte hellingen hebben we moeizaam getrotseerd. Helden!

Morgen beter. Na regen komt zonneschijn!

Danny

Tsjing, mama!

Hallo

Zo ons dutske is weer in slaap gevallen.  Het duurt ongeveer een half uurtje maximum en dan slaapt hij eindelijk, helaas valt hij in slaap tussen mama en papa  We zullen dus dringend moeten werken aan het slaapritueel.  Helaas gaat het hier niet want de bedjes zijn niet zo heel stevig (Zeno is er al eens doorgezakt) en als hij boos is, dan is hij ook héél boos.

Vandaag zijn we dus naar de Zoo van Peking geweest.  Zeno vond het prachtig, hij sliep weer in de buggy en werd wakker toen we terug aan de bus waren.  Eerlijkheidshalve moet ik er aan toevoegen dat hij wel de reuzenpanda's heeft gezien, daarna zijn de oogjes dichtgevallen en heeft hij de witte tijgers gemist. Vanmiddag zijn we dan nog eens terug naar de vlooienmarkt geweest om wat geschenkjes te kopen. Gisteren kocht Danny bij een man die zegde dat hij met het mes op de keel moest verkopen en dus ook Danny de keel ging oversnijden. Vandaag gingen we terug naar o.a. hem wegens erg mooie spulletjes. Ze begonnen weer ferm tegen elkaar op/af te bieden. Toen ze tot een akkoord kwamen rekende de man met de boze blik van een gefailleerde af, stak de hand uit en schoot in een lach. Pingelen is hier een sport.

Het is ongelooflijk leuk om al de kindjes bij elkaar te zien.  Het zijn allemaal schatjes. Ze zijn veel pittiger dan op de foto's die op de websites staan.
 
Morgen gaan we naar de Chinese muur of de Lange muur.  We zullen met ons drietjes niet naar boven gaan, maar dat is niet zo erg.  Met papa Danny gaat het goed. Hij is traag op hellingen en trappen en kan nog altijd niets oppakken, dus ook Zeno niet.  Maar Danny haalt dit dubbel en dik in met het spelen op bed of op het speelmatje. Terwijl kan hij (soms) zijn oefeningen van kine Kris doen. Of hij zit op zijn knieën om Zeno mee aan te kleden of de pamper te verversen. Niet altijd nodig! Koddig hoe vandaag Zeno zijn handen tegen de muur plaatste en eerst zijn linkervoet achteruitstak (schoen uit, pap!) en daarna zijn rechtervoet (andere schoen ook, pap!). De sokjes doet hij dan zittend zelf uit.

's Morgens is het echt zalig.  Zeno doet zijn oogjes open, en hop, hij ligt knuffelsgewijs tussen mama en papa en natuurlijk onder een fles melk. Wij noemen dit ons smeltmoment. Hij kan zo heel lief zijn, schaterlachen... Maar de dreumes verkoopt ook apenstreken. Moet kunnen, mams en paps!

Tot morgen!
Linda

Een dikke kus van Zeno, en natuurlijk van  Danny en Linda  voor de bomma die vandaag 85 jaar wordt!
Mama je kan beginnen aftellen naar onze thuiskomst.  Neem alvast maar veel zakdoekjes mee.  Niet schrikken als Zeno erg begint te wenen.  Hij zal eerst wat tijd nodig hebben om iedereen te leren kennen. 
Veel liefs vanuit China van je kleinzoon Zeno, dochter Linda en schoonzoon Danny!